De echo

Hier is de echo. Ze hebben niet het beste apparaat om echo's mee te maken bij de verloskundige. In het ziekenhuis is echt veel duidelijker. Maar toch. De bovenste kan ze niets in vinden, de onderste zit een vlekje in wat een embryootje moet voorstellen.

Ja, morgen 10 weken.

Ja de pillen werken prima gelukkig. Ik kan weer mij  dagelijkse dingen doen. Misselijk zijn is zo vervelend.

Ik vind beide prima. Het had me bijzonder geleken als het er twee waren. Maar het was ook een hele last geweest. We hebben ook nog drie andere kinderen en het zou zo extreem druk geweest zijn. Dus nu 'gewoon ' èèn. Heel stiekem hoop ik nu dat het een jongetje is. Dit is e eerste keer dat ik een lichte voorkeur heb. Mijn jongens zijn zo gemakkelijk. En dan hoor ik meidenmoeders en hun perikelen en ik voel me echt gezegend. Dominiek die regelmatig vroeg op staat en voor iedereen ontbijt maakt en soms zelfs Valentijn helpt met aankleden. Het geknuffeld de hele dag, e surprise kusjes van Valentijn. Geen felheid, geen gemeenheid. Ik mag alledrie de jongens aankleden, geen een die perse een bepaald kledingstuk aan wil. En ze vinden alles prima, zolang mama er maar is. Volgens mij willen ze alledrie nog met mij trouwen en bijna elke avond word er gevraagd of ze bij mama mogen slapen. Elke ochtend klimmen ze bij mij in bed en word er geknuffeld,  met mij en met elkaar. En ik ben bang dat een meisje veel meer een eigen wil heeft. Niet mij als 'leider'  accepteert maar alles zelf wil bepalen (zo was ik ook al heel vroeg). 

Mijn schoonouders waren positief en reageren blij. Mijn vader was ook positief. Mijn moeder hebben we nog niet verteld  durf niet zo Goed haha

Mijn moeder is een verhaal apart. Ze heeft een hekel aan mijn man. Nou is hij echt niet de charmanste geef ik toe. En we hebben veel onenigheid gehad in het verleden. Ik heb op het punt gestaan weg te gaan. Alleen moest ik twee jaar wachten op een woning. Mijn man heeft toen echt zo zij  best gedaan om zichzelf te verbeteren waardoor ook ik weer beter mijn best ben gaan doen en we zo ons huwelijk hebben gered. Mijn moeder vind dat ik bij hem weg moet punt. Verder vind ze mijn kinderen 'stom' . Ze wilde geen sinterklaas meer met ons vieren, want er ging zoveel aandacht naar de kinderen uit, kerst ook niet meer door hetzelfde. Ze vond dat de kinderen  overheerste en er ook veel over hen werd gepraat. Ze wil niet op hun verjaardag komen maar dropt een paar dagen ervoor een cadeau voor ze af,  want ze heef een hekel aan feestjes met mijn schoonfamilie en de drukte. Ze wil geen foto's van ze hebben  want ze houdt niet van foto's ( van mijn halfbroer en halfzus heeft ze wel fotos) . Ik mag wel bij haar en mijn halfbroer en zus op verjaardag komen, maar de kinderen  waren niet welkom, is te druk. Toen ik in 2012 verteld dat ik zwanger was van Olivier was ze echt teleurgesteld. Haar conclusie was 'nou ja, het zit er nu toch al, nu kun je er weinig aan doen, maar nu kun je nog moeilijker bij hem weg' .
Nee het is een schatje!

Na het laatste incident niet. In april mochten de kinderen niet op het feestje van mijn zusjes verjaardag komen want dat was te druk. We mochten wel een andere dag komen. Toen heb ik terug ge-apt dat we dan toch gewoon helemaal niet kwamen. Ik heb haar verder genegeerd.ik ben al jaren degene die steeds achter haar aan loopt maar dit was echt de druppel. Ze apte af en toe was koetjes en kalfjes praat waar ik niet op het gereageerd. Ook heeft ze me vorig jaar van Facebook af gegooid want ik postte te veel onzin en foto's van de kinderen wat haar tijdlijn vol mee stond. Voegde ze me vorige maand weer toe.  Ik heb het niet geaccepteerd. Moet ik dan weer elk woord op een weegschaal leggen omdat madam zich overal aan stoort ... liever niet. Heb nu wel een keer thee gedronken bij haar want kwam haar tegen, en ik ben niet hard genoeg om in haar gezicht te zeggen dat ik haar inmiddels liever kwijt dan rijk ben.