Column:

Oke,......
Ik doe het nog maar een keer.....
Ik heb een column....
Heb er wel meerdere, maar ik heb al heel lang niets meer geplaatst.
Dit is even een "proef" om te kijken of het (nog) aanslaat.

Zal een kleine "toelichting" geven.
Dit is geschreven toen ik nog niet de beroemde "3 maanden" voorbij was.

Nu heb ik een topic waarin ik schrijf hoe ontzettend blij en gelukkig ik ben met hoe alles nu gaat. (Ook daar zit wel weer in column in...)
Deze column is een onderdeel van een hele serie, maar ik wilde even "testen" of het nog wel aanslaat.


Groetjes,
J.

Roze wolk?
Wat nou roze wolk?
Ik kletter er al vanaf voordat ik erop geklommen ben.
Ik ben zwanger, laat ik voorop stellen dat ik daar heel erg blij mee ben.
Nou ja, het zwangere gedeelte vind ik persoonlijk wat leuker als je eerst die ellendige eerste maanden voorbij ben, daarna vind ik het weer wat minder door alle kwalen die erbij komen en blijkbaar ook bij kunnen horen, maar laat ik voorop stellen dat ik echt heel erg blij ben met deze zwangerschap en vooral met het eindresultaat van deze zwangerschap, een kindje
Dat gezegd hebbende….

Die roze wolk…
Welke onbenul heeft dat verzonnen?
Wie heeft bedacht dat het allemaal zo ontzettend lief leuk en aardig is?
Dat is zo bepaald door de commercie vrees ik, want vraag een gemiddelde vrouw naar haar zwangerschap, of nog erger, haar bevalling, en de horrorverhalen vliegen je om de oren.
Maar eigenlijk mag dat niet want de norm heeft ergens ooit bepaald dat we alleen maar vooral heel erg dankbaar moeten zijn dat dit wonder ons overkomt.
Wederom, ik ben dankbaar, maar dat houd niet in dat ik het bijhorende gedeelte van kwalen en vooral hormonen leuk moet vinden, want laat ik heel duidelijk zijn, ik vind dat dus niet leuk.
Er bestaat wel een boek voor de mannen die hun vrouw hebben zwanger gemaakt, maar een echt duidelijk boek zonder blije onzin over hoe vrouwen kunnen omgaan met al die bijkomende hormonen, lees emoties, dat boek heb ik niet gevonden.
Ja, een klein, superklein, zo klein dat ik drie keer heb gezocht in hetzelfde boek om er zeker van te zijn dat dat echt alles was wat er over geschreven was stukje stond er in dat boek: “Je hormoonhuishouding kan wat van slag zijn, maar dat is normaal.”

Oké, nu krijg ik een discussie: NORMAAL???
Ik vind het, let wel, van mezelf dus niet normaal om te gaan huilen bij een merci reclame, of bij een mooi bloemetje wat in de tuin staat te bloeien, dat is namelijk niet iets wat bij mij pas.
Maar blijkbaar is dat onder invloed van mijn hormoonhuishouding wel normaal.

Ik rookte als een ketter, een pakje per dag.
Daar ben ik dus maar mee gestopt.
Ook dat heeft enorme gevolgen, vooral voor mijn partner.
Alles knalt nu regelrecht mijn mond uit, niets geen “nadenk-bezinningstijd”, neuh, gewoon “BWHAM”de ene opmerking na de andere vliegt eruit en daar zit weinig tact bij kan ik je melden.
Normaal gesproken als iemand iets tegen je zegt waar je het niet helemaal mee eens ben, slik je wel eens wat weg, en anders steek je een sigaret op en blaas je de opmerkingen die je eigenlijk zou willen maken, maar niet doet omdat je over enig normaal fatsoen beschikt, die opmerkingen knallen er nu zeer ongecensureerd uit.

Die sigaret had wel degelijk nut kan ik je melden.
Echt, ik blijf het zeggen, hormonen, ach, ze horen er nu eenmaal bij, yeah right
En mijn medemens naast mij dan?
Die overleven mij niet met die aardige onschuldige hormonen die erbij horen.
Nee, laten we het vooral leuk en vriendelijk houden allemaal, want zwanger zijn is nu eenmaal leuk en vriendelijk en lief.
Nou ja, ik vind dat vaker van het eindresultaat, de baby, maar verder….
Ik ben een leeuwin op dit moment die al brult als je in de buurt dreigt te komen.
Ik val al aan voordat iemand er over zou kunnen nadenken om mij aan te vallen.
Ik zie de dingen door een vergrootglas, de dingen die ik zie kloppen heus wel, maar ze zijn ietjes uitvergroot zeg maar.

Dan komt het volgende hoofdstuk:

Je relatie.
Ow dat is volgens de boekjes zo’n bijzondere tijd waar je samen naar toeleeft en zo mooi iets wat je samen beleefd.
Oké, mijn beleving is anders.
Ik heb moeite met mijn lijf.
Overal lees ik dat ik moet toegeven de eerste drie maanden aan mijn vermoeidheid.
Prima, ik lig graag op mijn buik.
Ooit geprobeerd met een stel borsten die op knappen staan, waar naar kijken al pijnlijk is, laat staan erop liggen.
Waarvan je partner denkt”wauw” en waarvan jij denkt: “Rot op!, afblijven.”

