Mama-life
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:13:12 |
Gisteren ben ik nog een keer naar de praatgroep voor nabestaanden van zelfdoding geweest, is elke
maand..... en er was dus een nieuwe dame, die 4 maanden geleden haar man verloren was... ineens waren de anderen weer bezig dat manische depressie erfelijk is en dat als er mensen in de familie dat gedaan hebben je zoveel % meer kans hebt om dit ook te doen enzo en toen ineens zei die dame tegen mij : want jij , jij bent ook zo'n risico geval  uiteindelijk weet ik dat ook , volgens de boekjes, en dan mijn mama die al 9 pogingen achter de rug heeft, en mijn broer die dat heeft gedaan , maar toch..... ik heb haar gezegd : dat ze me niet die stempel hoeft te geven, want dat al genoeg mensen dat doen, en dat ik persoonlijk vind dat je nog altijd in je leven kiest welke weg je inslaat, en dat ik ervoor KIES om gelukkig te zijn, en NIET zo wil eindigen..... wel zij ze: kan je niet veel aan veranderen, want op een dag nemen je genen toch de overhand  dat is een vrouw die ik nog nooit gezien heb, en die me dan zo 'aanpakt', want ik voelde het als een regelrechte aanval op mijn persoon..... en uiteindelijk ben ik de groep bijna uitgezet, omdat ik bleef zeggen : stop met me te bestempelen, je weet niets van mij of van mijn leven, ok ik heb vroeger ook al een depressie gehad, maar nu KIES ikzelf voor een andere weg.... was compleet over mijn toeren? misschien nam ik het ook wel veel te persoonlijk.... wat denken jullie? denken jullie ook, dat het inderdaad dan in de genen zit, en je zoiets niet gaat kunnen tegenhouden.... vind het al erg genoeg soms dat mijn man zegt als ik me slecht voel : soms heb ik schrik dat jij ook zo'n stap zou zetten.... (gelukkig is dat al een heel lange tijd geleden) .... wou het niet bij klagen zetten, omdat ik absoluut niet wil klagen, maar komt misschien wel zo over nu... sorry  |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 24-04-2012 11:22:43 |
ik denk niet dat het echt in de genen zit. Ja misschien de manische depressie wel. (mijn moeder is
ook manische depressief.) Maar een zelfmoord poging heeft ze gelukkig nog nooit gedaan. Ik denk dat
je dat zelf in je hand kan houden. Als je maar optijd hulp zoekt. Ik vind het erg dat ze jou zo in een hokje duwen. Jij bent jij en niet je moeder of je broer. ik vind het knap van jou dat je zo voor jezelf bent opgekomen. Kom he, ze kunnen niet zomaar zeggen dat jij dat ook zou doen alleen omdat je moeder en broer dat hebben gedaan. Ik zou ook kwaad worden. (ze hebben mij helaas ook vaak een stempel gegeven. 1 van die stempels zijn dat ik niet van mijn moeder hou, omdat ik er voor heb gekozen om maar maximaal 1 keer in de week naar haar toe te gaan. Dit heeft natuurlijk niets te maken dat ik niet van mijn moeder zou houden maar dat het een vrij moeilijk ziekte is. ) |
| Quote |
| Anmv3 schreef op: 24-04-2012 11:23:29 |
wat zal je geschrokken zijn van die vrouw !! jeetje, dat zeg je toch niet tegen iemand..volgens mij
heb je veel moeilijke dingen meegemaakt. ik persoonlijk denk dat je wel kunt kiezen voor een andere
weg..ik ben rond mijn twintigste ook heel erg depressief geweest, belandde op de Paaz en heb hele
rare dingen gedaan..periode heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd..nu 13 jaar later gaat het nog
steeds supergoed, heb al jaren geen medicijnen meer en ook geen psycholoog of wie dan ook
bezocht..nu ik kindjes heb zou ik die drastische dingen never nooit meer doen en ik zou weten
wanneer ik hulp in zou moeten schakelen als dat nodig zou zijn..depressie/neerslachtigheid komt wel
veel voor in mijn familie, soms zit de schrik er nog wel in dat het mij weer zou overkomen, maar
denk dat ik en mijn man snel aan de bel zouden trekken en het niet meer zover zouden laten komen als
eerder..sterkte 
 |
| Quote |
| Angelique schreef op: 24-04-2012 11:27:33 |
ik zet hem even voor je onder medische daar vind ik hem iets gepaster is niet echt slap gelul he
|
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:30:23 |
ok dank je angelique ik was inderdaad heel hard geschrokken van die vrouw, en het maakte me wel pissed off moet ik zeggen... als ik niet was meegereden met iemand, had ik mijn jas genomen en vertrokken (denk ik) |
| Quote |
| Joltje schreef op: 24-04-2012 11:31:05 |
Ik heb geleerd op school, dat manisch depressiviteit erfelijk KAN zijn. het hoeft absoluut NIET!
