Mama-life
| Rosey schreef op: 24-02-2016 11:14:40 |
Ik heb deze week een topic geopend over de moeizame relatie met mijn schoonfamilie. Ik voel nu heel sterk dat voor mij het feit dat mijn schoonfamilie niet op de verjaardag van mijn dochtertje komt de druppel voor me is. Ik kan oprecht zeggen dat ik altijd een beleefde schoondochter ben geweest. Ik heb nooit 1 onvertogen woord gezegd. Heb altijd alles geslikt en gedacht...laat maar gaan. We hebben behoorlijk afstand genomen van ze waardoor we hoopten op minder problemen. Maar ze blijven toch steeds komen (de problemen) Een tijd geleden had mijn man een naar telefoongesprek met zijn moeder. Zijn moeder ging huilen en gooide de hoorn erop. Ik werd boos op mn man die heel laconiek zei:dit is haar tactiek, dat doet ze altijd al zo. Ik vond het toch maar niks en heb zelf teruggebeld om het uit te praten. Hier kreeg ik de kans niet voor want schoonvader heeft toen de ergste dingen naar mijn hoofd geslingerd. Ik was verbijsterd...eindelijk zag ik in dat mijn man veel beter doorheeft hoe zijn ouders in elkaar steken dan ik. Zijn vader is hiervoor excused wezen aanbieden nadat we een hele nette mail hadden gestuurd dat dit ons erg geraakt had etc. Schoonmoeder kwam niet mee. Over de inhoud van de mail is ook niet gesproken. (vraag om ons te aceepteren in het maken van eigen keuzes, samen verbinding zoeken ipv problemen) Ik vond het heel fijn dat hij dit deed ook al was het 4 weken na onze mail en bleefhet bij excuses en werd er niets uitgepraat. Zo is er steeds wat, het gaat een poosje beter en dan gebeurt er weer iets. En ik voel nu heel sterk dat ik er klaar mee ben. Misschien ook omdat ze nu mijn kind hebben geraakt door niet te komen. Het feit is dat ik steeds mijn man tegen heb gehouden om lelijk terug te doen tegen zijn ouders, ik ben steeds aan het lijmen geweest. Maar nu kan ik het niet meer. Volgende week hebben we een etentje met ze. Ik zie het gewoon niet zitten om dan schijnheilig te gaan doen. Ze roddelen erg tegenover de andere kinderen over ons, dit hoorik weer van mijn schoonzus. Die trekken soort partij voor hun ouders omdat wij hier nooit over praten en nooit onze kant van het verhaal doen. Maar wat moet ik nu? Het contact verbreken, tijdelijk helemaal afzeggen? En ik kan mijn man hier niet los van mij in mee laten gaan. Hij is heel nuchter en kan er beter afstand van nemen. Ik blijf er steeds mee zitten. Hij wil het contact niet definitief verbreken, ik eigenlijk ook niet maar kan ze echt voorlopig niet zien. De kinderen rekenen al op het etentje. Kan ik ze ook niet ontnemen toch? Als ik mijn man met de kids laat gaan ben ik bang dat ze zoals ze altijd al proberen een wig te drijven tussen ons. Dit lukt ze niet maar ik wil ze ook niet het gevoel geven zeg maar. Echt zo moeilijk...ik zou willen dat ik lekker schijnheilig kon doen alsof er niets gebeurd is zoals zij altijd doen. Verschil is dan bij hen altijd alles om de buitenkant draait en bij ons andersom. Wat andere mensen zeggen of denken kan me niet schelen, maar wel de relatie die je met elkaar hebt. Bij hen is dit heel erg andersom. Wat is wijsheid? (jullie tips hebben me wel geholpen om iig de verjaardag niet apart te gaan vieren, best kans dat ze gaan bellen of ze zaterdag kunnen komen, wat mijn betreft niet mijn man vind van wel) |
| Quote |
| Suus schreef op: 24-02-2016 11:18:20 |
Ik zou voorstellen met ze te praten. Jullie hebben jullie beeld, en zij dat van hun hun en doen
waarschijnlijk allebei aannames. Jullie nemen afstand, daardoor nemen zij dat mogelijk ook en kom je
in zo'n situatie als met de verjaardag. Praten is een sleutelwoord en als dat niet lukt kun je
aangeven dat je afstand neemt...omdat.... duidelijkheid voor iedereen, uitspreken van zaken. Contact verbreken zonder uit te spreken waarom of zonder verwijten gaat niks oplossen. |
| Quote |
| Kees schreef op: 24-02-2016 11:33:41 |
Allereerst rottig dat er zoveel ellende is terwijl je het ook zo leuk samen kunt hebben he.. Als ik jou was zo ik eerst met je man praten. jullie denken er anders over en dat mag ook maar uit je gevoel bij hem en zoek samen een oplossing. jullie gaan samen verder enbdat is belangrijkste. ik snap je goed dat je afstand wil nemen hoor. ooit zelf ook gedaan een soort gelijk iets dan, een x mn mond open getrokken en toen waren we allemaal niet meer welkom. Ook opgelost. Ik probeer mn kinderen te beschermen tegen lelijke mensen dus ook tegen dit soort mensen. zij missen veel he, niet jij  |
