Mama-life
| Ikweethetnietmeer schreef op: 29-06-2012 01:14:38 |
Waar moet ik beginnen...Lig nu al de hele tijd wakker omdat ik maar zit te malen. Ben nu 5 jaar samen met mijn man en 2 kindjes rijker. Altijd heel gelukkig samen geweest. Maar het laatste jaar is alles veranderd. Mijn man is altijd heel slecht geweest in zichzelf te uiten (lees; ik hou van jou, zeggen. Spontane knuffels geven etc.) Dat aspect heb ik altijd moeilijk gevonden, maar nu loopt het tegen het extreme aan. Ik heb zelf een uitgeproken mening, maar zodra het gaat om ons gezin verdwijnt dat helemaal. Ik krijg nooit geen waardering en altijd word alleen maar de dingen uitgesproken die ik niet goed doe. ik ben niet perfect, maar probeer wel dingen te veranderen aan mezelf die niet lekker lopen. (zijn dingen waar ik het trouwens wel helemaal mee eens ben, laksheid enz.) En van mezelf moet ik zeggen dat ik zonder het commentaar wat ik krijg van mijn man, steeds meer bij de kern van mezelf kom en steeds zekerder word van het feit; dat ik blij ben met mezelf. Maar mijn man gedraagt zich tegenover mij het tegenover gestelde hoe ik me voel. Hoe meer ik verbeter aan mezelf, hoe meer hij gaat eisen van mijn kant. Terwijl hij aan dingen waar hij aan moet werken, gewoon weg niet doet. Het huis is hier altijd spik en span, ik werk, hij hoeft niks te doen in huis, de opvoeding van de kinderen komt voor zo'n 90% op mij neer.De liefdesrelatie an sich komt van mijn kant. Ik kan bijna niks meer verzinnen waar ik niet aan het werken ben. Ik weet het echt niet meer. Een heel simpel voorbeeld; Ik heb het hele huis gepoetst, de kinderen vermaakt, maar....... ik heb de wc niet schoongemaakt. (terwijl die 2x in de week grondig word gedaan) wat krijg ik 's avonds te horen; heb je de wc niet schoongemaakt, ik hoef geen 2 dagen achter elkaar een pasta te eten etc. ik baal van mezelf. Terwijl ik dit typ, loopt de frustatie bij mij op. Ik ben geen onderdanig type, ik ben zo niet. Dit verhaal heeft 2 kanten,, daar ben ik me van bewust, ook altijd geweest. daarom heb ik dit voor mezelf gehouden. Maar iets vanbinnen roept mij toe, dat dit niet klopt. Maar ik durf er met niemand over te praten, want iedereen zou mij uitlachen. 'Jij bent degene die hem onder de duim heeft', zouden ze zeggen. Maar het is niet zo! Een half uur voordat hij thuiskomt raak ik gestresst over wat voor commentaar hij nu kan geven, wat ik verkeerd doe, wat ik niet heb gedaan. Ik ben gewoon moe. Ik wil met hem verder, ik hou van hem, we waren gelukkig, hij was gek op mij. En nu is niks goed genoeg. Ik dring niet tot hem door, ik vertel precies wat me dwars zit, er kan geen sprake zijn van miscommunicatie, maar hij rolt met zijn ogen en gaat verder waarmee hij bezig is. Het zal een ontzettend warrig verhaal zijn. Heeft iemand tips om te vertellen wat ik kan doen om deze relatie te verbeteren, om elkaar weer te kunnen begrijpen. |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 29-06-2012 03:25:41 |
Is hij in zijn werk erg gegroeid de afgelopen tijd? Dit klinkt heel stom misschien, maar elke keer
als mijn man een echte promotie maakte hadden we dit soort onzin ook. Tot en met lijstjes op de
keukenkasten met dingen die ik dan moest gaan doen  . Ik spreek het
gewoon uit, dat het ik geen werknemer ben en dat alles op rolletjes loopt zolang maar gewaardeerd
wordt wat ik in huis doe... En ook..dat die van mij alleen kan doen wat hij doet met mijn
