Zachte heelmeesters

Ik kijk die shows al heel lang niet meer maar ik stoorde me vaker aan ouders of familieleden. Dan zong zo`n kind niet goed, vreselijk soms zelfs, en als ze dan afgewezen werden dan zeiden die mensen dat de jury er geen verstand van had  . 
Ik ben blij dat mijn moeder vroeger gewoon zei dat ik maar even op moest houden met zingen, zo is het wel weer genoeg zei ze dan haha. Ze had gelijk, een van mijn kinderen zingt net zo, daar zeg ik het ook tegen na het een tijdje aangehoord te hebben. 

Ik ben juist weer het tegenovergestelde, ben juist af en toe te eerlijk en direct wat soms wel hard overkomt. (alleen tegen eigen kind overigens).
Soms heb ik echt spijt van mijn eerlijkheid

"The voicemail " 😂😂

En wat dacht je van die ouders op zaterdagochtend langs de lijn die in hun zoon minstens een tweede Messi zien 😂

ik heb ook zo'n hekel aal die Vtech speldingen...dan moesten ze een som maken en dan was het antwoord gewoon fout en zei dat ding " goed geprobeerd". 
een kind hoor "goed"....nee...het is gewoon fout.
alles zo over positief, kan niet oke zijn voor een ontwikkeling.

ik ben zelf wel duidelijk...zoon zingt zo graag maar het is vreselijk om aan te horenmaar hij geniet erg...ik stimuleer wel om te zingen maar geef hem.niet het idee dat ie een nachtegaal is ofzo

tijdens het sporten ben ik daarin terughoudend zelf. zoon is nl echt heel erg goed en vaak de man of the match.
ik merk dat ik dit ook ongemakkelijk vind...trots ben ik toch wel...

maar idd soms denk ik bij.de voice: wees gewoon eerlijk. iedereen heeft andere talenten, spoor de juiste op

Ik ben niet zo van het harde. Niet iedereen is hetzelfde en heeft dezelfde aanpak nodig. Misschien dat sommige mensen de harde duidelijke aanpak nodig hebben en andere weer meer de subtiele. En wat ´iets leren` betreft zou ik ook terughoudend zijn in harde oordelen. Kinderen zitten in hun ontwikkeling, het kan nog vele kanten op. Iemand meteen al bestempelen met je kan het niet en het zal nooit wat worden vind ik echt niet juist. 

---

mama van 4 jongens

Zo wil mijn dochter dierenarts worden. Dat gaat ze nooit worden want ze is panisch voor bloed en dode dieren. Ze zit in de eerste van het VWO en heeft het echt pittig. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik HAVO ook prima vind, ze hoeft van mij geen VWO te doen. Maar dat wil ze pertinent niet omdat ze dan in haar ogen geen dierenarts kan worden. Ik laat het voor nu zo omdat het wel steeds weer die motivatie voor haar is om te gaan leren. 

Ja je word een ouwe zeikerd, met nog steeds een spellingscontrolle probleem 

Nee hoor ben het wel met je eens, wel afhankelijk van de situatie natuurlijk. Soms vind ik ook dat je best gewoon mag zeggen wat je vind zonder er een heel truttig verhaal omheen te breien waardoor je niet per ongeluk te direct over komt. Vind dat soms ook irritant.
Vooral op internet, facebook of hier (naja hier eigenlijk zelden) dan zeg je wat, en krijg je een berg gezeik over je heen dat je te hard bent blabla.
Volgende persoon zegt precies hetzelde als ik, maar dan met een tuttig verhaal er omheen geluld waardoor het blijkbaar liever over komt, en dan is het wel oke? De boodschap blijft toch hetzelfde of niet?

En ik dacht altijd dat ik best een truttige moeder was, kwa omgang, vooral bij 1 kind ben ik voorzichtig hoe ik iets breng omdat er 0 zelfbeeld is en je dat niet nog erger wil maken. Maar school... Die is nog erger dan ik ben, die willen werkelijk niets zeggen als 'fout'. Zat gister werkboekje van dochter te lezen, en ze had ergens een potje van gemaakt, stond een kruis bij, dat wel, maar dan er bij als commentaar 'goed je best gedaan' 
uhhh... Nee niet goed geprobeerd, de opdracht was niet iets dat ze niet kan, ze heeft gewoon niet op zitten letten.. Dat is dus niet goed je best gedaan.

---

Ik heb je neus gevonden, hij zat weer eens in mijn zaken.

