Schouderdystocie kindjes

Poeh,dat was een flinke baby!!!!

Kan mij voorstellen dat je bang bent voor herhaling. Zou je dit niet met een gynaecoloog kunnen bespreken? Wellicht kunnen ze je geruststellen over de begeleiding van zwangerschap en bevalling?

Ons dochtertje zat ook vast met haar schoudertjes, ook bij haar veel geduw en getrek. Tot onze verbazing heeft ze daar niets aan overgehouden. Zij is in het ziekenhuis geboren.
En ze was helemaal niet zo groot (geen 50cm) en zwaar (3400 gram) maar gewoon brede schoudertjes en lullig gelegen, zeg maar.

Sterkte met je besluit! Kan mij voorstellen dat je bang bent, maar ook zonde om daarmee een derde volledig uit te sluiten toch?

M.M.

Ik had dit met mijn tweede kindje inmiddels al 7 jr oud maar het was een erg zware bevalling. Het persen duurde ook lang. Ik had dit natuurlijk nooit verwacht en viel mij erg zwaar. Uiteindelijk is hij met de mc roberts manoevre eruit gekomen,hij woog 4430 gr. Ik merkte dat hij wel last had van zijn schouder ben ook naar een osteopaat geweest toen hij klein was. Ik dacht ik neem nooit meer kinderen,maarja inmiddels toch 23 wk zwanger weer een jongetje. Maar toch voelt het anders de zwangerschap is minder zwaar. Ik moet in het ziekenhuis bevallen natuurlijk en krijg extra groeiecho's 16 april de eerste,maar toch heb ik goede hoop. Geloof me ik ben nog steeds bang maar probeer positief te zijn. Veel sterkte met je besluit,denk als je wens groot is voor een 3e dan gebeurt het wel,en ach eenmaal zwanger moet ie er toch uit

Mijn zoontje is ook geboren met schouderdystocie.
Ik werd ingeleid en tijdens het zetten van de ruggeprik ( die overigens niets deed) had ik binnen een uur tijd van 3 naar 10 cm ontsluiting. Ik werd met spoed rennend over de gang naar de verloskamers terug gebracht.

In 2 persweeen is mijn zoontje geboren (3min). In die tijd zat hij wel vast met zijn schouders. Ik had (heb) extreme Bekkeninstabiliteit en kon mijn benen zelf niet in de McRobberts manouvre krijgen. Mijn man en de verpleeghulp hebben mijn benen helemaal naar achteren geduwd en de verpleeghulp is daarna op mijn bed gaan zitten om kracht uit te oefenen op mijn buik om mijn zoontje eruit te duwen.... (allemaal in 3 minuten). Hij werd gelijk opgevangen door de kinderarts omdat hij niet zelf ademde, maar met een klein beetje zuurstof was hij er zo bovenop.

Mijn zoontje heeft er helemaal niets aan over gehouden.
Heb de bevalling ook niet als extra zwaar ervaren. Ik vond de weeë storm veel erger!

---

Leef je leven!! Trotse mama van 2 jongens (dec 2007 en mrt 2010)

Je kunt ook nu een gesprek vragen bij de verloskundigenpraktijk. Het zit je duidelijk nog dwars en wachten tot je eventueel nog een kindje zou krijgen is ook zo wat. Dan kun je het misschien afsluiten voor jezelf.

Roi heeft met zijn schoudertje klem gezeten op mijn schaambot. Ook met 2 man hebben ze op mijn buik aan het duwen geweest en ik mocht ineens niet meer persen (ik was al pissig, want mijn idee was, dat kind moet eruit), het was kiezen, hem pijn doen of mij, en het werd ik. Ik heb bijna een totaal ruptuur gehad, wat mij ook niet verteld was, ik schrok me rot, toen ik het voelde met spoelen.

Roi was ook blauw als een smurf, vlug zuurstof, prik voor de suiker gehalte, want hij was 8 pond en 53 cm.

De verloskundigen (allebei net nieuw in het ziekenhuis) hadden niet goed gelezen op de status, dat het een groot kind kon zijn, er is wel een gyne bij geweest, en die had geroepen stop stop, die zag het juist.

Ik heb er veel pijn aan overgehouden, veel huisarts in en uit gelopen, onderzoeken baarmoeder, onderzoeken via foto's niks te vinden, moest maar leren leven met de pijn, fysio gaf ook geen baat, die behandelde verkeerd. Ik ben naar een osteopaat gegaan (na 4jr ibrofen 600mg geslikt te hebben), Ik had 3 weken pijn en 1 week niet....Door de behandeling van de osteophaat, 3 dagen en dan viel de pijn nog wel mee.

Nu ben ik onlangs bevallen van nr 3. Tijdens de zwangerschap, kon ik de trap niet meer op, deden mijn knieen en enkels pijn, niet mijn gewricht (met name links). Ik terug naar de osteopaat, en met vk overgehad, bleek toch dat het van mijn heupgewricht kwam. Ik ben naar zwangertotaal gegaan, daar zit fysio en mensendieck, en daar was voor mij een openbaring, mijn klachten zijn nooit serieus genomen toen bij mijn zoon. Alles kreeg een plaatsje, zo had ik direct na de bevalling naar haar doorgestuurd moeten worden.

Kreeg oefeningen, beter lopen, enzv enzv, zo heb ik tot week 35 rond gelopen, tot het echt waggelen werd, tot de 38ste week, want toen was ik echt op, ik was moe, mijn benen konden niet meer (ook wel door het slecht slapen hoor).

Begeleiding vk, toppie, kreeg vele groei-echo's, ook 2 suikertesten heb ik gehad, ben op de 33ste week overgeheveld naar de gyne, die heeft beslist, dat ik niet over de uitgerekende datum mocht lopen, dus werd er een datum geprikt. Ik zou 19 januari ingeleid worden, maar onze dame is vanzelf gekomen op 14 januari (vrijdag de 13de braken mijn vliezen spontaan), was de 27 januari uitgerekend....

