Column Joyce "Geloven of toch niet?"

Hoi dames,

Deze column is zo van toepassing op zoveel topic die hier nu lopen, dat ik deze toch even met jullie wilde delen.
Veel leesplezier....



Geloven, of toch niet….?


Nog een week te gaan en dan komt Sinterklaas weer in het land.
Mijn mannetje is druk zoekende op zijn kamer naar het liedjesboek waar alle sinterklaasliedjes instaan.
Hij wil oefenen en goed voor de dag komen, maar hoe we ook zoeken, we vinden het boek niet.
Een voorbode op iets?

Mijn kleine grote man is al een klein beetje zenuwachtig aan het worden.
Hij is nu 7,5 jaar, zit in groep 5 met de combinatie van groep 6 erbij.
Ik houd mijn hart vast, ze zijn allemaal een stukje ouder en dat gaat een risico worden.
Gaat mijn mannetje dit jaar nog als gelovige het grote feest vieren of gaat hij sneuvelen?
Mijn grote twijfel was het gaan vertellen of afwachten wat er zou gaan gebeuren.
Ik heb gekozen voor het afwachten.
Dat is een lastige, want wat gaat er dan gebeuren….

De eerste speelgoed-bijbels vallen met een harde plof op de deurmat.
Waar wij als volwassen de ikea-gids afwachten; wat voor een leuke dingen staan er dit jaar weer in voor een leuke prijs, wachten de kinderen op de plof van de speelgoedgidsen.
Verschil moet er zijn, maar de verwachting is er niet minder door.

Hij begint vol goede moed te knippen en te plakken.
Opvallend is wel dat de cadeautjes die hij uitkiest klein en redelijk goedkoop zijn.
“Ja mama, Sinterklaas moet zoveel cadeautjes kopen, ik dacht ik vraag maar iets minder dure cadeautjes, dan krijg ik misschien ook wel iets…”

Dan is het de maandag voor de intocht, we lopen richting huis en dan komt het…
“Mama, ze zeggen dat Sinterklaas niet echt bestaat…”
*Slik, ik ben er nog niet klaar voor*
“-Oh ja? , wat denk jij zelf dan lieverd?”
“Nou, hij moet wel bestaan, want jij hebt echt niet zoveel geld dat jij al die cadeautjes zelf gaat kopen voor mij, dat heb ik de kinderen ook verteld.”
“- Hoe denk jij dan dat het gaat?”
“Nou, ik denk dat jij misschien die cadeautjes wel zelf koopt, maar dat je eerst van Sinterklaas een soort pinpasje krijgt waar je dan die cadeautjes mee kunt gaan halen…of zoiets.”
“-Zoiets zou kunnen ja….”
“Wat ik wel heel gek vind mam, ik snap er geen bal van hoor, maar wij hebben helemaal geen schoorsteen waar iemand door heen past, dus ik denk wel dat jij ook dan de huissleutel aan de Piet gegeven moet hebben, maar dat is ook weer niet logisch, misschien hebben ze wel een speciale sleutel waarmee ze alle huizen in kunnen of… zo…..iets..”

Ai, de twijfel slaat nu erg toe, maar we lopen met meerdere mensen naar huis, ik vind dit niet het geschikte moment om op straat waar anderen bij zijn, die het gesprek overigens met een glimlach en een wat weemoedig gezicht meeluisteren, aan te gaan.
Zij weten wat mij straks te wachten staat…..