Ik vind het niet nodig om het zo hard te zeggen. Ook al denk je dat het kind misschien geen advocaat gaat worden. Laat het die persoon zelf ondervinden. ( of in dit geval eigenlijk moeder. Misschien zit die moeder nog in een soort fase waarin ze nog dromen hgeeft voor haar kind en is ze er nog niet aan toe om te horen dat het anders ghaat worden) Die jongen gaat zelf op zoek naar wat vervolgens wel mogelijk is. Ik vind dat veel leerzamer dan iemand z´n mening volgen.
Ik ben het er ook niet mee eens dat je kinderen kweekt die denken dat iedereen tegen ze is. Dat het verwende mormels worden. Ik denk dat je kinderen moet blijven stimuleren en misschien grijpen ze te hoog maar ze komen zelf wel op een pad uit wat wel geschikt is voor hun. Als je dat nu al met jouw mening de grond in trapt , dan heb je kans dat het kind juist op minder uitkomt dan het eigenlijk kan. Jouw mening betekent niet altijd dat dat de waarheid is wat betreft het `kunnen` van een kind.
Mijn zoon wilde ook profvoetballer worden, ik wist ook dat dat niet zou gebeuren. Maar ik laat hem wel in de droom. Nu is hij 15 en hij heeft het laten varen. Prima, mijn afbrander heeft hij niet nodig gehad. 

---

mama van 4 jongens

Vergis je niet..Dit meisje was totaal niet geïnteresseerd in een vervolgopleiding.

• Havo kon niet.. want had het niveau niet gehaald.. Moeder altijd gezegd dat ze dat wel kon...Alleen maar teleurstellingen..Het is ook niet goed afgelopen.

Dit was niet gebaseerd op meningen...Maar op feiten.... En afbranden.. Hoe kom je daar nou bij? Ze moest een vervolgopleiding kiezen... Moeder hield haar iets voor war gewoon niet kon...

Proest, met de HAVO kan je dochter inderdaad geen dierenarts worden. Ze heeft VWO nodig om naar de universiteit te mogen gaan. Wij hebben ook een dochter die dolgraag dierenarts wil worden, roept ze al een jaar of 6. Ze zou het ook wel kunnen, mijn man zijn nicht heeft 2 dierenarts praktijken en mijn dochter is zelfs al bij een operatie geweest. We zijn ook op de faculteit dierengeneeskunde in Utrecht geweest en hebben een lezing gehad met bloederige foto's en foto's van dode dieren. Ze wordt er niet koud of warm van  Ze doet nu havo/VWO brugklas. Ze moet er hard voor werken en waarschijnlijk gaat VWO te moeilijk voor haar zijn. Maar dan hebben we al een plan B: veterinair assistent (dierenarts assistent). En zo kun je alle opties open houden. Uiteraard zullen we haar blijven helpen en stimuleren om goed haar best te doen en alles eruit te halen wat er in zit. 

Ik ben voor een goede tussenweg.

Eerlijkheid is enorm belangrijk, maar soms is het ook goed dingen zachter te brengen. Gewoon kijken naar de situatie.

Ik ben geen voorstander van overprijzen. Kinderen kunnen er enorm onzeker van worden omdat ze denken dat ze de volgende keer daar weer overheen moeten komen of ze kunnen enorm trots worden en inderdaad het prinsen en prinsessengedrag gaan vertonen.

Tegelijkertijd zag ik van de week een confronterend filmpje:
Een juf die de tafel van 9 opschreef met 1 fout erin en alle kinderen wezen haar erop.
De les was: zo benaderd de buitenwereld je: er wordt niet gekeken naar wat je goed kunt, maar je krijgt kritiek op wat je niet kan...

Maar daartussen zit die middenweg.

Als mijn kind iets groots wil wat (nog) niet kan zal ik daarin ook eerlijk zijn. Wil hij/ zij het echt enorm graag dan zal ik wel voorstellen eraan te werken, maar dat is nog geen garantie dat het daadwerkelijk lukt.

Toch zullen ze soms ook dingen moeten ondervinden. Als mijn kind niet tegen bloed kan (zoals mijn jongste) en die wel perse dierenarts worden kan dat een giga drive zijn om idd toch hard te blijven studeren. Grote kans dat de opleiding hierna mislukt om deze reden, maar er is ook kans dat ze wel zal slagen, ze zal niet de eerste zijn.
Kennis van mij is arts geworden terwijl hij tot laat in de pubertijd niet tegen ik geloof wonden kon (dat het open stond). Terwijl hij het in de opleiding wel geleerd heeft.

Maar denk dat de eerlijkheid in de opvoeding al heel belangrijk is, omdat ze dit in de buitenwereld ook tegenkomen. 

Maar goed, zoals ik in een eerder topic ook al aangaf: wel met medeleven. Je hoeft er niet op door te hameren en er mag ook een stuk medeleven bij zitten (wanneer je kind er verdrietig van wordt kun je daar best over praten).

