Wat ik delen wil

Na even twijfel wil ik toch met jullie delen wat ik vanaf februari gedaan heb, en wat daardoor allemaal gekomen is. Geen idee wat ik ermee bereiken wil, misschien wel vooral alles eens opschrijven.

In februari was ik met vriendin in de sportschool aan het trainen, al een paar weken waren wij samen bezig (maar vooral zij) met zware trainingen uit het obese programma. We keken ondertussen naar dr Phill en waren aan het roeien. En opeens kon ik niet meer verder, ik stopte en stapte van het roeiapparaat. Mijn vriendin wilde wel haar tijd volmaken dus ging ik naast haar zitten en praatte ik verder, en ik weet niet meer wat ik zei maar ze gaf op 1 van mijn vragen het antwoord, je vader dat vind ik gewoon een lafaard, ze schrok van wat ze zei, ze meende het wel maar wilde dat niet zo zeggen. En bij mij kwam opeens het besef, na eerder hier discussies gehad te hebben waar aangegeven werd dat er ook een taak van mijn ouders was in mijn verleden, kwam het nu binnen. Was ik er nu aan toe om dit te beseffen. Eerder had ik het nog nodig om te voelen dat er toch nog iemand was die er voor mij was, en nu was er niemand meer over als alleen mezelf. Alleen ik was er voor mezelf. Mijn vader had ook zoveel andere dingen kunnen doen om mij, mijn broer en zusje, mijn moeder en niet te vergeten zichzelf te helpen. Nooit gedaan, nooit gedurft en ik wist niet waarom, ik wist niet waarom hij koos voor de keuzes die hij gemaakt had. Altijd dacht ik het te weten, maar hoe kwam ik aan de antwoorden op mijn vragen? Ik vulde ze in met mijn hart, met mijn hoop. En nu kwamen alle vragen terug, vooral de waarom's..... En nu, nu had ik de antwoorden niet, want ik had ze nog nooit gehoord uit de mond van mijn vader.... Eind februari (28ste) heb ik al mijn vragen aan mijn vader gesteld, hij wist hoe ik mij gevoeld heb vroeger, en hij wist wat ik ervaren heb en hoe ik dingen zag en nu zie, maar nooit heb ik gevraagt naar zijn verhaal, en naar zijn gevoel en ervaringen en eindelijk kon ik het. Pfff wat zag ik er tegenop ook, vooral omdat ik nu niet meer wist wat er komen zou, wat voor antwoorden zou ik gaan krijgen? En de antwoorden kwamen, ik wist het nu, en nu....... ik kwam in een enorm proces terecht, een proces waar ik niets van liet merken richting mijn ouders, het zat vooral in mijn hoofd, en ik heb er enorm veel over gesproken en gedacht met mijn vriendin. Voor het eerst kwam er een boosheid, niet om de antwoorden maar omdat ik nu pas ging verwerken dat het zo anders had gekund, als mijn ouders andere stappen hadden genomen. Een proces van hoe verder met mijn vader, iets waar ik nooit 1 seconde over gedacht had, hij was degene waar ik mij aan vast geklampt had voor het enige beetje hou vast, en nu om verder te laten moest ik die loslaten en mezelf vertrouwen, omdat ik het altijd zelf gedaan had zonder dat ik het wist. Ook kreeg ik daarnaast toen het enorme besef, ik leef, ik heb een 2de kans gekregen waar andere kinderen uit deze situatie die vaak niet gekregen hebben, ik wil deze kans volledig benutten, ik wil uit mezelf en uit mijn leven halen wat er in zit. Ik was het verplicht naar mezelf en naar alle andere kinderen die die kans dus nooit gekregen hebben, anders had een ander meer recht gehad op een 2de kans als ik. En zo ging ik verder, een worsteling vooral in en met mezelf, gevoelens waar ik mij aan over moest geven maar die mij ook bang maakte. Ondanks mijn boosheid wilde ik niet verhard raken richting mijn vader, besefte ik mij dat hij ook vanuit overlevingsstrategie gehandeld heeft, dat hij niet altijd bewust keuzes gemaakt heeft, en zeker niet om het mij of anderen moeilijk te maken, zijn intenties waren goed.

Alles wat ik dacht al zo goed een plekje gegeven te hebben kwam nu weer door elkaar geschud het kastje uit, bij het verwerken had ik wat overgeslagen en het leek alsof daardoor alles niet meer op de juiste volgorde lag. Ik ben toen gaan beseffen tot in elke vezel van mijn lichaam wat mij overkomen is, wat er gebeurd is bij ons thuis.

