Mama-life
| S@ssefr@s schreef op: 18-09-2015 10:10:31 |
Gisteren heb ik een erg vervelend gesprek gehad. Het was een eerste stagegesprek. Op de stage zelf
geen aanmerkingen, dat gaat goed. Mijn docent had alleen wat opmerkingen waarbij ik
één en ander heb willen verduidelijken. Elke keer wanneer ik dat wilde doen werd ik
afgekapt en benoemde zij dingen over mij die niet klopten. Later vertelde zij dat het maar
voorbeelden waren, maar dat vertelde zij er niet bij, waardoor het dus overkwam alsof het
vaststaande feiten waren. S'middags had ik weer een gesprek met haar, dit keer over de studie zelf
en toen deed ze het weer. Vragen of ik verlegen ben en in de klas durf te praten. Daar heb ik geen
problemen mee. Toen zei ze dat ik mijn klasgenoten niet moet overrulen. Ik heb toen aangegeven
dat het op mij overkomt alsof ik dat ook doe. Het was maar een voorbeeld zei ze, ze vond niet
dat ik dat deed. Het 1e gesprek verliep op deze manier, inclusief dergelijke voorbeelden zonder te
benoemen dat het voorbeelden zijn. Ik heb dit met mijn klasgenoten besproken en zij vinden zeker niet dat ik hen overrule. We zijn een leuke groep vrouwen onder elkaar en hebben het gezellig. Ik ben 40 maar voel me in het gesprek een puber van 16. Het laat me niet los. Ik kan tegen kritiek, tenslotte ben ik op school om te leren. Ik zal deze altijd aannemen en dingen aanpassen wanneer ik iets niet goed gedaan heb. Ik heb moeite met de gesprekken omdat er dingen gezegd zijn die ik niet heb kunnen weerleggen, uitleggen. En dan dus niet eens over de stage zelf, die gaat gewoon goed, maar over mijn werkplan, protocollen die ik naleef, wat dus te precies blijkt te zijn. Het blijft maar aan me knagen. Wat had ik anders moeten of kunnen zeggen? Waarom blijf ik me zo rot voelen over dat gesprek? Ik voelde me zo klemgepraat. Nu hebben klasgenoten ook gesprekken gehad en een aantal had dezelfde ervaring. Nu moet ik het los gaan laten, maar het blijft maar knagen. Ik ga dit sowieso met mijn stagebegeleidster bespreken, maar die zie ik volgende week pas weer. Voor die tijd moet ik het wel los gaan laten, maar hoe? |
| Quote |
| Mamsie schreef op: 18-09-2015 10:48:16 |
kun je het met een andere docent bespreken? Ik kan me voorstellen dat die manier van communiceren zoals zij doet erg irritant is en je onzeker maakt... |
| Quote |
| Marli schreef op: 18-09-2015 12:41:02 |
Fijn he die opleidingen waarin je afhankelijk bent van je docent en haar/zijn mening. Ik heb in een grijs verleden HBO-SPH gedaan en leerde al in het eerste jaar, dat als ik de opleiding af wilde maken, ik me snel eigen moest maken welke docent, wat van me wilde. Ik heb geleerd geen tegenspraak te geven, iig niet bij docenten die dat niet konden waarderen (hoe onterecht ook), het beinvloed de docent zijn gedachten over jou, en hoe je het ook wendt of keert, je bent afhankelijk van de beoordeling van die docent. Ik leerde te doen wat er gevraagd werd, dingen naast me neer te leggen die oneerlijk waren, maar mijn 'carriere' konden schaden/vertragen. Als iets echt niet terecht is en een grote groep heeft hier last van, dan zou je eens met een vertrouwenspersoon van de opleiding kunnen praten (hebben ze die tegenwoordig nog?). Als jij weet dat het niet terecht is, probeer het dan echt naast je neer te leggen; het is haar mening/manier van doceren. Als 'de rest' zich niet in de uitingen van de docent kan vinden en de docent beoordeelt jou alleen vanuit de verslagen of wat ze in de klas ziet; dan weet je dat het 'oneerlijk' en niet waar is. Moeilijk he; ook al zeggen 20 mensen dat je het goed doet; je luistert altijd eigenlijk naar die ene die zegt dat het beter kan... |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 18-09-2015 13:53:52 |
