zo veel verdriet

hey iedereen , ik zit hier gewoon te sterven van verdriet.
Tot woensdag had ik een hele lieve kater van bijna twee jaar jong.
Hij was zo'n schatje! echt de liefste kater die je je kan voorstellen. Elke nacht ging hij de wacht houden bij ons zoontje met een beperking. echt elke nacht,van de eerste dag dat we hem hadden! Zodra het bedtijd was lag hij bovenaan de trap op ons te wachten. Ging hij mee op mijn kamer naar het bedverhaaltje luisteren en kroop dan gezellig met onze jongen in bed. Uren kon je met hem knuffelen. Hij had niet liever dat je hem stevig vastnam en dan sloeg hij zijn pootjes zo om je nek , net alsof hij terug knuffelde.
'S morgens ging hij elke dag op de kids hun kleertjes liggen als ik ze moest aankleden, en dan maakten we telkens weer grapjes dat onze poes niet wou dat ze naar school gingen.

 En nu is hij er niet meer...

En het is dan nog verdomme mijn eigen schuld!

Woensdagochtend had ik een was in de droger gestopt, klaar om wanneer ik terug van school kwam aan te steken. Ik heb echter niet gezien dat hij erin was gekropen en heb dat stomme ding aangestoken

ik voel me zo schuldig , jank al twee dagen de ogen uit mijn kop, heb zoveel zin om hem terug te halen , nog een keer zijn zachte lijfke te voelen , nog een keer ...

Dit vergeef ik mezelf nooit!

ik wil weer horen hoe hij altijd terug mauwde, echt hij moest altijd het laatste woord hebben
ik wil me weer ergeren omdat hij altijd voor je voeten bleef lopen omdat je niet voorbij mocht zonder hem eerst te knuffelen
ik wil hem weer vastpakken en hem koning peper met zijn veel te grote neus en veel te kleine oren noemen...


Waarom heb ik net een zwarte was opgestoken , anders had ik hem gezien
Waarom kroop hij net toen in de droogkast? Dat deed hij anders nooit
Ik heb nog in de droogkast getast, waarom moet ik net naast hem hebben gegrepen?
Zoveel waaroms maar vooral; waarom ben ik zo stom geweest en heb ik niet beter uitgekeken????


Nu vanavond moet ik het de twee jongsten vertellen , ik kan het niet meer langer uitstellen. Toevallig liepen er de voorbije twee dagen veel dingen anders waardoor ze niet merkten dat hij er niet was, maar nu is er geen ontkomen meer aan.

Zoontjes laatste woorden tegen de kat waren woensdagochtend toen hij weer eens op hun kleren lag: nog twee dagen peperke en dan is het vakantie , en dan knuffel ik je twee weken lang de hele dag door


echt hoe kom ik dit ooit te boven????

foute grap????? Was het maar zo! Ja ik ben mijn lieve peperke kwijt! Door mijn eigen stomme schuld nog wel! Ik heb het deurtje dichtgedaan , ik heb op de startknop gedrukt! Was het maar een stomme grap; was het maar een nachtmerrie! Elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik zijn lieve kopke voor me. Elke keer weer die confrontatie dat hij er echt niet meer is.
Als jij wil geloven dat dit een grap is doe maar. Ik kan alleen maar hopen dat ik elk moment wakker wordt en dat het allemaal niet zo is.


Ik heb hem inderdaad gevonden ook. Ik haalde een pyamabroek uit de droger en zag zijn achterpootjes en staart ....
ik ben in paniek weggelopen en heb mijn man geroepen. Nooit zal ik dit vergeten. Ik mis hem iedere seconde van de dag!