Uit het leven gegrepen...

“Uit het leven gegrepen (nou ja, mijn leven dan&hellip”

Leren fietsen

 

Onze jongste, net 4 jaar, heeft een week of twee fanatiek op haar loopfiets rondgerend en wil nu de zijwieltjes van haar minifietsje af hebben.

Voorbereid op bloed (knieën en handen en wellicht nog wat ellebogen), zweet (van ons als ouders van het erachteraan rennen) en tranen (die vloeien bij het vallen of bij ons als ze eindelijk fietst) gaan we op pad.

Papa heeft bedacht om het te gaan leren op het voetbalveld want: “Dan valt ze niet zo hard”.

Juist, mama is wat harder en heeft al ervaring opgedaan met de oudste en vindt dat dus complete onzin.

Punt een: gras fietst helemaal niet makkelijk en punt twee: vallen is hoe dan ook niet tof.  Dus op naar het pleintje. Onderweg probeert ze al om haar voeten op de trappers te krijgen en raakt behoorlijk geïrriteerd op zichzelf: “Mompel de mompel (onverstaanbaar) Ik kan dit gewoon, ik ga dit gewoon doen, mompel de mompel”

Eenmaal op het plein is ze rete-fanatiek; ”Papa, help jij me even?”

Papa staat al helemaal klaar, twee kinderen kijken toe en een buurman die het gras aan het maaien is zet de grasmaaier af zich verheugend op een leuke slapstick van ouders die bezweet achter hun kind aan rennen en in zichzelf vloekende als ze het maar niet onder de knie krijgen.

Papa is er klaar voor en zij ook, eenmaal de voeten op de trappers trapte ze direct zonder te slingeren flink door, papa rent erachteraan om haar vast te houden. Dan is het mijn beurt. Ik heb het even bekeken en heb echt geen trek in een ren en valpartij (let wel, niet van haar maar eerder van mezelf) en geef haar een duwtje en laat haar los. Ze fiets vrolijk weg en als ze mooi een rondje stuurt ziet ze mij staan in plaats dat ik haar vasthoud. “Fiets ik los? Mama ik fiets los! Ik kan het gewoon al!”

Yep, jij kunt het gewoon al.

De twee kinderen die stonden toe te kijken geven haar een compliment “Dat doe je goed” en gaan weer verder waar ze mee bezig waren. De buurman pakt enigszins teleurgesteld de grasmaaier maar weer, geen slapstick voor hem om vanavond aan tafel te vertellen. En papa….die weet nu niet of hij megatrots moet zijn of enigszins teleurgesteld…Ze is weer een stapje verder gekomen, weer een mijlpaal bereikt en weer een stukje losgekomen, dit keer om zelfstandig verder te fietsen.

Er staan alleen allemaal smilies in die er niet in horen....

Een loopfiets was hier de oplossing Son.
Mijn oudste was ook drama met het leren fietsen, maar zij heeft een loopfiets gehad en zo leren ze het evenwichtsgevoel al behoorlijk. De stap naar gewoon fietsen was daardoor erg klein. En natuurlijk helpt het ook enorm als ze zelf willen, mijn oudste wilde echt niet en dat duurde ook inderdaad wel even oordat hij het wilde leren, eenmaal geleerd was het pas leuk ;-)

@Amy-mv2 Klopt