Ik weet het even niet

Ik weet het even niet meer. Ik zit al een tijd niet zo lekker in mijn vel. Vorig jaar ben ik even overspannen geweest, maar al gauw weer verder gegaan, omdat ik vondt dat ik verder moesenen alles goed moest zijn. Ik ben het type dat een masker op zet en zegt het gaat goed, terwijl ik van binnen wil schreeuwen. Ik heb een eetstoornis en ben heel perfectionistisch, ik altijd de controle hebben, anders voel ik me onrustig. Dit komt ook wel door mijn eetstoornis, want niet eten of overgeven is controle. Dit komt ook wel door dingen uit het verleden. De laatste tijd ging het wat beter, ik heb hulp gezocht voor mijn eetprobleem, maar het duurt nog een maand of 2 voor ik bij de psycholoog terecht kan. Ik heb een blijvend b12 tekort en daar krijg ik al jaren injecties voor. Die zijn nu weer wat verder uit elkaar, en ik krijg weer klachten, dit werkt weer op mijn psyche (is een symptoom er van) en daardoor voelde ik me, in combinatie met mijn eetprobleem al niet happy. Nu is mijn man zijn werkgever failliet, en hij is er echt kapot van. Ik voel dat dit voor mij de druppel is... Ik kan me nergens op concentreren, heb nergens zin in, voel me verdoofd en mijn eetstoornis is weer erger dan ooit, wat ik nu niet erg viwant ik heb controle over eten, daar voel ik me veilig in. Ik weet dat het niet goed is, maar het gaat vanzelf. Ik ben diegene die nu sterk moet zijn, die mijn man moet opvangen, en dat doe ik ook, maar ik voel me zo verdoofd. Ik kan er met mijn omgeving met niemand over praten. Ik heb heel veel vriendinnen, en ik weet dat ze klaar staan, maar het komt niet uit mijn mond, ik zet mijn masker op. Ik heb geen zin om met iemand af te spreken, bouw een muur om me heen. Ik geniet verder enorm van mijn kindjes, maar voor de rest ik het even niet meer, het wordt alleen maar erger, en ik kom er niet uit.

Sis vroeg of ik mijn eetprobleem zelf veroorzaak, en dat doe ik inderdaad

Angelique, dat ga ik ook proberen, ik heb al een belafspraak met de internist ingepland ivm met de injecties, en morgen ga ik weer bellen voor die psycholoog, ik baal zo van mezelf op dit moment, waarom doe ik zo, ik ben altijd diegene die alles kan en nu niet?
Ik vraag me wel af wat voor vermoedens je hebt?

Daar heb ik even over moeten nadenken. Nee, ik ben wel diegene die alles kan. Het masker verhult vaak hoe ik me voel. In het verleden zijn er dingen gebeurt die ik niet kon/mocht delen met de buitenwereld, en zo is mijn masker ontstaan, en het lukt me niet om dat af te zetten.

Deze week ook allemaal afspraakjes met vriendinnen, die ik lang in mijn agenda heb staan, ik heb de neiging om alles af te zeggen, geen zin in dat vrolijke gedoe.

Ik heb 4 mnd geleden hulp gevraagd via een leidinggevende voor mijn eetstoornis, envandaag heb ik een brief gekregen, de psycholoog die ze uitgekozen is ruim 3 kwartier reistijd heen en weer 3 kwartier terug met het ov en lopen. Dan heb ik een probleem met oppas, ik heb bijna geen oppas in mijn omgeving en als het in mijn woonplaats was kon ik evt. wel wat regelen, maar voor zoveel uur niet. Bovendien kost het ook veel reiskosten, en nu mijn man geen  baan heeft kan ik dat niet missen... Ik zie er tegen op om op mijn werk alles af te zeggen, zij hebben zich voor mij ingezet, en nu ga ik niet... Over 9 mnd is het oppasprobleem opgelost, dan gaat de jongste naar school en kan ik onder schooltijd.

Ik heb 4 mnd geleden hulp gevraagd via een leidinggevende voor mijn eetstoornis, envandaag heb ik een brief gekregen, de psycholoog die ze uitgekozen is ruim 3 kwartier reistijd heen en weer 3 kwartier terug met het ov en lopen. Dan heb ik een probleem met oppas, ik heb bijna geen oppas in mijn omgeving en als het in mijn woonplaats was kon ik evt. wel wat regelen, maar voor zoveel uur niet. Bovendien kost het ook veel reiskosten, en nu mijn man geen  baan heeft kan ik dat niet missen... Ik zie er tegen op om op mijn werk alles af te zeggen, zij hebben zich voor mij ingezet, en nu ga ik niet... Over 9 mnd is het oppasprobleem opgelost, dan gaat de jongste naar school en kan ik onder schooltijd.