Wat ik delen wil

Na even twijfel wil ik toch met jullie delen wat ik vanaf februari gedaan heb, en wat daardoor allemaal gekomen is. Geen idee wat ik ermee bereiken wil, misschien wel vooral alles eens opschrijven.

In februari was ik met vriendin in de sportschool aan het trainen, al een paar weken waren wij samen bezig (maar vooral zij) met zware trainingen uit het obese programma. We keken ondertussen naar dr Phill en waren aan het roeien. En opeens kon ik niet meer verder, ik stopte en stapte van het roeiapparaat. Mijn vriendin wilde wel haar tijd volmaken dus ging ik naast haar zitten en praatte ik verder, en ik weet niet meer wat ik zei maar ze gaf op 1 van mijn vragen het antwoord, je vader dat vind ik gewoon een lafaard, ze schrok van wat ze zei, ze meende het wel maar wilde dat niet zo zeggen. En bij mij kwam opeens het besef, na eerder hier discussies gehad te hebben waar aangegeven werd dat er ook een taak van mijn ouders was in mijn verleden, kwam het nu binnen. Was ik er nu aan toe om dit te beseffen. Eerder had ik het nog nodig om te voelen dat er toch nog iemand was die er voor mij was, en nu was er niemand meer over als alleen mezelf. Alleen ik was er voor mezelf. Mijn vader had ook zoveel andere dingen kunnen doen om mij, mijn broer en zusje, mijn moeder en niet te vergeten zichzelf te helpen. Nooit gedaan, nooit gedurft en ik wist niet waarom, ik wist niet waarom hij koos voor de keuzes die hij gemaakt had. Altijd dacht ik het te weten, maar hoe kwam ik aan de antwoorden op mijn vragen? Ik vulde ze in met mijn hart, met mijn hoop. En nu kwamen alle vragen terug, vooral de waarom's..... En nu, nu had ik de antwoorden niet, want ik had ze nog nooit gehoord uit de mond van mijn vader.... Eind februari (28ste) heb ik al mijn vragen aan mijn vader gesteld, hij wist hoe ik mij gevoeld heb vroeger, en hij wist wat ik ervaren heb en hoe ik dingen zag en nu zie, maar nooit heb ik gevraagt naar zijn verhaal, en naar zijn gevoel en ervaringen en eindelijk kon ik het. Pfff wat zag ik er tegenop ook, vooral omdat ik nu niet meer wist wat er komen zou, wat voor antwoorden zou ik gaan krijgen? En de antwoorden kwamen, ik wist het nu, en nu....... ik kwam in een enorm proces terecht, een proces waar ik niets van liet merken richting mijn ouders, het zat vooral in mijn hoofd, en ik heb er enorm veel over gesproken en gedacht met mijn vriendin. Voor het eerst kwam er een boosheid, niet om de antwoorden maar omdat ik nu pas ging verwerken dat het zo anders had gekund, als mijn ouders andere stappen hadden genomen. Een proces van hoe verder met mijn vader, iets waar ik nooit 1 seconde over gedacht had, hij was degene waar ik mij aan vast geklampt had voor het enige beetje hou vast, en nu om verder te laten moest ik die loslaten en mezelf vertrouwen, omdat ik het altijd zelf gedaan had zonder dat ik het wist. Ook kreeg ik daarnaast toen het enorme besef, ik leef, ik heb een 2de kans gekregen waar andere kinderen uit deze situatie die vaak niet gekregen hebben, ik wil deze kans volledig benutten, ik wil uit mezelf en uit mijn leven halen wat er in zit. Ik was het verplicht naar mezelf en naar alle andere kinderen die die kans dus nooit gekregen hebben, anders had een ander meer recht gehad op een 2de kans als ik. En zo ging ik verder, een worsteling vooral in en met mezelf, gevoelens waar ik mij aan over moest geven maar die mij ook bang maakte. Ondanks mijn boosheid wilde ik niet verhard raken richting mijn vader, besefte ik mij dat hij ook vanuit overlevingsstrategie gehandeld heeft, dat hij niet altijd bewust keuzes gemaakt heeft, en zeker niet om het mij of anderen moeilijk te maken, zijn intenties waren goed.

Alles wat ik dacht al zo goed een plekje gegeven te hebben kwam nu weer door elkaar geschud het kastje uit, bij het verwerken had ik wat overgeslagen en het leek alsof daardoor alles niet meer op de juiste volgorde lag. Ik ben toen gaan beseffen tot in elke vezel van mijn lichaam wat mij overkomen is, wat er gebeurd is bij ons thuis.

