Beetje bang voor mezelf

Ik heb al een tijd last van psychische problemen. Hierdoor zit ik nu alweer 1,5 jaar thuis. Tussendoor nog zwanger geweest en bevallen dus toen is er weinig mee gedaan, behalve dan dat ik thuisbegeleiding had en goed in de gaten ben gehouden of ik niet (weer) een depressie in zou schieten.
Inmiddels heb ik een psychologisch onderzoek gehad, waar ik binnenkort de uitslag van krijg, maar verder gebeurt er op dit moment niets en is de begeleiding tijdelijk stop gezet.
Een deel van mijn probleem zit in stress, sociale contacen en een deel in depressies en verwerking van dingen die ik heb meegemaakt en een jeugd die niet geweldig was.
1 van de dingen die gebeuren als het niet goed gaat, is dat ik een soort van in mezelf keer, ik merk dan niet meer wat er om me heen gebeurt. Thuis gebeurt dit alleen als ik herinnerd wordt aan iets van vroeger waar ik veel moeite mee heb of als ik echt oververmoeid ben en de druk niet meer aan kan. Verder voel ik me thuis veilig en gaat het best goed, maar de laatste tijd gebeurt het steeds vaker buitenshuis.
Vndaag ook weer. Ik was aan het pinnen en stond maar te staren naar het pinapparaat, totaal vergeten wat ik aan het doen was en de mevrouw aan de kassa had al een paar keer gezegd dat ik de code nog in moest toetsen. Achteraf kan ik me dat dan heel vaag herinneren, maar dat is ook niet altijd.
En toen ik in een andere winkel iets gevraagd had en degene die me hielp terug kwam om te vertellen wat ze gevonden had hoorde ik niet eens dat ze tegen me praatte, ik was het weer helemaal kwijt.

Ik vind het zo eng, het gaat niet goed met me, maar hulp is er op het moment niet echt en ik durf ook niet goed tegen mijn man te zeggen dat het zo slecht gaat. Ik wil gewoon normaal zijn en wordt steeds banger voor mezelf.

Weet eigenlijk ook niet goed waarom ik het hier neerzet. Moet het gewoon ergens kwijt denk ik.

mijn man weet het ergens wel denk ik. Ik kan niks hebben van hem, word of boos, of begin te huilen als hij iets verkeerds zegt, want vaak niet eens zo bedoeld is, maar alles komt op het moment verkeerd aan bij me.

Morgen heb ik een afspraak met de huisarts voor iets anders, weet alleen niet of het me lukt het te vertellen. Ik wil er zelf gewoon niet aan denk ik. Officieel ben ik ook nog onder behandeling van de psychiater, misschien moet ik eigenlijk meteen contact met haar opnemen, maar eigenlijk zou alles pas weer hervat worden als de uitslag van het onderzoek binnen is, omdat het allemaal wel redelijk leek te gaan.
Ik gebruik geen medicijnen, heb ik altijd geweigerd vanwege de zwangerschap en borstvoeding en eigenlijk ben ik er ook gewoon bang voor, ik neem hoogstens een paracetamol en als ik echt veel pijn heb bij uitzondering een neurofen, maar verder probeer ik niets in te nemen. Ik maak het mezelf ook gewoon moeilijk, overal zie ik mogelijke problemen in.
bedankt voor jullie adviezen en steun, het voelt wel als een opluchting om het hier kwijt te kunnen. Nu nog thuis.

Als ik met de kinderen bezig ben heb ik het gelukkig niet, dan ben ik er gewoon helemaal, als dat verandert zorg ik meteen dat ik niet meer alleen met ze ben.

Emv3 zo heb ik ook altijd gedacht, helaas volgt het verleden me letterlijk. Personen van vroeger vallen me lastig, we gaan aangifte doen, maar ik lijk er gewoon niet van los te kunnen komen. Dat maakt het nu ook even extra moeilijk.

Gisterenavond heb ik nog geprobeerd met mijn man te praten, maar ik was te moe en sliep al half, hij was pas laat thuis. Vanavond is ook geen goed plan, morgen vieren we zijn verjaardag, maar misschien zondag dan.