Jij hebt het over dat je in het verleden een depressie hebt gehad, ( vind ik ook echt niet zo raar als ik jou verhaal zo lees en wat er allemaal in het verleden is gebeurd. ) maar dat is weer heel iets anders dan manisch depressief. Ik vind dat jij groot gelijk hebt dat jij gezegd hebt dat jij zo niet bestempeld wilt worden. Ik vraag mij ernstig af waarom zoiets wordt gezegd in een praatgroep. Je gaat mensen toch geen manisch depressiviteit aanpraten??? Hoe kan het dan dat er hier in de straat een jongen zichzelf van het leven heeft beroofd, omdat hj manisch depressief was, met daarbij geregeld opgenomen etc. en zijn broer en zus absoluut nergens last van hebben. Die staan heel vrolijk en positief in het leven en hebben echt nergens last van..als het dan idd in de genen zou zitten, dan hadden zij het ook moeten hebben. Ik ben blij dat jij zo sterk in je schoenen staat dat jij je hiertegen hebt verzet! Laat je niks aanpraten lieve Stine, ik vind jou een hele sterke vrouw en misschien is het een idee om een andere praatgroep te zoeken, waar de nadruk wel ligt op het verwerken van verlies en niet op het aanpraten van een manische depressie |
| Quote |
| Angelique schreef op: 24-04-2012 11:33:18 |
wat een mens om je de eerste keer te zien en dan al zo aan te vallen dat jij emotioneel werd is niet zo gek he met je zwangerschap en dingen die gebeuren om je heen verder benik van mening dat het idd wel dergelijk in je egene zit ik heb zelf jaren bij psych gelopen en veeeeel gepraat met mensen op mij persoonlijk kan ik dingen in andere familie terug halen dus ja dnek dat zulks dingen wel erfelijk kunnen zijn hoe je er mee om gaat dat is een heeeeel ander verhaal zelfmoord is iets wat in je hoofd zit de mate waarin je derpresief bent wat voor andere klachten enz enz die je daar toe aan zetten dat heeft zo ontzettend veel externe en interne factoren maar zoals ik jou ken van hier vind ik je wel emotioneel maar ook sterk je weet wat je wilt maar twijfelt soms te veel je wil te graag voor andere zorgen en vergeet daarbij soms je zelf wel eens maaar als puntje bij paaltje komt weet je t wel en kan je daar ook naar handelen (alleen moet je het soms ook gewoon is doen 
)ik denk dat als iemand inziet dat er ergens iets niet goed gaat als in een depressie dat ze dan al de helft hebbenoverwonnen mensen bij wie het fout gaat zijn vaak mensen die niet goed genoeg inzien dat er een prbleem is en dat ze hulp ndoig hebben als je dit wel ziet kan je hulp zoeken en kan je dus ook erger voorkomen houd je zelf goed in de gaten luister naar je gevoel en laat je niet te veel door andere leven en dan komt het met jou helemaaal goed niet te onzeker zijn je weet en kan het heus wel |
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:36:54 |
dank je wel Joltje , en dat gevoel heb ik ook zoals jij omschrijft, was wel compleet uit mijn lood
geslagen,...... heb een half uur niks meer gezegd, omdat ik steeds dacht : beter zwijgen, dan dingen zeggen waar ik later spijt van heb... maar die vrouw heeft me nog NOOIT gezien eerder en gaat dan zo'n dingen zeggen , tja.... ik ben al meerdere keren depressief geweest, ben met meerdere psychiaters gaan praten, heb genoeg medicatie vroeger genomen, heb me zelfs laten opnemen vrijwillig in een psychiatrie en toen heb ik beslist voor mezelf dat of ik zo doorging (en dan zoals mijn moeder waarschijnlijk in een psychiatrie zou belanden voor altijd) of me zou herpakken en het leven anders zou beginnen bewandelen, wat ik ook nu doe |
| Quote |
| Caithy schreef op: 24-04-2012 11:41:19 |
Belachelijk! En dat durft zo'n vrouw gelijk bij de eerste keer te zeggen! Is er niet iemand die bemiddelt in zo'n gesprek, die de leiding neemt en het gesprek kan ombuigen als hij of zij ziet dat het niet goed gaat qua dingen bespreken of anderen iets opleggen? Als er wel zo'n iemand is, zou ik diegene even vragen waarom er niet in ingegrepen? |
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:44:33 |
er is zeker iemand die bemiddelt (maar eerlijk gezegd heb ik daar ook mijn bedenkingen bij , bij die
vrouw, die wacht alleen maar tot er iets wordt gezegd, soms kunnen we daar zitten een kwartier
