manisch

Ik zou dit ook niet accepteren. Dat ze dit heeft hoeft geen excuus te zijn voor wat ze allemaal zegt en doet.
Nee,ik zou er klaar mee zijn.

Fijn dat jullie (je man en jij) het samen eens zijn. Sterkte!

Sluit ik me volledig bij aan!

---

mama van Amber 22-05-2006 en Stella 02-04-2009

De keuze is aan haar. Gebaseerd op haar keuze komt jullie keuze. Kiest zij ervoor om geholpen te worden, prima dan steunen jullie haar. Wil ze dat niet dan kies je je hele gezin boven haar (lijkt me). Door 1 persoon zoveel mensen te kwetsen dat is het niet waard. Zoals het nu gaat vind zij het natuurlijk prima, ze ziet jullie nog steeds terwijl ze ook geen hulp hoeft te zoeken, want iedereen blijft toch wel komen. Als zij geen stap neemt, zou ik zelf een stap nemen.

---

mv O 04-12-2006 , Q 04-07-2011 en V 05-05-2014

Lastig he...

Ik heb een broer met schizofrenie en in die mindere periodes is het niet makkelijk. Gelukkig neemt hij tegenwoordig zijn ziekte wel serieus, waardoor wij hem ook kunnen steunen.
Maar heb 'm ook wel eens voor de deur laten staan als hij gedrag vertoonde waar we als gezin niks mee konden.

Ik ben ook hulpverlener en ben altijd geneigd begrip te hebben voor een ander en vanuit hen perspectief mee te denken. Maar als familielid werkt dat niet. Grenzen stellen voor jezelf en je kinderen, is goed voor jezelf maar uiteindelijk ook voor die ander.

In dit geval, je kunt begrip hebben voor de ziekte en voor de problematiek die dat geeft, maar je schoonmoeder heeft zelf de verantwoordelijkheid om daarmee om te gaan. Dwz medicatie nemen en in behandeling. Zonder dat is haar gedrag belastend voor jullie hele gezin en kun je dus helemaal niks met haar.

Een hulpverlener die betrokken was bij mijn broer leerde me dat ooit. In het geval van mijn broer: in een psychose is hij terecht gekomen in detentie en vervolgens gedwongen opname vanwege een geweldsdelict. Ik beredeneerde dat hij in zijn psychose heel angstig is geweest en vanuit zijn waanideeën de ander heeft aangevallen. Wat ook zo was. Maar niet iedereen met waanideeën valt een andere persoon aan, dus de verantwoordelijkheid ligt nog steeds bij hem. In ieder geval om serieus om te gaan met zijn ziekte, zodat zijn gedrag binnen acceptabele grenzen blijft.
Is voor je schoonmoeder hetzelfde...niet iedereen die manisch depressief is scheldt anderen uit en zegt die kwetsende dingen. En dat kan ik ook nog eens bevestigen uit eigen ervaringen want heb veel gewerkt met mensen die manisch depressief zijn.

Fijn dat je man er nu achter staat, maar ook al is dat niet het geval dan heb jij nog je eigen grenzen en ben je ook verantwoordelijk voor je kinderen die dat zelf nog niet kunnen bepalen.
Het verhaal komt over alsof je de dingen goed in perspectief ziet en echt niet te snel aan de rem trekt. Blijf trouw aan je eigen gevoel en grenzen.

Moeilijk hé, ben benieuwd hoe ze er op gaat reageren, kan ook meer spanning gaan geven voor jezelf.

Mijn moeder is manisch depressief, ze heeft mij daardoor als kind 10 jaar lang mishandeld, heeft geprobeerd om mij om te brengen, en heeft 3x een zelfmoord poging gedaan, ze wisselde enorm elke dag qua stemmingen en het was en is nog steeds een ramp.


