Wat denken jullie?

Gisteren ben ik nog een keer naar de praatgroep voor nabestaanden van zelfdoding geweest, is elke maand.....

en er was dus een nieuwe dame, die 4 maanden geleden haar man verloren was...

ineens waren de anderen weer bezig dat manische depressie erfelijk is en dat als er mensen in de familie dat gedaan hebben je zoveel % meer kans hebt om dit ook te doen enzo

en toen ineens zei die dame tegen mij : want jij , jij bent ook zo'n risico geval

uiteindelijk weet ik dat ook , volgens de boekjes, en dan mijn mama die al 9 pogingen achter de rug heeft, en mijn broer die dat heeft gedaan , maar toch.....

ik heb haar gezegd : dat ze me niet die stempel hoeft te geven, want dat al genoeg mensen dat doen, en dat ik persoonlijk vind dat je nog altijd in je leven kiest welke weg je inslaat, en dat ik ervoor KIES om gelukkig te zijn, en NIET zo wil eindigen.....

wel zij ze: kan je niet veel aan veranderen, want op een dag nemen je genen toch de overhand

dat is een vrouw die ik nog nooit gezien heb, en die me dan zo 'aanpakt', want ik voelde het als een regelrechte aanval op mijn persoon.....

en uiteindelijk ben ik de groep bijna uitgezet, omdat ik bleef zeggen : stop met me te bestempelen, je weet niets van mij of van mijn leven, ok ik heb vroeger ook al een depressie gehad, maar nu KIES ikzelf voor een andere weg....

was compleet over mijn toeren? misschien nam ik het ook wel veel te persoonlijk....

wat denken jullie? denken jullie ook, dat het inderdaad dan in de genen zit, en je zoiets niet gaat kunnen tegenhouden.... vind het al erg genoeg soms dat mijn man zegt als ik me slecht voel : soms heb ik schrik dat jij ook zo'n stap zou zetten.... (gelukkig is dat al een heel lange tijd geleden) ....

wou het niet bij klagen zetten, omdat ik absoluut niet wil klagen, maar komt misschien wel zo over nu... sorry

@ Ingrid : geen probleem van je verhaal, ik voel heel veel gelijkenissen, ik weet nog dat mijn moeder zei toen ik een jaar of 10 was: jij moet voor mij zorgen..... ik heb ook een moeder maar eigenlijk geen moeder....dus begrijp je heel goed

@ E Mv 2 : dat van dat misbruik weet ik niet, maar ik ben ervan overtuigd dat je nog altijd de keuzes zelf maakt in je leven, ik kan er ook voor kiezen om mijn hoofd te laten hangen , en medicatie te nemen, en altijd negatief te zijn (zoals mijn ma), en moet toegeven als je niets anders kent, dat ik dat ook een tijd heb gedaan, maar wil het helemaal anders voor mijn kids

ik heb me op mijn 15de zelf laten plaatsen in een instelling ,omdat het thuis niet meer houdbaar was, had ook een stiefvader met nogal losse handjes en DAT was de beste beslissing ooit in mijn leven....

dank je wel voor het compliment dat ik sterk ben, maar eerlijk gezegd zo voel ik me niet altijd hoor

ik denk wel dat alles wat je meemaakt , je maakt tot de persoon die je nu bent

ik heb er een gedichtje over : eens opzoeken

hier is het gedicht :

In mijn leven
hier op aarde
heb ik vele
teleurstellingen
mee gemaakt.

Het waren
bepaalde dingen
die in mijn hart
een wond
hebben veroorzaakt.

Toch door
die vele
teleurstellingen
die men mij
heeft aangedaan

Ben ik nu
de vrouw geworden
die sterk
door het leven
kan gaan.

ja vond ik ook en heel toepassenlijk voor heel velen hier denk ik

dank je minou , zo denk ik er ook over hoor.... maar natuurlijk is dat wel een heel gevoelig iets als ze je dat zeggen..... ik kwam thuis en zei tegen mijn man: ik had zin om één bij haar haren te nemen....erg he

hahaha Joltje , ik was nog redelijk..... kan ook niet beginnen vechten met die vrouw, zij heeft haar recht op mening, maar ik vond dat dit niet meer overkwam als gewoon een mening.... ik had zoooooveel zin om recht te staan en te vertrekken, maar ik reed mee met dat andere meisje dus kon haar dat niet aandoen, maar pfff ik werd knalrood en mijn ogen barstten bijna, wou zeker niet daar wenen, ....

ja ik had er soms wel medelijden mee, dit wens je niemand toe , maar pfff moest ze dat niet voor hebben gehad en het als wildvreemde zou zeggen zou ik anders reageren

dank jullie wel xxxx

Quote Alice:

Ik bedenk me net dat deze vrouw dat waarschijnlijk moet geloven van zichzelf. Ze is net haar man verloren en voelt zich misschien gefaald omdat ze hem niet heeft kunnen helpen. Als ze gelooft dat het onvermijdelijk was, heeft ze er zelf geen schuld aan. (niet dat ze die schuld wel heeft hoor, maar die schuld neemt een nabestaande altijd op zich, hoe onnodig ook, dit is waarschijnlijk de enige manier waarop ze dat kan afhouden)

dat dacht ik ook direct ....

@ ingrid : ze hebben ons zo gemaakt he, .... weet wel dat wij niet zo zullen zijn als onze mama's , wij herkennen de signalen en zullen vlugger hulp vragen

dank je daniele

ik ben vroeger (de eerste jaren bij jimmy) , heel depressief geweest, maar uiteindelijk heb ik mijn ogen geopend en beseft dat als ik zo bleef verder doen , ik kylie zou opvoeden zoals ik ben opgevoed vroeger en dat wou ik niet, dus ben gestopt met therapieën, medicatie en ik heb voor mezelf gezorgd..... ik heb nog altijd kleine dipjes hoor, maar bijlange niet meer in die mate..... ik dacht : met altijd achteruit te kijken ga ik nooit vooruit geraken, dus heb het een beetje proberen loslaten