Misschien kan ze na de havo wel naar t vwo...Maar mocht dat niet lukken is het handig in andere ideeën te hebben..Anders strand je... :Je moet reëel zijn in wat nu kan en keihard knokken voor de rest..mitswel iets reëel...Mijn zoon is een goede muzikant...Wil naar de muziek mbo...Dat kost ons nu zeeën van tijd en geld....En toch..De kans dat t niet lukt is groter dan t wel.lukt.... Dus moet hij van ons een planB hebben...

Natuurlijk hoef je het niet altijd bot te zeggen Bloem, maar op een vriendelijke manier zeggen dat iets niet goed, mooi, gelukt etc is, is niet erg. En ook niet goed geprobeerd als het gewoon iets is wat zonder enige moeite in elkaar geflanst is. Vind ik ook niet nodig uit het voorbeeld van Sis.
Er tegenover staat toch dat je heel vaak complimentjes uitdeeld voor andere dingen. Is het weer in balans
Kinderen voorhouden dat ze ..... kunnen worden terwijl dat er echt niet inzit vind ik zelfs erg.  Bovendien is er niks mis met een beroep als kapper, chauffeur of verkoper in een winkel, gelukkig maar dat niet iedereen arts of advocaat wordt. 

Nee precies, zolang je die balans zoekt denk ik dat het heel gezond is.

wij hebben van school een keer een circusvoorstelling gehad. Alle drie van mijn kinderen hadden nauwelijks geoefend en bakten niks van de kunstjes. En met hen het grootste deel van de kinderen. Er was ook een groepje wat aanleg had en goed goefend had en die deden het super.. Maarrr.. Iedereen kreeg even veel tijd voor zijn kunstje ( ook als je het niet kon) en al die ouders maar roepen bij alle kinderen dat het geweldig was. Ik voelde me echt een rot mens, maar heb tegen mijn kinderen gezegd dat ze vast plezier hadden gehad bij het oefenen, dat ik dat kon zien, maar dat ze er niet veel hadden gebakken.. En weet je, de mijne moesten erom lachen, want eigenlijk wisten ze dondersgoed dat het niet in orde was.. Maar als blikken van andere ouders konden doden. Stimuleer ze als ze hun best doen. Niet om resultaat maar inzet.. Maar elke scheet de hemel in prijzen, daar schieten ze niks mee op. 

Doet me trouwens denken aan mijn zoon in de plusklas.

Daar mag hij veel dingen op zijn eigen manier doen. Maar als hij dan bijvoorbeeld een huppeldepup voor zichzelf moet maken (ach hoe heet dat ook alweer, dat je op een groot papier allemaal plaatjes en woorden plakt die bij je horen), doet hij dat enorm minimalistisch.

Dat kan, maar ik ben benieuwd naar de reden. Dus zijn uitleg was: ik heb hier geen zin in... Tja, dan vind ik het echt te weinig en zeg ik ook dat ik het jammer vind dat hij zich er zo makkelijk vanaf maakt omdat er veel meeri n hem zit en dat ik het persoonlijk niet voldoende vind...

Dan haalt hij zijn schouders op en beseft ook zeker dat het te weinig is, maar als vervolgens juf zegt dat het toch wel erg weinig is en dat zem eer van hem had verwacht dan zet hij wel zijn schouders eronder *zucht*.
Nou ja, allang blij dat ze hetzelfde zei haha en niet het faaaaaaaaaaaaaantastisch vond.

Maar wat ik ook merk, door die balans zijn complimenten dus ook veel leuker. Zo moest hij later een filmpje maken, en daar zet hij dan ook allemaal humor in, leuke stukjes film, goed geknipt en ga zo maar door. Als je dan een compliment geeft kan hij ook echt zeggen dat hij er hard zijn best voor heeft gedaan en wat hij allemaal heeft gedaan.

Denk dat kinderen ook goed voelen wanneer ze een compliment verdient hebben en wanneer niet.

En heel eerlijk: is dat niet veel prettiger om dat te horen?

Ik wordt heel onzeker van complimenten waar ik eigenlijk weinig voor heb moeten doen...
Het voelt nep (terwijl de ander het zeker wel serieus kan bedoelen) maar meer door mijn eigen inzet zeg maar... 

Oh en nog iets wat ik best een lastige vind...
hier op school hebben ze vaak geen winnaars of verliezers meer... Maar zijn ze allemaal winnaar...

OF doe geen wedstrijdje dan
OF hang er niets aan vast.
Maar allemaal winnaar???

Je moet toch ook leren verliezen?

Hou dan wedstrijdjes op heel verschillende vlakken, of echt maar heeeeeeeeeeeeeeeeel af en toe ofzo...

