Scheiden?? Is nogal een stap...

Ik weet nog niet zo goed wat ik ermee aan moet. Mijn man is een schat van een vent, maar is steeds vaker ook onuitstaanbaar.
Hij is ernstig depressief geweest en daar waren we samen toch best heel goed uitgekomen. Maar de laatste tijd zijn zijn buien echt om op te schieten en wel zo erg, dat de oudste 2 kinderen al vragen wanneer we gaan scheiden. Ze kunnen (geen van drieen) iets goeds doen. Er valt gewoon niet te communiceren met hem. Ik heb in het verleden ooit een keer gevraagd of hij wel blij was met onze kinderen (zo afwerend reageerde hij dan op ze), maar dat was niet het geval (zei hij). Maar we zijn al zeker 5 jaar niet meer als gezin op vakantie geweest en wanneer we wel weg gingen, had hij weer iets waardoor de vakantie afgebroken moest worden.
Kinderen zien al tegen de kerstvakantie op, omdat hij dan 4 dagen vrij heeft genomen.

Ik zit nu thuis omdat ik mijn baan heb opgezegt (hadden we samen zo afgesproken ivm opvang van de kinderen) maar heb na lang zoeken, een tijdelijke baan (4 weken) voor een aantal uren per dag. Ben er blij mee, is niet het leukste werk, maar ik haal er wel voldoening uit. Hij doet daar zo vreselijk negatief over, i.p.v. blij te zijn dat ik wat tijdelijks heb gevonden
Verder loopt hij regelmatig te mopperen tegen de kinderen over mij, ik kan niets goeds doen in huis. Mijn kinderen zijn gelukkig erg open naar me, dus ik krijg het wel allemaal te horen. En als de kinderen het niet vertellen, zal mijn schoon(l)moeder dat wel even doen

Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik eigenlijk denk dat ik in mijn hart al een beslissing heb genomen. Ik wil tegenover mijn kinderen aangeven, dat voor problemen weglopen niet de beste optie is, maar zoals het nu gaat.... 

Heb me vanmorgen ingeschreven als werkzoekende bij UWV, geen idee of dat werkt. Sta ook al ingeschreven bij andere sites en facebookpagina's. Het liefst wil ik hier blijven wonen, maar ik vermoed, dat mijn man het hard gaat spelen en niets zal gaan betalen. Hij heeft best wel een instelling: gooi me maar in de schuldsanering, ben ik overal vanaf. Daarom wil ik nu proberen om iets te vinden, zodat ik het huis kan blijven betalen en de kinderen hun thuis te laten houden.

Ik heb met de oudste 2 ook discussies gehad, dat wanneer ik een eventuele scheiding door zou zetten, dat dat zou kunnen betekenen dat we misschien wel voor een co-ouderschap kunnen kiezen, of dat ze misschien maar 1 weekend in de 14 dagen naar hun vader gaan. Ze willen (nu) absoluut niet naar hun vader, omdat deze zo onvoorspelbaar is (in zijn humeur).

Waar moet ik nog meer aan denken, wanneer ik definitief besluit om te scheiden??
Heb al zitten denken om mondjesmaat contant geld achter te houden of misschien ergens een opslag te regelen en spullen opslaan als ik hier toch weg moet.

Er is vandaag een hoop gebeurd
Jongste zoon had een aanvaring gehad op school en heeft (had per ongeluk een botsing gehad) zichzelf met opzet verwond omdat hij vond dat hij zichzelf moest straffen. Hij loopt al bij een psycholoog en deze kwam erg toevallig vanmiddag op school. Lang verhaal kort: zij ging ons gezin aanmelden bij jeugdzorg en ik moest zelf naar de huisarts voor hulp. Dit ga ik ook morgen doen.
Oudste zoon had ook op school hulp gezocht en hem was verteld, wanneer hij zich niet veilig voelde, dat hij 112 moest bellen. Dit had ik ook van de psychologe meegekregen als advies. 

