Dissociatieve stoornis

Je hebt een hoop meegemaakt waar je nu nog mee worstelt. Heb je ( vast wel he) al iets geprobeerd om daarmee om te kunnen gaan in het nu? Want het lijkt idd dat je hersenen kortsluiting maken.

Hier geen ervaring, maar dat je al het een en ander van je afschrijft, is stap 1

Lijkt me idd vreselijk eng..dat je het niet meer weet..iedereen zou je dus van alles wijs kunnen maken..

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Lastig om zoiets dan inderdaad zo zwart op wit te zien xxx. Wat naar dat je zoveel hebt meegemaakt dat je er nu op deze manier zoveel hinder van ondervind. Laat je niet bang maken dat het moeilijk te behandelen is trouwens hoor. Ga ervoor. En knok ervoor dat het bij jou gaat slagen. Jouw inzet en motivatie zijn een belangrijk onderdeel om het te gaan laten slagen. Daarbij kijk niet zo ver vooruit als in geslaagde behandeling, probeer stapje voor stapje te kijken naar wat er telkens beter/anders gaat. En trap loop je ook niet in een stap, maar ook doormiddel van de treden.

Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen!

Ik wil je alleen even een dikke knuffel geven. Kan mij heel goed voorstellen dat alles nu heel eng is en dat het moeilijk is.

Ik zelf heb geen dis, maar mijn vader heeft het wel. De dingen die jij hier boven omschrijft herken ik erg van hem. Dis is een pittige diagnose, maar als je wel willend bent goed mee te 'werken', het kost alleen mega veel energie.

Bij mijn vader zijn de alters na jaren wel minder geworden, of minder aanwezig. Ook konden sommige alters overleggen, waardoor de gaten in tijd minder werden. Helaas heeft mijn vader na een periode besloten niet meer verder te willen met therapie waardoor er een grote terugval is geweest. Maar ik heb wel gezien dat er goed mee te leven valt.

Je bent niet gek, je hebt een geweldig overlevingsmiddel gevonden om te kunnen overleven en te leven. Nu sta je aan het begin van de berg, die heel moeilijk te beklimmen is maar als je eenmaal begint en je gaat stapje naar stapje omhoog, dan zul je zien dat je op een dag boven aan de berg staat en naar beneden kijkt en bij jezelf denkt, Goh het was een zware toch, maar nu kan ik het overzien!

Ik hoop dat je met goede begeleiding alles snel een plaatsje kan geven en ik wens je heel veel sterkte toe!
Alleen al door zo open en eerlijk tegen je diagnose aan te kunnen kijken bewijst al dat je een sterke meid bent!

Ik wil je heel veel sterkte wensen en een
Ga ervoor je kan het dat maak ik er wel uit op uit je verhaal.

jeetje joh ik scrik hier beetje van je bent zo een leuke vrouw (sowieso niet dat je na diagnose minder bent he ) maar is idd heftig
ben erg beneiwud wat er uit alles gaat komen

ik ben door mijn borderline in contact gekomen metverschillende meiden die dis hebben (is wel al weer poos terug) maar die hadden het heel heftig veel mediceinen en wisten dit ook vanzichzelf ook kinden ze idd onderling overleggen enz maar als buitenstaander is dit wel heeel herkenbaar je ziet iemand echt veranderen van bijv een volwassen vrouw naar een man of baby ofzo heel erg vreemd maar wel heel duidelijk
is je partner nooit iets opgevallen ??


ik hoop voor je dat er snel iets uitkomt dat er een goed behandelplan komt en je je snel weer lekker in je vel gaat voelen dikke

Je komt op mij zeker niet "gek"over, eigenlijk weet je pracies wat je wilt, maar je hebt gewoon de goede mensen nodig die je kunnen helpen daarmee die weten wat het is en hoe je ermee om kunt gaan.

Ik neem aan dat het UWV je geen fulltime baan zal opleggen hoor. Je moet het stap voor stap doen, desnoods een half dagje in de week om te beginnen, kijken hoe je je voelt en dan wordt de cirkel van het thuis zijn doorbroken. Kijken hoe het gaat, andere mensen om je heen, andere energieen.

Jij zal niet iemand wat aandoen..daar ben je te, hoe moet ik het zeggen, gewoon te lief voor denk ik!
Misschien ben je in het verleden wel TE lief geweest.

Jij komt er wel, weet ik gewoon.