ondersteuning.Maar hier was het dus elke keer wat ontwricht als hij meer verantwoordelijkheden kreeg . Dan vloeit ineens iets over naar huis..duidelijk blijven en zijn en vooral over wat het met je doet. Want bij mij maakt het wel iets stuk als ik als veredelde huishoudster/ personal assistent wordt behandelt, maar die van mij bedoelt het helemaal niet zo.. en als ik hem er maar op wijs ( zonder ruzie en rustig) dan verandert hij zijn gedrag ook.w Misschien is het niet herkenbaar. Ik hoop voor jou dat je er snel met je man uitkomt |
| Quote |
| Mieps01 schreef op: 29-06-2012 03:31:51 |
Wat ik wel vind, als jij ook werkt en je man zegt iets over een niet schoongemaakt toilet... Dan zou
ik hem vertellen waar de schoonmaakmiddelen staan... Je leert mensen hoe ze je behandelen... Dus
misschien moet je ook werken naar een gezondere verdeling van de taken in huis |
| Quote |
| Jolijn schreef op: 29-06-2012 06:57:43 |
Klinkt niet als een gezellige relatie momenteel. Ook wel herkenbaar eerlijk gezegd. Mijn conclusie
was uiteindelijk dat zijn hart niet bij mij lag en dat ik niet meer in een eenzijdige relatie wilde
zitten. Maar die conclusie was gebaseerd op mijn omstandigheden - jij moet zelf je eigen conclusies
nemen op basis van de jouwe Sterkte ermee.
Wat er ook gebeurt, je klinkt als een sterke vrouw, zelfbewust, goed in staat om voor jezelf te
zorgen, voor je eigen geluk te zorgen en ook te zien dat jij, net als iedereen, niet perfect bent.
Je komt er wel, wat je ook doet! |
| Quote |
| Ivy schreef op: 29-06-2012 08:42:19 |
Als ik jou was, zou ik gewoon eens 2 weken NIKS doen. Alleen de kinderen dan overdag  Zou zijn was niet meer doen, zijn eten niet koken en niet schoonmaken, behalve dat wat minimaal nodig is voor de gezondheid van de kinderen. Misschien dat hij dan inziet dat je veel voor hem doet en dat hij je dan heel lief vertelt dat hij je waardeert. |
| Quote |
| M&j schreef op: 29-06-2012 08:51:16 |
Wat je kan doen om je relatie te verbeteren? Beter voor je zelf op komen en niet proberen te
veranderen. Je bent goed genoeg zoals je bent, dat is degene waar hij op verliefd is geworden en van
is gaan houden en daar moet hij het dus mee doen. Wijs hem waar de keuken is en waar de schoonmaakmiddelen staan, kan hij voor zichzelf een ei bakken als je pasta eet en de wc schoonmaken.  |
| Quote |
| Marie8 schreef op: 29-06-2012 09:00:14 |
Ik herken het deels. In ieder geval het stukje waarin iedereen zal denken dat jij hem onder de duim
hebt, maar dat het eigenlijk niet zo is. Ik kom ook altijd sterk en mondig over, maar eigenlijk pas
ik me vaak aan om het maar goed geregeld te hebben voor iedereen. Soms ten koste van mezelf. In jou stukje lees ik dat nog sterker terug. Nu is het hier wel iets anders verdeeld maar de werkuren liggen hier ook wat dichter bij elkaar. In ieder geval regel ik wel altijd alles... Maar langzaamaan ben ik ook dingen terug gaan leggen want op den duur groei je in een patroon waarin het niet meer haalbaar is om te blijven rennen en waarin het voor hem zo vanzelfsprekend (en in jou geval zelfs nog niet goed genoeg) is. Bij mij begon dat bijv. bij oppas regelen...komt ie aan, werktijden veranderd. Eerst pakte ik dan meteen de telefoon om te bellen. Nu zeg ik: regel het maar. Dat maakte ook dat zijn werktijden minder vaak veranderden, dus dan kon hij ook ineens andere dingen regelen omdat hij wist dat ik er niet voor zou gaan rennen. Dat lijkt me 1 ding: hij kan meer zelf doen, stop met inderdaad zijn werknemer zijn! Ten tweede vind ik het echt heel erg niet respectvol klinken zoals hij met je omgaat. Blijkbaar zeg je het wel, maar neemt hij het niet eens serieus. Weer geen respect. Maak hem duidelijk dat zijn houding anders moet, dat het anders voor jou ook stopt om te investeren in die relatie, want jij haalt er helemaal niks uit behalve ellende. Persoonlijk zou ik dat hoog opspelen, maar goed das omdat het hier ooit gewerkt heeft om in te zien dat het me echt heel hoog zat. |