Wij waren hier gisteren over in gesprek en een andere docent hoorde ons praten. Hij kwam er bij
zitten en gaf me het advies om de docent te leren doorgronden en politiek correcte antwoorden te
geven. Het schijnt bij deze docent te horen. Heel vervelend. Ik zal er in moeten oefenen en mezelf
niet teveel bloot moeten geven bij haar. Gelukkig beoordeelt zij mij niet. Dat gebeurt alleen op
stage en daar red ik me prima. Iedereen is enthousiast als ik met ze mag werken en ik krijg hele
fijne feedback. Ik voel me daar volwaardig en zo behandelen ze me ook. Niet als een scholier. Ik kan
daar leren en krijg veel uitleg over alles wat we tegenkomen. Ik stel veel vragen, wil graag weten
hoe dingen werken, waar dingen voor zijn. Waarom bepaalde handelingen op een bepaalde manier
gebeuren, soms anders dan wij leren. Dan leggen ze dat uit en ik leer daar van. Mijn docent legt dat
uit als het op de vingers tikken van collega's, dat ik dan vind dat ze het fout doen. Als ik dan
uitleg dat dat zeer zeker niet het geval is en dat dat ook niet kan, want wie ben ik om te zeggen
hoe het moet? Dat mag ik dan dus niet zeggen/uitleggen. Zij zet mij dan op een bepaalde manier neer. Terwijl ik niet zo ben. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 18-09-2015 14:28:28 |
Hihi het heeft zo moeten zijn denk ik, ik heb het nu eindelijk los kunnen laten, sinds gisteren
pas!!! |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 18-09-2015 15:15:56 |
Ik ga eerst mijn stagebegeleidster maar eens vragen naar het gesprek. Zij zat er als 3e bij en kan
misschien beter verwoorden wat er allemaal gezegd is en waarom ik met zo'n naar gevoel ben blijven
zitten. Samen krijgen we het misschien op een rijtje en dan kan ik er weer verder mee. |
| Quote |
| Femke schreef op: 18-09-2015 16:31:30 |
Zooooo herkenbaar,ik heb het ook echt in het derde jaar los moeten laten en leren ja en amen zeggen,
tot die tijd ging ik door de grond met die gesprekken en as ik te strijdbaar en eindigde het altijd
in huilbuien, alsof ik niet met kritiek om kon gaan, maar ja als het volledig niet juist was dan is
dat zo moeilijk te verkroppen maar in het derde jaar heb ik echt geleerd ene oor in, andere oor uit
maar oooh zooo moeilijk ooit ben je klaar met je opleiding en dan doe je het lekkere allemaal op je
eigen manier. Je moet het aanhoren netjes knikken zeggen dat je eraan gaat werken en
ondertussen ene oor in andere oor uit, het was of er zo mee omgaan of stoppen met me opleiding, tja
daar had ik nou ook geen zin in. Sterkte ermee, wat een rottijd was dat toen, kon erook nachten over
piekeren, en nu nog soms hoor als je in conflict ben met iemand...maar nu zijn we gelijke en
een leraar of stagebegeleider is nooit een gelijke... |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 19-09-2015 09:45:16 |
Wat jammer dat jullie het herkennen. Zou niet moeten hè? Het idee dat ik nog 2 jaar op
deze manier gesprekken moet voeren, brrr. Ik doe deze opleiding omdat het al lang een wens van me
is. Niet eens zo zeer om er een baan in te vinden, al zou dat wel geweldig zijn. Dit legt er wel een
schaduw over zo. Er worden ook best persoonlijke gesprekken gevoerd. Hoe kan ik dat doen als ik mijn
gesprekspartner niet vertrouw? |
| Quote |
| Kaatje schreef op: 19-09-2015 13:49:16 |
