Familieperikelen

Ik heb behoefte aan een mening van derden, want ik weet niet of ik het juist zie allemaal. Ben benieuwd wat jullie vinden of zouden doen

Ik heb 2 broers, de oudste is nooit mijn vriend geweest, maar ja, je bent broer en zus dus je doet 't er maar mee. Toen hij zijn eerste kindje kreeg, zat hij in 't buitenland en heb ik zijn vrouw altijd bvb naar de verloskundige gebracht, of boodschappen met 'r gedaan etc, want ze had zelf geen rijbewijs. Bij alle 3 hun kinderen, was ik altijd meteen op kraambezoek (wanneer ze er zelf aan toe waren, dat wel) Ik heb hun kinderen dik 9 jaar lang elke week bezocht, altijd cadeautjes gekocht voor verjaardagen, sinterklaas.. Altijd op ze gepast als ze omhoog zaten met oppas. Dagjes mee uit genomen.
En toen kreeg ik mijn eigen kindje.. 2 weken na de geboorte, kwam enkel mn schoonzus (met kids).. mn broer ging wat anders doen die dag. Hij heeft mijn kindje pas met kerst gezien (kleine was toen 3 maand oud), dus ook niet eens bij ons thuis ofzo.
Een paar dagen later hebben we elkaar nog 's gezien omdat ze hun kinderen kwamen brengen die een nachtje bij ons logeerden zodat zij op nieuwjaarsnacht geld konden verdienen.
Daarna maanden niets van ze vernomen. Tot begin april ofzo, kregen we een uitnodiging voor de verjaardag van mn schoonzus. De tijden waren voor ons superrot ivm de slaapjes van de baby en 't was een uur rijden. Normaal zou ik daar redelijk flexibel over zijn, maar omdat ze zo weinig naar mn kindje omkeken, had ik niet de behoefte om hem dat aan te doen. Dus ik heb vriendelijk laten weten dat 't voor ons niet schikte.
Nou, KWAAD dat ze was! En het beklag erover werd gedaan bij mijn moeder. Dat zij altijd het had gestimuleerd dat ik contact had met haar kinderen en dat zij 't niet eerlijk vond dat ik die kleine bij hun weg hield (euh wat?) Ik ben hun kinderen trouwens altijd zelf gaan opzoeken, heb er elk weekend een uur voor in de auto gezeten, naast een baan van 45 uur en 2 uur reistijd per dag.

Ik heb 't toen laten bezinken en ben er verder niet meer op ingegaan, maar ik voelde mij er echt rot door. Dus begin juni ofzo heb ik ze een mail geschreven (had ik misschien beter in persoon kunnen doen, maar tis zo ver, ik wilde mn kindje daar niet bij hebben en ik heb gewoon geen oppas) Ik heb ze toen verteld dat het van mij niet meer hoefde en dat ik geen verantwoordelijkheden meer naar hen had.
In de jaren ervoor heb ik dus altijd voor hun klaar gestaan om te helpen, zij hebben mij nog nooit geholpen, met niets. Dat hield voor mij nu gewoon op en dat heb ik ze gezegd.
Nou, dat vonden ze dan toch wel rot en of we 't niet goed konden maken, ze wilden graag langskomen om naar de kleine te kijken. Van mij hoefde dat niet, heb ik ook gezegd, maar kon er geen al te grote herrie van maken omdat we een paar dagen later de verjaardag van mijn vader zouden vieren. Ze bleven aandringen, dus nou ja, toen zijn ze gekomen. Zijn een uur of 2 gebleven denk ik.
Toen die verjaardag van mn vader en daarna heb ik ze niet meer gezien of gehoord.
Met Sinterklaas vroeg mn moeder of ik het leuk vond om met zn allen dat te vieren. Nou nee dus. Dus ik ben niet geweest. Zowel ik als mn schoonzus hebben dan ook kenbaar gemaakt dat we geen cadeau's van elkaar voor de kids wilden.
Met kerst waren zij ziek (weet niet of dat echt waar is)
Vervolgens waren hun kinderen jarig, ik wil ze er natuurlijk wel wat voor geven, maar als mn schoonzus dat niet wilt, houdt t natuurlijk op (mijn kleine had trouwens ook nog niets gehad voor de verjaardag, in sept)
Ik heb de kindjes kaartjes gestuurd en me bedacht dat ik ze dan wel geld zou geven als ik ze zou zien.
Kennelijk was dat ook niet goed, want na de verjaardag van de 2e, knikkerde ze mij en mn man uit haar facebook.
Ik ben er niet op ingegaan en even later kregen hun 2 oudsten allebei een FB account (zijn 10 en 8) maar het werd hun verboden om vrienden te worden mt mij en mn man.
Ook daar ben ik niet op ingegaan
Toen werd de oudste vrienden met mijn ex (die ze al 8 jaar niet gezien heeft).. ook daar ben ik niet op ingegaan.