Dan ga je vroeg naar bed, kun je er om de haverklap uit om te gaan plassen, want je blaas is bang dat die in het gedrang komt en piest elke druppel die erin komt er zes keer uit.
En als je nu denkt dat die 6 druppels er in een keer uitkomen, welnee, die komen er ook nog eens in zes keer uit.
Dus slapen en tot rust komen…dat hoofdstuk sla ik ook even over.

Goed, je relatie.
Het is knap als mijn partner zich staande houdt.
Ik ben niet aardig.
Wel was ik zo aardig hem dit vooraf te vertellen.
Ik weet dat hormonen en ik samen niet zo’n hele beste combinatie zijn, maar tussen iets weten en ervaren zit ook nog een verschil, daar kwam ik zelfs achter, zelfs ik vind mezelf niet zo heel erg aardig.
Mijn partner krijgt het te verduren, ook al wil ik dat niet en is hij ontzettend lief voor mij, ik gooi de ene na de andere opmerking eruit waar hij zijn wenkbrauwen heel subtiel, steeds subtieler ook nog, omhoog trekt.
Hij kijkt wel uit dat binnen mijn gezichtveld te doen.
Zo erg is het met mij.
Nu krijgt hij daar natuurlijk ook zijn natuurlijke drang en kuren bij.
Mannen kunnen ook grommen, en twee grommende mensen bij elkaar is gewoon niet zo heel erg leuk.
Dan komt er ook nog eens bij:
We wonen nog niet samen.

Op zich niet zo een probleem, dan ga je dus samenwonen.
Goed idee als theorie, de praktische uitvoering daarvan met hormonen is een heel wat minder idee.
We krijgen last van territoriumdrift.
Allebei lang alleen gewoond, allebei prima in staat de eigen boontjes te doppen en dan moet dat samen, let wel met een vrouw die last heeft van haar onschuldige hormonen, in een huis verder.
Kijk naar elke groep, roedel kudde etc. van dieren en je ziet dat als en een nieuwkomer is dat die zijn plek moet vinden en dat de andere diegene daarbij gaan uitproberen, je moet je plek min of meer verdienen.
Het lijkt momenteel wel of wij ook in die strijd verwikkeld zijn.
n dat terwijl we al een aantal jaren een hele leuke en rustige en vooral stabiele relatie hebben.

We konden lezen en schrijven met elkaar.
Maar dat blijkt toch anders te gaan als je dan gaat samenwonen en dat dan een van die twee zwanger is met hormonen.
Maar we blijven zeggen dat het allemaal geweldig gaat, het is allemaal super, vooral als je in de auto stapt en de wereld zo begint te vervormen dat je eigen alleen maar wilt kotsen, maar je daar heel erg slecht in bent en je probeert je groen staande te houden om alles maar binnen te houden en dan vervolgens de hele weg naar Frankrijk als een aso zit te boeren en als die boeren niet komen, ach dat hebben we wel een andere uitgang en laten we de meest geweldige stinkwinden.
Echt, die kunnen in het World book of record.
Je gaat gestrekt van de lucht.
Maar ook dat is wederom niet iets waar we over praten, ja met een lach en een beetje gênant gezicht “haha”.
Nou ik vind het niet grappig als ik mezelf aan het vergassen ben onder het dekbed, me dan omdraai en zo ongeveer gedwongen word om eerst een raam open te zetten en na 5 minuten weer in staat ben om dat pas de enigszins geluchte kamer weer op te kunnen komen.

Maar ach dat zullen de hormonen ook wel zijn.
Dan de onzekerheden die ik er bij krijg.
Ik heb het bewust over ik, want ja, ook dat staat in elk boek wat je onder je neus gedrukt krijgt: “Elke zwangerschap is anders, elke vrouw is anders.”
Joh, wat een openbaring is dat zeg!
Die wisten we nog niet, maar goed, ik ben gewoon niet zo handig in het hele hormoongebeuren, dus reken het me niet al te hard aan.
Ik ben tijdens mijn eerste zwangerschap ontzettend veel aangekomen.
Heb er jaren over gedaan om weer enigszins mijn figuur in een figuur terug te krijgen en heb dus nu lichtelijk de angst dat me dat weer gaat overkomen.
Nu ben je daar zelf bij, ja dat is waar, maar soms gebeuren er dingen die je niet helemaal zelf in de hand hebt.
En daar kan ik slecht tegen, ik heb graag de touwtjes in eigen handen en die touwtjes geef ik nu voor een deel weg, voor mijn gevoel ben ik overgeleverd aan de hormonen.
Ik ben mezelf kwijt, ik huil zoveel dat ik gewoon aandelen kan gaan kopen bij een willekeurige tissuefabrikant.
Zucht….We houden het er maar even op dat het de vrij onschuldige, vriendelijk, niet ernstige, hoort erbij hormonen zijn waar ik last van heb.

Wat heb ik zin in het eindresultaat.

Owwww, wat is die lastig overgekomen, met allerlei alinea's extra...
Ai, hoop dat het een beetje te lezen is zo....sorry....

 Zeker met al die extra alinea's ertussen is hij wel heeeeeeeeeel erg lang

Dankjewel Anqelique!!
Dit ziet er gelijk heel anders uit! Super!!!!!