Wat moet ik toch doen?

Het overkomt altijd anderen, denken we altijd.. Maar ook wij maken het nu mee.
Mijn vriend is vreemd gegaan, meerdere malen in 1 maand tijd. Ik ben er achter gekomen en ben zodra hij thuis is gekomen, weg gegaan.
Die nacht heeft hij op de bank geslapen, ik moest die dag erna vroeg met ons zoontje naar zwemles, anders was ik niet thuis gekomen. Mijn vriend moest met zijn zoon naar voetbal, en zodra ze thuis kwamen ben ik weg gegaan, naar mijn zusje en ben daar een nachtje gebleven.
Hoe ik mij dat weekend voelde, zoveel emoties, ik leefde echt in een roes, luisterde aan wat andere tegen mij zeiden.
Iedereen zegt dat je ermee moet stoppen, juist omdat het niet 1 x gebeurd is, en dat is ook je eerste gedachten.

Wij hebben dit 7 jaar een relatie. Hij heeft een zoon (10) uit zijn vorige relatie, en samen hebben wij 2 jongens (4 en 2).
Onze relatie heeft helaas veel diepte punten, de relatie met zijn familie is kost heel veel tijd en energie en ik ben een persoon die dag heel erg aan trekt. Hij heeft veel schulden van zijn vorige woning waardoor we nu bezig zijn met de schuldsanering (zitten er bijna in, schuldeisers zijn nu akkoord aan het geven) en dan zou de elllende voor 3 jaar beginnen.
Het financiele plaatje kost sowieso heel veel energie van je relatie, ik heb nooit problemen met geld gehad, altijd zuinig geweest en dan leef je nu samen met enorme geld stress. Iets wat ik mij enorm aantrek, er wakker van lig en waar wij onbewust toch ruzies van hebben.
Het huis waar wij in wonen heb ik gekocht en alle spullen zijn van mij, dat hebben wij bewust gedaan omdat hij anders nog meer problemen zou krijgen, en ik ook mee zou genomen worden in de schuld regeling. Nu word mijn salaris wel mee berekend in de schuld regeling maar verder sta ik er helemaal buiten.
Hij stort nu wekelijks zijn inkomen op mijn rekening zodat ik alle rekeningen en dergelijke kan betalen.
Ik kom hier niet vandaan, en heb 5 jaar geleden mijn familie "achter gelaten" en hebben we hier een huis gekocht, ook omdat zijn zoon hier woont en het toch wel heel fijn is als hij dicht bij ons woont.
Ik heb een hele sterke band met mijn familie, en vind het echt heel erg dat we niet dichter bij wonen.
Verder hadden we altijd een sterke en goede relatie, vulden elkaar altijd goed aan, hadden dezelfde interesses en "hoorden" gewoon bij elkaar.

De laatste maanden zaten we in een dip, veel gedoe met zijn familie en financieel begint je gewoon echt op te breken. Je wilt bijvoorbeeld graag samen even weg, naar mijn idee zijn we continu met de kinderen bezig, en dat is ook niet altijd heel goed voor je relatie. Maar dan komt geld weer om de hoek kijken.. En dan kun je gewoon niks. Thuis probeer je het naar je zin te maken, maar zoiets vreet gewoon zoveel van je waardoor je dan weer te moe bent om gezellig te zijn.. En al die opstapelingen zorgen ervooor dat je in een dip terecht komt..

En dan gebeurd dit.. Met een vrouw die je elke dag (wel 4x op een dag) tegen komt op het schoolplein..
Nadat ik er achter kwam en naar mijn zusje ben gegaan, ben ik ook naar mijn ouders gegaan en hebben we veel gepraat, mijn ouders zeiden al "als het nou 1 x gebeurd was.. Maar het is veel vaker gebeurd" En dat is ook zo, het is niet zomaar iets geweest. En dat zegt iedereen... Iedereen roept dat je ermee moet stoppen. Ik zou het zelf ook roepen naar een ander toe.
Zondag kwam ik thuis en heb ik gezegd dat hij moet gaan, dat ik tijd moet hebben om na te denken. Hij wilde absoluut niet, stortte in huilen uit, maar is wel gegaan. Heeft de jongens uitgelegd dat hij even een tijdje weg ging..
Die avond, toen alle mensen weg waren en kinderen in bed lagen stortte ik pas echt in. Ik voelde mij zo ontzettend alleen.
Die week heb ik echt in een roes geleefd, op het schoolplein ben ik naar de vrouw toegelopen (ze ging mij ineens allemaal berichtjes sturen) en heb gevraagd of ze mij met rust wilde laten.
Ik heb zoveel na gedacht die week, zoveel gepraat met iedereen maar ik werd ondertussen ook zo gek van iedereen en al dat gepraat (hoe lief iedereen het ook bedoeld) en ik miste hem ontzettend..
Iemand die je normaal gesproken elke dag ziet EN spreekt, zie EN spreek je ineens niet meer. Continu dacht ik aan hem en wat wij hadden.. Zoveel samen hadden opgebouwd.
De jongens vroegen continu naar hun vader, niet wetend wat ik daarop moest reageren. Want komt papa nog terug?
Ik sprak natuurlijk wel een vriendin, die ook veel contact met hem had (hij was naar zijn zus gegaan) en vertelde ook dat hij alleen maar in tranen was, het allerstomste heeft gedaan wat hij maar kon doen, ons allemaal kwijt zou raken. Heeft vanaf dat moment ook geen contact meer met die vrouw en alles geblokkeerd van haar.