Nooit heeft ze hulp aanvaard of gevraagt want zij was niet ziek wij waren gek en wilde van haar af, ze heeft de meest erge dingen gezegt, onder andere dat het niet erg is dat ze mij zoveel pijn gedaan heeft omdat ik toch lelijk bent, dat ik het verdien, dat ik een afgezant van de duivel ben om haar kapot te maken, iedereen wilde haar kapot maken.

Maar toch ondanks alles.......is het mijn moeder.

Contact verbreken kan je gewoon nooit helemaal, het blijft namelijk een bloedband, en het enige wat je kan doen is er leren mee om te gaan, te leren dat jou gezin nu op 1 staat en niet meer je ouders.

Mijn moeder heeft 2 weken geleden bij mij thuis mijn vader aangevallen, geslagen en gekrabbeld, ik heb haar beetgepakt bij haar arm, gezegt dat ik dit niet tolereer en haar buiten gezet. Ze heeft geschreeuwd en al dat mijn vader ook naar buiten moest komen want ze moest naar huis en hij moest mee ik heb alleen nog gezegt, nee pa blijft hier die gedraagt zich normaal alleen mensen die normaal doen mogen hier blijven. Ze heeft geen vervoer naar huis dus heeft echt een uur buiten gezeten. Toen was het weer gezakt en kon ze weer naar binnen. Ik heb aangedrongen bij mijn vader om aangifte te doen maar dat wilt hij niet, prima doet hij zichzelf aan. Alleen gebeurd het niet meer in mijn huis, volgende keer is het over en kan ze niet meer komen als mijn kindjes hier zijn.

Als ze op verjaardagen of wat vervelend word ben ik ook duidelijk, normaal en anders kan je gaan!

Accepteer dat het nooit zal veranderen, dat ze er nooit anders mee om zullen gaan dan dat ze doen, maar verander zelf zodat het voor jullie leefbaar is en blijft. Zie het als een rollenspel, als 1 van alle de rol anders gaat vervullen als gewend dan zal het hele stuk anders gaan verlopen.

Ik weiger het dat mijn moeder naast alles wat ze mij aangedaan heeft nu nog meer kapot maakt. Altijd zal er een wond blijven, en die gaat nooit meer dicht, een wond van een ouder die je verloren hebt maar waarvan het lichaam er nog is, een moeder/schoonmoeder die niet meer is wie ze was en niet is wie ze wilt zijn. Afscheid nemen van iemand die overlijd is zwaar en moeilijk, maar afscheid nemen en er een monster voor terug krijgen in hetzelfde lichaam met toch altijd de hoop op stabiliteit is killing, dus accepteer dat het nooit meer beter zal worden, alles wat er dan positief veranderd is dan een cadeau!

Als ik je ergens mee kan helpen vraag gerust!

ja mijn moeder zegt op zo'n moment teveel waar ze niet op zou kunnen komen als ze niet wist wat ze zij, ik heb het idee dat de rem op dingen weg is. Het fatsoen, het verdwijnt op zo'n moment. In een psychose wist mijn moeder het trouwens echt niet meer maar in een manie zei ze teveel om express te raken, om iemand kleiner te maken en om een machtpositie te verwerven. Andere pijn doen terwijl ze eigenlijk liefde wil, afstoten en aantrekken en kom je te dichtbij dan weer ver weg en altijd hebben annderen het gedaan.

Nee mijn moeder wilt ook geen hulp en daardoor zijn wij, haar kinderen, meerdere keren uithuis gemoeten.

Mijn moeder zegt ook vreselijke dingen zo van, ja je had allang onder de grond moeten liggen dus niet zo janken (dan wijst ze terug op de poging om mij om te brengen wat haar verteld is dat ze dat gedaan heeft) Of dan zegt ze dingen waardoor je je vreselijk schaamt tegenover visite bijv op condoleren, zooo je bent al over het verlies je likt nu al een nieuwe man af, zulke dingen.

Mijn moeder komt ook nooit met excuses ja zegt ze ik heb teveel aan mij hoofd om daar nog mee bezig te zijn hoor het maakt niet het is toch gebeurd en het veranderd niks om er druk om te maken...