Hij besluit het onderwerp even te laten voor wat het is, maar ik merk aan alles dat hij er niet klaar mee is.
De moeder met wie ik meeloop licht snel de andere kinderen in, ze moeten zich allemaal even aan de belofte van het grote geheim houden.
Zij kennen het grote geheim.
Mijn mannetje checkt het bij zijn vriendjes, die heel braaf antwoorden.
Zonder enig sarcasme of lacherigheid, beamen ze dat de Sint toch echt bestaat.
Poeh,…even gered…

Ik weet dat dit niet goed gaat komen, dit gaat betekenen dat mijn kleine mannetje weer een stap groter geworden is.
Ik weet dat we onze laatste Sinterklaas “oude stijl” gevierd hebben.
En ik weet dat ik dit niet leuk ga vinden.
Nog erger, hij gaat dit niet leuk vinden.
Hij houdt zich krampachtig vast aan iets wat er niet is.
Ik wil hem zo graag nog even “kind” houden, maar ik weet er is geen ontkomen meer aan.
Hij wordt zo snel groot, niet alleen in lengte, maar ook in zijn denken en ergens verbaasd het mij dat hij dit nog niet ontrafeld heeft.
Aan de andere kant, wat je niet wilt zien, zie je ook niet en het gevoel van de magie rondom de goede man is natuurlijk ook veel te leuk om los te laten.

Dan zijn we thuis, we gaan eten en jawel….
Nog voordat de eerste happen binnen zijn, begint hij toch weer op de vraag terug te komen.
Met een hele omweg, dat dan weer wel.
Je merkt aan alles dat hij het probeert te plaatsen, dat zijn hersenen overuren maken om het te begrijpen en dat hij ergens wel dondersgoed doorheeft dat wat hij wil geloven eigenlijk niet geloofwaardig is.
Maar ja, zo’n mooi verhaal wil je natuurlijk niet loslaten.
En aangezien hij een denkertje is en graag precies wil weten hoe alles in elkaar steekt, dan kom je nu toch wel tot de schokkende conclusie dat het niet kan kloppen.
Maar dat zou dan ook betekenen dat je eigen moeder, die je door en door vertrouwd, je vreselijk in de maling heeft genomen.
Dat wil er bij hem niet in, dat geloofd hij dus beslist niet.

Uiteindelijk vraag ik hem wat voor een antwoord hij nu wil horen.
Boos geeft zegt hij: “Nu weet ik het al door jouw vraag,…(stilte)… is het waar?”
Vol argwaan en hoop kijkt hij mij aan, nog altijd de hoop hebbende dat ik zal zeggen dat Sinterklaas echt bestaat.
Ik geef hem het vernietigende antwoord dat het klopt dat mama de cadeautjes koopt en dat Sinterklaas een traditie is.
Wat dan volgt is een groot kinderdrama.
Zijn eten schuift hij resoluut aan de kant, kwam wel goed uit, hij vond het toch al geen succes wat we aten, en begint woedend te huilen.
De tranen stromen hem over de wangen, het ene moment wil hij door mij vastgehouden worden en het andere moment duwt hij mij letterlijk weg.
Logisch, ik ben op dit moment ook de boosdoener van zijn verdriet.
Hij voelt zich gruwelijk in de maling genomen door mij.
“Ik weet dat dit traditie is, maar wat een stomme rot traditie is dit zeg!”

Tja, het was leuk…..tot het moment dat je dus achter de harde waarheid komt.
Stukje bij beetje komen de vragen, hoe zit het dan met de cadeautjes, daar heb ik toch geen geld voor?
En hoe zit het dan met alle verhalen op de televisie, de foto’s in de krant?
Van alles schiet hem door het hoofd en het is teveel om ineens te bevatten.
Als even later het Sinterklaasjournaal een krantje via internet stuurt waarin je je kunt laten inschrijven in het boek van Sinterklaas, vult hij deze trouw in en je ziet het ongeloof op zijn gezicht.
“Is dit dan ook allemaal nep?”

Dan is het zover, Sinterklaas komt in het land.
Hij staat tussen alle mensen in en kijkt zijn ogen uit.
Netjes geeft hij de sint en zijn pieten een hand en ‘s avonds staat hij uit volle borst te zingen voor zijn gezette schoen.
De blijdschap dat er iets in zijn schoen zit is er natuurlijk geen bal minder om, hij heeft gewoon lekker zijn eerste cadeautje te pakken.
Om dan wel even te vermelden dat de Sint zich er wel erg gemakkelijk vanaf had gemaakt dit jaar, hij had gewoon zijn spijkerbroek onder zijn tabberd aan, en de pieten waren ook niet helemaal goed geschminkt.