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Mijn vader heeft 25 jaar lang een eigen bedrijf gehad. Nu moet ik wel zeggen met de ondersteuning van mijn moeder. Toen mijn vader therapie had ging het heel goed, toen hij gestopt is daarma liep zijn leven daarna vast.

Mijn vader had/heeft meerdere alters. Helaas is het merendeel niet lief. Mijn vader zelf is een lieve man, zijn alters zijn dat dus niet en dat zorgde voor veel problemen. Zowel prive als zakelijk. Ik weet dat je met goede therapie afscheid kunt nemen van je alters, deze zeg maar op te laten gaan in jezelf. Dat kost veel tijd en veel energie. Met een diagnose DIS zal het uwv je niet zo snel achter de broek aan zitten hoor. Wel zou ik in jou geval door het GGZ alles op papier laten zetten wat jij kwijt wilt aan het uwv. Eventueel laat ze het mailen waar jij zelf bij bent, zodat je ook zeker weet dat je gegevens juist verzonden zijn.

Met therapie is er heel goed mee te leven. Ik weet niet of je kinderen hebt, maar mocht dit zo zijn en het GGZ geeft je dis als diagnose dan wil ik je adviseren om open en eerlijk met je kinderen te zijn. Eventueel met ook hulp voor je kinderen. Ondanks dat er goed mee te leven is, is het voor de familie erg moeilijk en stuit je op veel onbegrip van je omgeving. Vaak word er lacherig over gedaan, of zelfs ongelovig. Ik weet dat ik voordatmijn vader de diagnose had al wist dat hij meerdere personen was. Ik was toen ong. 11 jaar en kon aan het sluiten van de achterdeur horen wie er binnen kwam. Speelde daar ook heel handig op in, maar weet nu ik volwassen ben dat dat natuurlijk niet helemaal normaal is. Desondanks heb ik veel in mijn jeugd altijd erg veel van mijn vader gehouden.

Probeer zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Ook over je angst dat je jezelf misschien op een moment niet onder controle hebt. Geef het aan, probeer uit te viinden uit welke hoek dat kome en samen met een therapeut is daar veelal wel aan te werken.

Tja, misschien ben ik wel te direct en iets te open, maar ik probeer alleen maar om aan tegeven dat er mee te leven is, maar daar heb je echt hulp bij nodig, want anders verdeeld je leven zich wel in meerdere stukken en daar word niemand gelukkig van.

Jaren geleden heb ik voor mijn studie 2 maal een scriptie geschreven over DIS, waar ik ook meerdere mensen heb geintervieuwd hier over. Een beetje weet ik er dus wel vanaf. Mocht je het fijn vinden om er verder over te praten, voel je vrij om mij een prive berichtje te sturen hoor

Oef, taaltechnisch geen meesterstuk hier boven, wilde even te snel ;-)

Linde..

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

Xxx je bent niet in het land der gekken, je bent een survivor!!!Je hebt overleeft en doorleeft wat je hebt meegemaakt. dat maakt je een sterk mens.

Ik heb geen advies, maar dat wil ik toch even zeggen.

weet je je bent onbewust erg geod bezig je hebt hulp je zit in een traject prbeer samen met je psych of mensen die je begeleiden en het uwv eerst traject af te wachte voor je je in werk laat storten of door uwv laat duwen
je traject is een zeer goede reden om dat juist nu niet te doen omdat er nu al zoveel op je afkomt
je hebt je "stempel"nog niet officeel dus die moet je afwachten
als die er eenmaal is volgt weer een lange weg van grip krijgen ook
ik vermoed zoals ik hier lees en zoals ik je ken hier op forum dat als jij de juiste hulp krijgt je het heel goed onder controle kan krijgen
er is namelijk ook heeel goed mee te leven mocht het echt op dis uitdraaien er zijn ook genoeg mensen die super functioneren en eigenlijk geen last hebben van de alters ofzo


je ziet nu al in dat er knel punten zijn en je werkt eraan ongeacht wat er ook uit mocht komen gaat t goed komen het zal je even tijd en veeel moeite kosten maar je komt er echt wel

Strekte en veel succes met de therapie. Therapie is niet leuk vaak maar uiteindelijk kun je er goede resultaten mee behalen. je kunt dan leren hoe om te gaan met de problemen en hopelijk rustiger en makkelijker verder daarna.
Ik gun het je dat je achteraf kunt zeggen dat het het waard was.

ik ben het niet!

ik wil je wel heel veel sterkte en succes wensen in deze tijd. praat van je af. je bent op de goede weg!

---

Leef je leven!! Trotse mama van 2 jongens (dec 2007 en mrt 2010)