Altijd die excuses, en daarbij heeft mijn moeder woensdag ook haar 50 ste chemo kuur gekregen. Door de chemo is haar psyche helemaal niet meer onder controle.

Ik ben daar ook mee bezig, het zal altijd mijn moeder blijven, maar ik zet haar buiten als ze zo doet, ik tolereer het niet meer en ze begint dat door te krijgen.

Weken lang ben ik al niet meer bij haar geweest, zeker al 3 maanden niet, terwijl ik daarvoor zeker 2 x in de week ging om te helpen thuis en schoon te maken enzo omdat ze zelf zo ziek is nu.

Het blijft mijn moeder, maar om een relatie te blijven houden zal ze zich ook als moeder moeten kunnen gedragen, en dat is en was niet zo dus moet ik mijn grenzen van kind zijn blijven bewaken.

Het geeft enorm veel lessen maar ookk enorm veel zelfinzicht, maar ook een inzicht dat je in zulke situaties zoveel zelf kan bepalen en veranderen.

Meerdere keren heb ik mijn moeder buiten gezet, ben ik weg gegaan tijdens buien, heb ik haar gezegt dat ze te ver gaat. Dat moet ik blijven doen, altijd omdat het nooit zal veranderen maar ik weet ook dat ik het kan.

Knap dat je al 10 jaar geen contact hebt met mijn vader, maar helemaal van je vader af komen kan je nooit, helaas. En zo is het ook in deze situatie. Je kan contact stoppen maar de bloedband stopt nooit.

Hoe ze reageert als een furie, een kenau en is ze niet te houden, en langzaam zakt het weer en lijkt ze weer tot zinnen te komen.

Ze zegt dan ook de vreselijkste dingen tegen mij, maar ik trap daar niet meer in en hoor dat al niet eens meer. Op zo'n moment heb ik het gedaan en dan denk ik alleen maar, jep ik heb het gedaan, ik ben opgestaan voor mezelf en mijn kinderen dat het bij mij thuis gaat zoals ik dat wil en zoals goed is voor mijn kinderen.

Mijn vader is een verhaal apart, die heeft nooit ingegrepen, het enige wat hij durfde was tegen mij/ons als kinderen, te praten. Dan zei hij, als je stil bent en niks doet is het het snelst over. Ik zie mijn vader als een enorme lafaard, als mede aanrichter van wat er bij mij gebeurd is. Hij had zoveel kunnen veranderen, kunnen doen door op te treden.

Ontelbare keren naar de huisarts, naar de tandarts met mij, naar het ziekenhuis met mij, mij moeten reanimeren maar nooit gezegt dat het thuis niet goed, dat het gevaarlijk was thuis, altijd excuses en liegen en onzin, dat durfde hij wel, maar de waarheid onder ogen zien kon hij niet aan, en nog niet.

Als ik mijn moeder buiten zet is hij enorm boos op mij maar aan de andere kant vind hij het ook wel weer goed, hij vind het alleen erg omdat hij dan weer een week problemen heeft thuis, omdat zij vind dat hij voor haar op had moeten komen en dat hij mij duidelijk moet maken dat ik dat niet mag doen tegenover haar enz enz. Hij vind het nooit erg voor mij, alleen voor zichzelf.

Dat ik stil moest zijn was voor hem makkelijker, dat hij niet eerlijk was was voor hem makkelijker, dat hij nooit iets terug zegt tegen mijn moeder is voor hem makkelijker, dat hij alles laat gebeuren met hem is voor hem makkelijker. Maar hij ziet niet in dat hij het zichzelf zo moeilijk maakt, dat hij zichzelf kapot maakt of al gemaakt heeft. Er is niets meer over van hem. Als je van jezelf houd kan je dit ook niet maar hij is zichzelf al lang verloren.

