Dementie..zo vermoeiend..

Sterkte meid!

Ik ken het niet echt van dichtbij, mijn oma was dement en is overleden toen ik 17 was, ik kende haar eigenlijk niet anders dan dement. Omdat ik uit een grote familie kom, ben ik er niet echt dagelijks mee geconfronteerd, maar erg blijft het, altijd!

Je kan ze ook echt niets duidelijk maken, een ander is voor een dementerende altijd de schuldige. Soms kun je beter meepraten, dan maak je ze niet boos, maar ik snap je!

Gelukkig geen ervaring mee maar wil je wel even een dikke geven. Want of je er nu wel of niet tegenkunt je bent er toch voor ze, he relativeert dat ze er niks aan kunnen doen en probeert ermee om te leren gaan.
Daar heb ik erg veel respect voor want meid meid wat heb jij/jullie het er zwaar mee. Mensen zo af te zien glijden moet verschrikkelijk zijn!
Ik wens je dan ook heel veel sterkte voor de komende moeilijke tijden, maar tegelijk ook nog heel veel fijne en mooie momenten met ze voor je ze helemaal verliest aan deze vreselijke ziekte.

dat is dus ook dementie he denken van die doet dit en bla bla bla je schoonvader beseft waarscvhijnlijk niet dat hij je daar mee pijn doet. wellicht even proberen afstand te nemen of als dat niet gaat je man het woord laten doen.
succes en sterkte gr

Hoe een en ander in duitsland werkt in de zorg weet ik niet maar in nl hebben veel dementerende mensen een SPVer (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) vanuit een GGZ instelling. Mochten ze die hebben dan kun je met deze persoon contact opnemen om eens een gesprek te hebben. Of met de eindverantwoordelijk verpleegkundige van de thuiszorg die bij hen komt.
Bij deze mensen kun je terecht met je vragen, zorgen en vertellen dat jij het er moeilijk mee hebt (wat volkomen normaal is hoor). Soms kan zo`n gesprek verheldering brengen en kun je je ei kwijt.
Veel sterkte !

Ik ken het voornamelijk alleen van het werk... en zie dan ook hoe moeilijk het is voor de kinderen van de mensen bij wie ik werk. En ja, het is fijn dat jullie wel beseffen dat ze er niets aan kunnen doen (ik zie het ook wel eens anders), maar dat maakt het niet echt makkelijker...
Ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen!

Mijn oma was dementerend.

Ze waande zichzelf in Rotterdam, daar kwam ze vandaan. Altiijd op haar fiets, 1 keer bijna onder de vrachtwagen van mijn man, en dan reed hij nog rustig, maar ineens stak ze over, zonder te kijken....Of mijn tante bellen ( 7 kinderen) en die verrot schelden, dat die van alles gestolen had. En dan kwam ik haar tegen, was ze haar portomonee kwijt, die gewoon in haar tas zat, kwam ik ook de spullen tegen, die mijn tante zou hebben.

Opruimen ook, eens de zoveel tijd hielden mijn tantes opruiming in huis. Kaas, vlees, vleeswaren (die kwamen je bijna tegemoet lopen) chips, noem maar op.

Ook kwamen we (mijn man, oom en ik) haar tegen, met een avondje stappen, ze ging boodschappen doen, en de supermarkt was dicht, en hoe moest dat nou en kwaad dat ze was. Doordat we rustig zeiden, dat de winkel gesloten was, omdat het middernacht was. Dus brachten we haar neer huis.

Later was het zo erg, als mijn opa kwam, toen was ze opgenomen, gooide ze de kopjes, en bordjes naar hem toe.

Toen ik zwanger was, ze zei dat ze echt oud werd. Of mijn nichtje dat feyenoord (voetbalfanaat in hart en nieren was ze) gewonnen had, riep ze dat feyenoord de beste voetbalclub was.
Ze kreeg een geboorte kaartje van ons, van haar eerste achterkleindochter, die heeft tot haar dood boven haar hoofd gehangen. 2 weken later hebben we haar begraven.