| Quote |
| Dano schreef op: 24-02-2016 12:08:58 |
Ik ben er heel hard in: verbreken. Ik heb twee X schoonouders . 1x echte schoonmoeder met stiefschoonvader en 1x echte schoonvader met stiefschoonmoeder. echte schoonvader woont op 100km afstand en echte schoonmoeder op 3 km. Die laatste passen ook op elke week en contact is goed. met echte schoonvader is jaren geen contact geweest en nu sinds een jaar of 5 is er weer contact en in het begin heel intensief. Ze hebben een behoorlijk groot huis dus we kunnen gewoon een heel weekend komen om te logeren, ruimte genoeg. Eerst echt super gezellige weekende gehad. Totdat het contact "gewoon" werd en we elkaar beter leerden kennen. Ik kwam er achter dat alles maar van een kant moet komen. Zijn zij jarig? Hier alles opzij zodat wij het weekend daar heen konden. Hadden ze wat nodig? Man reed gewoon even 100 km heen. Maar toen zoon jarig was kregen we een kaart en ze belde wel enzo. Maar het was al in augustus en ze moeten nog komen. Ik man en dochter waren jarig in januari en ze komen pas aankomende zaterdag . In november waren wij voor het laatst bij hun en constant zeuren en puffen en het was niet eens gezellig. Nou denk ik heel zwart / wit en denk weg ermee. Maar dat is radicaal. Sterkte met je beslissing ! |
| Quote |
| Mamvan3 schreef op: 24-02-2016 12:34:45 |
Hier soortgelijk verhaal, maar ik verbied mijn man en kids zeker niet om naar schoonouders te gaan.
Ik laat ze helemaal vrij, wat erin resulteerd, dat alleen mijn man nog naar zijn ouders gaat (af en
toe). Ik ga niet meer, ik steek er geen energie meer in, heb wel andere dingen waar ik me druk om
maak... Als ik in jouw schoenen zou staan, konden ze dat etentje in een heel donker hoekje stoppen. Wanneer man heen wil met de kids prima, maar plaag mij er niet mee. Dat heeft niets te maken met een wig drijven in de relatie. Maar dat is natuurlijk ook hoe jullie hierin samen staan. |
| Quote |
| Zijlijn schreef op: 24-02-2016 12:45:51 |
Het naarste aan je verhaal vind ik wel het heen-en weer-gepraat. Als mensen achter je rug om van alles zeggen is dat naar, maar ik vind het nog erger dat het via een ander dan bij jullie terecht komt. Die ander zou dan eerder degene zijn met wie ik het contact zou willen verbreken. In elk geval krijg ik een tegenstrijdig gevoel bij je bericht. Een etentje zou voor mij geen reden zijn om het contact niet te verbreken, Lekker belangrijk, een etentje.. Kinderen kunnen best leren omgaan met teleurstellingen; sterker nog: dat is goed voor ze. Maakt ze weerbaarder voor later. Je dochter heeft nu al moeten verwerken dat de hele familie mist op haar verjaardag en dan ga je gezellig daar met elkaar eten? Zou niks voor mij zijn. Aan de andere kant denk ik ook dat ik in jouw plaats in het belang van mijn kind ze toch op zaterdag zou laten komen. Misschien kan de rest ook wel die dag, heb je dat gecheckt? Het lijkt me heel lastig allemaal, maar contact helemaal verbreken is wel heftig. Ik zou het opengooien: ze uitnodigen met de insteek echt met elkaar te praten over wat er dwars zit zowel jullie als hen. En de afspraak maken dat je als er wat is naar elkaar toe komt en niet achter elkaars rug het bij een ander bespreekt. Maar eerst misschien echt bij jezelf te rade gaan; wat wil je echt diep van binnen. en hoe bereik je dat het best? En je bewust zijn van de consequenties (kinderen geen contact met een deel van de familie, je man misschien in een lastige positie....) |
| Quote |
| Vlindertjes schreef op: 24-02-2016 12:48:37 |
Het zijn de ouders van je man en ik vind dan dat het zijn keuze moet zijn. Je kunt je gevoelens met
hem bespreken en het is aan hem wat hij ermee doet. Je kunt zelf wel proberen wat meer afstand te
nemen en gewoon bedenken, dit is hoe ze zijn en ze weten niet beter, laat ik dan de volwassenste
zijn en er niet in mee gaan. |
| Quote |
| Rosey schreef op: 24-02-2016 14:46:55 |
Het verschil is nu een beetje dat ik heel lang dacht: laat ik de volwassene zijn en laat het los.
