Mama-life
| Pacific schreef op: 17-09-2012 12:14:10 |
Mijn zoontje heeft ass, hij is nu 8 en heeft 2,5 jaar geleden de diagnose gekregen. De diagnose was
toen klassiek autisme, maar hij wordt nu getest op Asperger. In die tijd ben ik er vele over gaan
lezen en herkende ik ook wel heelerg veel in mn man. Ook andere vroegen het wel eens aan me of hij
het misschien ook zou hebben. In onze relatie altijd tegen heel veel aangelopen omdat hij bepaalde
dingen niet ziet/aanvoelt, begreep hem daardoor totaal niet hoe hij soms kon denken en
handelen. Heel vermoeiend soms en levert vaak ook strijd op, meestal gaat het dan over de
kinderen. Uiteindelijk heeft hij zich laten testen, is een heel uitgebreid onderzoek geweest.
Hij was zelf voor de 100% overtuigd dat hij het niet zou hebben. Maar hij heeft dus wel ASS en is nu
ook vastgesteld. Maar hoe gaan jullie om met een partner met Ass? Kunnen jullie daar goed met samen leven? Ik heb echt heel vaak zoiets van het zou zoveel rustiger zijn in huis zonder hem. Loop echt tegen heel veel(onbegrip) aan. Erg moeilijk allemaal, we hebben 3 kinderen(10,8 en 3 wkn). Wie heeft hier ook ervaring mee, en hoe gaat het in jullie relatie? |
| Quote |
| Tiesmv3jongens schreef op: 17-09-2012 12:31:18 |
Hier een partner met asperger en ja af en toe denk ik ook o man gaat weg is een stuk rustiger. Maar sinds hij in therapie is geweest en ik ook is het een stuk rustiger. Hier ook 3 kinderen 11, 7 en 2 en die zijn voor hem af en toe cht niet te volgen. Mijn oudste heeft ook asperger en die 2 kunnen af en toe echt heel goed botsen met elkaar. Voor de rest hebben we de afspraak als hij niet weet hoe hij moet handelen met de kinderen dat ik het oplos. Maar ook dat loopt nog weleens fout hij snapt het niet als ze even lekker kind zijn. Hier gaat de relatie nu wel weer beter maar er is een tijd geweest dat ik tegen hem heb gezegd als je er niet mee aan de slag gaat dan kan je vertrekken. Daar is hij heel erg van geschrokken en is toen hulp gaan zoeken. Hij is getest toen hij bij de defensie een ptss had opgelopen en ze niet verder kwamen met de therapie. Maar een tip zorg ervoor dat jij af en toe een oplaad moment hebt want het vergt veel van je energie. |
| Quote |
| Nijntje schreef op: 17-09-2012 12:41:21 |
Mijn relatie is voorbij... ik bleef maar tegen onbegrip aan lopen en zelfs de normaalste dingen waren erg moeilijk voor hem. (schat hoe was je dag,eet smakelijk,broodje smeren voor je lees de normaalste dingen ik maak een kopje thee en vraag iemand ook of die wat wil drinken etc. me vader op sterven en nooit vragen hoe het is gaat of je troosten etc. zich niet kunnen inleven.narcistiche trekken. niet kunnen overleggen omdat het snel verkeerd begrepen werd. mensen schuw en voornamelijk ongezellig en stijf tenzij hij gedronken had. en alleen een leuke vriend hebben als hij bezopen of aangeschoten is?) na 5 jaar had ik de kracht gewoon niet meer. En zelf ook emotioneel in de put. omdat ik dacht dat het aan mij lag. een relatie hoeft niet slecht te gaan.. en niet elke asperger is het zelfde. ken genoeg mamas die wel nog samen zijn. maar wel met veel structuur etc voor kinderen en papa. maar eerlijk gezegt vind ik in jou geval als jullie al zo lang samen zijn dat je je niet gek moeten laten praten. ik bedoel je bent al zo lang samen dus er zullen ook positieve dingen aan je mannetje zijn dan alleen ass in beeld. Het zal ff schrikken zijn maar je hebt kennelijk al ervaring genoeg met je mannetje voor je zoon  gewoon jezelf blijven. wel rot dat je tegen zoveel onbegrip aan loopt,maar probeer te blijven praten met je mannetje en soms even een time out voor je zelf doet ook wonderen hahah belangrijkste is dat ze veiligheid en structuur nodig hebben. Zolang je dat nog hebt voor jullie allemaal en die rust er is komt het allemaal wel goed dikke knuf voor jou en het komt wel goed!! knuf!! |
| Quote |
