herinneringen

Sorry meiden voor het lange verhaal. Even herinneringen ophalen. Hebben jullie ook altijd zo'n sentimentele bui vlak voor de verjaardag van jullie kids?

3 jaar geleden, ik word om 7 uur wakker en heb steeds harde buiken. Niet gek, want ik ben dan ruim 40 weken zwanger. Zou het vandaag? Mijn man brengt onze oudste dochter naar het kdv en gaat werken en ik probeer nog wat te rusten. Het is al bloedheet (hittegolf) dus ik sta maar op. Om 11 uur heb ik een afspraak bij de verloskundige. Tegen die tijd doen de harde buiken wel wat zeer maar ik durf het nog geen weeën te noemen. Bij de eerste bevalling duurde het immers ook nog ruim 24 uur nadat het pijn begon te doen. Ik reken uit dat de verloskundige ruim 10 minuten fietsen is en dat ik elke 10-15 minuten een harde buik heb. Moet dus net lukken. Ik dus heel stoer op mijn fiets naar de afspraak ipv dat ik bel en zeg dat ik mogelijk weeën heb . Daar blijk ik 3 cm ontsluiting te hebben en de vk stript nog even. Om half 12 ben ik weer thuis en bel manlief, de doula en m'n schoonouders (die zullen m'n dochter komen halen van het kdv). Tussendoor eet ik een boterham, lees staande de krant en doe de afwas. Tijdens het afwassen merk ik dat ik echt aan het puffen ben geslagen en dat er opeens nog maar 2 minuten tussen de weeën zit. Terwijl mijn man uit zijn werk thuis komt en onder de douche springt, bel ik met de verloskundige. We spreken af dat we allebei naar het ziekenhuis vertrekken en dat we elkaar daar zullen zien. Rond half 2 komen we daar aan. Terwijl Alex een rolstoel haalt sta ik bij een lantaarnpaal een wee op te vangen. Een oud vrouwtje vraagt of ze iets aan me mag vragen. "Nee, ik heb een wee" weet ik nog uit te brengen. Verschrikt loopt ze weg. In de verloskamer wordt eerst het hartje van de baby gemonitord en daarna mag ik godzijdank weer staan tot de verloskundige arriveert. Terwijl Alex een betere plek voor de auto zoekt, worden de vliezen doorgeprikt en schiet ik binnen 1 wee door van 7 cm naar volledige ontsluiting. Helaas blijkt het vruchtwater niet helder te zijn, dus we zullen wat langer moeten blijven. Alex moet nu toch wel opschieten! En de doula is er ook nog niet. Als Alex terug is begin ik met persen en een kwartiertje afzien later is ze er: onze prachtige dochter Veerle. Gezond en wel, 3680 gram schoon aan de haak. Drie uur na mijn fietstochtje naar de vk ben ik al bevallen. Dat had zelfs de verloskundige niet gedacht. Oh wat heb ik een hekel aan het hechten achteraf, zeker omdat het niet goed verdoofd was en er heel wat te hechten viel. En de naweeën waren ook niet mis. Maar wat heerlijk om Veerle de hele tijd op mijn buik te hebben. En de borstvoeding kwam als een trein op gang. Na vier dagen zat ze al weer boven haar geboortegewicht.

En nu, drie jaar later, loopt er een eigenzinnig meisje rond dat 's morgens beslist wat voor kleren ze aan wil. Een meisje dat elke dag zegt dat ze me lief vind. Een meisje dat de wereld aan het ontdekken is. Lieve Veerle, ik ben zo blij met jou . Een hele fijne verjaardag, we gaan er morgen een superdag van maken!