Zwanger van 3e, vriend wil absoluut niet

Lieve meiden,

ik ben nieuw op dit forum en zit met een groot dilemma. Sinds een week ben ik er achter dat ik nu zo’n 6-7 weken zwanger ben van de derde. Ik wilde dit al langere tijd ontzettend graag. Onze zoontjes zijn 4,5 en 2, het is erg druk maar gezellig. We hebben het er vaak over gehad samen en mijn vriend is altijd heel duidelijk geweest: hij wilde absoluut géén derde. We gebruikten condooms maar deden het ongeveer een weekje na de menstruatie zonder voorbehoedsmiddelen. Naïef natuurlijk, en ik had stiekem altijd de hoop dat het dan per ongeluk “mis” zou gaan. Dat mijn vriend dat toestond gaf mij het gevoel dat hij het lot wilde laten beslissen ofzo. Nu ben ik dus zwanger en hij reageerde ontzettend boos. Die heftige reactie had ik totaal niet verwacht. Hij zou me niet tegenhouden als ik een abortus zou laten doen maar vraagt het niet van me. Ik wil diep in mijn hart zó graag een derde en zie het ook echt als een cadeautje voor m’n zoontjes, dus een abortus wil ik écht niet! Maar hij is boos op zichzelf en mij, vindt dat ik hem erin heb laten lullen en is boos op alle gevolgen die het heeft voor ons. Ander huis, weer terug naar babyfase, rotnachten etc. Wat meespeelt is dat hij ontzettend slecht slaapt en onze tweede steevast rond 5:00 wakker wordt. Ik baal daar ook van maar kan ermee leven. Hij is licht depressief en loopt bij een psycholoog. Hij is echt van het glas is half leeg, somber en dingen vallen hem vaak zwaar. Ik ben bijna tegenovergesteld. M’n ouders springen veel bij en staan alleen maar te juichen om een derde. Hoe meer ze bij de kids betrokken zijn hoe beter, zo denken zij. Ze leven echt voor de kleinkinderen en wonen ontzettend vlakbij. Dat maakt het natuurlijk handig met een derde op komst. Ik voel me verdrietig, want op déze manier wil ik liever geen derde. Ik heb bijna het gevoel dat ik mijn vriend dit aandoe, wat natuurlijk niet waar is. Maar hij doet afstandelijk en laat erg merken hóe vreselijk hij dit vindt. Vanochtend zei hij nog dat hij elke ochtend denkt dat het een droom was, maar het blijkt echt te zijn en lijdt er bijna onder. Wat moet ik nou toch doen?

Als zijn gevoel zo blijft, ook nadat we de echo hebben gehad, dan zal ik zeker voorstellen samen met iemand te gaan praten. Zijn buien zijn nogal veranderlijk. Soms overvalt hem ineens dat we écht een derde krijgen en gaat ie rare dingen zeggen. Zoals vanochtend; dat ie met mij afspraken wil maken. Zoals elk weekend een dagdeel “vrij”. Om iets voor zichzelf te doen. En een studiekamer (in evt nieuw huis, hier niet mogelijk) op zolder met een bed zodat ie daar soms kan gaan slapen. Of twee keer per week in een hotel slapen. Ik snap ook wel dat slecht slapen killing is, hij trekt dat gewoon niet.