Op zich ben ik heel gelukkig, laat ik daarmee beginnen. Mijn man heeft mij op alle grote lijnen
gelukkig gemaakt. Ik wilde het liefst in dàt dorp wonen, hij liever in een andere, maar het
is deze geworden. Ik wilde dit huis, hij vond die andere leuker, maar het is deze geworden. Met
meubels kopen enzo moest ik maar zeggen wat ik mooi vond. Eenmaal gesetteld wilde ik graag kinderen.
Werd voor hem een 2e leg, was even slikken, maar ook daar heb ik mijn zin in gekregen. Dus alles wat
ik wilde heeft hij mogelijk gemaakt en daar ben ik onwijs dankbaar en gelukkig om.
Dat
gezegd hebbende…. Mijn man is heel werklustig. Hij werkt gewoon fulltime in loondienst. Maar
hij komt vaak wat later thuis “omdat hij er zo lekker in zat”, zit thuis op marktplaats
onderdelen te zoeken voor zijn werk, praat alleen maar over zijn werk, zit te appen met zijn baas
òver het werk, of is in de garage iets aan het monteren voor zijn werk. Als dit alles voorbij
is op een doordeweekse avond gaat hij op de bank zitten en valt in slaap.
Omdat hij heel
handig is wordt hij vaak gevraagd voor klusjes. Hij vindt het leuk om andere mensen te helpen en om
te klussen. Dus hij gaat zaterdags vaak ergens klussen. Krijgt hier uiteraard wel dan een centje
voor waar we volgens hem weer leuke dingen van kunnen doen. Oké ja leuk maar ja, ik zit wel
zaterdags sowieso weer alleen met de kinderen. Nou ga ik vaak met me zusje of met vriendinnen iets
met de kinderen doen, of ik rommel wat in het huishouden want dat komt toch ook nooit af. Als hij
thuis is zit hij vaak in de garage of kijkt op YouTube hoe hij iets technisch in elkaar kan
zetten.
Nou moet ik zeggen dat ik ook mannen ken die het hele weekend niks doen hoor, die
helemaal niet handig zijn en zelfs voor een lekke band van een kinderfiets nog naar een
fietsenwinkel gaan. Sowieso zie of hoor ik regelmatig dingen van vriendinnen over hun mannen dat ik
weer enorm blij ben met mijn man. Ik bedoel. We hebben geen grote problemen, hij gaat niet vreemd
(denk ik), we hebben geen schulden, hij gaat niet met vrienden zich bezuipen, en hij game’t
niet 
Maar vanaf daar…. Het is af en toe echt zo van hier heb je wat je wou, ik ben in de
garage, als er wat is hoor ik het wel. Ik hoor op een werkdag ook niks van hem. Als ik iets stuur
kan ik een duim of een oké krijgen “want hij is druk”. Als er iets is of we
overleggen op werkdagen (ik werk ook 3 dagen) wie de kinderen haalt belt hij gewoon even en dat is
gewoon oké. Maar verder hoor ik hem echt niet. Ik stuur weleens midden op de dag “ik
ook van jou” met hartjes, dan gaat hij lachen.
Hij is heel leuk met de kinderen
hoor, maar ik moet het meestal echt vragen of hij even iets voor mij of met de kids wilt doen.
Tijdje terug was ik er helemaal een beetje verdrietig van, ik zeg wij bungelen onderaan jouw
prioriteitenlijstje, je maakt je alleen maar druk om je werk of om mensen waar je voor klust, en dan
is het een beetje zuchten als ik ook nog weleens iets vraag. Nou hier schrok hij wel van en toen
hebben we een paar keer het hele weekend vanalles met het gezin gedaan. Maar ja hij zegt ook
“ik moet 5 dagen werken, dan moet ik in die 2 dagen weekend alles doen, hobby’s,
onderhoud, verplichtingen, vriendschapsdiensten, gezin…” Ja oké, zoals hij dat
uitlegde begreep ik het toch wel wat beter.
Hij zou overdag zich nooit es afvragen waar
ik ben of met wie of of alles wel goed gaat. Maar ja als ik dan aan mijn ex denk, die wilde juist
weer alles weten en was achterdochtig en wilde overal als een haantje bij zijn. Dat was het ook weer
niet. Ik ben nogmaals heel gelukkig hoor en heb alles wat ik wou. Maar soms voel ik mij
alleenstaande moeder. Ik vermaak me met andere mensen of ben gewoon met mijn kindjes, ik regel en
koop alles voor de kinderen, voor school, kleding, luiers, verjaardagen, alles. Als een studiedag op
een werkdag valt (dat ik werken moet) of 1 van de kinderen is ziek dat hij niet naar de opvang of
school kan, moet ik maar iemand regelen om op te passen, of vrij nemen, want hij kan echt geen vrij
nemen.
Nou is het met de kinderen ook wel een heel stuk moeilijker om tijd voor elkaar te maken hoor.
Voorheen lieten we samen de honden uit en gingen we veel uit eten. Nu laten we apart de honden uit,
want iemand moet bij de kinderen blijven, en uit eten gaan is met oppas zo’n gedoe, de jongste
gaat niet slapen zonder mij, dus zit je constant op je horloge te kijken, je moet er iemand anders
mee lastigvallen dat jij een avondje weg wilt en je moet ze nog wat geven ook, geld of een
presentje. Dit doen we dus maar bijna niet.
Ik denk wel dat dit zal bijdraaien als de
kinderen wat ouder en zelfstandiger worden. Maar ja dat duurt nog even. Ik denk ook niet dat hij
vreemdgaat of dat er een andere reden is dat hij zich bezighoudt met andere dingen. Hij leeft gewoon
voor z’n werk, eigenlijk. Ik snap dit niet zo. Hij is in loondienst. Dat betekent dat als je
morgen een ongeluk krijgt er overmorgen iemand anders komt om jouw werkzaamheden over te
nemen.
Ik vind zelf heel erg dat je de dag moet plukken en je maar 1x leeft en dat er zo veel
mooie dingen zijn om zo van te genieten, ik kan echt geroerd raken van een mooi liedje of het
zonnetje of me mooie kinderen. Ik snap niet dat iemand al z’n energie aan z’n werk kan
besteden. Hij werkt, eet, slaapt, and repeat. Ik ben bang dat hij straks op z’n oude dag
ineens gaat zitten balen dat hij alleen maar gewerkt heeft z’n hele leven. Maar ja het schijnt
toch dat dat met mannen over het algemeen een beetje is, ze krijgen daar toch een bepaalde
voldoening van, en ik heb het weleens aangekaart, en dan zegt hij “het is gewoon mijn werk, ik
moet toch werken” ja maar ja na het werk ben je er ook alleen maar mee bezig. Op zich mooi
hoor dat je hart voor de zaak hebt. Maar ja wij zijn er toch ook nog..? Het bijklussen doet hij weer
om de vakantie van te betalen zegt hij. Ja nou ja oké. Maar als ik iets met het gezin wil
doen of er is een gesprek op school ofzo waar we beiden bij moeten zijn moet ik dit echt
“aanvragen” bij hem, dit moet hij echt inplannen. Soms denk ik “als ik met de
kinderen weg zou gaan zou hij ons dan echt missen…..” Begrijpt iemand mij, of ben ik
gewoon ondankbaar aan het zeuren……
