manisch

Ik ben het met je eens, vind het nog schadelijk voor de kinderen ook.
Persoonlijk zou k mjn man alleen laten gaan, de kinderen zou ik ook niet meer laten gaan, tenzij ze het zelf leuk vinden en er geen last van hebben.

lijkt me vreselijk moeilijk, zwaar en verdrietig en ik begrijp goed dat je het niet meer wilt.

maar ze is ziek. waarschijnlijk kan ze zelf echt niet bedenken dat ze hulp nodig heeft.
misschien kun je samen een keer gaan?

ik snap heel goed dat je emmertje vol zit, maar ik heb heel erg veel geduld en begrip voor deze ellende.
blijf het als ziekte zien!
heb je ook een schoonvader? kun je met hem praten?

Ik zou haar voor de keuze stellen.... óf je neemt je medicatie en bent rustig en 'normaal', dan komen wij naar je toe en zie je ook je kleinkinderen (je mag normaal meedoen met alle familiegebeurtenissen)
Anders komen wij niet naar jou toe en ben je hier ook niet welkom.

Heel duidelijk.
Kiest ze voor haar kinderen en kleinkinderen? Dan moet ze toch gaan beseffen dat ze medicatie zal moeten gaan gebruiken.

Klinkt misschien lullig, maar op deze manier zou ik het echt niet meer doen als ik jullie was. Dat wil je toch niet steeds meer?

heel veel succes!

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

maar misschien denkt ze zelf dat het wel meevalt met haar buien?
als niemand dat aan haar verteld, zij gelooft vast dat het goed gaat met haar!

dus het lijkt me wel van belang dat iemand (jij, je man, je schoonvader, huisarts, wie dan ook) haar goed duidelijk maakt dat ze niet zonder medicatie kan!

sterkte...je zit echt in een spagaat denk ik

Als ze echt niet wil luisteren...

wie niet horen wil moet maar voelen... zegt het spreekwoord. Zou het haar iets doen als jullie niet meer naar haar toegaan of als ze niet meer welkom is?
Misschien dat dát helpt?

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

dat denk ik niet Anna...ik denk als je zo met jezelf bezig bent dat je dan ook alleen jezelf nog maar kunt zien, dat je echt niet nadenkt dat je zoon met zijn gezin niet meer komt omdat je je niet wilt laten helpen.

het is zooo moeilijk om hier een juiste weg in te vinden. wat zegt je man? misschien kun jij wat afstand inbouwen voor jezelf, ook jij moet hiervan even op adem komen?

Ik zou wel het gesprek aangaan.. Ik zou haar vragen of ze nog weet wat ze gezegd heeft en wat ze daar zelf van vindt en wat ze vindt wat hiervoor een oplossing is. Of ze beseft wat ze hiermee haar kind en kleinkind(eren) aandoet.
Voor hetgeen wat ze gedaan heeft op jouw feest mag jij haar toch gewoon op 't matje roepen? Of je man..

Het zou voor mij wel uitmaken of ze dat besef nog heeft.
Ik zou handelen naar hetgeen wat ze er zelf over zegt.

Vergeet wel niet dat deze vrouw echt heel ziek is, ik weet niet of je "A beautiful mind" wel eens hebt gezien, die film?
Het idee van de hele wereld is gek, behalve ik.. Wordt daar heel mooi in weer gegeven vind ik.

---

Trotse mama van 2 prachtige kereltjes

Het lijkt wel of ik MIJN schoonmoeder hoor...

Ik denk dus te weten wat je doormaakt. Het is heel tegenstrijdig. Het is en blijft de moeder van je man,maar het contact met zo iemand richt heel veel schade aan. Dat kun je heel lang voor lief nemen (wetende dat ze ziek is), maar als er kleine kinderen in het spel zijn wordt dat iets heel anders.

Ik vind het nog steeds heel erg en heel zwaar.Maar (gelukkig, eigenlijk durf ik dat niet te zeggen want het hoort niet voor mijn gevoel) heeft mijn man 6 jaar geleden de knoop doorgehakt. Mijn leven verzieken? Het leven van mijn vrouw (van mij dus) onaangenaam maken. Dat kunnen we als volwassenen dragen. Maar van mijn kinderen blijf je af.

Wij zien elkaar nu dus al die tijd niet meer. Het is hard.Maar wat heeft het een rust gebracht in ons gezin!

Andere familieleden hebben wel (nauw)contact. En we zien wat dat hun aandoet,vooral de kinderen. Die schade is enorm. Ik ben heel blij dat wij daar afstand van hebben genomen.

En geloof me, die beslissing is niet zomaar gevallen. Er is heel, heel, heel veel aan vooraf gegaan. Mijn man heeft een afschuwelijke jeugd gehad. En het blijft, desondanks, van tijd tot tijd zwaar. Zo hoort het immers niet te gaan in een familie.

Maar als ik dan denk aan het alternatief...dan kruipen de rillingen over mijn rug. Nee, dan liever zo.

Erg genoeg, maar voor ons de enige oplossing.

Sorry voor het relaas. Ik wens je heel veel sterkte!

M.M.

moeilijk hoor dan....
Mijn ervaring is dat als je niet tot mensen kunt doordringen, harde maatregelen vaak heel heftige reacties veroorzaken, maar wel het gewenste resultaat geven.
Dat ze echt niks wil aannemen van een ander... dat is echt die ziekte denk ik he.

