slecht 10 minuten gesprek

Gisteren hebben wij een 10 minuten gesprek gehad op school van onze zoon van 9 jaar. Gezien de resultaten op zijn rapport, waren we al voorbereid op een niet zo goed gesprek, maar wat we te horen kregen daar klapperde onze oren van,
De 2 juffen van hem maakte zich ernstig zorgen. Hij heeft geen enkele dag zin in school..hij vind alles saai en vervelend en hij maakt op school een depressieve indruk.Ook geeft hij iedere dag aan dat hij zich niet lekker voelt. De juffen hebben hem gisteren naar de IB-er gestuurd van de school en die heeft met hem een onderzoekje gedaan. Daaruit kwam dat school en leren erg vervelend werden gevonden door hem.....alle andere onderwerpen die ook aan bod waren gekomen ( bijv. vader, moeder, thuis, vriendjes, broertje, zusje) daar kwam uit dat hij het wel leuk of gewoon vond...bij broertje -zusje kwam ook wel een beetje vervelend uit, maar ja, is dat niet overal zo???
we hebben nu het advies om een afspraak te maken bij de huisarts en ze hebben ook het advies kinderpsychiater gegeven.
Ik heb me hier nu al sinds gisterenavond het hoofd over gebroken. Iedere ochtend, als het weer een schooldag is, dan klaagt hij over vanalles..hoofdpijn, buikpijn, misselijk. Is het weekend of is de school uit, dan hoor ik hem niet meer. Voor mij was dit duidelijk......geen zin in school hebben...volgens de juffen is dit toch niet zo duidelijk. Depressieve indruk.......... thuis dus echt niet...........hij lacht, hij is vrolijk, speelt graag met andere kinderen. Ikzelf ben bekend met depressie ( ik heb het helaas zelf) maar ik weet dus ook dat als iemand depressief is, hij of zij ook de leuke dingen niet meer als leuk ervaart en dat zie ik niet bij mijn zoon.
Ik heb een afspraak gemaakt voor vanmiddag bij de huisarts, maar ik vind het dus erg moeilijk...heeft iemand hier ervaring mee? Kan het zo zijn dat een kind alleen op school depressief is? En wat kunnen we hieraan doen?
Sorry voor de vele vragen, maar mijn hoofd loopt even over nu......

bedankt voor je reactie.....helaas is het bij mijn zoon niet zo dat als hij eenmaal op school is, dat alles dan weer koek en ei is. Hij blijft erin hangen.
Ik vind het niet moeilijk om naar de huisarts te gaan, dat heb ik een beetje onduidelijk omschreven. Ik vind de situatie erg moeilijk, vooral omdat hij op school dus heel anders is dan thuis en als je dan het probleem moet gaan uitleggen bij de huisarts...tsja, dan wordt dat wat moeilijker natuurlijk.....
Maar we gaan vanmiddag eens en dan komt er hopelijk een beetje duidelijkheid.....

oh meiden wat ben ik blij met deze reacties...
Hij heeft op school dus 2 juffen en 1 juf daar vertelt hij van dat ze heel erg doet schreeuwen en schelden in de klas. De andere juf die vind hij leuker.......maar ook niet zo leuk dat hij graag naar school zou gaan....
gepest op school wordt hij niet.....hij is best populair en heeft veel vriendjes, dat het misschien te moeilijk is, dat zou heel goed kunnen!! Hij loopt misschien wel heel erg op z'n tenen.
Vorig jaar was hij niet zo...hij heeft school nog nooit leuk gevonden, maar de geluiden waren altijd redelijk positief. We kregen elk 10 minuten gesprek wel te horen dat hij beter zou kunnen als hij zou willen, maar dat was het dan ook......vandaar dat wij ook erg met onze oren aan het klapperen waren deze keer. Zijn punten zijn nooit super geweest, maar hij is wel duidelijk achteruit gegaan vergeleken met zijn laatste rapport.
@ anmv3...dat is dus ook waar ik zo mee zit..kun je echt depressief zijn op bepaalde momenten van een dag. Als ik in een depressieve bui ben, dan heb ik dat zelfs op de leuke dagen, of met leuke dingen. En hij heeft dat niet..ik neig er ook naar om te denken dit kan geen depressie zijn....
vanmiddag om 10 over half 4 hebben we de afspraak, ik ben heel benieuwd wat daaruit gaat komen. Ik laat het jullie zowiezo weten!

nee, dat wisten we dus niet.....daar kwam hij ineens mee aan. Ik heb nooit geweten dat ze daar toestemming voor moeten hebben.

sorry dat ik een beetje laat reageer, maar ik heb nog moeten werken.
Ik ben dus vanmiddag bij de ha geweest en ze nam beide dingen serieus. Ze gaf wel aan dat ze depressief wel een erg groot woord vond. Ze heeft meteen een briefje geschreven aan de leerkrachten van mijn zoon en ze vraagt daarin om observatieverslagen, teamverslagen en de onderzoekjes die al verricht zijn. De had wilt zoveel mogelijk materiaal hebben om goed te kunnen helpen. Ze heeft een gesprekje gevoerd met mijn zoon en daarui kwam eigenlijk dat de schoen vooral wringt op school. Ze vroeg hem bijvoorbeeld...hebben mama of papa jou al eens moeten halen van scouting of van de voetbal omdat je dan ook zo een buikpijn had of niet lekker in je vel zit.....ik vond dat een goede vraag,zover had ik nog niet nagedacht. Nadat ze ongeveer een kwartiertje met hem gepraat had kwam ze met de conclusie dat ze eigenlijk wel met grote zekerheid kon zeggen dat hij geen depressie heeft. En dat de schoen dus wringt op school. Als hij idd depressief zou zijn, dan zou hij ook niet naar scouting willen en ook niet naar voetbal, dan zou hij na schooltijd niet met vriendjes gaan spelen, want daar zou hij dan geen zin in hebben. Ze kreeg sterk het idee dat mijn zoon de drukte in de klas niet goed aankan, mijn zoon vertelde ook dat de klas soms zo druk was dat het ook erg druk werd in zijn hoofd.............dat hij het zo moeilijk vind om onder tijddruk te moeten presteren ( bijv. bij taal en rekenen). We moeten nu dus even de verslagen afwachten van de juffen ( alhoewel ik ernstig twijfel of die er wel zijn) en ondertussen gaan we even goed kijken naar de klachten van buikpijn enzo. Ik moet nu voor 2 weken een soort van dagboekje bijhouden en daarin moet komen te staan op welke dagen hij zich niet lekker voelt, of de dag leuk is geweest, hoe de ontlasting was ( dit ivm de buikpijn) hoe erg de buikpijn is, wat hij gegeten heeft die dag en over 2 weken moeten we dan even terug. De ha hoopt dat dan de verslagen binnen zijn en dat we een beter beeld hebben van zijn lichamelijke klachten, zodat ze op beide dingen kan inspringen. Ze had het er bijvoorbeeld over dat het nodig kon zijn om mijn zoon weerbaarder te maken, zodat hij de druk beter aan kon. dat kan dan ook via een kinderpsycholoog, maar daarvoor moet ze eerst een veel beter beeld hebben van wat er aan de hand is, want ze kon echt niet alleen maar uitgaan van wat de juffen vertelden en wat ik vertelde over hou hij thuis was.
Ik heb er in ieder geval een hele goed gevoel over. Ze pakt het heel grondig aan en ze heeft mijn zoon echt betrokken bij het gesprek en ze vond zijn mening erg belangrijk!
Nu dus even 2 weken een dagboekje bijhouden en daarna weer verder!