zonder iets te zeggen, dat ik die bekijk van : allé zeg toch eens iets, of vraag iets, of trek het
gesprek terug op gang) , maar die zei niets , ja die zei dat ik moest opletten op wat ik zei..... er is nog iemand die al jaren met me meegaat, een vrouw die haar moeder verloren heeft en toen zij in de groep aangaf dat ze ook dacht aan zelfdoding , is ze apart met die bemiddelaarster moeten gaan en die heeft haar duidelijk gemaakt dat ze dat niet in de groep mag zeggen, omdat dat voor negativiteit zou zorgen en anderen misschien ook zou aanzetten..... dat vind ik toch ook niet zo logisch.... ok is zeer kwetsend voor anderen om te horen, maar dat hoort nu eenmaal ook tot haar rouwproces |
| Quote |
| Alice schreef op: 24-04-2012 11:45:22 |
Manische depressiviteit is wel erfelijk, maar betekent niet dat ieder met een manisch depressieve
ouder ook manisch depressief is/wordt. Daarnaast zijn er behandelmethodes en medicijnen. Dus als jij
die weg niet op wilt, dan ga jij die weg niet op, zo simpel is 't. Ik vind het heel kwetsend van die vrouw om dat zo te roepen. Ik denk wel dat zelfmoord niet (altijd) iets is wat je weloverwogen doet, ik denk dat 't soms een opwelling kan zijn, met permanente gevolgen. Dat is wel een beetje het gevaar er van. Maar ik denk dat als je moeder bent van straks 2 kinderen en gelukkig leeft met je man, dat die kans heel klein is dat je zoiets zou doen in een opwelling. |
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:46:38 |
weet je Alice, echt schrik heb ik daar zelf nu niet meer van... maar ik HAAT het als mensen je
nawijzen of bestempelen, en ZEKER als ze je niet kennen |
| Quote |
| Alice schreef op: 24-04-2012 11:48:26 |
Ja, ze mogen dat niet doen. Maar feitelijk zegt het meer over hen dan over jou, dus probeer het je
niet aan te trekken (makkelijk gezegd). Wel zou ik mij afvragen hoeveel deze praatgroep nog toevoegt
voor jou. |
| Quote |
| Joltje schreef op: 24-04-2012 11:48:41 |
en alleen al het feit dat jij die keuze hebt kunnen maken zegt hoe sterk jij bent. Volgens mijn leraar ( en die man werkte in de psychiatrie) is manisch depressief afschuwelijk. Je kunt dan geen keuze maken. Het manische overkomt je...daar kun je je niet tegen verzetten, net zoals het depressieve. Ik denk dat manisch depressief teveel wordt verward met depressiviteit. Maar het is echt heel wat anders. Tenminste zo heb ik het geleerd, ik heb er zelf geen ervaring mee. Wat ik nog even niet begrijp he...bij zo een praatgroep zit toch zeker iemand die het gesprek leidt? waarom is er niet ingegrepen? waarom kan zo een vrouw, zodanig doorgaan, dat jij helemaal uit het veld wordt geslagen ? dat kan toch absoluut de bedoeling niet zijn van zo een praatgroep? |
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:52:37 |
@ joltje, zie paar berichten boven jouw reactie nu, er is wel iemand aanwezig, maar ja..... denk dat
die een beetje medelijden had met die vrouw, omdat het bij haar nog maar net gebeurd was, maar
toch.... ik vond dit zeer ongepast.... |
| Quote |
| Alice schreef op: 24-04-2012 11:52:39 |
Joltje, dat klopt wel, het overkomt je, maar dan heb je alsnog een keuze. Mijn vader is manisch depressief. Hij slikt inmiddels al zo'n 15 jaar medicijnen, ideaal is dat zeker niet, maar hij kan wel al 15 jaar normaal functioneren hierdoor. Dat is de keuze die hij gemaakt heeft. Zijn vader is er aan gestorven in feite, hij kon de depressiviteit niet aan, is gaan zuipen. (natuurlijk was de hulp toen ook nog niet zo uitgebreid als nu) |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 24-04-2012 11:55:31 |
Joltje je heb helemaal gelijk. Mijn moeder kon 's morgens nog helemaal geen last hebben van
manische. Dan kwam ik uit school en ze was heel erg manische.(al voelde ik het al fijnloos aan als
ik naar huis fietste van school, geen idee hoe maar ik wist het altijd nog voordat ik thuis was, ik
ken mijn moeder niet anders dan met een manische depressie) Een depressie komt heel veel voor. Maar
manische is echt afschuwelijk om mee te maken. Daarom heb ik ook die keuze gemaakt met mijn moeder.