En nu... nu was mijn man jarig.. en mijn moeder wilde met hun kinderen (daar past ze 1 dag in de week op) bij ons langskomen.
Ik heb gevraagd of ze dat wel mochten van hun moeder, hun vader vond het ok (die voelt zich in alle opzichten schuldig en is niet blij met de houding van zijn vrouw), de mening van mn schoonzus erover is mij niet bekend.
Maar van mij hoeft 't dus niet. Ja, ik wil ze dolgraag zien, ik mis ze en ik hou van ze, maar 't voelt voor mij alsof ik daar dan dankbaar voor moet zijn (dat ik ze mag zien) en dat gaat me te ver. Ook vind ik het verwarrend voor de kids (niet of FB, maar wel hier thuis komen, tante lief, tante stout, en ik weet haast zeker dat de oudste vraagt waarom ik haar mama niet lief vind)
Wat vinden jullie?

Sorry voor t lange verhaal.. hoop dat t leesbaar is

ik gooi 'm even door de spotter want ik ben echt benieuwd!

Er is wel nog meer voorgevallen, maar dan wordt het helemaal een lang verhaal. Komt er op neer dat ik het wel zat ben dat mn schoonzus steeds bij mijn moeder over mij gaat lopen klagen (dit heeft mijn relatie met mijn moeder ook flink onder druk gezet) , mijn schoonzus is iemad die werkelijk met iedereen ruzie maakt, ze kan gewoon niet anders en ik wil gewoon haar slachtoffer niet meer zijn. Als ik het nu goed maak met 'r, is er volgende maand wel weer iets anders aan de hand. Dit is niet de eerste ruzie.
Dus eigenlijk wil ik het niet eens meer goed maken, ik zal in elk geval zelf de moeite niet nemen. Ik kan ook niet meer dezelfde zijn als ik was, ik kan geen dingen meer voor hun doen. Mijn grens is gewoon bereikt.
Zeker ook na die Facebook pesterijtjes.

Maar voor de kindjes is 't echt niet leuk. Dat is helemaal waar.
Maar ik weet niet wat ik ermee moet.

Met mn broer heb ik af en toe mailcontact, hij is het zeker niet eens met wat zijn vrouw doet en hij wil wel graag contact en ook dat zijn kinderen contact hebben. Maar een erg sterke persoonlijkheid is hij niet. Hij kan niet tegen zn vrouw op.

Mijn moeder en ik hebben het heel vaak over gehad, maar zijn nu eigenlijk op een punt beland dat we het er niet meer over willen hebben omdat zij gewoon graag wilt dat we 't goedmaken vanwege de lieve vrede in de familie en ik dat weiger. Ze is niet blij met hoe mn schoonzus doet, maar ze wilt geen ruzie maken. Met mijn koppigheid is ze overigens ook niet blij.
Maar ik vind dat ik gegronde reden heb om boos te zijn en ik kan me daar niet meer voor de lieve vrede in de familie overheen zetten. Dat heb ik inmiddels ook al te vaak gedaan.

Voor mij is het op eigenlijk. En ik heb daar ook vrede mee. Alleen die kindjes he.. dat vind ik zo moeilijk.
En ze nu laten komen volgende week.. ik snap 't gewoon helemaal niet. Niet op FB, wel in mijn huis?

Ow Danielle, wat erg en dan met je eigen zusje, dat is denk ik nog veel pijnlijker.

Bij mij is het al redelijk op een punt dat 't me niet meer interesseert, wat haar betreft dan. Ik kan die pesterijtjes goed van me af laten glijden.
Ik zou zelfs geen ruzie met 'r maken als ik 'r zou zien. In 't onvermijdelijke geval dat we elkaar wel zouden zien.. op een familiefeest, of kerst of weet ik veel, zou ik niet vervelend tegen haar doen. Ok, ik zou ook geen gesprek aanknopen, maar zou me gewoon volwassen gedragen.