Waarschijnlijk doe je wat in de zorg. Dit herken ik ook en ik was toen nog begin 20. Wat een ellende
het is net of je elke keer persoonlijk wordt geëvalueerd ipv je werkwijze. ik ben erna een meer technische opleiding gaan doen. Wat een verademing hoe ze daar met je omgingen. Toen pas zag ik het verschil. Daar ben ik erg gegroeid en heb meer zelfvertrouwen gekregen. helaas komt hier ook alles weer terug want ook mijn schoonzusje loopt weer tegen deze dingen aan en is ook nog jong. Ik vind het zo sneu voor haar. En ook zij moet erdoor omdat blijkt dat dit nu eenmaal de werkwijze is. ik wens je veel succes, ik hoop dat je stagebegeleider je kan ophelderen wat het gevoel gaf. Zo kun je het misschien beter van je afzetten. |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 19-09-2015 18:28:13 |
VIG inderdaad en dit was geen persoonlijk gesprek, maar ze maakte het wel heel persoonlijk. Heel
naar. Ik heb haar vanmiddag een mail gestuurd om een gesprek in te plannen. Ik blijf maar met een
vervelend gevoel zitten en kan het gesprek nauwelijks terug halen. Het is net of we ieder een eigen
gesprek voerden, ipv met elkaar waarbij je naar elkaar luistert en antwoord geeft. |
| Quote |
| Mir schreef op: 21-09-2015 03:00:18 |
Een tip: hoe iemand feedback geeft en wat ze zeggen maar ook wat ze tussen de regels door zeggen,
zegt meer over de boodschapper dan de ontvanger.  Zou hier ook moeite mee hebben, lijkt alsof ze met hagel aan het schieten is. Eerst links en dan tegenovergestelde rechts en kijken hoe je reageert. Ik zou qua oordeel meer uitgaan van die andere leraar. |
| Quote |
| Bepje schreef op: 21-09-2015 09:51:25 |
Ik heb eens zo`n leidinggevende gehad. Heel vervelend maar je komt er bij zo`n iemand niet door. Zij
creeërder zelf een beeld van mij dat niet klopte in mijn beleving. Ik heb alles maar naast me
neergelegd op en duur want het zat echt in haar maar ik weet niet of jij dat kan ivm beoordeling ? |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 21-09-2015 12:59:53 | ||
Ah wat zonde. Ik begrijp het wel. Het beïnvloedt de hele opleiding. Dit wil ik voorkomen Door er met haar over te praten. Hopelijk lukt dat. Vanmiddag hebben we het gesprek. | ||
| Quote |
| Anmv3 schreef op: 21-09-2015 14:30:39 |
Tjonge, wat een vervelende ervaring. Hebben meerdere deze ervaring met die persoon ? Hoop dat je vanmiddag kunt zeggen wat je wilt zeggen en vooral dat er naar je geluisterd word ! Misschien moet diegene de vragen van de vaardigheid Luisteren eens doornemen en voor zichzelf beantwoorden ?  |
| Quote |
| Smvn&d schreef op: 21-09-2015 15:22:15 |
In de zorg is het inderdaad erg normaal dat ze zo doen. Erg vervelend. Maar aan de andere kant, als
je straks als verzorgende gaat werken, weet je hoeveel stront je dan over je heen krijgt, letterlijk
en figuurlijk  Dus zou zeggen, wen er maar vast aan. In de zorg moet je zeer stress bestendig zijn, en heel goed tegen negatieve kritiek kunnen, ongeacht of het wel of niet klopt wat ze zeggen, je zal het continu opnieuw mee maken. Zowel van bewoners/clienten als van collega's en leidinggevende. Beoordelings gesprekken zijn ook altijd een beetje apart. Je kan je werk nog zo geweldig doen, al je clienten kunnen je nog zo geweldig vinden, er is altijd wel iets niet goed. Vinden je clienten je te aardig dan ben je te persoonlijk betrokken, vinden ze je stom dan ben je niet netjes genoeg. Altijd wel wat te zeiken. Zoals de rest al zegt, lekker niks van aantrekken en gewoon doorgaan. Je