Tuurlijk is het ook wel heel lastig als bepaalde kinderen altijd verliezer zijn,

MAAR allemaal winnaar?
Wat is de meerwaarde?

En vooral: wie hou je voor de gek?

Het zal vast wel goedkomen met mijn dochter. Ik denk niet dat ze dierenarts zal worden, maar ze krijgt van mij wel de kans om nu in eerste instantie te laten zien wat ze kan. Het is namelijk ook een meisje wat veel tijd nodig heeft om aan een nieuwe situatie te wennen. Dus of ze trekt het VWO echt niet, of ze krijgt straks toch de slag te pakken. Het is mij om het even. Dat plan B zal er vast gaan komen. Ze is pas een dagje met mij mee naar mijn werk geweest (peuterspeelzaal) en dan vond ze fantastisch. Ik heb toen ook al gezegd dat dat ook een optie is. Dan roept ze gelijk: nee, ik wil dierenarts worden, maar ik denk dat er wel een zaadje geplant is. 
Dierenartsassistent wil ze niet worden. Ik heb haar ook al gezegd dat ze best als hobby iets met dieren kan doen, heb haar bijv aangemoedigd om te vragen of ze bij een dierenasiel vrijwillig kan helpen. Nu heeft ze daar echt geen tijd voor, maar wie weet in de toekomst.

Maar wat er nu op school gebeurt is ook echt een omschakeling. Veel VWO leerlingen waren de beste op de basisschool en werden daar erg om geprezen (lekker dom, want het gaat mij meer om de inzet). Nu zitten ze in een klas waar ze niet zo makkelijk 9's en 10-en halen. Tja, ik ben dan ook hard; dat hoort erbij. Nu moet je aan de bak. In eerste instantie deed ze dat ook, toen kwam er een flinke dip en nu probeert ze daar uit te komen. 

heb daar zelf ook echt een hekel aan, dat alles toegejuicht wordt. applausouders noem ik die mensen die alles wat hun kind doet geweldig vinden.
je kunt best eerlijk zijn, maar dan niet op een afbrandende manier. bijvoorbeeld door te benoemen wat iemand wel kan.
Scholen doen hier ook aan mee in mijn ogen, bijvoorbeeld door het 'goed geprobeerd' of 'allemaal winnaars' (slaat nergens op, je wint of je verliest en daar moet je mee dealen). Hoewel ik inderdaad vind dat het leven geen wedstrijd is, proefwerken zijn geen wedstrijd, citoscores ook niet, maar je kunt wel gewoon benoemen dat een 8 hoger is dan een 6. Dat is het leven.
Ik vind een planB voor een studie ook erg belangrijk. Zo wil mijn middelste na het vmbo naar de havo en naar verwachting gaat dat ook wel lukken, maar ik wil dat ze ook een mbo opleiding kiest voor het geval dat (stel ze haalt toch de havo niet, of mag erheen maar redt het niet of wil toch naar het mbo). Waren we laatst op een mbo informatieavond, zegt een docent heel verbaasd 'huh, wat doe jij nou hier? jij gaat toch naar de havo?' ik dat uitgelegd, vond de docent dat ik te negatief dacht en mijn kind onderschatte.

Een gulden middenweg tussen het "om alles applaudiseren" en "negatief benadrukken" is het beste IMHO.
Sowieso hangt het van het kind af.
Waar je bij de één al staat te juichen om een 6je, doe ik dat bij de ander pas om een 8 bij bepaalde dingen.
Ik ben wel eerlijk naar mijn kinderen toe, maar ik neem in mijn oordeel wel mee hoe goed ze iets kunnen.

Zoon kan niet tekenen, als hij iets maakt dat voldoet aan de opdracht complimenteer ik hem daarmee.
Dochter kan prachtig tekenen als haar opdrachts slechts voldoet aan de opdracht spoor ik haar aan om nog wat extra te doen.
Idem voor bijvoorbeeld leren van Frans....zoon doet dat zonder moeite, dochter snapt er geen hout van. Bij zoon vind ik een 7 dus een matig cijfer. Bij dochter doe ik high-five's als ze een voldoende heeft.

De school van mijn kinderen is overigens absoluut geen applaus-school, eerder het tegenovergestelde.

Ik doe de Tso en de kleuters zal ik toch echt de hemel inprijzen als ze me een tekening laten zien...maar dat komt ook omdat ze zo mega trots zijn op wat ze maken en (meestal)  zo schattig zijn haha

Haha ja ik was van de week ook heel blij met een 5,3 voor Bio (hij stond een 3,8 ). 

Maar als ie die zelfde 5,3 voor Engels zou halen zou ik toch wel heel zwaar teleurgesteld zijn hahha.