Bang voor mijn vader

jemig wat vreselijk klinkt dit joh!

ik zou altijd, maar dan altijd mijn man boven alles zetten. mijn man en kinderen zijn mijn nieuwe gezin, mijn nieuwe leven en mijn toekomst.

ik snap jouw angst maar ik snap ook de teleurstelling van je man. dit is zeker niet makkelijk.

ik zou je man goed het gevoel geven dat hij belangrijk voor je is maar dat je in een spagaat staat.
vertel hem over de angst voor je vader, hij zal je vast begrijpen.
probeer met je man een tussenweg te vinden

sterkte, volg je hart, zal niet makkelijk zijn maar vergeet je zelf niet!

Hoe de relatie met je ouders is kan ik vanaf hier niet beoordelen, maar dat het flink scheef zit, is wel duidelijk.

Even over je man, ik begrijp dat hij teleurgesteld is omdat jij weer toegegeven hebt aan je familie? maar ik vind niet dat je man van jou kan verwachten dat je met je familie breekt alleen omdat hij teleurgesteld is.
Wat je verder moet doen wat betreft je familie kan ik je geen antwoord op geven, dat is iets waar je zelf uit zal moeten komen...

Als iemand mij zoveel angst bezorgd verbreek ik het contact.
Je bent volwassen en maakt je eigen keuzes.
Ik zou in elk geval het eerste half jaar eens even een adempauze willen hebben en daarna maar eens verder zien.

ik herken behoorlijke delen in je verhaal en ik heb al toen ik 18 was alle contact met mijn vader en broertje verbroken
en nooit een seconde spijt
hij heeft mij geestelijk zwaar misbruikt en nog veel meer narigheid uitgevreten
hij is fraudeur oplichter en zt ook vaak in de bak of komt op tv bij tros opgelicht ofzo

voor mij is het de beste keus ooit geweest
ik zou sowieso altijd mijn gezin dus mijn partner en kinderen boven alles zetten
ik zou het niet fijn vinden als mijn kinderen hier dingen van mee krijgen en er bij betrokken raken

het zijn moeilijke keuzes en begrijp ook goed waarom je toch maar weer toegegeven hebt
zet alles is op papier voors tegens enz enz
volg je gevoel je bent bang voor die man en dat is niet zonder reden
is dat het waard om ook je moeder ?(die mis ik in t verhaal) en je zus daarddoor kwijt te raken ?

als je contact verbreekt ga dan niet eerst nog met pasen leuk en aaridg doen want dan zit je daar ook niet lekker (ook a is dit heeeel korte termijn)
en bedenk ook dat je er niet zomaar vanaf bent
denk niet dat jij kan zeggen nu is genoeg enz denk dat dat voor jou erg meoilijk gaat worden mede omdat je vader en zus waarschijnlijk niet zomaar opgeven

sterkte ieder geval

Zolang jij bij je eigen gevoel blijft en je man jou steunt, dus hem wel vertellen dat je die angst hebt, kan je vader jou niet raken.
Waar ben je precies bang voor wat je vader gaat doen?
Kun je dat benoemen?
Dan kun je misschien ook oplossingen bedenken waardoor die angst minder kan worden.
Ben je bang dat hij inbreekt (als voorbeeld) pas je hang en sluitwerk aan in huis.Bang voor dreiging en ruzie en agressiviteit, maak alvast melding bij de politie of wijkagent.
Probeer te kijken bij jezelf of de angst reeel is en wat je er samen met je man en hulp van anderen aan kan doen.

Hoe is het contact tussen je ouders en andere zussen. En hoe is het contact tussen je zussen en jouw ?
Heeft een van heb al eens gebroken ? Kun je er misschien met hen over praten of met een oom of tante die je vertrouwd ?

Als je uiteindelijk zou breken, dat hoef je heus niet vandaag al te beslissen denk ik, is het misschien verstandig om de rest van de familie in te lichten zodat je niet geïsoleerd raakt van hen en kunnen ze je steunen.
Sterkte.

Angst is een hele slechte raadgever, maar als ik het zo hoor, zou ik dus echt helemaal breken met je familie. Dit is niet normaal wat er gebeurd is en wat er nog steeds gebeurd. In dit geval zou ik zeker mijn eigen gezin boven mijn familie plaatsen en totaal geen contact meer willen hebben.

Pfff nou met name je laastte posting is wel heftig..