En wat jij ook zegt dat snap ik ook niet. Het is toch niet de bedoeling om elkaar zo te kwetsen. Ik neem aan dat zo'n praat groep er voor is om elkaar te steunen. |
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 11:55:33 |
@ alice : er is voor mij geen toegevoegde waarde meer, en ga eigenlijk ook niet heel veel meer hoor,
niet maandelijks, maar dacht : kom het is misschien de laatste keer voor de geboorte en nu ook omdat
het 3 jaar geleden is, dat het daar nog wel is 'toegelaten' om erover te praten tegenover in je
omgeving zeggen ze: ja het is toch al 3 jaar geleden he, en dat is ook zo, gelukkig maar dat die
pijn is afgezwakt, maar daar kan je nog eens de tijd nemen om erover te praten, maar na gisteren,
denk ik.... mijn man zei als ik thuiskwam : je gaat naar daar om je beter te voelen achteraf en je
komt terug als een woedende stier  |
| Quote |
| Joltje schreef op: 24-04-2012 11:56:39 |
Mijn leraar heeft het denk ik gehad over mensen die echt opgenomen zijn. Die er zo zwaar inzitten.
Misschien werkt het hetzelfde al met een "gewone "depressie. je kunt een milde depressie hebben, of
een heel zware..misschien kunnen mensen die manisch depressief zijn ook wel een milde vorm of hele
zware vorm hebben?? Ik zeg maar even wat, ik heb geen idee, maar volgens mij leraar kon het echt
zodanig afschuwelijk zijn dat die mensen dan niets meer te kiezen hebben........ |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 24-04-2012 11:58:07 |
alice helaas mijn moeder slikt ook al jaren medicijnen ervoor. Helaas kan zij niet geheel normaal
functioneren. Artsen zeiden dat medicijnen niet altijd helpen. Tuurlijk heb je een keuze maar zoals
voor mijn moeder op zo'n moment was de hele wereld gek maar zij niet. (dit zijn haar woorden) |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 24-04-2012 12:00:42 | ||
Dit bedoel ik ook. Ik vind dit ook heel slecht van zo'n begeleider. Ook al is het nog niet zo lang geleden voor die vrouw. Ik vind dat die begeleider in had moeten grijpen. | ||
| Quote |
| Caithy schreef op: 24-04-2012 12:02:52 |
Oei wat herkenbaar je laatste stukje! Hier ging ik ook nog vaak naar de moeder van mijn overleden vriendin, totdat ik erachter kwam dat ik er slechter vandaan kwam, dan dat ik er heen ging. Elke keer weer! Ik heb het afgekapt, zeker toen bleek dat er voor mijn gevoelens geen ruimte was. Probeer dit even te bekijken van een afstandje en kijk ook naar je gevoel. Heel waarschijnlijk heeft je man gelijk.... en is het klaar voor jou daar! |
| Quote |
| Anoniema schreef op: 24-04-2012 12:05:26 |
wow ik vind het nogal wat dat ze jou zo aanvalt zonder je te kennen........  als je je er niet beter door gaat voelen in de praatgroep zou ik niet meer gaan meid. Luister naar je gevoel. Er zijn vast andere manieren/praatgroepen/online communities waar ze je wel in je waarde laten |
| Quote |
| Alice schreef op: 24-04-2012 12:19:33 |
Ingrid, er zullen gradaties zijn misschien, ik weet het niet. Ik weet dat mijn vader eerst
medicijnen heeft gehad die niet werkten, dan medicijnen die het juist verergerden en nu dus al 15
jaar deze, waarmee het goed gaat. Mijn ouders hebben wel heel veel voor ons verborgen gehouden, dus
heel veel weet ik niet. Sommige dingen natuurlijk wel, soms zat mijn vader gewoon op zijn knieen in een hoekje te huilen, dat gaat je als kind door merg en been. Hij wilde dit zelf nooit meer meemaken en slikt dus echt heel trouw zijn medicijnen. Hij zal ook nooit meer proberen zonder. Wel moet ik zeggen dat hij door die medicijnen heel vlak geworden is. Geen pieken en geen dalen. |
| Quote |
| Suus schreef op: 24-04-2012 12:26:54 |
Ik geloof niet dat zelfmoord erfelijk is. Wel dat aandoeningen dat zijn en ik geloof dat mensen die
