BLOG.. Stereotypisch

Stereotypisch

Iedereen heeft wel een stereotype-voorbeeld. Van die figuren in je leven waar je tegenop kijkt, diep van binnen. Zo’n voorbeeld waarvan je wéét dat je het niet bent, nooit zal worden, en waarschijnlijk niet eens wil worden. Maar toch…..ergens rommelt er iets verschrikkelijk, elke keer als je er zo eentje ziet. Het is een mix van bewondering (wauw&hellip, verwondering (…hoe dóen ze dat toch?!) en de vreselijkste soort jaloezie.

Bij mannen zijn de stereotypes vaak De Patser (die met de dikke portemonnee), De Klusser (Tim ‘the Toolman’ Taylor, maar dan zonder de rampzalige gevolgen), De Don Juan (heeft na 20 jaar nog steeds een vrouw aan elke vinger), of De Atleet (is niet uit dat superfitte lijf te sláán).

Bij vrouwen zijn het meer De Carriéretijger (superwoman met een daverende carriére), De Moeder (spin in het web van een dolgelukkig gezinsleven), De Poets (geboren met een ingebouwde search-and-destroy-voor-stof-en-rotzooi), en vooral De Alleskunner (een combinatie van alledrie die anderen tegelijk en niet uit dat maatje 36 te sláán).

De Alleskunner zit mij weleens dwars. Ik krijg er, ondanks een oprechte insteek van ‘leven en vooral láten leven’, toch altijd een beetje buikpijn van als ik hoor wat sommige vrouwen in één dag allemaal voor elkaar krijgen. En wat hun planning is voor de komende vier-en-een-half-jaar. Ergens gaat er in mij dan een een soort alarmbelletje af. Shit, dat moet ik dus ook kunnen.

Het duurt altijd even voor ik mezelf weer bij elkaar geraapt heb, door elkaar schud en bedenk dat ik me eerst af moet vragen of ik dat wel WIL kunnen. Dus…..wil ik 4 kinderen, met allevier een individuele topsport-carriére, waarvan ik voor elk team dan ook nog coach ben, naast mijn ondersteunende functies in iedere mogelijke commissie van school, sportclub en gemeenteraad, uitgezonderd de donderdagavond omdat ik dan gastvrouw ben op de drukbezochte netwerk-soirées van mijn wederhelft, waarop ik de overgebleven tijd gebruik voor mijn eigen carriére? Wil ik dat? Hmmm. Nou……NEE. Ok. Dat is dus simpel, eigenlijk.

Over De Poets ga ik het hier niet eens hebben, ik zit hier tenslotte niet voor zweetvoeten. De Carriéretijger word ik misschien ooit nog weleens in een volgend leven, maar vooralsnog heb ik van haar geen last.

Van De Moeder heb ik wél last. Want spin-in-het-web-van-een-dolgelukkig-gezinsleven, dat wil ik wél zijn. Lijkt me heerlijk. En toch, en toch. En toch doet iedereen anders het altijd beter dan ik. Ik bedoel, ik zit hier achter mijn computer te werken, de kinderen zijn heerlijk aan het spelen met hun vriendjes, de  cavia’s hopsen door de tuin, manlief is aan het sporten ergens in de polder, de wasmachine rommelt lekker mee daarboven, het eten is zo klaar……. Hmm. Wacht ‘s. Dat lijkt toch verdacht veel op een best gelukkig plaatje.

Misschien doen we het nog niet zo slecht met zijn allen…op dit moment, in ieder geval. En is dat niet het moment van leven? Nu? Juist.

Eens kijken of mijn man al meer op De Atleet begint te lijken