Mijn man weet (nog) niets van dit alles, ik wil nu eerst de afspraak van de huisarts morgen afwachten. Daarna zal ik waarschijnlijk zijn spullen pakken. Ik kan nergens heen met de kinderen en hij heeft al meerdere keren bij zijn moeder aangegeven, dat hij daar wel weer wilde wonen (krijgt hij alles op een presenteerblaadje en zo zit ik dus niet in elkaar).

Wat jullie zeggen, niet met de kinderen bespreken... Als ik een directe vraag krijg, geef ik daar eerlijk antwoord op. Maar ik weet ook niet alles...

We zijn inmiddels ruim een half jaar verder...
Er is veel gebeurd, het is een poosje goed gegaan tussen ons.
Vorige week nog op vakantie geweest (2,5 dag), maar de oudste 2 kids hebben zich erg moeten inhouden (zo gezellig was het helaas toch niet).
Daarna 1,5 week heel lauw contact gehad, jongste was nog bij schoonloeder geweest en kwam met hele negatieve verhalen over mij terug. Hij zat er enorm mee, dat ze mij zo zwart maakte. Wanneer hij aangaf dat hij het niet leuk vond, kreeg hij een stuk chocolade of een ijsje....
Vandaag is dan de bom gebarsten in bijzijn van de kids. Ik deed niets, was vooral dik en lui (goh, dat zei schoonloeder ook al...) en die opleiding die ik deed, duurde veel te lang en ik kreeg toch geen werk in die richting. Eigenlijk ben ik blij, dat hij dat in bijzijn van de kids deed, kan er ook niet over gelogen worden. Verder had hij onze hondje ook geslagen en geschopt, beestje weegt net 4 kilo en formaat van een kleine kat... Dat doe je niet!!!
Hij is in therapie en we zouden in relatietherapie. Ik kreeg vandaag te horen, dat hij ons had opgegeven, maar in 1 adem kreeg ik te horen dat het toch geen zin had. Oja, ik loog en bedroog ook... gelukkig hadden mijn kids de betreffende gesprekken ook opgevangen en gingen in verweer.

Hij is weggegaan en heeft gewacht totdat ik ook even wegging (dat wist hij), en heeft toen gauw wat kleding gehaald. Ik vermoed dat hij bij zijn ouders zit.

De koek is op, ik hoef hem niet weer terug. Mijn kids hebben vandaag zoveel dingen gezegd, er komt zoveel naar boven

Ga nu echt hard op zoek naar een baan en ik wil hier eigenlijk blijven wonen. Mijn ouders willen me daarbij helpen, maar hoe en wat zijn we nog niet uit. 
Nu weet ik dat de oudste 2 zelf mogen kiezen waar ze willen wonen, maar de jongste mag dat nog niet?? Hij is jonger dan 12 jaar.
Waar moet ik allemaal om denken. Heb gegoogled, maar zie door de bomen het bos niet meer....

Het is gezegd, we hebben de kinderen ingelicht...
Uiteraard heeft hij nu overal spijt van...

Hij wil op alle fronten meewerken, maar ergens bekruipt mij een naar gevoel. Hij wil zo snel mogelijk de hypotheek overnemen omdat het huis niet zoveel waard zou zijn (de waarde is ook flink gedaald, maar zoveel???). Ik heb destijds het huis gekocht, maar we hebben het op beide namen laten zetten. Ik denk, dat ik hem de verbouwing terug laat betalen, die kwam uit de zaak (hebben ook een eigen zaak, maar die loopt niet echt goed). Moet ook bekennen, dat hij wel heel makkelijk afstand deed van de kids. Ze blijven gewoon bij mij, geen discussie over mogelijk. Ja, ze mogen wel in het weekend langskomen maar in overleg...

Het begint een beetje landen zeg maar.... Maar toch krijg ik het gevoel, dat er meer niet klopt...