3 jaar bijna dat broer er niet meer is

Eerste vraag : onder welke rubriek moet ik schrijven,wat ik nu ga doen, want wil helemaal niet lekker klagen, ik wil gewoon het gevoel dat ik nu heb, even van me afschrijven.....

Op 7 april 2012 gaat het 3 jaar geleden zijn dat mijn broer zijn finale stap zetten en uit het leven is gestapt.

Ook al wil ik die dag gewoon voorbij gaan, lukt niet echt, wordt met vanalles eraan herinnerd, ook is het zo dat het binnekort terug back to the 90's parties zijn dus op de radio hoor je steeds die reclame, 3 jaar geleden hadden Jimmy en ik tickets om daarnaar toe te gaan, heb ze uiteindelijk verkocht omdat dat juist samenviel op de dag dat we hem moesten begraven....
daarnet kijk ik op de actimel staat houdbaar tot 07 /04 , ok het zijn kleine dingen, maar toch denk je er weer onbewust aan

nu hebben we de zaak (ook mede door geld uit de erfenis voor hem, anders was dit totaal onmogelijk geweest), maakt me met momenten blij, maar soms ook heel verdrietig

nu met zwanger zijn, is het ook zo dubbel

ik zal even het verhaal kopieren van een forum , waar ik mijn eerste dagen en het 'gebeuren' heb omschreven :

ik ga je missen broer

door Christine » wo mei 13, 2009 9:16 pm

ik ben opgegroeid met een depressieve moeder. zelf zijn we thuis met 4 kinderen. Mijn oudste broer Alain 42 jaar , Danny 40 jaar, ikzelf 26 jaar en mijn jonger zus Maryleen 24 jaar. heb er nooit vrede mee kunnen nemen dat mijn moeder ziek is. nu nog altijd niet.
Jaren en jaren heb ik mijn moeder als een depressief iemand gekend. in totaal heeft ze 9 zelfmoordpogingen ondernomen. keren dat we haar vonden in de kelder of op zolder, maar altijd kwam alles goed . achteraf werd ik soms kwaad en dacht : doe het ineens tegoei hè , ik moet nu ook iedere keer afscheid nemen.
Uiteindelijk ging ze uiteen met mijn stiefvader, hertrouwde en begonnen wij meer en meer voor haar te zorgen, omdat ze het niet meer kon allemaal. Alain voelde zich altijd verantwoordelijk (omdat mijn moeders eerste man (mijn broers hun vader) haar in de steek heeft gelaten) hij had precies het gevoel dat hij vader en broer moest zijn. Een zware last dus.
3 jaar geleden had hij een psychose en is daarvoor opgenomen geweest. ik dacht altijd : oei die gaat stomme dingen doen, maar nee die kwam er terug door.
hij had terug werk, hij ging naar de avondles, kortom hij was terug gelukkig (dachten we toen) . nu ongeveer twee maanden geleden, was hij ineens gestopt met zijn werk, zijn avondschool en zei hij zo : ik zie het niet meer zitten.
veel aandacht heb ik daar niet aan besteed omdat ik zoiets had : ja 3 jaar geleden is die d'er ook doorgekomen, dat gaat nu ook wel zo zijn. ik weet nog dat hij zich terug wou laten opnemen . En ik reageerde nog kwaad en heb gereageerd van : ja dat is altijd de makkelijkste weg hè je laten opnemen (dit heb ik niet tegen hem zelf gezegd maar tegen Danny en tegen mijn man.
Alain dacht ook dat hij kanker had en hij had zo immens schrik voor onderzoeken dat hij ook een beetje paranoia werd enzo. op 7 april 2008 stond ik in de rij in de filmzaal toen ik ineens telefoon kreeg van Danny. Hij zei : Alain heeft een overdosis (medicijnen) genomen.Mijn wereld stond gewoon stil effe. ik vroeg hem direct : ja en in welk ziekenhuis ligt hij dan. Met de gedachte dat zijn maag wel ging leeg gepompt worden (net zoals bij mijn moeder al die keren) . ineens zei Danny : nee zus, zijn arm was zelfs al stijf. Mijn wereld is op dat moment gestopt. NOOIT gedacht dat hij dat zou doen , ja missschien wel maar dan wel 3 jaar geleden maar niet nu. Ze hebben een afscheidsbrief gevonden, waarin hij ook schrijft : ik wil niet kreperen, ik wil voor eeuwig slapen. Ik voel me de laatste weken: kwaard , bedroefd , gelukkig , pff ik weet niet hoe ik me moet voelen. Ik heb mijn moeder ook al de schuld gegeven(omdat zij het normaal vind dat iedereen voor haar zorgt , maar niet door heeft dat dit een zeer zware taak is, nu zegt ze : danny zal nu wel voor mij zorgen en dan denk ik en als hij het dan niet aankan ? dan kan ik de volgende begraven? ), de dokters , .... Soms denk ik zo : chapeau broer dat het u van de 1ste keer gelukt is. Maar missen doe ik hem elke moment van de dag. Ik heb volop nachtmerries en ik denk soms, waarom moest het hem nu lukken, terwijl mijn ma het zelf 9 keer probeert en achteraf denk ik dan: als je echt dood wil dan lukt het je wel, dat zegt genoeg dan weer over mijn moeder. ik zit met zoveel gevoelens waar ik geen blijf mee weet.... ik mis hem zo.

Nu ondertussen zijn we 3 jaar later , mijn broer (die nog leeft) was zwaar aan de alcohol al vorens dat mijn broer Alain uit het leven is gestapt, die heeft zichzelf uiteindelijk zelf laten opnemen, drinkt niet meer, is gelukkig en heeft een vriendin
mijn moeder zit in een psychiatrisch verzorgingstehuis, en ik de laatste jaren fel achteruit gegaan (vooral door het gemis van mijn broer)



WOUW ALS JE DIT ALLEMAAL HEBT GELEZEN

weet echt niet wat ik hiermee wil bereiken...... is gewoon raar allemaal hoe het leven kan draaien

wat ik wel voor 1000 procent weet is dat ik mijn broer zijn keuze respect en hem nog heel hard mis, ondanks dat het AL drie jaar geleden bijna is