| Quote |
| Ff Anno schreef op: 29-06-2012 09:14:15 |
Qua taken zijn bij ons de zaken niet evenredig verdeeld, terwijl we allebei een veeleisende baan
hebben en veel werken. Oke, mijn man werkt meer uren buitenshuis en ik kan mijn werk ook nog deels
thuis doen, maar beiden werken we meer dan fulltime. De organisatie van ons gezin komt bijna geheel op mij neer. Nu is het zo dat dit soms best irritaties oplevert en heeft opgeleverd in het verleden, maar over het algemeen ben ik best tevreden. Dat heeft ermee te maken dat we heel duidelijk de balans hebben gemaakt met betrekking tot onze relatie. We kiezen voor elkaar, we kiezen binnen deze relatie voor het opvoeden van kinderen, we kiezen voor beiden voor een veeleisende baan. Vervolgens zijn we gaan kijken naar de praktische kant: wat betekenen deze keuzes in verhouding met het feit dat een dag 24 uur heeft en je in je huis ook nog een beetje confortabel wilt kunnen wonen. In ons geval heeft dit ertoe geleid dat we boodschappen via internet zijn gaan doen, we een poetsmevrouw hebben, enz. En... heel belangrijk... we hebben bepaalde verwachtingen bijgesteld. Als we allemaal thuis zijn, vinden we het samenzijn, met de kinderen quality time hebben, elkaar bijpraten, etc. veel belangrijker dan elke dag stofzuigen of een schoongemaakt toilet. En ja, we koken sturctureel voor 2 dagen, zodat het ook mogelijk is om sportclubjes etc voor de kinderen in te plannen, zonder dat we pas om 19.30 aan tafel gaan. In jouw situatie lees ik eigenlijk 2 dingen: de last van de praktische taken die op jouw bord liggen en de last van de onvrede over je relatie mbt waardering uitspreken en laten voelen dat je voor elkaar kiest. Mijn advies zou zijn om te zien of het je lukt om weer samen tot elkaar te komen, te kijken of jullie allebei kiezen voor deze relatie en bereid zijn daar verwachtingen voor bij te stellen en concrete afspraken te maken. Mijn ervaring is dat de rest daarna vanzelf komt. Misschien tijd voor een weekendje weg zonder kids? Oja, ik zou dus vooral niet op de praktische kant gaan zitten en bijv. 2 weken niets in het huishouden doen om het hem te laten voelen. Uiteindelijk is dat een symptoom en niet de oorzaak. Heel veel sterkte!! |
| Quote |
| Ivy schreef op: 29-06-2012 09:20:48 |
Ff Anno Een weekendje weg zonder kids als er van alles scheef zit, kan juist de druppel zijn waarbij het fout gaat. Niet voor niets lopen veel relaties juist op de klippen na de vakantie. Heb het hier in mijn omgeving helaas ook gezien. De man van TO houdt er niet van om zijn gevoelens te uiten. Zo zijn meer mannen. Hij bedoelt dat misschien helemaal niet zo, maar ziet niet dat hij het zo doet, al zegt ze dat 1000x. Ik zou dus juist wel gewoon de praktische kant laten voelen. Als het om een vrouw ging, zou ik voor de andere aanpak gaan, maar het betreft een man. Die merkt dan ineens wat je bedoelt zonder ellenlange gesprekken waarbij het dan toch vaak de vrouw is die vertelt wat het dwars zit en de man het over zich heen laat komen. Uiteindelijk verandert er dan vaak niets. |
| Quote |
| Marie8 schreef op: 29-06-2012 09:23:23 |
Plus die praktische kant is niet 'om het te laten voelen', maar om op te komen voor jezelf en te