En toen in April, kwam het besef bij mij, ik heb heel vaak gesprekken met mijn moeder gehad, en ze weet wat ik gevoeld heb, maar ook aan haar heb ik vragen en omdat ze nu lichamelijk ook zo ziek is, kan ik daar niet al te lang meer mee wachten. Ook uit haar mond heb ik nooit gehoord hoe ze dingen mee gemaakt heeft, waarom ze dingen deed of zei, en ook aan haar had ik vele waarom vragen. Half april had ik al mijn moed bij elkaar geraapt en mijn vragen opgeschreven, ik wilde haar antwoorden opschrijven zodat ik het later over kon lezen, dus met mijn vragenlijstje en pen in de hand stelde ik mijn moeder de eerste vraag. Ik zag haar verwarring, ze was er van overrompeld van mijn eerste vraag, en haar antwoord was zo puur en zo echt, dat ik wist en voelde dat ik er goed aan gedaan had. Tijdens het gesprek had ik mijn gevoel uitgeschakeld dus in eerste instantie erna voelde ik weinig of niets, om dit te kunnen doen moest ik wel even mezelf soort uit zetten, omdat ik volledig wilde horen wat zij vond, wat niet altijd makkelijk was, maar ik zag ook duidelijk dat het voor haar niet makkelijk was. Ik had mezelf voorbereid en zij wist nergens van. Met een heleboel antwoorden en nieuwe inzichten kon ik weer verder.

Toch bleef mijn boosheid, en toch bleef ik vreselijke gedachte houden richting mijn moeder vooral, maar ook richting mijn vader. Ik had er nog geen rust mee, de woede was nog niet volledig uit mij, en ik had het ze zeker niet door alle antwoorden en gesprekken vergeven. Er zat een woede in mij die mij bang maakte, bang om die verkeerd te uitten en net zo te gaan doen, ook altijd de angst om hetzelfde te worden en een soort door te slaan, en daarom hield ik het krampachtig in mij. Maar bleven de gedachten komen, nu vind ik ze vreselijk, en schaam ik mij er zelfs wel voor. Al weet ik dat ik hierdoor niet slecht ben, ik heb er niets mee gedaan, en heb het niet gedacht zonder oorzaak.

Nu ben ik zover dat ik rust gevonden heb, rust in mijn gevoel richting mijn vader en richting mijn moeder. Ik besef dat ik een relatie aangehouden heb met hun, en ik heb ze nooit gedupeerd door mijn gedachtes, ik bleef richting hun altijd netjes en respectvol, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Want nu besef ik, dat ik uit de relatie met mijn ouders het beste wil halen wat er in zit, dat ik eruit wil halen wat ik nodig heb. Mijn moeder heeft slechte dingen gedaan, maar ze is niet slecht gebleven, ze was eerst en vooral ziek en mijn vader heeft niet altijd de juiste stappen gezet, maar wel met de goede intenties. Ik wil genieten van dat wat wel goed is, en ik besef en voel, dat alles gebeurd is, dat het voorbij is en dat ik verder mag, ik mag verder met hun, en ik mag mezelf zoveel als mogelijk is genezen door wat er nog wel is. Maar wat ik niet kon zien en voelen, doordat ik daar nog niet voor open stond, omdat ik nog teveel met andere dingen bezig was, omdat mijn focus zo elders lag. Weg is mijn boosheid, ik neem het ze niet meer kwalijk en kan er mee verder. Alles wat er gebeurd is staat niet meer tussen ons in, en daardoor sta ik open voor een toekomst met mijn ouders. Alles wat ik kan gebruiken zal ik meenemen, en dat wat ik niet wil laat ik los.

En nu verder, met meer en meer mezelf durven zijn, ook tegenover mensen waarbij ik het gevoel had dat ik dat nooit kon. En dan blijft de vraag toch telkens terug komen, wie ben ik? En wat vind ik van mezelf? Het enige waardoor ik weet wie ik ben is uit wat ik gehoord heb en hoor van anderen.... En daardoor blijft mijn vraag nog staan, omdat ik hem zelf nog niet beantwoord heb, omdat ik mezelf nog niet tegen gekomen ben zodat ik weet wie ik ben. Ik moet vertrouwen op mezelf, en op mijn gevoel en probeer dat zo goed als ik kan, te luisteren naar wat mijn gevoel zegt en dat gaat mij steeds beter af, dat voel ik, maar vaak te vaak voel ik mezelf nog te klein waardoor ik mijn gevoel ondergeschikt maak, mijn gevoel tegelijk ook klein maakt en onbelangrijk. Opstaan is lastig, juist doordat ik eerst in een kuil lag, ik ben gegroeid, ik plaatste mezelf plat op de vloer, en daarna durfde ik zelfs te zitten en ik voel dat ik nog steeds groei en dat het steeds beter gaat. Maar ik voel ook heel duidelijk dat ik nog niet durft te staan met volle overtuiging, maar goed het leven zal altijd zo blijven dat ik nog niet klaar ben denk ik. Voor nu ben ik in ieder geval gelukkig en voel ik een rust die enorm fijn is!

(heel verhaal geworden zo...)

Dank jullie wel voor jullie reacties meiden!

@Minou er zijn inderdaad heel veel dingen gebeurd in mijn jeugd, mijn moeder is psychisch ziek geworden toen ik jong was, en is daardoor meerdere male in een psychose beland waar in ze heftige dingen gedaan heeft richting haar zelf maar ook richting mij. Vergeten zal ik ze nooit, maar meer en meer kan ik er mee verder leven zonder dat het overheerst en zonder dat het in de relatie tussen mijn ouders en mij blijft hangen. En dat voelt fijn.

