Adoptie

Geen ervaring maar wel veel bewondering.
Heel veel succes.

---

Brenda, mv Erykah, Gaby en Imre

wat fijn dat er mensen zijn die een kindje willen adopteren!

ik wordt zo verdrietig als ik lees dat er mensen zijn die abortus plegen terwijl ze het ook ter adoptie kunnen afstaan.
Hier geen ervaring, maar succes ermee!

Geen ervaring mee, wel ook heel veel over gelezen en heb er ook vrij serieus over nagedacht. Ik heb ook 1 dochter, ben alleen met haar sinds een aantal jaren.
Het is helaas alleen onbetaalbaar, ik zou niet weten waar ik die duizenden euro's vandaan zou moeten halen.

Daarbij twijfelde ik ook nog, eigenlijk zelfde twijfels die ik zou hebben als dat ik van een 2e kindje zwanger zou zijn.

Ik ga in ieder geval wel met je meelezen hier. Ook al heb ik geen plannen meer in die richting, ik vind het nog steeds interessant/leuk om te lezen.

Mijn tante heeft 3 kinderen geadopteerd.
De eerste uit India en daarna uit Roemenie en Hongarije.

Wat ik weet uit de verhalen is dat het een zeer heftige en kostbare periode is. Je moet vaak jaren wachten, gaat door alle mogelijke psychische molens heen (onderzoeken, checks, testen) en bent tienduizenden euro's kwijt.
Eenmaal het kindje in je armen sluiten is natuurlijk het mooiste wat er is!

Niet om je te ontmoedigen maar er is soms sprake van hechtingsstoornissen of andere problematiek die van te voren niet bekend is.
Mijn familielid heeft 2 moeilijk lerende kinderen geadopteerd, waarvan 1 jarenlang gesloten begeleidt moest worden in verband met zijn extreme gedrag. Hij zal nooit zelfstandig kunnen wonen en heeft een verstandelijke beperking. Dit wist niemand van te voren.

Maar het kan natuurlijk ook heel anders gaan.
Mijn tip is: laat je uitgebreid informeren en voorlichten en schrijf je in bij een goed, gerenomeerd adoptiebureau. Helaas zijn er op die markt ook bureaus die veel geld vangen maar weinig zoden aan de dijk zetten.
Kijk documentaires, lees boeken, zoek op internet naar ervaringsverhalen, zodat je een zo compleet mogelijk beeld hebt.
Eenmaal ingeschreven zul je ook op cursus moeten. Je krijgt dan van alles te horen over de mogelijke problemen die je kunt tegenkomen. Je leert hoe je een kindje moet benaderen als je het voor het eerst ziet en hoe kindjes kunnen reageren. Je leert over diverse culturen en achtergronden en er wordt kritisch naar jou als aanstaande adoptieouder gekeken.

Ik wens je heel veel succes en hoop dat jullie een goede keuze kunnen maken en over een paar jaar jullie adoptiekindje in de armen kunnen sluiten!!

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

Ik heb er zelf 2 zogenaamde sn kinderen geadopterd.
De ene doet regulier (nog wel) de andere speciaal onderwijs.
Tegenwoordig is het zo dat er geen "gezonde" kinderen meer voorgesteld worden.
En nee het is geen rozegeur en maneschijn, maar des te meer trots ben je als je kind iets presteert , wat je nooit voor mogelijk had gehouden!
Houdt er rekening mee dat er heel veel energie en tijd in gaat zitten. Beidde kinderen hebben een behoorlijke lijst aan "diagnoses" en het is afwachten of ze zich in de toekomst zelfstandig zullen kunnen redden. Bij beidde kinderen is het zo dat het onmogelijk voor me is, om buitenshuis te gaan werken omdat ze oa voor hun hechtingsstoornis toch een stabiele thuissituatie nodig hebben. Het is dus niet knuffelen (wil de ene niet eens, kan niet over aanrakingen), leuk doen en gezellig. nee het is structuur duidelijkheid rust regelmaat. Een eigen leven als man vrouw zit er niet meer bij. Maar eerlijk !! We staan nog steeds volledig achter onze beslissing van beidde. Te zien dat hoe ze zich ondanks hun beperkingen toch langzaam aan ontwikkelen. We houden gigantisch veel van beidde.

