Mama-life
| Anoniem schreef op: 01-12-2015 19:15:44 |
Mijn zoon is twee jaar en heel erg aanhankelijk aan mij!! Een paar weken geleden ben ik naar een vereniging van onze kerk geweest en bracht hem daar naar de oppas, uiteraard was het huilen toen ik wegging maar ik dacht wie weet vind hij het straks leuk om met de kindjes te spelen (er waren twee kindjes die hij goed kent en waar hij in eigen omgeving ook af en toe mee speel) na een poosje zijn ze me wezen halen omdat het echt niet ging, ik kwam daar en hij was helemaal overstuur en bleef vragen of we weggingen. Ik ben een poos bij hem gebleven en daarna nog een aantal keer geprobeerd maar hij bleef heel hard huilen en was niet rustig te krijgen door iemand anders. Nu zit ik heel erg te twijfelen of ik het morgen nog een keer zal proberen, het grote nadeel is dat de oppas wisselt dus telkens een ander gezicht voor hem. De oppas voor als ik werk gaat heel goed maar het grote voordeel is hierbij dat mijn man hem weg breng. Wie heeft ervaring met zulk aanhankelijk gedrag? mijn andere zoon was ook aanhankelijk die huilde ook maar was dan binnen 10 minuten stil en ging lekker spelen maar mijn jongste kijkt niet eens naar de andere kinderen hij wil alleen mama! |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 01-12-2015 19:23:11 |
Je man kan hem niet brengen? Ik zie het op mijn werk ook... Afscheid bij de ene ouder is een makkie, bij de ander huilen en soms komen ze er echt niet meer uit (het kind uit het verdriet). Zo lastig! meestal lossen ouders het dan op door tijdelijk de andere ouder te laten brengen, maar dat moet maar net kunnen. Kan hij niet mee naar vereniging? Spelen of kleuren in een hoekje? |
| Quote |
| Melissa schreef op: 01-12-2015 19:30:58 |
Ja hier een jongentje van 2,5 die niet zonder mama kan. En ik snap dat ook wel. Ik laat hem niet
alleen als hij dat niet wil. Inmiddels speelt hij om de week bij een vriendje en hij gaat naar de
psz twee keer per week. Daar ben Ik de eerste weken bij gebleven. Toen op de gang waar hij mij kon
zien. Langzaam leerde hij de juf kennen en de kindjes. Nu mag ik naar de wc om te plassen. Ik zeg
eerlijk dat ik thuis naar de wc ga (ik wil niet liegen) maar hij voelt zich veiliger als hij
dan volhoudt dat ik daar 3 uur op de wc zit haha. |
| Quote |
| Kees schreef op: 01-12-2015 19:40:29 |
Ja heel herkenbaar. Mijn jongste is net 6 geworden en heeft het heel extreem. nu is onze thuissituatie niet gezond en is een gedesorienteerde hechtingsstoornis geconstateerd en is hij volop in therapie dus echt vergelijkbaar met jullie is het wellicht niet.... ik geef zoveel mogelijk eraan toe, push absoluut niet. de wereld is groot en eng en voor hem onbetrouwbaar dus forceer niks. ik breng hem daarom niet weg, mn moeder is de oppas en hem ergens achter laten is voor mij dus uitgesloten. ik zou dus niks forceren. Jouw zoon is nog klein. Laat hem maar aan jou hangen. probeer hem te laten zien dat jij ef bent. Leg dingen uit. Lieg nooit. op mn werk sluipen ouders ook wel eens weg. Nooit doen! Het kind gaat je een x missen en dan ineens ben je verdwenen! Hoe eng! Op school hou ik het voor mijn kind kort. Haal hem op als hij verdrietig blijft en sinds kort mag mijn oudste zoon wrl eens zn broertje troosten. niet omdat juf het niet kan maar om hem de veiligheid te bieden van een persoon die hij wel vertrouwt. Stukje bij beetje zal het makkelijker worden met je zoon, geef hem die ruimte |
| Quote |
| Nellemv2 schreef op: 01-12-2015 22:25:14 |
Dat is op deze leeftijd ook helemaal niet raar hoor! kan je niet een andere oplossing vinden voor de opvang voor hem, misschien bij opa en oma ? een vertrouwde omgeving is zo belangrijk op deze leeftijd. Wisselende gezichten is ook zeker niet bevorderlijk voor het wennen en vertrouwd raken.. |
| Quote |
| Vera schreef op: 02-12-2015 09:00:30 |
Oh wat is dit herkenbaar zeg. Wij hadden het op de psz, iederen zegt laat maar ander, hij stopt wel.
maar die van ons stopte niet en was een hoopje spugende ellende. We hebben heel zachtjes uitgebreid
met eerst samen spelen, dan de kookwekker zetten en mama 5 minuten weg en zo steeds langer, dan
alleen naar binnen en mama wacht bij het raam en uiteindelijk had ik hem er na een goed jar
doorheen.... volg je eigen gevoel hierin! Wel fijn dat het bij de echte oppas wel goed gaat, anders ga je echt niet lekker werken |
| Quote |
| Mama Van Drie schreef op: 02-12-2015 09:57:42 |
Ik kan je geen tips geven, hierboven staan er wel een paar. Het lijkt mij helemaal niet leuk want je
gaat toch met een naar gevoel weg. Ik herken het totaal niet want geen van mijn kinderen heeft dit gehad. Die gingen met zo'n 2.5 jaar naar de psz twee dagdelen, dat ging altijd wel goed, gelukkig. Verder altijd thuis. Ik heb ze wel gezien hoor de kinderen die enorm moesten huilen, zo zielig vond ik dat. Ik denk dat ik eens zou proberen dat papa hem wegbrengt en dan eens kijken hoe dat gaat. |
| Quote |
| Anoniem schreef op: 02-12-2015 19:46:16 |
Wat een lieve reacties. Super hier heb ik wat aan! Ik ben vanmorgen toch weer gegaan en hem uitgebreid voorbereid. Bij het weggegaan moest hij huilen maar met duidelijke uitleg dat ik echt weer terug kwam is hij stil geworden en ruim een uur bij de oppas gespeeld. Daarna was hij heel blij dat hij mij weer zag en moest even vertellen wat hij allemaal gezien had. Ik ben heel blij op wat we nu bereikt hebben en we gaan rustig door op deze manier. Laten brengen door mijn man is niet mogelijk omdat hij dan aan het werk is. Ze hebben mij gebeld dat er een plekje voor hem is op de PSZ maar ik heb het nog even afgehouden en aangegeven dat ze in april terug mogen bellen hij is dan ruim 2,5 en ik wie weet heeft hij dan wat meer vertrouwen in de mensen om zich heen opgebouwd. Kees: Dat is ook moeilijk voor jullie maar wel heel fijn dat jullie je zoon nu op deze manier kunnen helpen en hopelijk krijgt hij snel meer vertrouwen in zijn omgeving. |
| Quote |