Hij is een week weg geweest, ik wist gewoon niet wat ik moest doen, wist niet welke beslissing goed zou zijn. Ja het is het allerstomste wat hij ooit kon doen, maar je mist het pas als je het kwijt bent.. En dat had ik heel erg. Ik zou gek worden als ik het nu zou opgeven, terwijl ik er naar mijn idee niet voor gevochten heb.
Om een lang verhaal kort te maken, hij is na een week terug gekomen. Grotendeels voor de kinderen ook omdat ik voor hen echt niet te veel veranderingen wilde (omdat we nog geen echte beslissing hadden) en omdat ik echt heel veel van hem houd en toch het nog een kans wilde geven, er samen voor wilde vechten.
Maar hoe zie je je dat voor je? Ik heb geen idee. Hij heeft veel gevraagd wat ik wilde, maar ik wilde juist gewoon een Normaal leven, niet ineens elke dag "wat ben je mooi en ik hou van je" of een bos bloemen.

Het is heel erg moeilijk, veel moeilijker dan je eerste instantie denkt. Je denkt "we hebben een beslissing genomen en daar gaan we voor" en dat doe je ook.. Maar het kost zo enorm veel energie, er is zoveel beschadigd, niet alleen het vertrouwen. Je gaat je nu druk maken om elk klein dingetje.
Praten, doen we heel veel.. Naar mijn idee zelfs Te veel dus heb laatst zelfs gezegd dat we dat praten een beetje moeten laten, want het praten maakt je zo enorm moe.
En de theorie weten we beide heel goed, en de theorie Willen we ook heeeel graag na streven... Maar de praktijk werkt echt niet mee, alles is te veel.. Heb je een slechte nacht gehad, heb je 's ochtends al gedoe.. Waarover? Vaak gaat het gewoon nergens meer over.

Ik ben uitgeput, heb totaal geen energie meer en merk dat ik ook geen energie meer in WIL stoppen.. Ik ben al maanden dood ongelukkig, maanden slaap ik slecht, maanden ben ik mezelf aan het gek denken en praten.. Ik ben mezelf echt kwijt.

Vorige week hebben we besloten er een punt achter te zetten, dat we dit beide niet gaan trekken als we zo door gaan. Dat we beide niet verdienen om zo'n leven te lijden. Het was een rustig gesprek, met het idee dat we de juiste beslissing hadden genomen. We zouden ons volledig gaan inzetten om er voor te zorgen dat we beide een goed en gelukkig leven zouden krijgen.
De situatie waarin wij zitten, zijn we bewust van het feit dat hij niet zomaar een andere woning heeft. Er is geen geld en geen huis beschikbaar waar hij ineens in terecht kan.
En ik heb geld nodig om dit huis en alle rekeningen te kunnen betalen, tot die tijd zou hij gewoon in dit huis blijven. Omdat het juist voor de kinderen belangrijk is om veranderingen duidelijk te hebben. En waar hij de kinderen veilig en gezond kan opvangen.

Wetend dat het allemaal niet zo makkelijk zou gaan, werd het ook bevestigd door de instantie van de schuldsanering. Er zouden alleen veranderingen komen als hij een ander inschrijfadres heeft. De eerste 3 jaar kan ik geen allimentatie kunnen krijgen, omdat daar geen geld voor is. En als hij weg gaat, zou ik voor problemen komen te staan financieel omdat we beide geen potje hebben.

We zijn heel erg rustig naar elkaar toe, maar we worden beide gek met het idee dat we dingen proberen te regelen voor een toekomst zonder elkaar.
Ik merk dat ik echt misselijk word bij het idee dat het over is, na 7 jaar een punt erachter. Dat we zonder elkaar samen verder gaan, dat we beide een nieuw leven moeten gaan opbouwen. Ik word gek bij het idee dat hem straks echt echt kwijt ben, niet alleen mijn liefde, maar hij was echt mijn beste maatje. Waar ik altijd zo mezelf kon zijn, die alles van mij kent, ik hoef maar met mijn ogen te knipperen en hij weet wat ik denk. Dat ik hem beter ken dan dat hij zichzelf kent. Dat we samen 2 geweldige kinderen hebben, en nog een zoon die er gewoon zo erg bijhoort dat we gewoon 1 gezin zijn. Waar we van genieten en uitkijken naar de toekomst met ze. Dat je voor hen alles behalve veranderingen wilt..Dat we zoveel mee hebben gemaakt, zoveel hebben opgebouwd in al die jaren, dat we zo druk bezig waren met de toekomst.. We wisten heel goed wat we wilden gaan doen als de schuldsanering achter de rug zou zijn. En daar keken we al zo naar uit.
Is dat dan nu allemaal weg? Moet ik hem echt los laten? Moet ik hier echt een streep onder zetten? We houden echt van elkaar.. En ik wil het ook echt , maar ik heb geen idee hoe ik opnieuw verliefd moet worden?
En dat maakt mij bang..

Ik weet gewoon ECHT niet meer wat ik moet doen. Moeten we dit echt stop gaan zetten? Of kunnen wij dit samen, samen hier voor vechten en oud worden?
Mijn gedachtes gaan zo alle kanten, het ene moment denk ik "Ja ik wil alleen verder, dit kan niet meer langer" en het andere moment word ik gek en wil ik dit allemaal niet, wil ik hem gewoon echt niet kwijt en horen wij echt bij elkaar.

Maar nogmaals de theorie is zoveel makkelijker dan de praktijk. En ik weet ook dat andere niet voor je kunnen beslissen, maar ik merk dat mijn gedachtes en mijn gevoel ook niet kunnen beslissen..

Pfff.. Ik moest het gewoon even kwijt.