En toen in April, kwam het besef bij mij, ik heb heel vaak gesprekken met mijn moeder gehad, en ze weet wat ik gevoeld heb, maar ook aan haar heb ik vragen en omdat ze nu lichamelijk ook zo ziek is, kan ik daar niet al te lang meer mee wachten. Ook uit haar mond heb ik nooit gehoord hoe ze dingen mee gemaakt heeft, waarom ze dingen deed of zei, en ook aan haar had ik vele waarom vragen. Half april had ik al mijn moed bij elkaar geraapt en mijn vragen opgeschreven, ik wilde haar antwoorden opschrijven zodat ik het later over kon lezen, dus met mijn vragenlijstje en pen in de hand stelde ik mijn moeder de eerste vraag. Ik zag haar verwarring, ze was er van overrompeld van mijn eerste vraag, en haar antwoord was zo puur en zo echt, dat ik wist en voelde dat ik er goed aan gedaan had. Tijdens het gesprek had ik mijn gevoel uitgeschakeld dus in eerste instantie erna voelde ik weinig of niets, om dit te kunnen doen moest ik wel even mezelf soort uit zetten, omdat ik volledig wilde horen wat zij vond, wat niet altijd makkelijk was, maar ik zag ook duidelijk dat het voor haar niet makkelijk was. Ik had mezelf voorbereid en zij wist nergens van. Met een heleboel antwoorden en nieuwe inzichten kon ik weer verder.

Toch bleef mijn boosheid, en toch bleef ik vreselijke gedachte houden richting mijn moeder vooral, maar ook richting mijn vader. Ik had er nog geen rust mee, de woede was nog niet volledig uit mij, en ik had het ze zeker niet door alle antwoorden en gesprekken vergeven. Er zat een woede in mij die mij bang maakte, bang om die verkeerd te uitten en net zo te gaan doen, ook altijd de angst om hetzelfde te worden en een soort door te slaan, en daarom hield ik het krampachtig in mij. Maar bleven de gedachten komen, nu vind ik ze vreselijk, en schaam ik mij er zelfs wel voor. Al weet ik dat ik hierdoor niet slecht ben, ik heb er niets mee gedaan, en heb het niet gedacht zonder oorzaak.

Nu ben ik zover dat ik rust gevonden heb, rust in mijn gevoel richting mijn vader en richting mijn moeder. Ik besef dat ik een relatie aangehouden heb met hun, en ik heb ze nooit gedupeerd door mijn gedachtes, ik bleef richting hun altijd netjes en respectvol, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Want nu besef ik, dat ik uit de relatie met mijn ouders het beste wil halen wat er in zit, dat ik eruit wil halen wat ik nodig heb. Mijn moeder heeft slechte dingen gedaan, maar ze is niet slecht gebleven, ze was eerst en vooral ziek en mijn vader heeft niet altijd de juiste stappen gezet, maar wel met de goede intenties. Ik wil genieten van dat wat wel goed is, en ik besef en voel, dat alles gebeurd is, dat het voorbij is en dat ik verder mag, ik mag verder met hun, en ik mag mezelf zoveel als mogelijk is genezen door wat er nog wel is. Maar wat ik niet kon zien en voelen, doordat ik daar nog niet voor open stond, omdat ik nog teveel met andere dingen bezig was, omdat mijn focus zo elders lag. Weg is mijn boosheid, ik neem het ze niet meer kwalijk en kan er mee verder. Alles wat er gebeurd is staat niet meer tussen ons in, en daardoor sta ik open voor een toekomst met mijn ouders. Alles wat ik kan gebruiken zal ik meenemen, en dat wat ik niet wil laat ik los.

En nu verder, met meer en meer mezelf durven zijn, ook tegenover mensen waarbij ik het gevoel had dat ik dat nooit kon. En dan blijft de vraag toch telkens terug komen, wie ben ik? En wat vind ik van mezelf? Het enige waardoor ik weet wie ik ben is uit wat ik gehoord heb en hoor van anderen.... En daardoor blijft mijn vraag nog staan, omdat ik hem zelf nog niet beantwoord heb, omdat ik mezelf nog niet tegen gekomen ben zodat ik weet wie ik ben. Ik moet vertrouwen op mezelf, en op mijn gevoel en probeer dat zo goed als ik kan, te luisteren naar wat mijn gevoel zegt en dat gaat mij steeds beter af, dat voel ik, maar vaak te vaak voel ik mezelf nog te klein waardoor ik mijn gevoel ondergeschikt maak, mijn gevoel tegelijk ook klein maakt en onbelangrijk. Opstaan is lastig, juist doordat ik eerst in een kuil lag, ik ben gegroeid, ik plaatste mezelf plat op de vloer, en daarna durfde ik zelfs te zitten en ik voel dat ik nog steeds groei en dat het steeds beter gaat. Maar ik voel ook heel duidelijk dat ik nog niet durft te staan met volle overtuiging, maar goed het leven zal altijd zo blijven dat ik nog niet klaar ben denk ik. Voor nu ben ik in ieder geval gelukkig en voel ik een rust die enorm fijn is!

(heel verhaal geworden zo...)