Mijn moeder kreeg de diagnose toen ik 11 was, en het is eigenlijk begonnen op mijn 9de. Het begon met verwaarlozen van het huishouden, uit de slof schieten om niets maar nog niet heel groot, en geld uitgeven, liegen, manipuleren en het is uitgegroeid naar mishandelen, opsluiten en daarna belande ze in psychose(s) en deed ze haar zelfmoordpogingen, en de laatste psychose heeft ze dus mij wat willen doen.

Toen werd haar gevraagt of ze opgenomen wilde worden of thuis geholpen wilde worden enige wat ze toen schreeuwde is ik ga niet uit huis ik ben niet gek, haal hun maar weg hier hun willen mij kapot maken hun zijn gek. Mijn moeder heeft toen 6 spuiten gekregen om te slapen waar ze normaal met 1 spuit al een dag weg zou zijn, ze bleef gaan. Wij zijn toen uit huis gestuurd en mochten gelukkig in familie blijven.

Ze is nooit opgenomen geworden, kreeg thuis hulp en na een paar weken kregen wij toestemming om weer naar huis te mogen en zo ging het telkens weer. Nooit is ze stabiel meer geworden en nu door de chemo's zal dat ook wel niet meer gebeuren. Ze slikt wel haar medicijnen nu en krijgt lithium maar dit werkt niet voldoende doordat het niet goed afgestemd kan worden op haar.

Ik ben er nooit in meegegaan en heb eerst jaren moeten overleven en sinds ik uit huis ben op zoek naar een weg om om te gaan hiermee zonder dat het mijn leven overheerst. En ik kan nu zeggen dat mijn moeder nog maar een heel klein onderdeel is van mijn leven. Het overheerst niet meer.

Dat is iets wat ik ook zo bijzonder vind.

Zat zijn met het leven en van ons, zelfmoordpogingen doen en dan nu 50 chemo's al gehad. Bizar.

Nee dat herken ik niet eigenlijk, niet schokkend in ieder geval.

Ik denk daarbij ook dat dit wat ik doe, het opstaan voor mezelf en mijn gezin, inderdaad echt de taak van je man is. Ik had het namelijk ook niet gepikt als mijn man dit deed toen ik hier nog niet zover mee was, toen ik hier nog niet klaar voor was.

Toen ik uit huis ging heb ik de keus gemaakt om te gaan leven, en mezelf te bevrijden, en dat heb ik gedaan maar bij elke bevrijding kwam ik erachter dat ik met meer gebonden zat dan ik dacht, en telkens waren er weer nieuwe dingen als vervolg op het andere, maar alles moest ik doen en doorstaan van mezelf enkel omdat ik leven wil, echt leven. Inplaats van overleven, inplaats van geleefd worden.

Het enige wat ik jou mee wil geven is, heb geduld en geef veel liefde, ik merk dat liefde genezend werkt. Een partner te hebben die je wel geven kan wat je nodig hebt is een enorme zegen als je uit een gezin komt waar je nooit gezien werd, waar je enorme pijn is gedaan, waar je doodsangsten hebt uitgestaan en waar je niet weet hoe het voelt liefde te ontvangen.

Ik vind dat het heel goed is om grenzen te stellen. Als iemand richting manisch gaat of manisch is gaan alle remmen los in alles dus dat gaat van uitspraken tot aankopen.
Als je alles laat gaan is het eind zoek en worden jullie keer op keer gekwetst dus als je er niet heengaat of ze niet langs mag komen in bepaalde buien geef je duidelijk aan dat je niet overal in meegaat. Ze heeft de keuze om medicijnen te gebruiken en ondersteunng te krijgen van hulpverleners.
het probleem bij vooral een manie is dat iemand dan denkt dat hij/zij helemaal oké is en dus geen medicatie nodig heeft.
Het is wel heel moeilijk om tot grenzen te komen als het je (schoon)moeder betreft, je bent er emotioneel aan verbonden, maar uiteindelijk is dat toch beter ook voor haar want wie weet gaat ze zo een beetje inzien dat ze wel degelijk iets heeft. Ook naar je kinderen laat je dan zien dat niet alles zomaar kan dat is heel belangrijk.