Ik denk dat ik stik!

Ik ben echt ten einde raad en ik wil graag even van me afschrijven. Anoniem uiteraard

Sinds een paar weken zit ik helemaal niet lekker in mn vel. Het begon met één lichamelijke klacht. En nu.... denk ik steeds dat ik een ernstige ziekte heb. Ik loop al bij de huisarts, morgen moet ik weer.

De klachten gaan maar niet over, en er komen er steeds meer bij. Maar ik weet nu niet meer of het psychisch is of dat er echt iets niet goed zit. Ik ben zo bang voor alles dat ik nu het gevoel heb dat mn keel dicht zit, of een soort brok erin.
Ook heb ik een drukkend gevoel op mn borst en nek.
Soms zakt het weg of lijk ik het even te vergeten. Maardan ineens BENG, daar is de angst weer.
( de klachten begonnen bij mn nek/slokdarm, kuurtje voor gehad maar dat hielp niet echt) Vandaar dat ik nu zo bang ben.

Door dit alles ben ik somber, moe, onrustig, gevoelig. Ik kan niet echt meer lachen en van mn man kan ik niets meer hebben. Ik sluit me af voor hem.

De hele dag hangt er een donkere wolk boven me. Thuis zijn met de kinderen is moeilijk. Want dan ben ik alleen. Werken zie ik tegenop maar geeft wel weer iets van afleiding.
Ik denk dat ik een dodelijke ziekte heb, ik pieker, ben bang dat ik mn kinderen moet missen, heb schuldgevoel over het feit dat ik een werkende moeder ben, maak me zorgen om onze hypotheek... enz enz enz.

Ik kom er gewoon niet vanaf. Ben helemaal geen overspannen type en ik prent mezelf steeds in dat ik niet zo gek moet doen. Maar het gaat alleen maar slechter met me.
Vaak gaat het 's morgens nog wel. Maar hoe verder de dag, hoe slechter ik me voel. Mn keel wordt steeds dikker, ik voel dan vanalles.

Ik praat er bijna niet over want over gevoelens praten is moeilijk.
Bij het lezen van de reacties biggelen de tranen over mn wangen. Is het dan toch erger met me dan ik dacht?

Maar waarom voel ik dan ook nog steeds de klacht waar het om begon? Ik krijg maar niet uit mn kop dat er iets van een gezwel of tumor zit. Hoe redelijk ik ook probeer te denken. Heb al zo vaak gehoopt dat alles tussen mn oren zit. Liever gek dan echt ziek....

Gelukkig ga ik morgen weer naar de HA. Dit hou ik niet lang vol. Ben gewoon op van de zenuwen en voel me zo K**.

De vorige keer zei de HA al dat ik geholpen moet worden. Maar toen hield ik me nog groot. Ik durfde niet eens te vertellen hoe rot ik me echt voelde. Want zwak zijn, dan ken ik niet. We zijn toch allemaal super moeders zie ALLES kunnen. En als dat dan niet zo blijkt is dat even slikken.
Ik voel me tegenover iedereen ook best schuldig. Voor de kinderen heb ik nog het beste over. Maar daarna is het op. Dan ga ik het liefst naar bed, alleen, tv kijken. Als ik maar met rust gelaten wordt....

Vanmiddag ben ik maar even de deur uit gegaan. Ik was erg gespannen en bang. Heel langzaam zakte het een beetje. En eenmaal weer thuis voelde ik me redelijk. Helaas duurt dat niet lang. De angst slaat dan plots weer toe en dan is het bal. Dan voel ik alles weer en haal me de gekste dingen in mn hoofd. Mn nek is zo gespannen dat als ik bijvoorbeeld mn zoon knuffel en hij raakt het aan dan voel ik het al. Dan ga ik gelijk zelf voelen en dan is het weg Ik voel dan vooral aan mn klieren.

Nu ben ik ook nog eens verkouden. En zelfs daar kan ik niet mee omgaan. Alles lijkt nu wel een ernstige ziekte.

Het is zelfs zo erg dat ik net een borreltje heb genomen. Puur om te ontspannen. En om te kijken of de klachten verminderen. Dat werkt soms wel even. ( en ik ben niet zo'n drinker)
Ook neem ik 's avonds weleens een kalmeringspil in. Ik had er nog een paar liggen. Dat werkt gelukkig goed. Maar jezus... als ik zo verder moet!

Ondertussen zijn we al een tijdje verder en het gaat nog niet veel beter. Ben naar het ziekenhuis geweest en heb een echo van mn hals gehad. De uitslag was goed. ( al moet ik de officiele uitslag nog krijgen) Je zou denken dat dat gerust moet stellen, maar nee. Ik blijf bang waardoor ik ook klachten blijf houden. Ondertussen zit ik zo vol stress dat ik bijna geen hap meer door mn keel krijg. Belachelijk he. Kan de hele dag wel janken. Heel soms gaat het even goed, als ik ergens ben en afgeleid ben. Maar die momenten worden steeds korter.
Deze week moet ik naar de psycholoog. Heel goed, ik heb hulp nodig. Maar dat kan toch alleen als ik zeker weet dat ik niet mankeer??

Kon ik maar geloven dat het psychisch is. Dan zou er al een last van me af vallen. Ik heb oorpijn en soms wat last met slikken. Nu denk ik gelijk aan keelkanker. Want waarom gaat die oorpijn niet weg?...

Aan de andere kant.... Ik heb een slechte ochtend gehad qua angst en nu heb ik weer een dikke strot en hals ( voor mn gevoel dan)

Zucht.... Ik weet het ook niet meer.
Had noooooit gedacht dat ik me zo bang kon voelen. En dat angst en stress zoveel lichamelijk klachten kunnen veroorzaken

Quote Harleysmama:

Nee hoor je kan al doorverwezen worden, voordat alle uitslagen binnen zijn. Zoals hierboven al is gezegd. Ben je duidelijk overspannen. De klachten van je nek komen echt van de spanning. Dat drukkende gevoel op je borst is een soort van hyperventilatie en heeft duidelijk met spanningen te maken. Ben blij om te lezen dat je naar een psycholoog moet, want als er niks aan je psychische klachten gedaan wordt blijf je in een cirkeltje ronddraaien en dan ga je je echt niet beter van voelen alleen maar slechter. Ik weet dit uit eigen ervaring, want al de klachten die jij noemt, had ik ook jaren geleden. En na een aantal sessie's met een psycholoog ging het een heel stuk beter met me.

Ik hoop het zo... Morgen ga ik naar de psycholoog. Ik kan nog steeds niet geloven dat het van de stress komt. Heb een giga brok in mn keel en heb soms last met slikken. en mn hals is zo gevoelig.

Ben nu zo bang dat ik echt mn best moet doen voor mn gezin. Kan de hele dag wel janken!