roodstand en bejaarden
Met half dichtgeknepen ogen bezag ik vanmorgen mijn banksaldo. Ik
kon nog € 39,00 pinnnen. damn!!De koelkast was inmiddels, na een paar vreetrijke dagen, in
Sovjet-modus geraakt, dusdanig dat een holle galm weerklonk bij het openen en het sluiten. Bovendien
moest ik voor een paar dagen boodschappen doen, kortom: tellen geblazen.
Alles ging
redelijk. Bij de vijfentwintig euro raakte ik de tel kwijt, maar uit mijn vierentwintig
boodschappentassen die ik standaard meesleur de winkel door, kwamen hier en daar wat lege flessen,
waar ik wel wat mee op kon vangen.
Dat bleek ook te kloppen: bij de kassa moest ik
€ 39,20 afrekenen. Helaas was de cassiére toch sneller dan ik dacht, waardoor ik bij de
€ 35,00 niet meer kon gillen dat ze moest afslaan zodat ik het restant kon bijpassen met het
laatste losgeld uit mijn portemonnee.
Resultaat: de nachtmerrie van elke supermarktshopper in
een overvolle supermarkt: “geen saldo, betaal anders”. Ik bedwong de neiging om haren
uit mijn hoofd te trekken, glimlachte opgewekt, en zei vrolijk: “oh
oh! Nou ja, haal die paprika er maar af, die betaal ik dan wel even contant. De rest kan ik wel
pinnen.”
De cassiére wierp een vernietigende blik mijn kant op. “Dat kan niet, mevrouw. U heeft al gepind, dus ik kan er nu niets meer afhalen. Dan
zal alles opnieuw gescanned moeten worden.”.
Ik bekeek de groeiende rij achter de
kassa. Ik bekeek de zuchtende, geërgerde blikken. Hier en daar graaiden mensen al hun
boodschappen van de band en zochten een andere kassa op, onderwijl boze blikken naar mij toewerpend.
En plotsklaps voelde ik opstandigheid. Ik voelde de onweerstaanbare neiging om eens lekker te
ergeren en irriteren.
Ik liet de opstandigheid gretig ruizen door mijn lichaam.
“Dat doen we dan maar!” straalde ik, en begon braaf weer met
uitpakken. De cassiére zuchtte. De mensen in de rij zuchtten. “Sorry hoor!” kwetterde ik opgewekt.
Tien minuten later fietste
ik naar huis. De goddelijke interventie die mijn lijf had doordrongen was inmiddels gezakt naar het
oude niveau van lichtelijke schaamte, onrust en ergernis.
Dat laatste versterkt door een
bejaarde op een scootmobiel, die mij bijna van mijn fiets afreed en nijdig “ken
je niet uitkijke!” mijn kant opknarste.
Als u dus in de nabije toekomst in het pittoreske
Oosterhout een bejaarde tegenkomt met een scootmobiel om haar nek gevouwen heeft u het geluk gehad
getuige te zijn van mijn signatuur, veroorzaakt door een teveel aan boodschappen, een tekort aan
contanten en een bejaarde met een grote mond.
groetjes D.ebby, mama van N.ora en F.iene "Life is not about waiting for the storm to pass, its
about learning how to dance in the rain."