Elke dag weer komt er een stukje besef bij.
Alle verhalen van het Sinterklaasjournaal passeren de revue:
De ballonnen;”Ja, ik had een rode….”
Even een stilte…en dan het besef:“Ow, die had jij dus buiten gehangen….Maar, je had hem wel erg mooi opgeblazen hoor mam…”
Dan het sleutelverhaal, ik had nog ergens een gebroken sleutel liggen wat perfect in het verhaal van het Sinterklaasjournaal paste…ook hier het besef….:”(heel enthousiast) Ja, die sleutel was leuk ………..hoe kwam jij daar eigenlijk aan?”

Nu de sint er weer is, slaapt hij weer laat en slecht, hij ziet witjes en is er erg mee bezig.
Zijn schoen wordt trouw gezet, de liedjes uit volle borst meegezongen.
Als ik naar boven loop om te kijken of hij wel lekker warm onder de dekens ligt zie ik het lampje nog branden.
“Mama, ik draai me wel even om en doe alsof ik van niets weet, dan kun jij even het schoencadeautje voor mij pakken…”

Zo blijven de opmerkingen komen; “Mama, hoe kom jij dan aan de zakken van zwarte piet, heb jij die gekregen?”
Euhm, we zijn er gisteren in de winkel 20x langsheen gelopen, maar ach, je ziet wat je wilt zien.
Als ik zeg dat ik die gekocht heb dan is het wederom een diepe zucht en een “oh ja, ‘tuurlijk…..”

Het aller-leukste vond ik nog toen hij ineens vroeg of ik suikerklontjes in huis had.
Nee, die had ik niet.
Ik moet erg verbaasd gekeken hebben, waarom suikerklontjes?
Nou, dan was de volgende vraag of ik dan misschien een wortel had.
Nu moet ik echt heel stom gekeken hebben, want hij riep meteen: “Ja, mam, voor Amerigo natuurlijk!!!”
Ik heb echt heel erg geprobeerd mijn gezicht in de plooi te houden, wat me ook redelijk gelukt is achteraf.
Maar hoe kon ik het verzinnen, hoe kon ik het bedenken, Amerigo is toch wel echt en mijn mannetje wil echt zo graag geloven dat er iets echt is aan het hele gebeuren.
Bijna krampachtig houdt hij zich nog ergens aan vast, doet zijn best om zich eraan vast te klampen.
En ik besluit het zo te laten, morgen ga ik wel een wortel halen, al was het maar voor het idee.

Het is jammer dat de eerste magie weg is, maar de magie blijft bestaan, ook al bestaat hij dan niet echt.
Het willen geloven is nog groter dan het willen weten hoe het echt allemaal zit.
Groter worden is niet altijd per definitie leuker.
Je komt achter dingen die je helemaal niet wilt weten, je leert dingen die je eigenlijk niet helemaal niet leuk vind.
De magie van het kind zijn is zo kort en nu is die leuke illusie ook nog eens weg.
We hebben samen maar besloten dat we het gewoon, net als andere jaren, groots aanpakken.
Pepernoten, marsepein, chocolade en banketstaaf zal er op tafel komen, iedereen neemt een klein beetje mee en we gaan gezellig de gedichten voorlezen, de cadeautjes uitpakken en genieten van de blije gezichten.
We geloven er gewoon in dat Sinterklaas toevallig gewoon een heel erg leuk feest is en dat we traditie gewoon blijven voortzetten.

En het liedjesboek van Sinterklaas….Daar heeft hij niet meer naar gezocht, die illusie is voor mij nu ook voorbij……