weet zelf wel welke kritiek er gegrond is en welke niet toch? Ik vond het ook een verademing om van een verzorgingshuis over te stappen naar thuiszorg. Eindelijk geen mensen meer die continu op je vingers kijken 'ervaren' collega's die lopen te zeiken omdat je vergeten bent een kopjes af te wassen bij mevrouw A omdat je moest rennen naar mevrouw B die een buitje had en haar uitwerpselen over de muur aan het uitsmeren was. Heerlijk op je gemakkie alleen werken. Al had ik ook super veel leuke collega's hoor, maar je hebt er altijd een paar bij die zichzelf de beste vinden. Ik werkte niet op een vaste afdeling in het verzorgingshuis (had wel 2 afdelingen waar ik het meeste werkte) bij 1 afdeling was er dus echt zo'n zeikwijf collega. Bij de ander juist helemaal niet. Ik zat smorgens altijd te hopen dat ik niet naar die ene afdeling hoefde (kreeg smorgens pas te horen waar ik heen ging) gelukkig waren er veel collega's van andere afdelingen die vroegen of ze mij mochten hebben die dag haha (elke afdeling had 2 vasten, en de oproepkrachten/0uren mensen waren als extra en gingen naar de drukste afdeling of afdeling waar collega uitviel). Al liep ik wel het hele huis door hoor, zodra ik klaar was op mijn eigen afdeling, liep ik de andere af om te kijken waar ik kon helpen. Altijd wel een afdeling waar iets mis gaat en ze wat extra handjes konden gebruiken. Ach eigenlijk mis ik die tijd wel hoor! |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 21-09-2015 21:40:19 |
Nou, het gesprek is geweest. Ik heb het bij mezelf gehouden en verteld wat het gesprek met mij deed.
Ze gaf aan dat ze het zeer zeker niet bedoelde zoals het bij me binnenkwam. Het was een goed
gesprek. Haar manier van communiceren heeft niets met de opleiding te maken, maar is echt haar ding.
Daar zal ik mee moeten leren omgaan. Ene oor in andere uit. De andere docenten zijn in de gesprekken
niet zo. Natuurlijk hoort kritiek er bij en zelfreflectie. Ook op de werkvloer. Dat trek ik prima.
Dit was anders. Anderen hebben hetzelfde probleem. Er zal nog wel wat volgen denk ik, maar ik kan en
wil niet voor de anderen spreken. De cliënten. ..Daar zit van alles tussen. Niet allemaal makkelijk. Ik word ook wel gewoon weggestuurd. Maar dat raakt me helemaal niet. Het is niet op de persoon gericht, denk ik dan maar. Collega's zijn ook allemaal anders. Ik heb zo mijn voorkeuren, maar tot nu toe is het best goed te doen. Het schijnt te schelen dat ik wat ouder ben. Van jonge stagiaires houden ze niet zo, maar ze zien me toch meer als iemand met levenservaring. Dat vinden ze wel fijn. Maar wie weet wat ik nog tegen ga komen. Genoeg stront in elk geval haha. |
| Quote |
| Mirdepir schreef op: 22-09-2015 02:29:03 |
Fijn voor je! Toch goed geweest dat je extra gesprek heb aangevraagd |
| Quote |
| Kaatje schreef op: 22-09-2015 10:42:14 |
Fijn voor je. Hier ben je in het voordeel dat je ouder bent en al levenservaring. Een jonger iemand was dat gesprek niet aangegaan. Hopelijk kom je de opleiding door. en ach cliënten en collega's hebben ook hun ding. En het is vaak niet persoonlijk. |
| Quote |
| S@ssefr@s schreef op: 23-09-2015 12:51:55 |
Vandaag mijn stagebegeleidster gesproken over het startgesprek en zij deelde mijn mening. Het was
een naar gesprek en ook een vreemd gesprek door mijn stagedocent. Ze vond haar op een nare manier
het gesprek voeren. Opluchting voor mij dat ik het dus niet verkeerd gezien heb. Nu nog een manier
verzinnen om hier mee om te gaan in de toekomst. |
| Quote |