Ik moet wel zeggen, wat ik nu vertel is een proces van jaren, ze heeft het altijd wel geweten dat ze zo aftakelde, en dat vond ze zelf heel erg. Ze wilde het niet, maar ze kon het niet tegen houden.

En ik herinner haar, als een lieve, warme oma, die het reuze gezellig vond om al haar kinderen om haar heen te hebben, en kleinkinderen. En ook het momentje, dat ze te diep in het glaasje had gekeken, zag ze roze olifantjes en zong ze ook liedjes. Een carnvalgek, maakte de kleding zelf. En bang dat ze was voor muizen...En ze zou ontzettend trots zijn op haar 5 achterkleinkinderen.

Quote bepje:

Hoe een en ander in duitsland werkt in de zorg weet ik niet maar in nl hebben veel dementerende mensen een SPVer (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) vanuit een GGZ instelling. Mochten ze die hebben dan kun je met deze persoon contact opnemen om eens een gesprek te hebben. Of met de eindverantwoordelijk verpleegkundige van de thuiszorg die bij hen komt. Bij deze mensen kun je terecht met je vragen, zorgen en vertellen dat jij het er moeilijk mee hebt (wat volkomen normaal is hoor). Soms kan zo`n gesprek verheldering brengen en kun je je ei kwijt. Veel sterkte !

jammer genoeg weet niet iedereen hoe dementie werkt en wat het met de familie doet!! heb dit meegemaakt met mijn oma. vreselijk wat een vrouw kwam er voor hulp. hebben jullie al dit, hebben jullie al dat. ja dat hebben we allemaal al geprobeerd. en het enige dat ze kon zeggen: tja hoort bij dementie.
zelf werkte ik in de zorg. ook met zwaar demente mensen. dus weet er wel eea van. maar als het jezelf overkomt is het heel anders. heel vermoeiend.
mijn oma is nu opgenomen in een verzorgingshuis. voorlopig. ze gaat naar groepswonen. maar dat gebouw is nog niet klaar. nu is ze ook steeds achterdochtig. kwaad.. kan het me wel voorstellen hoor, de grip op je leven ben je kwijt.
triest dat overal briefjes liggen die ze schrijft met het is vandaat maandag die en die datum.... en steeds die onrust.......
ik merk wel dat mijn ouders wat rustiger zijn nu ze in een verzorigninghuis woont. zelf vind ik het ook prettiger. altijd iemand om haar heen. ze is nog te goed voor een verpleegafdeling van een verpleeghuis........en dat is heel moeilijk,
meid ik wens je veel sterkte

Een onzichtbare vijand
Op een dag merk je het
Er is een vreemde in huis
Een ongenode gast
Zonder zich voor te stellen
Zonder zich bekend te maken

Het leven wordt anders
Gedrag verandert
Argwaan en achterdocht
Verwarring neemt toe

Wie is toch die indringer
Die langzaam maar zeker
Het leven zonder mededogen
meedogenloos ontwricht

Liefde maakt plaats voor vertwijfeling
Verdriet verdringt de vreugde
De angst slaat toe
De dagen worden korter
De nachten niet lang genoeg

Ik zie een geliefde verdwijnen
Haar wijsheid en haar kracht
Haar inzicht en haar vreugde
Verloren voor altijd

Ik blijf van haar houden
Ik blijf haar troosten
Ik blijf voor haar zorgen
Tot de laatste dag
Ik verlaat haar niet
Zij verlaat mij
Dag lieve oma.....

