Ik ben op en ga zo naar de huisarts

Hai ladies, ik moet het ff van me afschrijven. Liever even ano.

De laatste maanden huil ik zo vaak, bijna dagelijks. Ik ben op zich een ontzettend gelukkig mens en ben blij met iedereen/alles wat ik heb. Maar toch.

Vandaag weer zo'n dag. Nu dacht ik, ik trek aan de bel en ga zo naar de huisarts.
Maar ik heb dit eerder gedaan 3 jr geleden, daarvoor ook al wel, dan krijg ik een verwijsbriefje mee en laat het weer liggen.

Een keer ben ik rechtstreeks naar een soort Riagg geweest en misschien ligt het aan mezelf maar ik heb het idee dat ik niet serieus wordt genomen. Omdat ik voor mezelf misschien ook zoiets heb dat ik niet moet zeuren.

Maar toch, bijna elke dag huilen is ook niet normaal toch. En het erge is dat m'n dochter dit ook best vaak heeft gezien. Ik kan het gewoon niet inhouden, ik wil het zo graag maar kan er niks aan doen.

Nou, ik ga zo maar.
Fijn dat ik hier even kon klagen.

dank je Boterbloem. Heb je daar van dichtbij iets van gezien? vd vuurwerkramp, als ik vragen mag?
Fijn dat jij de hulp kon krijgen die je nodig had.

Ik ben net geweest en ik had bij hem zeker het idee dat hij me serieus nam. Hij heeft me een verwijsbrief gegeven van een psygoloog. Die heb ik gebeld en heb ingesproken.

Hij zei ook, mocht het een lange tijd duren voor je terecht kan kunnen we tijdelijk medicijnen gebruiken om het wat te onderdrukken. Dit is geen oplossing gaf hij aan maar een tijdelijk iets.

Ben blij dat ik de stap heb genomen.

Jeetje wat heftig Boterbloem.

Maar wat fijn dat het allemaal zo goed met je is gekomen en dat je super positief in het leven staat!

Mamav2zoons, dankjewel!

Maar het is niet zo dat ik me elke dag rot voel, in tegendeel! Ik vind mezelf een rijk mens! En elke dag heb ik wel supergelukkige momenten, echt waar. Maar ik heb ook bijna elke dag wel een dipmoment.

Ik ben een jankerd, bij het nieuws kijken bijvoorbeeld zit ik vaak te snikken vanwege die vreselijke beelden, dus ik vermijd dat meestal, maar ja, wil ook een beetje op de hoogte blijven natuurlijk. Maar van de oneerlijkheid in de wereld daar kan ik bijvoorbeeld ook naar van worden. Waarom heb ik het zo goed, en waarom anderen niet. Snap je. Klinkt vreemd als ik dit zo neer zet dat ik dan zo vaak huil.

Maar ja, als ik bij mezelf eens alles op een rij zet is het toch best heel wat. En ik ben sterk, ik ga maar door, maar ben nu op het breekpunt, al een tijd eigenlijk. Ik reageer ano dus nu kan het even, 4 jr in een geweldadige relatie gezeten, begonnen op mijn 18e (toen ik nog supernaief was, dit zou me nu noooooit meer gebeuren). Een half jr na geboorte van mijn dochter heb ik een miskraam gehad (wist niet eens dat ik zwanger was, was 14 weken en heb 3 liter bloed verloren, ben blij dat ik het kan navertellen en dat m'n dochter nog een moeder heeft). Uit elkaar gegaan met de vader van m'n dochter, nare nasleep, ontzettend veel ruzie en bedreigingen. Uiteindelijk vorig jaar goed gekomen tussen ons, nou ja, geen relatie maar normaal met elkaar omgaan voor onze dochter.
Dat ging een paar maanden goed en toen kreeg ik een telefoontje van hem midden in de nacht dat hij vastzit in het buitenland. M'n dochter mist haar vader dus al bijna een jaar. Hopelijk komt hij dit jaar vrij, voor m'n dochter dan, ik vind zeker dat hij straf heeft verdiend (hoe teleurgesteld kan je zijn in een mens).
En vorig jaar is m'n zusje slachtoffer geworden van een misdrijf. Wat mogen wij blij zijn dat ze nog leeft. We zouden gezellig uit eten. M'n ouders, m'n zusje en (inmiddels ex-) zwager, m'n dochter en ik. Avond eindigde in een drama dat m'n zusje paniekerig binnen kwam rennen en is mishandeld en aangereden.

En toch, wat zit me nu dwars, niet die eerste geweldadige relatie. Niet m'n zusje want dat is goed gekomen al zit de angst er bij haar nog wel in natuurlijk.
Het verdriet van m'n dochter dat ze af en toe heeft, ja, dat blijft moeilijk.

Zo ff van me afgetypt, dat is fijn.

Ah wat lief meid! Je bent een schat!

Als het gewone 'praten' niet helpt dan zal ik dat zeker aankaarten wat jij hebt gehad. Wat goed dat het je heeft geholpen.
Ben helaas nog niet teruggebeld, maar als ik morgen niks hoor spreek ik nog maar een keertje in. Ik ga het nu niet meer 'laten zitten', daarmee kom ik niet verder.

Dank je Em. Misschien is dat wel zo.

Fijn dat ik niet de enige jankerd ben overigens

Ik ben nog niet gebeld, ik wacht nog even tot vanmiddag anders bel ik zelf nog maar weer even.

@Geen naam nu, dat is het hem juist. Ik weet het zelf niet eens. Soms wel maar soms ook helemaal niet.

Dank je voor je reactie.

Helpt het jou goed? Ik denk dat ik zelf maar even ga bellen trouwens, nog niks gehoord. Heb geen idee wat normaal is wanneer ze terugbellen maar heb gisterochtend ingesproken dus ga het nog even proberen.

Oh wat goed zeg! Goed om te horen! Ik denk altijd dat zoiets bij mij toch niet helpt. Maar ik ga er nu voor.

Ik ben vanavond rond half 8 gebeld. Iemand had morgen afgebeld en dan zou ik kunnen komen maar dat is onmogelijk met mijn werk. Heel erg jammer.
Nu kan het pas 10 mei. één week eerder kon eventueel op zaterdag maar ja, dat was wel zijn vrije dag dat hoeft van mij dan ook weer niet. Het is gewoon super druk.

Kan die man natuurlijk ook niks aan doen maar ik vind het wel jammer. Heb ik eindelijk de stap gezet en dan zo lang wachten. Ik denk dat veel mensen het dan laten zitten, dat heb ik dus ook eerder gedaan, maar nu ga ik dat echt niet doen. Het moet nu echt anders. Dit keer sta ik er wel voor open.