Mijn man was er juist helemaal klaar mee. En nu is het andersom. Als ik niet naar het etentje ga is
dat weer een aanleiding voor gedoe vrees ik. Mijn man wil niet alleen met 4 kleine kids. Snap ik ook
wel. ik ben het wel met jou eens vlindertjes om de keuze mbt contact verbreken bij hem ligt. Ik ga om hem met hem mee denk ik en voor de kids. Ik slik wel paar pilletjes ofzo. Het is alleen gewoon altijd weer wachten op de volgende klap mbt schoonzus ben ik bang in de val gelokt te zijn. Zij kwam hier enorm klagen over onze schoonouders en ik heb toen ook wel gezegd hoe wij hierin stonden. Ze gaat nu alleen wel heel veel met ze om terwijl ze heel negatief was. Ik ben bang dat ze de boel aan twee kanten doorbrieft en opstookt. Dus ook weer reden tot afstand van hen |
| Quote |
| Rosey schreef op: 24-02-2016 14:53:50 |
praten kunnen ze echt niet. Alleen over iemand maar niet met iemand. Er komen dan direct grote
emoties en het word enorm opgeblazen. Praten zie ik echt niet meer zitten. Daar ben ik al zo in
gekwetst. Het helpt me wel om het als onvermogen te blijven zien. Dat ze het gewoon niet kunnen. Dan zie ik ze met de grootste mond in d'r eigen huis en buitenshuis waar ze niemand kent zegt ze helemaal niets in gezelschap. Dan kan ik ze ook weer zielig vinden |
| Quote |
| Jolanda1974 schreef op: 24-02-2016 15:50:37 |
Als ik het zo lees ontbreekt het van jullie beide kanten aan duidelijke communicatie. Jij hebt
alleen van horen zeggen van je schoonzus en waarschijnlijk vice versa. Dus ja je zult toch met
elkaar om tafel moeten gaan zitten en dit duidelijk bespreken. Laat vooral jouw man het woord doen en praat vanuit IK vind, IK voel zonder enig verwijt. |
| Quote |
| Xsara schreef op: 24-02-2016 16:58:04 |
ik zou zeggen ga eerst met je man zitten en kom met hem op één lijn, alvorens je ook
maar een stap zet... Ik zou aan hem duidelijk maken dat de maat voor jou vol is en dan samen met hem
gaan bepalen hoe nu verder. Samen sta je sterk!! In jullie situatie zou ik juist niet je man alleen met de kinderen laten gaan. Dat gaat in jullie huwelijk ellende verzoorzaken dat voel je nu al aan je water!! En die schoonzus zou ik ook als de pest mijden want wel even vertellen hoe ze over je denken maar ondertussen beslist meepraten als je er niet bij bent. Die is het gevaarlijkst in deze. volgens mij.... Dat de kinderen niet naar het etentje gaan is niet leuk maar je kinderen worden nu ook gekwetst en belast met het probleem door je schoonfamilie dus het is een gevolg van hun daden en niet jou opzet of eerste stap! Ik zou persoonijk het heeel anders doen.. Ik zou naar mijn schoonmoeder gaan, zonder man en bij voorkeur juist als schoonvader ook niet thuis is.. 1 op 1 en dan zou ik eens even flink gaan luchten wat mijn probleem is.. ik zou het ook voor het etentje doen.. en zeggen dat het over is met het beleefd zijn en dat het eens afgelopen moet zijn. dat je voor jezef een hoop kunt verdragen maar dat het te ver gaat als je kinderen erbij betrokken worden.. Dat je van hun meer verwacht als grootouders en dat ze met respekt jou en je gezin moeten gaan behandelen. Dat je erover denkt om het contact te verbreken en dat het van haar afhangt of je dat doet! het vergt wat moed maar ik denk dat het onvermijdelijk is!! |
| Quote |
| Rosey schreef op: 24-02-2016 19:07:30 |
net mijn man erover gesproken. We zijn het erover eens dat dit het laatste voorval was. Gebeurt er
nog iets dan is het echt over. Het etentje zijn we niet over uit nog. Het hangt ervan af denk ik of
ze nog gaan komen voor de verjaardag. Idd heb je gelijk dat het heel belangrijk is om samen juist
een front te vormen. Ze proberen bv al tegen mijn man te zeggen dat zijn vrouw er vast heel anders
over denkt dan hij, dat ik het niet eens ben met m'n man. Ik ga echt het gesprek niet aan, vreet ze
nog liever op. Het is niet mijn familie, ik ben ook soort bang voor ze. Ik kom uit een heel fijne
vredige familie en ik laat mijn man De communicatie naar zijn ouders toe doen. Die kan
hen behoorlijk op hun plaats zetten en dat hebben ze ook nodig. Ik voel me daar niet toe geroepen |
| Quote |