---

een sterke vrouw kan, ONDANKS haar eigen verdriet en struggles, met tranen in haar ogen zeggen..........Ja hoor het gaat goed!

het gekke is dus dat hij wel degelijk door heeft dat hij dement aan het worden is/of dat hij het is. daarom zijn boosheid!
hij weet het, verzet zich ertegen, denkt dat het niet zo is, en vergeet het ook weer dat hij het eigenlijk wel weet....en zo word hij dus boos.....
heel vermoeiend!!

als hij iets verder heen is(klinkt dat raar he) maar dan heeft hij het minder door dat hij vergeetachtig is, dan is vaak wel met een persoon te leven. worden ze milder.
maar vaak zijn juist de normale karaktertrekken van een persoon die te voorschijn komen.
je hebt een karakter, doordat je ouder word leer je omgaan met je karakter, je aan te passen aan een situatie en aan anderen, maar doordat je dement word is het lastig je aan tepassen of je weet niet meer hoe je er mee om moet gaan met bijv woede.. het versterkt alleen maar zeg maar. een dement persoon is zijn decorum, hoe het hoort zeg maar, kwijt. ze worden heel egoistisch. tenminste dat ervaar ik nu....alleen maar ik, en ze komen nooit (elke week 1x soms vaker) ze bellen nooit, doen niet open (jawel maar je bent ook al 2x hier geweest van de week) heel vervelend! en erg vermoeiend.

een gesprek waar ze zelf bij zijn zou ik ook niet doen. je schoonvader weet dat er over hem gepraat word, snapt het vaak niet meer en kan zo nog bozer worden.

sterkte ermee!

(snap je het verhaal, volgens mij een beetje warrig geschreven)

---

een sterke vrouw kan, ONDANKS haar eigen verdriet en struggles, met tranen in haar ogen zeggen..........Ja hoor het gaat goed!

Ik werk in de zorg en heb op dit moment een paar clienten met dementie. op zich kan ik daar prima mee overweg, maar ik heb 1 cliente die in precies dezelfde fase zit als jou schoonvader en ik vind het soms heel zwaar om daar te werken. Bij deze cliente komt iemand van ouderenzorg. Deze mensen zijn gespecialiseerd in de zorg voor demente mensen. En wij als zorgverleners hebben daar regelmatig een gesprekje mee, omdat deze situatie gewoon moeilijk is. Dat kan enorm helpen.....ze geven ons allemaal tips en zij onderzoeken de cliente regelmatig om te zien hoe snel ze achteruit gaat, want het is het is dus idd zo, dat als ze verder zijn in het proces, dat het gedrag dan ook anders wordt. Ze beseffen het nu zelf nog teveel op sommige momenten.
heel veel sterkte, dit is enorm zwaar! Maar ik zou echt kijken voor iemand die jullie wat tips kan geven........succes!

@ Nina1 : Wat bedoel je eigenlijk met mijn quote in jouw stukje ?

hoi Bepje: ik bedoel ermee dat deze mensen soms vanuit alleen vanuit de boeken kijken dan echt in de praktijk.
je kunt nog zoveel leren over dementie of over dementeren uit de boeken of in stages of je werk, overkomt het jezelf door bijv een oma of schoonmoeder of moeder, dan is het heeeel anders. echt, ik vond het werken met dementerende bejaarden heel erg mooi en dankbaar maar nu het mezelf overkomt, door mijn oma, vind ik het loodzwaar!! echt het vreet veel meer aan je.
en dan komt er een hulpverlener met allerlei tips waarop jij niet zit te wachten, dingen die je allang geprobeerd hebt of die niet echt naar je luisterd. heel frustrerend! vandaar je quote.
en tuurlijk er zijn verzorgenden die er prima mee om weten te gaan en die alles voor ze doen, maar wij hebben helaas pech gehad toen mijn oma nog in haar eigen huisje woonde....steeds moest je zelf overal achteraan. verwarming die uit stond terwijl het koud is buiten. oke als je binnen komt is het even warm maar zij gaat weer weg en oma zit in de kou...belt ze ons op van ik heb het zo koud. eten dat niet gemaakt word. medicijnen die niet klaargezet zijn. of vergeten door te geven dat de medicijnen veranderd zijn.....maar niet alle verzorgende waren zo hoor!! gelukkig, maar toevallig wel haar zoco.....(coordinator)

