Wat zit ik soms krom in elkaar...

Oooh wat zit ik soms krom in elkaar.

Een week geleden moest ik ongesteld worden. Niet gebeurd.
Na 2 dagen getest, niet zwanger. Maar goed, dat had ik bij 1 van de andere kinderen ook dus het nam mijn ongerustheid niet weg.

Maar gewoon realistisch bekeken waren we klaar. Vooral omdat ik tijdens mijn zwangerschappen enorm veel last had van mijn bekken, waarbij is aangegeven dat ik een volgende keer mogelijk in de rolstoel terecht kom.
Daarnaast ben ik zelf tijdens de eerste bevalling bijna overleden (teveel bloed verloren en ik viel telkens weg), en heb ik bij de tweede bevalling enorm veel bloed verloren waardoor het weer spannend werd...

Nu was er eigenlijk geen mogelijkheid dat ik zwanger zou zijn, maar goed, je hebt altijd die 0,01 procent ofzo he...

Dus na de eerste schrik even goed bij elkaar gezeten: wat als?
Hoe doen we de verdeling, hoe gaat het met het werk, enzovoort enzovoort.

En net nu ik het vandaag geaccepteerd heb dat als het zo is, dat we er dan ook maar gewoon vol voor gaan en het echt als cadeautje moeten beschouwen, wordt ik toch ineens ongesteld...

En nadat ik mij als eerste reactie enorm opgelucht voelde, voel ik toch ook een soort van verdriet...
Want toen ik het omarmde zag ik het ineens helemaal zitten.

We gaan het nu toch maar iets definitiever maken dat dit niet meer kan gebeuren ;-) Maar ooooh wat zit ik soms raar in elkaar...