(laatste) Uit het leven gegrepen

“Uit het leven gegrepen (nou ja, mijn leven dan&hellip deel 3

Nieuwe fiets

Dat leren fietsen had mijn jongste snel onder de knie. Alleen dat “onder de knie” werd nou net even het probleem, die zaten zowat tegen het stuur vast als ze moest trappen. Dus op zoek naar een maatje (of twee) groter. Bij het eerste proefritje van de nieuwe fiets wordt al snel duidelijk dat het fietsen geen probleem is, maar dat het zadel nog net iets te hoog staat, ze kan net met haar tenen de grond raken.

Totale paniek, want hoe stop je dan?

Aangezien stoppen nog 8 van de 10 keer betekend dat je niet remt, maar doodgewoon je voeten plat op de grond zet en zo tot stilstand komt, is dat inderdaad wel een ernstig probleem.

Nu hadden we het leren fietsen zonder bloed, zweet en tranen voor elkaar gekregen, nu ziet het er naar uit dat we toch dat gaan ervaren. Eenmaal thuis snel het zadel op de laagste stand gezet. Maar helaas, het leed is al geschied…mevrouw heeft in haar hoofd dat ze het niet alleen kan omdat ze het te hoog vind.

Laten ervaren dat ze nu toch echt wel met haar voeten op de grond kan komen, maar het helpt niet. Wat ze in haar hoofd heeft….

Dus papa met engelengeduld en mama met de camera, die ziet de lachbui al hangen, gaan we weer van voren af aan beginnen.

Ze stelt me niets teleur, ze heeft pit in haar donder en dat laat ze merken ook.

“Pap, houd me nu eens goed vast, mompel de mompel, mama doet dat veel beter, jij houdt te slap vast, je moet STEVIG vasthouden”

Eenmaal op haar zadel gehesen slingert ze alsof ze nog nooit een meter gefietst heeft, ik kan het filmpje aan niemand laten zien want ik sta er hikkend en gierend van het lachen op, het beeld schokt ervan. Leuk voor later als ze het als puber zijnde terugkijkt…”Kijk nu mam, hier is het gewoon begonnen, hier is mijn complex van alles gestart, je nam me gewoon niet serieus, toen al niet en nu al helemaal niet.” Dat doen pubers namelijk, zijn ze heel goed in…ik heb ervaring, ik heb er eentje rondlopen.

Na wat aanmoedigingen, voor zover ik dat nog enigszins zonder te hikken uit mijn mond krijg, lukt het haar samen met papa om weg te komen. Het fietsen gaat weer prima, maar wederom het stoppen, afstappen is een regelrechte slapstick en het bloed en de tranen volgen al gauw.

Toch de volgende dag op haar nieuwe fiets naar school toe willen fietsen. Aangezien ik er naast loop (lees: ren) gaat dat goed met op en afstappen. Op school zet ik haar fiets op slot met de mededeling dat ze in de pauze niet mag fietsen omdat ze dan valt.

Domme mama, ik heb de sleutel in haar tas gestopt en samen met een vriendinnetje hebben ze het slot er weer vanaf gekregen.

Toen ik haar kwam halen was haar blauwe jas bruin (modder) en haar handen rood (geschaafd) te samen met een heel beteuterd gezichtje. De juf kwam mee om te vertellen dat fietsen in de pauze nog niet zo’n goed idee was. Op mijn “Die mededeling had ze van mij ook al gekregen” volgde een heel schuldig en niet wetende waar ze kijken moest smoeltje. Mijn lach borrelt omhoog, maar ik weet deze binnen te houden.

“Ik was dat even vergeten mama….”

Dan gaan we naar huis, lopend met de fiets aan de hand…

Ook de volgende dag blijft de fiets in de schuur staan. Op mijn vraag of ze niet met de fiets naar school wil gaan komt er een beteuterd gezichtje met de woorden:

“Ik denk dat ik het verleerd ben mama…”

We gaan morgen maar weer verder met het opnieuw leren fietsen, vol frisse moed, of was het nou tegenzin…