het van dichtbij meemaken het eerder als optie zien. Ik ben zelf een periode heel bang geweest wat dat betreft en toen bedacht ik mij dat de kans dat ik spontaan onder een trein spring net zo groot of kleiner is dan dat ik met de auto verongeluk. En als het gebeurt....het zij zo. |
| Quote |
| Chantie schreef op: 24-04-2012 12:38:33 | ||
Hier kan ik me helemaal bij aansluiten. Mijn vader heeft ook zelfmoord gepleegd. En ook ik ben heel bang dat mij ooit hetzelfde overkomt. Het ging een tijdje terug heel slecht met me, doordat ik door pijn het allemaal even niet meer zag zitten. Ik betrapte mezelf erop dat ik weleens dacht hoe het zijn om er een eind aan te maken. Ik heb dan ook gelijk hulp gezocht bij de huisarts. En een hele lieve groep meiden hier op ml hebben me er echt doorheen gesleept. Ik ben ze daar voor de rest van mijn leven dankbaar voor | ||
| Quote |
| Ingrid schreef op: 24-04-2012 12:41:14 | ||
Helaas is voor ons niet veel verborgen gehouden. Mijn vader overleed plotseling toen ik 1 1/2 jaar oud was. Wij hebben wel een pleeggezin gehad waar wij waren als mijn moeder weer eens opgenomen werd. Ze heeft veel verschillende medicijnen gehad. Met deze ging het het beste. Sinds deze medicijnen is het nooit meer zo erg geweest dat ze opgenomen moest worden. Mijn moeder is een paar keer gedwongen opgenomen geweest. Ik denk dat ik toen 10 of 11 jaar oud was. Ik heb dit ook heel bewust zien gebeuren. Mijn moeder claimde mij altijd heel erg. Ik was de dochter dus ik kon wel boodschappen doen ,koken de was. Ik wist met 9 jaar ongeveer al bedragen bij de boodschappen te noemen. Ik ben ook heel snel volwassen geworden. Ik heb het daar best wel moeilijk mee gehad en nog wel eens. Bijvoorbeeld de laatste zwangerschap van mij ik heb dit niet echt kunnen delen met mijn moeder. Īk heb mijn moeder nog, maar eigenlijk heb ik nooit aan haar een moeder gehad. Dit klinkt misschien heel hard in sommige oren. Het is ook een heel moeilijk iets. Gelukkig heb ik wel veel aan mijn pleeggezin gehad (en nog) Maar zij zijn nooit mijn moeder/vader geweest meer een tante en oom. Maar hun kinderen zijn voor mijn gevoel wel mijn broertjes en zusjes. Pff verhaal langer geworden dan dat ik wilde. Sorry stine dat ik mijn verhaal er even bij zette. Stine ik denk dat jij heel goed moet nadenken of jij nog wel in die groep past. Je moet daar niet slechter vandaan komen dan dat jij er heen gaat. | ||
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 12:42:59 |
kan ik heel goed begrijpen Chantie met mijn moeder heb ik niet heel veel contact meer, omdat ik merkte dat ik de negativiteit van haar overnam.... dus probeer nu op een veilige afstand te blijven, maar heb meer moeite met het gemis van mijn moeder van vroeger (die nog niet ziek was), |
| Quote |
| Ingrid schreef op: 24-04-2012 12:45:05 |
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je dat mist , je moeder van vroeger. |
| Quote |
| Stine schreef op: 24-04-2012 13:40:50 |
ik weet nog dat ik haar een paar maand niet had gezien, en ik ging haar bezoeken in het zh, en
ineens kwam er een oud, mager vrouwtje op me af en ik dacht : huhhh mama en ik heb haar
moederdagcadeautje gegeven, en heb me al wenend omgedraaid en ben vertrokken.... vroeger toen ze wel al ziek was, was ze heel dik door de medicijnen, maar na de dood van mijn broer, was ze nu ineens heel mager en heel oud, je zou haar 80 schatten en ze is er 66. |
| Quote |
| E Mv 2 schreef op: 24-04-2012 13:45:26 |
Zit misbruik dan ook in de genen?Dat gaat ook vaak over vele generaties.... Is wel iets heel anders,maar vind het zo rot dat mensen gelijk denken bij beide,oh dat zit er dan in. Meid jij bent er bedacht op,dus je heb al een flinke stap voor! |
| Quote |