Nee, ze hadden geen eigen kinderen, ook nooit gekregen.
De oudste kregen ze als baby van een half jaar, daar zijn nooit problemen mee geweest. Ik denk dat het risico groter wordt naarmate ze ouder worden....
De 2e was 2 jaar en de 3e was ruim 3 jaar oud. Altijd in een weeshuis gezeten, trieste verhalen. Alleen aandacht bij eten, de rest van de dag grotendeels in een spijlenbedje op een grote zaal... enz.
Dus helemaal niet zo verwonderlijk dat ze 'iets' hebben.

Adoptiemoeder: wat knap dat jullie het zo goed hebben aangepakt en zo gek zijn op de kinderen, ondanks alle moeilijkheden. Super!

---

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!

Mijn oom en tante hebbent trouwens wel een kindje geadopteerd uit China. Gaat super met haar, ze is ondertussen zo'n 10 jaar oud denk ik. Maar ik spreek ze amper dus weet het niet precies.

Iemand van mijn oude werk heeft 2 kindjes uit Congo geadopteerd. Hoe lang zij al wachten. En dat heeft met het land te maken, er verandert telkens weer wat. Echt heel vervelend hoe dat gaat. Daarbij hoor je echt helemaal niks over die kindjes terwijl ze ondertussen al wel de namen en leeftijd weet, that's it. Lijkt mij zeer frustrerend hoe dat gaat.

Nou adoptiemoeder sn is natuurlijk extra zwaar! Petje af hoor!

Feit dat er geen gezonde kinderen meer voorgesteld worden, is omdat er steeds meer kinderen in het land van herkomst zelf geadopteerd worden.

Er zijn meerdere adoptiebureaus waar je dit kunt lezen. Ook de aantal de adopterende kinderen naar nederland toe worden minder. Ook omdat de kinderen steeds "zwaarder" worden in handicap en of gedrag.

Via de volgende sites kun je adopteren in verschillende landen:

En hier begint dus de procedure:Hier kun je alles lezen over adoptie herlder duidelijk en overzichtelijk. Hier moet je dus ook eerst alle papieren na toe sturen.

http://www.adoptie.nl/
Hier staat het ook mooi over wat momenteel voorgesteld word aan ouders: http://www.adoptie.nl/m/adoptieprocedure_profiel/mn/3/

Tevens even de stichtingen die werken met adoptie...
http://www.wereldkinderen.nl/site.php?id=4

http://www.kindentoekomst.nl/

http://www.meiling.nl/

http://www.stichtingflash.nl/index.php?adoptie

En je kunt nog kiezen voor deelbemiddeling.

Maar het is gewoon eerlijk. verwacht tegenwoordig geen rozegeur en maneschijn meer zoals het vroeger was, we adopteren een gezond kindje en geven het liefde en het komt er wel. Helaas werkt het niet zo (vroeger al niet eigenlijk).

Wij zijn er dus ook ingestapt zonder rozegeur en maneschijn maar gewoon puur uit oogpunt we hebben de mogelijkheden juist om iets met deze kinderen te doen in nederland. (en ja ook eigen wil we wilden heel graag kindjes)

Anoniem, ze hebben het zelf aangegeven, ik geloof dat het 2 broertjes zijn, ze zijn al wat ouder. Zo'n 2,5 jr gelden wachtten ze al heel lang op een voorstel. Dan zeggen ze bijvoorbeeld dat ze tussen nu en een half jaar wat horen, is het half jaar bijna voorbij krijgen ze weer te horen dat er iets is gewijzigd en dat ze opnieuw tussen nu en een half jaar wat horen. Zoiets en dat is nu een paar keer gebeurd.

Een collega van mijn moeder heeft ook een kindje uit China gehaald en die had m'n moeder gezegd dat ze het liefst alle kindjes had meegenomen. Het bekende 'verhaal', veel meisjesbaby's in een tehuis. Maar verder weet ik daar ook niet veel van.

Er bestaat volgens mij ook zoiets als langdurige pleegzorg. Daarbij doen ouders geen formeel afstand zoals bij adoptie, maar blijven kinderen wel langdurig in pleeggezin, omdat bij de ouders wonen niet kan.

Er is dan soms ook wel contact met de biologische ouders.

Er was laatst toch ook een campagne om meer pleegouders te vinden. Misschien toch iets om je in te verdiepen.