Ik kan mee voorstellen dat je dan wel twee keer nadenkt.
Misschien op voorhand instantie's inichten?
Geen idee wat je hier mee moet maar ik zou zeker niet zo'n figuur in ons leven willen hebben...

Heel herkenbaar je verhaal, je angst en je twijfel over hoe verder.

Afgelopen weken heb ik met hetzelfde geworsteld tegenover mijn moeder en mijn vader (hoewel die mij nooit iets aangedaan heeft, heeft hij door niet ingrijpen het wel geaccepteerd en niet zijn verantwoordelijkheid richting mij gedragen).

Maak geen overhaaste stappen, laat je niet lijden door wat anderen vinden wat je moet doen, maar ga eerst eens rust vinden in je leven, je eigen leven los van je ouders opbouwen en ga dan kijken op welke manier jij ze in jou leven wilt of misschien wel niet meer wilt. Alleen dan kan je duidelijk zijn, alleen dan kan je het volhouden en alleen dan kan je het zelf ook aan. Als je het doet voor een ander is het te zwaar en niet vol te houden, zowel contact behouden als het verbreken. Beide is zwaar en moeilijk.

Ik wil je heel veel kracht en wijsheid toewensen!

Je klinkt alsof je een definitieve keuze moet maken, logisch dat je het nu zo ervaart.
Toch kan een keuze nu op dit moment van jou voor je gezin, wel eens heel verrassend uitpakken.
Misschien lijkt het in het begin wel een definitieve keuze, maar het zou ook kunnen dat je vader zo onder de indruk is van jouw stap die je dan maakt, dat hij er van schrikt en dat het contact misschien in de loop vd tijd er wel beter door wordt?

Klinkt helemaal niet gek, klinkt me juist allemaal heel herkenbaar, alleen dan heb ik het in een andere situatie gehad.
Hoe het bij mij afliep, ik koos zonder er woorden aan te spenderen, heel duidelijk voor mijn gezin.
Even was er radiostilte, maar langzaamaan werd er weer meer contact gezocht en heeft diegene echt wel door wat zij wel en niet meer hoeft te proberen. En....ik ben geen bezit meer, zoals jij het omschrijft.

Jezelf bevrijden kan je alleen als je doet wat voor jou goed voelt. Je zit nu ongezond vast aan je ouders, de rollen zijn niet meer goed en gezond en zoals ze zouden horen te zijn. Accepteer dat het is zoals het is, en nogmaals vind eerst daar je rust in en kiezen voor jezelf kan je alleen als je daarin niet beinvloed word door 3den. Kiezen voor jezelf is ook weleens kiezen voor je gezin, omdat je gezin belangrijker is als de andere keus.

Je ben volwassen, je bent vrij om te doen wat je goed vind, doe het op jou manier.

Contact verwateren en/of minimaliseren
Contact duidelijk verbreken
Contact enkel als jij daar behoefte aan heb
Contact behouden maar met duidelijkere grenzen en soort laatste waarschuwing

Het is aan jou, het zijn jou ouders en jij moet er klaar voor zijn anders word het niks, doe je jezelf onnodig veel verdriet en geeft het je een negatieve ervaring.

Vraag jezelf eens af:

Wat wil ik zelf met deze situatie, zonder druk te maken of het kan en wat voor reactie je daarop krijg.

Vraag jezelf af wat het ergste is wat er kan gebeuren als je doet wat jij wil.

Vraag je daarna af hoe erg je bovenstaande antwoord vind, hoe belangrijk dat nog is.

En je weet dat je vader niet zal veranderen, hij jou niet los zal laten hierin, accepteer dat en kies voor jezelf, of je zo verder wilt gaan en wilt blijven wachten tot je vader je loslaat, of dat je daar zelf iets in moet gaan ondernemen.


Daarbij ben je enkel bezig met anderen, je wil je man geen pijn doen, je kinderen beschermen, je vader niet teleurstellen. Maar wil je wel jezelf pijn doen? Wil je niet jezelf beschermen? Wil je keer op keer jezelf teleurstellen?

Wat is kwetsen? Iemand opzettelijk pijn doen, is nee zeggen omdat je ergens niet van houd iemand opzettelijk pijn doen? Of kan je ook nee zeggen zonder dat het kwetsend is. Bijv. papa wat lief dat je een eitje maakt maar ik lust dat niet zo graag, papa ik waardeer dat je een eitje bakt maar omdat ik er niet van hou neem ik liever iets anders. Door het bij jezelf te houden en aan te geven dat het niet door hem komt dat je het niet lust is het toch niet kwetsend.

