rotgevoel over 10 min gesprek

Verschuilen achter een afwijking vind ik trouwens not done.

Maar uitleggen vanuit de afwijking en dat mensen dan meteen roepen (bedoel niet hier, mar in het dagelijks leven) dat je je erachter verschuilt vind ik eveneens not done!

Soms wil je wat uitleggen, dan vertel je hoe het bij hem gaat en dan zeggen ze meteen: DUS DAN IS HET MAAR OKE???

Hallo!!! Begrijpend luisteren mensen ,ik leg alleen maar uit...

Allleen zul je soms wel iets moeten accepteren idd, het is niet voor niets een afwijking.

Je probeert oplossingen linksom en rechtsom, maar soms is er gewoon geen oplossing.
En dan komt acceptatie en aanpassing van de buitenwereld.

Bijvoorbeeld op een aparte plek zitten.

Boterbloem, het kan gewoon niet, dat doelt op het slaan!
En impulsief reageren, moeten ze toch echt meer gaan leren omgaan.
N. doet dat ook, maar ze snijdt zichzelf in de vingers. Een mega leerproces voor haar, maar als we haar dat nu niet leren dan wordt dat later een mega probleem met een werksituatie.
Een baas houd daar echt geen rekening mee.

Dus impulsief toch ook echt tot een max.... ze moeten het gewoon leren. hoe lastig ook.
Dus hier veeeeeel gesprekjes van hoe ze dat anders had kunnen doen, wat misschien beter geweest zou zijn, of hoe juist niet. Ook als ze wel heel goed heeft gereageerd, benoemen we dat maar en spiegelen we soms ook wat juist fout had kunnen gaan. Gewoon om haar te laten zien welke vooruitgang ze boekt.
Ze heeft geleerd om op situaties die ze moeilijk vind te reageren dat ze daar op terug komt.
En dat lukt echt nog lang niet altijd, maar het begin is er ;-)

Dan heb ik het te hard opgevat.

Want je bent impulsief of je bent het niet. Dat sla je er niet uit zeg maar ;-)
En ja veel kunnen ze hier in leren, maar veel zal ook blijven.

Dus kies je idd wat je wel moet aanpakken.
Dat is hier idd dingen vernielen, slaan, schreeuwen...

Denk dat dat de dingen zijn.

Dus die moeten we ombuigen naar een andere reactie.

Alleen dat is niet in een half jaar gedaan :-O
Dat is inmiddels al een proces van jaren. Gaat ook steeds beter.

Maar als er dan gereageerd zou worden dat hij het maar zou moeten leren dan zou ik ook denken: je hebt werkelijk geen idee...

Want het lastige vind ik wel als ik kijk naar mijn zoon:
Hij moet al harder vechten om gewoon een beetje mee te komen op sociaal gebied. Vervolgens heel veel harder vechten om ook nog voor de buitenwereld 'normaal' te reageren en daarnaast wordt hij niet echt geaccepteerd.

Kortom: heel vaak heb je gewoon een rotleven...

Ik stel me dan altijd voor als mensen mij de hele dag vragen over mijn grenzen heen te gaan...
En dan heb ik geen afwijking dus ik zou het ook nog eens goed moeten kunnen en minder snel geirriteerd moeten zijn..

 

Zou na 1 dag al gek worden ;-)

Daarom gaf ik ook aan dat de juf er zo de nadruk op legt, kan ook zijn dat het al veel verbeterd is, en dat moet je als ouder natuurlijk ook willen zien.

Het blijft meoilijk, voor alle partijen...
Hoe ging dat vroegur?????????

Wat hardhandiger ;-)

Ik denk dat wanneer je dingen echt afstraft met slaan, dat het sneller geleerd is.
Niet omdat de kinderen het nut zien maar je krijgt een beetje het pavlov effect he?
Dus een kind gaat niet meer zichzelf zijn en leeft in angst om het niet meer te doen.

Daarnaast moet alles tegenwoordig keurig.
Vroeger mocht je gewoon druk zijn. Heetten het kwajongens (al denk ik dat veel ADHDers van tegenwoordig ook kwajongens zijn, want er zijn veel ouders die zonder diagnose beweren dat hun kind ADHD heeft en 'dat die stempel overbodig is' omdat het wel overduidelijk is... Nou euh.. niet dus, je hebt gewoon een druk kind ;-))

Als ik kijk naar mijn man. Hij heeft zich niet laten testen, lijkt in veel op mijn zoon. Ik weet dus niet of hij ADHD heeft (mijn man), maar laten we het anders houden op een drukke kwajongen.

Hij heeft rapporten waarom continue staat dat hij vaker op school moest komen.
Hele schooldagen fietste hij gewoon door de provincie heen.
Hij had standaard elke vrijdagmiddag straf, het werd al niet eens meer uitgedeeld. Dan moest hij klussen doen op school.
Minstens elke week lag hij in de sloot, hij liep over daken (zag absoluut geen gevaar) en sprong van dak naar dak indien mogelijk.
Hij gaf een grote mond en kreeg vervolgens een hele harde schop onder zijn kont.
Moest een paar keer per maand zonder eten naar boven omdat hij weer allerlei impulsieve acties had uitgevreten waarna mijn schoonmoeder hem dan toch stiekem nog wat toeschoof.
Stinkbommen en weet ik veel wat werd allemaal uitgevoerd door hem.

Alleen, zo zegt mijn man, werd er ook minder van hem verwacht. Er waren een paar duidelijk regels en verder was je vrij. Dingen die bij mijn zoon agressie oproepen komen vooral door onduidelijkheden van nu.
Mijn zoon zou veel minder agressie hebben als je juf gewoon de baas is en de kinderen gewoon moeten luisteren.
Dan is het duidelijk en is het veilig.

We vinden het pedagogisch wel zo verantwoord, maar voor kinderen met een afwijking is het enorm onveilig geworden...
Want waar liggen de grenzen? Die zijn opgeschoven...