En hoe vervelend en naar ik het vind voor haar en haar man... ik zou mijn feestjes hierdoor niet steeds willen laten bederven. Blijkbaar beseft ze toch achteraf dat ze de boel verpest heeft als ze het ook nog benoemd. Je zou dus kunnen kiezen voor afspraken maken: misdraag je je, dan zet ik je buiten. Dan maar kwaad op ons, maar dit accepteer ik niet.

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

Ik zou haar er echt uit knikkeren op zo'n moment. Dat is niet onfatsoenlijk, je staat tussen haar en je kinderen... niemand gedraagd zich zo bij mij nkinderen, of ze nou ziek zijn of niet en als iemand dat niet begrijpt heeft hij pech.

Snap wel dat het niet zo simpel is maar zou meer voor jezelf en gezin opkomen

Ja dat zou ik durven. Niet de eerste keer dat dat gebeurt natuurlijk maar wel als het zo groeit en de maat vol is. Tuurlijk, het zijn onze kinderen... maar als mijn man een blinde vlek heeft omdat het om zijn moeder gaat moet ik voor mijn kinderen opkomen. Ik zou echt niet toestaan dat iemand zo praat waar zij bij zijn of tegen hun moeder, al was ze de koningin.

Hij is volwassen en kan er voor kiezen te slikken en te incasseren. Maar jij hoeft niet te volgen en mag (is mijn visie) ook bepalen dat jouw/jullie kinderen daar niet aan bloot gesteld worden.

Als mijn man of schoonvader boos zou worden zou ik hem uitleggen dat hij kwaad is op de verkeerde en hem vragen of hij wil dat jullie kinderen dit normaal gaan vinden met zo'n voorbeeld.

En terecht... jij bent nu ook moeder en mag bepalen of je dit geschikt voor jouw kinderen vindt.

Twijfel niet aan je eigen gevoel! Het is heel sneu dat ze ziek is, maar het welzijn van je kinderen gaan voor dat van haar.

Dan sta ik voor mijn kinderen en moet hij met een heel goed verhaal komen wil ik het anders gaan zien.

Ik moet er bij vermelden dat ik dit dus ook gedaan heb.

Mijn man schrok, werd niet boos maar was ook niet blij. Ik heb echt voet bij stuk gehouden en uiteindelijk begreep hij mijn punt wel. Vanuit daar hebben we toen contact weer opgebouwd.... waarna moeders het liet afweten.

Dat is in een notendop want ik weet het niet exact meer. Mijn man was iig niet boos...al gaf het uiteraard wel discussie.

Ik denk dat je moet proberen te accepteren dat ze zo is en dat ze er helaas geen hulp voor wil. En dan proberen er het beste van te maken. En ik weet ook dat dat heel moeilijk is, want ik heb het grootste deel van mn leven met zo iemand samen geleefd. Maar uiteindelijk was het het beste om maar te accepteren dat ze nou eenmaal niet normaal was en proberen je niet te ergeren aan de vreemde dingen. De contacten niet te lang laten duren, zodat het niet teveel uit de hand kan lopen en je aardig kunt blijven.
Dus in jouw geval: wel langsgaan en wel contact, maar geen hele dagen erheen. En je proberen niet verantwoordelijk te voelen voor wat zij doet of zegt, tegen wie dan ook.

En vooral niet proberen je man te laten breken met zn moeder of zn ouders, of er tussen gaan zitten. Ik denk niet dat iemand daar beter van wordt.

Ik herken het deels bij mijn schoonmoeder al heeft die geen stoornis (al zou je soms anders denken).
Ik zou graag breken met mijn schoonfamilie maar mijn partner vind dat ik me aanstel.

Ik kan je eigenlijk geen advies geven want ieder geval is zo anders.
Maar ik vind het wel heel knap van je hoe je er mee om gaat.
Je denkt aan je man, kinderen en zelfs schoonmoeder.
Dat vind ik echt bewonderenswaardig.

pfff wat een situatie!! Respect voor je dat je zo rustig bent gebleven!
Maar dit is toch the limit!! Dus je man accepteert dat ze dat tegen je zegt? Dat zou even lekker wezen, niemand gaat er tegenin, je hebt ook nog zoiets als zelfrespect!
Als je man er niet tegen in gaat, dan moet jij het maar doen, dan worden ze maar kwaad! Niet over je heen laten lopen hoor!!!!
Je bent het wel waard!

(ik had tegen manlief gezegd of jij zet ze eruit of ik... nou dan had mijn man ze er zelf uitgezet want als ik het ga doen dan zou het weleens kunnen escaleren... hier ook een schoonloeder...).

Ik denk dat je eerst met je man moet gaan praten en hem duidelijk moet maken dat het gewoon klaar is nu.
Dat je dit gedrag niet accepteerd en wilt voor je kinderen(en voor jullie ook niet)
Hopelijk kunnen jullie dan inderdaad de beslissing nemen om afstand te nemen en als er een volgende keer zou komen dan kun je met je goede fatsoen haar netjes verzoeken weg te gaan.
Succes meid!!

Goed zo meis...samen staan jullie sterk en zal het ietsje makkelijker zijn,