Nu geef je aan wat JIJ wilt, heel belangrijk. Goed van je dat je met rust gelaten wilt worden, goed dat je in je waarde gelaten wilt worden, dat verdien je net zoals ieder ander mens. Mooi dat je een volwassen en vrij mens wilt zijn ook dat verdien je en heb je recht op, je mag vrij zijn, je mag je keuzes maken.

Vraag is als andere jou niet:

*met rust laten
*niet in je waarde laten
*je beknellen


Accepteer je dan zoals het is omdat je niet durft te veranderen? Omdat je niet durft te kwetsen? Of ga je dan zelf iets veranderen waardoor dit wel gaat gebeuren.

Daarbij blijkbaar hebben anderen niet zoveel moeite om jou te kwetsen, jij laat dat toe! Jij komt niet voor jezelf op! Telkens als dat gebeurd zeg je ja tegen die mensen door niet in te grijpen. Je bent volwassen! Je bent een mens! Niemand heeft ook maar enigsinds het recht jou pijn te doen en als dat wel gebeurd moet je voor jezelf op staan! Dat ben je aan jezelf verplicht!

Hoe kan je zeggen wat jij wilt zonder mensen te kwetsen?

Hou het bij jezelf, zeg zo min mogelijk jij want daardoor verval je snel in verwijten en is een gesprek bijna niet mogelijk, praat rustig, wees duidelijk, laat ruimte over voor de ander.

Je denkt dat contact laten verwateren het beste is van de opties, hoe wil je dat realiseren, wil jij aangeven dat je geen contact meer wil, hoe ga je er mee om als ze dat wel blijven zoeken, wil je gewoon geen contact meer opnemen en hopen dat zij dat ook niet doen, hoe doe je het met verjaardagen. Allemaal dingen die je even voor jezelf op een rijtje moet hebben.

Wees lief voor jezelf, kom voor jezelf op daarmee kwets je anderen niet, en als mensen dat wel vinden dat als jij voor jezelf op komt hun gekwetst zijn vraag je dan af hoeveel ze om je geven. Ze zouden trots moeten zijn, dat je jezelf waardeer en dat je van jezelf hou! Respect voor anderen start bij jezelf!

Als een persoon zoveel teweeg kan brengen in mijn gezin dan zou ik ervoor kiezen het contact te verbreken.

Het is idd je vader, maar hoeveel aspecten heeft hij die het woord vader inhouden? Is hij liefdevol, eerlijk, betrouwbaar, heeft hij je goed opgevoed etc?

Als het antwoord nee is, waarom zou jij dan wel loyaal naar je vader moeten zijn? Wat geeft hij jou wat opweegt tegen wat jij hem geeft? Waarom verdient hij het dat jij het steeds weer bijlegt? Ik lees uit jouw verhaal niet dat dit allemaal positieve antwoorden zijn. Het kost jou en je man zoveel energie, onrust en conflicten dat ook je gezin eronder lijdt.

Elke keer dat je het bijlegt kies je er opnieuw voor om je man, je kinderen (als ze groter zijn) en jezelf eronder te laten lijden. De enige die je daarmee voldoening geeft is je vader. Dus ik snap dat dat voor je man een teleurstelling is elke keer. Ik zou echt voor mn gezin kiezen als ik jou was. Want je word elke keer weer teleurgesteld!

---

mv O 04-12-2006 , Q 04-07-2011 en V 05-05-2014

Quote Even ano:

Het moet een heel fijn gevoel zijn om je geen bezit meer te voelen!

Het dringt nog niet altijd goed door, als we het er zo over hebben weet ik dat het nu niet meer zo is, maar gevoelsmatig heeft het echt lang nodig bij mij, het zit diep......

Op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik er bijna aan onderdoor zou gaan, kwamen er weer teleurstellingen en toen was de maat vol.
Niet dat ik fel werd, discussies aanging of wat dan ook, meer heb ik dmv het te laten verwateren afstand genomen.
Die manier paste bij mij en de situatie, maar was dus net zo goed effectief. Ze merkten toch mijn standpunt.