@ chantal: weetje wat ik mooi vind om te zien, hoe ze met kinderen omgaan en hoe kinderen met ze omgaan. zo natuurlijk. je ziet bij ons de kinderen wel eens kijken zo van: ja dat heb ik net gezegd maar ze blijven zo spontaan bij ze. en leuk spelletjes spelen. je ziet mijn oma dan echt genieten.
vanmorgen zijn wij ook even geweest. op de koffie. triest om te zien dat ze dus niet meer weet hoe ze de koffie drinkt. met melk en suiker. eerst een gebakje lekker vinden en vervolgens als ze hem op heeft zeggen bah wat een vies gebakje...tja
of bloemen: mijn ouders waren op vakantie, nemen een bloemetje mee(gisteren al) zegt ze vandaag keihard tegen mijn moeder: die bloemen vind ik niets neem ze maar mee, ik weet niet van wie ik ze heb maar ze zijn lelijk! tja.........
en heel soms moet ik ook wel lachen hoor, gewoon even weer mijn oude omatje terug! heel even! even een herkenning van he dat is oma, interesse in wat je doet....en dan hups de knop gaat weer om en weg is ze weer.....dit doet vooral pijn. je ziet ze steeds verder achteruit gaan....en dat ze zo ontevreden is, hopelijk word het anders als ze iets verder is...dat ze iets milder word en weer wat meer tevreden is.
(ik weet wel wie kan tevreden zijn als jeje leven uit je handen ziet glippen, de grip op je leven kwijt bent....)

dikke knuffel voor jou

---

een sterke vrouw kan, ONDANKS haar eigen verdriet en struggles, met tranen in haar ogen zeggen..........Ja hoor het gaat goed!

@ Nina 1 : Jammer dat jij een negatieve ervaring hebt. Dementie ken ik van verschillende mensen in mijn directe omgeving en als hulpverlener. Ik zou het heel naar vinden als ik familie die vragen/zorgen/emoties heeft niet goed zou begeleiden. Als een hulpverlener dat niet kan moet je op zoek naar een ander (door de marktwerking in de zorg kan dat prima). Laat staan dat er iemand onvoldoende verzorgd wordt zoals met die verwarming. Gelukkig heeft er nog nooit familie geklaagd, behalve iemand die zelf dementerend was, ha,ha. Ik werk dan ook alleen met mensen met moeilijk gedrag, van jong tot oud, ambulant.


Daarom zeg ik toch tegen TO dat ze moet zijn bij de mensen die bij haar schoonouders werken, zij weten exact hoe het daar verloopt en moeten gewend zijn de familie daarin te begeleiden en juist als deze het er moeilijk mee hebben.
Omdat het een proces is zowel bij de schoonvader van TO als bij haarzelf is het belangrijk dat dat goed verloopt anders blijft TO er mee rondlopen en dat is zeker niet goed.
Als je de schuld van allerlei dingen krijgt voelt dat ook wel heel rot, dat komt binnen ondanks dat je weet dat de dementie het doet en niet de persoon zoals hij orgineel was.

hoi To
hoe is het met je en met je schoonouders??

hier gaat het met mijn oma helaas niet zo goed. ze word heel agressief. zo kennen we haar helemaal niet. en o, zo achterdochtig. pfff moe word je ervan gewoon.
ik heb gisteren besloten dat ik mijn jongens niet meer mee neem naar haar toe. (vonden ze toch al nooit zo leuk, maar ja moet van mij) maar gisteren beschuldigde ze iedereen over vanalles.
ik weet wel het is de ziekte maar toch....komt hard aan.
ben ook al heel bewust afscheid aan het nemen van haar en afstand aan het opbouwen.....(erg he) maar het is beter zo. heb vanacht enorm gebruld, scheelt als je verkouden bent dan krijgt je wederhelft het niet zo mee...(nee hoor hij weet dat ik verdriet heb om mijn lieve oma) maar ja. vanmorgen liepen de tranen ook al over mijn wangen..... heftig dit!!

---

een sterke vrouw kan, ONDANKS haar eigen verdriet en struggles, met tranen in haar ogen zeggen..........Ja hoor het gaat goed!

up up

---

een sterke vrouw kan, ONDANKS haar eigen verdriet en struggles, met tranen in haar ogen zeggen..........Ja hoor het gaat goed!