De bevalling ging goed, in mijn status stond er ook in hoe de bevallingen van mijn oudste dochter en zoon waren, en de bevalling van mijn zoon, dus hebben ze echt goed opgelet, hoe het ging. Ze heeft niet vast gezeten op mijn schaambeen (enkel heb ik de vk een schop gegeven, zelf weet ik daar niks van, de zuster riep dat ineens hihihi).

Bryannah was bij geboorte 3615 en 50 cm lang, dus echt een kleintje.

Na de bevalling ging de trap moeilijk dus een week na de bevalling heb ik mijn fysio gebeld, die is een week later gekomen en direct gestart met bepaalde oefeningen, lopen gaat goed, trap ook, nu de rest nog, dat alles lekker stabiel blijft.

Hier ook zeker ervaring.
Mijn middelste is na een zwangerschap van 21 weken en 6 dagen geboren dmv een inleiding.
De bevalling ging erg snel en heeft vanaf de eerste wee tot hij er was 1 uur en 40 minuten geduurt.
Tot het persen ging alles goed. Na 1 perswee (zonder mee te persen) is zijn hoofdje geboren en de rest zat vast, klemvast.
Ze hebben met 2 (of 3?) mensen op mijn buik geduwt, met een paar mensen aan zijn hoofdje en de alarmknop werd ingedrukt waardoor de hele verloskamer vol liep met arsten.
Uiteindelijk na veel geweld hebben ze Thijs er uit kunnen krijgen. Hij was helemaal blauw en slap (dat beeld vergeet ik nooit meer) en mijn man dacht dat het niet meer goed kwam. Ze hebben hem meteen meegenomen naar de reanimatiekamer, waar hij (denk ik) alleen zuurstof heeft gehad.
Na een hele poos werd hij pas bij ons gebracht. Hij zat helemaal onder de bloeduitstortingen bij zijn gezicht en zijn ogen. Ook deed zijn linkerarm niets.
Hij heeft nu nog steeds een erbse parese aan zijn linkerarm en kan dus niet alles. De verlamming blijft dus altijd. Gelukkig heeft het zuurstof tekort geen blijvende schade opgeleverd. Het is nu een blij en pienter jongetje van 5 jaar.
Bij de derde hebben we zelf gekozen voor een geplande keizersnede. Dit omdat de kans op herhaling 10 procent was en we bij Thijs echt geluk hebben gehad.

Ik zou dus een gesprek met de gyn aangaan om te kijken hoe hij er in staat.

O sorry stomme tikfout, het was na 41 weken en 6 dagen zwangerschap en hij woog 4715 gram en was 54 cm.

Ja bij alle drie de bevallingen...
4600 gram, 4100 en 4700 gram.

Volgens mijn vk had mijn dochtertje het 10 jaar geleden. Zat heel even echt vast tijdens de bevalling en toen hebben ze echt met man en macht geduwd op mijn buik. Had er zelf niet veel erg in, want de hele bevalling duurde maar zo'n 45min. vanaf het moment dat ik wist dat het zover was.
Mijn man en de vk waren wel geschrokken.
Het staat nu ook wel op mijn papieren, maar daar hebben ze verder weinig aandacht meer aan besteed.

Na deze bevalling ben ik nog 4x bevallen zonder dat er schoudertjes vastzaten, maar goed, bij mijn 2e bevalling viel het dus ook erg mee als ik de verhalen hierboven ook zo lees...

Mijn dochtertje was trouwens 3900g bij de geboorte en ben daarna zonder problemen nog een keer van een kindje van 4400g bevallen.

Hier is mijn jongste na 41+4 weken geboren en zij zat ook klem met haar schouder achter mijn schaambot.

De gyn raakte toen ook even in paniek en riep gelijk dat ik mijn benen volledig in mijn nek moest leggen. Ja probeer dat maar eens met bekkeninstabiliteit. Dus toen hebben de verpleegkundige en mijn man mij geholpen om in de "McRobberts" houding te liggen.

Mijn meisje had de eerste weken wel last van haar schouder. Gebruikte haar armpje maar weinig. Maar dat is nu helemaal goed gekomen (ze is net 1 jaar).


De baby was trouwens wel iets groter als gemiddeld (4110 gram).

Ik heb er verder niks aan over gehouden.

Hier komt er geen kindje meer bij. Maar ik weet wel dat als het eenmaal is gebeurd, de kans op herhaling een stuk groter is.

---

Oxalis Deppei                       Hoop, vertrouwen, liefde en geluk

Klinkt misschien heel stom, maar mijn meisje huilde destijds best wel veel. Misschien had ze wel last van haar schoudertje!

Ook mijn zoontje is gebroen na een moeizamer schouderontwikkeling, 1e balling heel vlot en lekker thuis,2e was ook de planning,

Hij is gebroen bij 40+3 en woog 4280 gram ( en ik ben 1,66 meter en weeg 58 kilo )
Thuis moest ik snel op het randje van het bed komen,benen de lucht in en uiteindelijk na eerst de achterste arm afhalen werd hij geboren,toen hij gebroen werk hoorde je "knak"zijn clavicula was gebroken,ook hij heeft er niet aan overgehouden,en ik ook niet.

Wel heb ik me bij de 3e laten strippen bij 37+6 weken en deze werd de dag erna geboren,3800 gram dus ook al aan de maat voor deze termijn

Een geplande keizersnee vind ik wel ver gaan voor jou mocht er een derde komen,je zou er ook voor kunnen kiezen om je in te laten leiden bij 38 weken...

---

Neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet.....