Koninginnedag 2002

Vandaag is het Koninginnedag, normaal ik vind het een leuke dag.
Maar vanmiddag moeten we naar het ziekenhuis.
Papa is ziek, die ligt in het ziekenhuis.
Gelukkig niks heel ernstigs maar toch.
Hij heeft prostaatproblemen, dus een kijkoperatie moet uitzwijzen wat er aan de hand is.
Gelukkig is het geen prostaatkanker, dat is een hele opluchting want het gaat toch door je hoofd.
Papa is 57 dus ja het zou makkelijk kunnen.
In een ziekenhuis aangekomen schrik ik toch best een beetje.
Papa is bang, hij houd zich groot en stoer, zo is hij.
Er hangt een ietwat gespannen sfeer.
Papa verteld dat hij geen gevoel heeft in zijn benen, hij maakt zich zorgen.
De arts vertelde dat hij misschien niet goed in de beugels heeft gehangen met zijn benen tijdens de kijkoperatie.

Omdat het koninginnedag is krijgen alle patienten een oranjegebakje.
Dus ik zeg oh pap lekker een gebakje.
Och meid zegt ie, wil jij hem lekker opeten, papa heeft geen zin.
Hij weet hoe gek ik ben op zoetigheid maar nee ik heb ook niet zo'n zin.
Ik kijk de tijd weg, ik schaam me ervoor maar ik wil weg, weg uit dit verstikkende ziekenhuis.
Niet meer zien dat papa zich rot voelt, hopelijk mag hij snel naar huis.
Als het bezoekuur om is ben ik blij, ik twijfel enorm of ik papa een kus zal geven.
Ik wil hem niet lastig vallen, hij is moe.
Maar ik doe het toch, dag pap.

De laatste keer dat ik hem zie en zoen, 2 dagen later is papa er niet meer.
Levensloos gevonden in bed door een zuster, helemaal alleen gestorven, zonder ons, zonder iemand.
Dag lieve pap na 10 jaar mis ik je nog enorm!

Bedankt lieve dames
@Angelique, er is nooit een doodsoorzaak gevonden.

Quote Satekroket:

Joh...wat een naar verhaal! Maar hoe kunnen ze nou geen doodsoorzaak vaststellen?? Dat kan toch niet. Hebben jullie daar nooit een gesprek over gehad in het ziekenhuis. Hij heeft geen hulp meer kunnen roepen, dus het moet wel heel erg snel zijn gegaan. Dat is een kleine troost. Was het geen hartinfarkt of longembolie? Ik werk al lang in een ziekenhuis. Eigenlijk wordt er altijd wel een doodsoorzaak gevonden. Of in ieder geval een vermoeden uitgesproken.

We hebben natuurlijk een gesprek aangevraagd met de arts.
Er is opductie gedaan en het was geen hartinfarct, geen longembolie of hersenbloeding.
Ik heb er heel veel problemen mee gehad dat er geen oorzaak is gevonden, maar nu heb ik me er wel bij neergelegt.
Mijn moeder heeft wel eens verwijten van (zijn) familie gehad dat ze het niet tot op de bodem wilde uitzoeken, maar zij had er geen kracht voor en wilde het niet en ik heb dit geaccepteerd.

Dat klopt, ze zei ook altijd, we krijgen er je vader niet mee terug, het zal alleen voor meer stress zorgen.
Het blijft gissen inderdaad en daar moet je op een gegeven moment mee stoppen.
Mijn moeder heeft een hele lieve huisarts die elke dag even kwam kijken hoe het met haar ging.
Hij stelde na een tijdje voor om het medische dossier op te vragen. Natuurlijk is zo'n dossier abracadabra voor een leek en hij heeft het allemaal aan haar uitgelegd.

Ja een gemis is het zeker, met deze dagen, sterfdag en feestdagen is het iedere weer een leeg gevoel.
Wat naar voor jullie dat je hetzelfde hebt meegemaakt

Lieve dames, heel erg bedankt voor jullie kaarsjes, knuffels en lieve woorden
Voor iedereen die ook een dierbare moet missen een dikke virtuele

@Chantal, fijn dat jullie bij je vader waren, het zal verschrikkelijk moeilijk zijn geweest hem te laten gaan.