zeggen: op deze manier kan en wil ik dat niet meer. |
| Quote |
| Son schreef op: 29-06-2012 09:24:34 |
Jeetje wat heftig. Ik herken soms wel een beetje, niet dat ik minder ben of zo, maar soms kan hij zijn managerfunctie thuis niet uitzetten en dat wil wel eens voor ruzies zorgen. |
| Quote |
| Ivy schreef op: 29-06-2012 09:25:36 |
Ik bedoel dat 'laten voelen' niet om hem op een negatieve manier te grazen te nemen, hoor!!! Ik bedoel alleen dat wij vrouwen vaak geneigd zijn tot het eindeloos uitpluizen van situaties en er ongelooflijk over doorzagen.... Met 'laten voelen' bedoel ik dat je man dan voelt/ziet wat je bedoelt, zonder dat je erover hoeft door te zeuren. Een beetje op een ludieke/visuele manier dus eigenlijk. Niet vanuit een ruzie-manier. |
| Quote |
| Janneke schreef op: 29-06-2012 09:29:48 |
Ik vind het ook heftig! Wat ben ik toch blij met mijn vent, hij is noooooit boos, zegt nooit dat ik iets niet heb gedaan of iets niet goed heb gedaan en hij doet veel in het huishouden en voor onze kinderen. Ik ga hem straks maar eens een dikke knuffel geven. Jullie verdienen dit niet, kom voor jezelf op! |
| Quote |
| Bepje schreef op: 29-06-2012 14:07:37 |
Ik zou het ook niet nemen, die kritiek. Alleen jij bent misschien al te ver van huis om de boel nog
omgebogen te krijgen in jou richting. En jezelf veranderen hoeft niet, dat gaat ook niet werken uiteindelijk want voor het grootste deel ben je zoals je bent en dat is goed genoeg. Misschien kun je er eens met iemand anders over praten en is relatietherapie een uitkomst. Daar kunnen jullie weer leren op een goede man ier te communiceren en elkaar te accepteren zoals jullie zijn. |
| Quote |
| Femke schreef op: 29-06-2012 14:29:38 |
Kom op meid, wordt assertiever, zeg, ik vind de wc schoongenoeg, als je hem vies vind dan doe je
hetzelf, alshij geen pasta wil eten dan maakt hij zelf maar wat. Hier ook een zeer passieve man en
ik werk ook nog 4 dagen, maar ik ben er kaar mee, ik zorg goed mezelf en de kids, zorg ook goed voor
hem maar als het niet genoeg is adn gaat hij mar naar een ander. Ik hoef het ook niet meer te horen,
dan krijgt hij een cynisch antwoordt terug....kom op hoor, bijt van je af, mensen behandelen je
zoals je je laat behandelen... |
| Quote |
| Mamvan3 schreef op: 01-07-2012 08:35:27 |
Mijn man heeft in het begin van ons samenwonen ook eens zo gereageerd. Of ik niet eens zou gaan
stofzuigen. Heb hem medegedeeld waar de stofzuiger stond en dat hij dat ook prima zelf kon. Nu doet
hij veel meer in huis. Mag ook wel, hij is het meeste thuis bij de kids. Meid, probeer wat assertiever te worden. Moeilijk, maar je kunt het!!! Succes! |
| Quote |
| Ans Mv J.k.d schreef op: 01-07-2012 09:00:23 |
Als je samen verder wilt zul je hulp van buitenaf moeten inschakelen. Waarschijnlijk kom je
zelfstandig niet uit deze rolverdeling. Een derde persoon kan op een heldere manier de situatie
schetsen zonder dat 1 van de 2 gelijk de pispaal wordt. Ik herken wel wat in jou punten alleen bij mij heeft me man asperger en gaat hij binnen kort in therapie. Ik hoop dat jullie er samen er uit kunnen komen.  |
| Quote |
| Liefje schreef op: 01-07-2012 10:57:32 |
Ik kan ook niet snappen dat je dit toelaat, ik zou hem heel duidelijk gaan maken dat als hij nu weer
niet naar mij luisterd hij straks helemaal geen last meer van mij zal hebben. Want dat ik me niet laat behandelen als een of andere huisslaaf en dat hij mij kan waarderen en wat meer mee kan helpen in het huis zo niet dan zoekt hij maar een ander huis. |
| Quote |
Zoon 2007 en Dochter 2012