Maar die kindjes, dat is en blijft heel moeilijk.
Zou jij die laten komen?

Ik wil 't onderwerp van hun moeder idd absoluut vermijden. Maar het zijn 3 wijsneusjes en ik vrees dat er in elk geval wel eentje gaat zijn die het probeert haha
Ik weet wel dat mijn broer er al redelijk wat ruzie om gehad heeft met zijn vrouw.
Zij is heel erg koppig en zwart/wit, wilt/kan haar eigen fouten niet inzien. Maar moest ik nu bvb haar vragen om 't weer goed te maken, zou 't meteen weer allemaal goed zijn voor haar. Maar dat weiger ik dus, da's hetgeen wat mijn moeder zo moeilijk vindt. 1 woord van mij en 't is weer ok, maar ik doe het dus niet.

Ik denk dat ze zelf nu goed genoeg weet hoe fout ze zit en dat ze niet tegen mn ouders durft te zeggen dat ze 't niet wil hebben dat de kids naar hier komen. Ze passen tenslotte elke week op en dat kan ze niet missen.

Ik twijfel omdat ik het niet wil zien als een "toegeving" van haar kant. Of ik haar hier dankbaar voor moet zijn dat ze 't toestaat. Of de volgende stap nu bij mij zou liggen om een toegeving hun kant op te doen omdat zij tenslotte hun beste beentje voorzetten en de kids hier laten komen. Alleen omdat ze geen nee durft te zeggen.

Vind 't overigens verschrikkelijk dat die kindjes in worden gezet als wapen.

Karin, ik begrijp wat je wilt zeggen.
In feite had ik geen hooggespannen verwachtingen van hun. Zeker niet dat ze hier elke week op de stoep zouden staan. Maar 1x in 1,5 jaar?

Een groot deel van de dingen die ik voor ze gedaan heb (op kids passen, meehelpen met verhuizen, schilderen, bezoekjes naar de vk, boodschappen doen) zijn dingen die ze zelf gevraagd hebben van mij. En nooit heb ik daar iets voor terug gevraagd (of gekregen trouwens)
Stom voorbeeld.. toen ze gingen trouwen, ben ik met mn schoonzus de trouwjurk gaan halen in een andere stad, was 25 km rijden, zij had geen auto en dus vroeg ze mij mee. Geen dankjewel, geen benzinegeld, zelfs het parkeren moest ik zelf betalen..
Voor mijzelf vind ik dat nog niet echt een punt, maar dan zo omgaan met mn kind.. nee dat ging er niet meer in bij mij. Dat was de druppel.

Als ze nu nooit iets van mij verwacht had of gevraagd had, dan ja.. maar zo was 't niet. Ze weet (en mn broer trouwens ook) mij enkel te vinden als ze iets nodig heeft van mij.

Nu neemt ze 't mij overigens kwalijk dat ze geen band heeft met onze kleine...

Mn moeder wilt een luisterend oor zijn voor haar omdat ze haar eigen moeder op jonge leeftijd verloren heeft.
Heb daar op zich begrip voor, maar 't geeft wel een loyaliteitsconflict tussen mij en mn moeder. Maar goed, ik probeer daar niet te veel over na te denken, hoewel 't me soms wel dwars zit. Vooral als verhalen weer verdraaid worden enzo.
Mijn broer heeft geen ballen haha! Hij heeft 't geprobeerd, maar als hij er thuis steeds ruzie over heeft.. tja.. dat hoeft van mij ook niet trouwens. Zij moeten oud worden met elkaar, ik niet.
Vanmiddag nog een heeeel lang gesprek gehad met mn moeder erover en daarnet heb ik mn schoonzus zelf gemaild met de vraag of ze er achter staat dat de kids hier komen. Dat ik er later geen gedonder over wil of verwijten.

Ben gewoon bang dat 't later tegen mij gebruikt wordt en dat wil ik niet. Dus nja.. als ik 't 'r nu rechtuit vraag en ze zegt ja dan kan ze er net over zeiken, zegt ze nee, dan ben ik in elk geval niet de gebeten hond.
Voor mij mag ze in de modder zakken hoor, maar doe 't enkel voor mn moeder