Mijn vader was net zo aan het overleven als ik, zijn vrouw werd psychisch ziek, hij zag haar veranderen en wist zich eigenlijk geen raad, deed wat hij kon maar was zelf nog te overrompeld door alles, en ging zelf in overlevingsstand, hij ging wel naar de huisarts maar heeft nooit eerijk alles opengegooid, de schaamte was voor hem enorm, toen kwam de eerste psychose toen hij haar vond kon hij er niet omheen en kwam er hulp, hij had gedacht dat het vanaf toen beter zou worden, maar er verandere eigenlijk weinig nog 2x belande mijn moeder, zijn vrouw in psychose en vond hij haar, en de laatste keer heeft ze een poging gedaan om mij om het leven te brengen. Tussen de psychoses door, werkte mijn vader gewoon, en werd ik mishandeld, mijn moeder zat vol frustraties en kon heel slecht relativeren en bij mij liet ze zich gaan. Mijn vader wist zich daar geen raad mee, als ik bij hem kwam, vaak zei hij tegen mij, maak het haar zo makkelijk en goed mogelijk dan zal het minder worden, of zei hij wees maar stil als ze zo is, dan stopt het sneller... Zelf deed hij dat ook als mijn moeder zich tot hem richtte, dan lag ik in bed te luisteren naar mijn moeder, die mijn vader vernederde, die hem koste wat het kost wilde raken en pijn wilde doen om haar eigen pijn minder te laten worden, en dan was ik zo stil mogelijk en probeerde ik te luisteren of mijn vader nog wel leefde....want hij zweeg, hij deed nooit iets terug. En ik, ik deed hem na, ik hield van mijn moeder, en van mijn vader en ze hadden altijd het beste met mij voor gehad, ik vertrouwde in hen. Nou ja dat is heel kort samengevat wat de reden is van wat ik hier schreef dat ik gedaan heb, de reden waarom ik gesprek aangegaan ben met mijn vader en later mijn moeder. Mijn vader probeerde er te zijn, op zijn manier, en zijn overlevingsstrategie was zwijgen en zo min mogelijk olie op het vuur gooien. Wat ik nog wel wil delen over het gesprek tussen mijn vader en mij is: dat hij trots is dat ik mijn zwijgen doorbroken heb, dat ik gesprek aanga, dat ik grenzen durft te geven, maar ook dat ik mezelf zo ver daarvan los gemaakt had dat ik al deze dingen kon vragen en naar hem kon luisteren, om zo mijn beeld juist in te vullen. Hij weet hoe moeilijk het is, en hij voelt nog steeds dat hij het niet kan/niet durft.......

Ze deed slechte dingen, maar is niet slecht gebleven, en dat is wat ik besef na de antwoorden die ik van haar gekregen heb. Ze beseft wat ze mij aangedaan heeft, en heeft het daar enorm moeilijk mee, ze voelt zich enorm schuldig, maar heeft het nooit gedaan omdat ze niet van mij hield. En dat is iets wat ik altijd al gevoeld heb.

Voordat mijn moeder ziek werd was ik haar speciale meisje, en men wat was ik overdonderd en geschokt toen het tegen mij keerde, van het ene uiterste naar het andere en het voelde als mijn fout want eerst deed mijn moeder lief, ik moest iets vreselijks gedaan hebben. Nu weet ik dat het niet mijn schuld was, ook niet de schuld van mijn moeder maar de ziekte van haar geest. Ze deed het bij mij, omdat ze voelde dat ik haar toch niet zou verlaten, dat ik haar niet in de steek zou laten en dat ze mij niet zou verliezen. Mijn broer en zusje zouden dat wel doen, die deden ook terug wat zij deed of verdedigde zichzef. Ze doet ook niet meer zoals toen, ook al is ze nog steeds psychisch ziek (manisch depressief). En als ik haar als oma bezig zie dan is het zelfs weleens slikken geweest voor mij. Dus nee ze is niet slecht gebleven..

Ze zal altijd manisch depressief blijven, maar dat is maar een deel van haar, er zullen momenten blijven dat ze gewoon zichzelf is.... En die wil ik koesteren, en die wil ik mij blijven herinneren en meenemen.

Ik hoop dat ze er zelf ook vrede mee kan krijgen.......... Het lijkt mij verschrikkelijk om te moeten horen wat je allemaal gedaan hebt, zonder dat je het je kan herinneren. Het lijkt mij vreselijk als je zo ziek bent dat je dat wat zij gedaan heeft kan doen, hoe moet ze zich gevoeld hebben, wat zal ze zich eenzaam gevoeld hebben......vreselijk.

Ik heb bijna 4 jaar bij een psychologe/orthopedagoge gelopen Blauwtje, heb verschillende therapien gedaan en daarnaast ook verschillende trainingen doorlopen.

Voor nu voel ik dat ik het aankan, dat ik het red. Ik weet dat ik zo terug kan als ik daar behoefte toe voel en dat is fijn.