Ik herken zoveel, ooit dacht ik ook zo, en soms val ik daar weer in terug, zelf ben ik dan ook mishandeld door mijn moeder met uiteindelijk een poging om mij om te brengen, jaren later werd ze lichamelijk ziek en altijd voelde ik mij verantwoordelijk om voor haar te zorgen, tijdens en na de mishandeling, 3 jaar lang heb ik voor haar gezorgt zoveel ik kon en 7 weken geleden ben ik na heftige gesprekken met mijn moeder, en los ook met mijn vader gesprekken, gestopt met zorgen. Heb ik mezelf weer kind van gemaakt, hooguit 1x per week zie ik ze nu een middagje, geen hele dagen meer, en niet meer als ik geen zin heb. Ik heb nu sinds die 7 weken niet meer excuses gezocht, als ze dingen vragen zeg ik gewoon ja of nee, willen ze weten waarom kan ik nu gewoon zeggen omdat ik dat wil. Ik ben geen verantwoording verschuldig aan hun enkel aan mezelf en aan mijn kindjes. Ik voelde en heb altijd gevoeld dat ik het contact niet moet verbreken, ik zie dit als uitdaging op mijn levenspad om mee om te leren gaan. Door hier mee te leren leven heb ik tot nu toe al onwijs veel geleerd, ben ik gegroeid, heb ik mezelf leren kennen ja dat ging met vallen opstaan weer vallen maar toch altijd weer opstaan. Ik herken ook enorm wat je schrijft over een minderwaardigheidscomplex, dat had ik ook enorm, ik was ook enorm onzeker, en voelde mij overal verantwoordelijk voor of schuldig over. Maar ik ben daar aan gaan werken, omdat ik wilde leven. Ik heb een kans gekregen, ik leef terwijjl ik zoooo dichtbij de dood ben geweest, ik heb een kans gekregen die een heleboel kindjes in mijn situatie nooit gehad hebben.. Ik wil mijn leven niet af laten nemen door iets wat gebeurd is, waar ik mezelf nu van bevrijd heb hoe kan ik mezelf aan kijken als ik mezelf maar half bevrijd? Als ik wel uit de situatie was gestapt maar niet mezelf verlos van wat die situatie bij mij aangericht heeft. Ik ben daarin heel blij dat ik niet alleen sta, zeker bij deze strijd die ik heb gestreden voelde ik enorm de leiding van God over mij, Zijn zorg en ik heb Zijn Zoon als mijn grote voorbeeld, verlaten door Zijn vader, gemarteld en gepijnigt door alles wat mij mis doen, wat ik mis gedaan heb Hij weet als geen ander welke pijn ik leed, en Hij was het die mij daarbij geholpen heeft, die mij vast gehouden heeft en die mij de weg wees. Die mij steunde onvoorwaardelijk, hoe mis ik het ook zo vaak deed, ik stond nooit alleen. Hij was de eerste die mij weer lief had, waar ik weer liefde van kon en mocht ervaren en hoe!!

Ik ben over een hele zware en moeilijke weg gegaan, en ik ben er nog niet, maar ben al wel heel trots op mezelf op waar ik sta, ondanks dat ik het voor mijn gevoel niet alleen deed ben ik trots!

Ik heb EMDR therapie gevolgt om te leren leven met dat wat gebeurd is, want ik had enorm veel angsten, ik zat alleen nog thuis, ik had nachtmerries over wat er allemaal gebeurd was.

Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad om dngen anders te leren aanpakken, anders te zien waardoor het ook anders voelt

Ik heb heel veel gesprekken gehad met mijn psycholge/orthopedagoge

En ik heb een assertivieteitstraining doorlopen die mij onwijs heeft geholpen met wat jij schrijft over het andere niet willen kwetsen of het anderen niet moeilijk willen maken.

Daardoor kan ik nu heel anders met alles en voornamelijk met mijn ouders omgaan. Ik heb mezelf al zover bevrijd dat ik weer kan leven, echt leven en genieten.

Wat ik met mijn stuk wilde zeggen is dat het heel erg is allemaal maar dat je met keuzes die je zelf maakt wel kan bepalen hoe de rest van leven er uit ziet, je mag nu keuzes maken, hoe ga je ermee om, wat wil jij, en probeer in de gaten te houden wat jij zelf belangrijk vind. En begin met houden van jezelf, pas als je echt houd van jezelf kan je andere liefhebben, pas als je jezelf respecteer kan je andere respecteren, het start allemaal bij jezelf!