eerste avond alleen

het gaat al een tijd niet goed tussen mijn man en mijzelf. wij zijn dik 20 jaar samen, er is een hoop gebeurd maar toch altijd weer de humor en liefde kunnen vinden om er samen uit te komen. we zijn altijd zulke goede vrienden geweest. er heeft zich zoveel opgestapeld, we hebben altijd veel gepraat maar geen gesprek kan meer lijmen wat er blijkbaar niet meer is. we proberen het steeds weer. het begon bij kleine dingen, intimiteit die minder werd, hij wou er niet echt wat aan doen, hij is zooo vreselijk veranderd, bitter en gewoon een klootzak. voor zichzelf mij en de kinderen. verwaarloost zichzelf en verwacht dat ik daarin meega. hoe ik hem ook stimuleer en aanmoedig, het zit er niet meer in, altijd tegendraads met iedereen bonje en iedereen heeft altijd ongelijk. zo ook de kinderen. vooral de oudste heeft het niet makkelijk, als een havik bovenop de fouten van dat kind en ik wil niet lijdzaam toezien hoe mijn kinderen stuk voor stuk zochzelf de schuld geven van alles wat mis gaat. voor jezelf kun je nog bedenken dat het een fase is en dat het uiteindelijk wel weer beter gaat maar als je ziet dat iemand steeds verder de negativiteit ingaat, nooi meer een lach nooit meer een leuk momentje heeft, nergens meer van geniet.. dan kun je denken dat hij hulp nodig heeft. maar hij erkent dat niet want ook dan is die persoon weer iemand die hem niet begrijpt, het helemaal verkeerd ziet. hij wil nergens meer voor vechten, heeft geen werk en vind het ook wel prima, ik werk toch. dus.. hij heeft genoeg gedaan hoor, het huis is altijd netjes, brengt de kinderen naar school, doet de was.. prima prima maar ik wil een man, geen schoonmaakster. hij beslist ook niets meer, gaat altijd overal maar in mee, hij lijkt wel gebroken. en hij is zijn vader kwijt en wij ons kind maar ik kan mijn leven toch niet zo laten vergallen. ik wil zo graag van hem houden, hem steunen maar als iemand de hulp niet wil en ondertussen het hele gezin meesleept, iedere dag ruzie en de kinderen worden helemaal nerveus ervan.. dat kan gewoon niet. gistermiddag heb ik de stekker eruit getrokken, ik kan de kar niet meer trekken, heb gezegd dat ze het maar uitzoeken samen.. ben naar boven gegaan, er was weer ruzie, het was ook een test, kijken wat hij zou doen, dus hij deed wat hij moest doen , zwemles enz. en kwam thuis met boodschappen en een doos keren voor mij.. nou poeh lief hoor.. vanavond op het schoolplein kregen we weer ruzie omdat hij weer als een chagrijn tegen de kinderen bezig was.. niets kan meer gewoon op een normale toon, dus ben ik weggelopen. hij erachter aan, hij zou wel weggaan, ik moest maar blijven, alles wel rustig, niemand heeft het gemerkt, maar hij zei dat hij wou scheiden.. ik zei alleen prima.. we zijn de avond doorgekomen en net is hij vertrokken, zelfs de kinderen zijn kalm.. ik heb geen zin meer om te vechten voor hem, ik wil het eigenlijk wel proberen alleen. maar natuurlijk zit ik met een hoop vragen nu, ik hoef bij hem nergens op te rekenen, hij zal mij nergens bij helpen of begeleiden dus sta ik er helemaal alleen voor, geen familie geen netwerk meer. vakantie voor de deur. het zal wel even flink moeilijk worden. moet ik morgen al iets tegen de juffen gaan zeggen of moet ik wachten. komt het nog goed? denk het niet, eigenlijk. vakanties annuleren, moet ik dat al gaan doen. ik kan hier mooi blijven wonen, financieel zal er weinig voor mij veranderen. das fijn. moeten we gelijk gaan scheiden, ja, weet ik veel. het gekke is dat ik toch verdrietig zou moeten zijn, dat ben ik niet eens, meer dan de helft van mijn leven met mijn man samengeweest, en dan zo lauw. hmm.. 

@sunshine, ja zo voelt het misschien ook wel. ik merk dat ik het ook echt niet fijn meer bij hem vind. ook al hadden we wel vaak ruzie, het ging meestal om de kinderen en als die er nniet waren hadden we het samen nog erg fijn. maar dat is nu niet meer zo. vanmorgen gingen we even samen de stad in en ik wou op een gegeven moment gewoon naar huis, niet meer met hem samenzijn, we zouden even gaan lunchen maar ik dacht alleen 'ïk wil naar huis" 
ik voel me ook zo moe, ik ben ook gewoon moe gestreden, ik trek die kar al zo lang. als ik niet plan gebeurd er niets het lijkt of ik 3 kinderen heb ipv 2 en hij zegt het een en doet het ander. hij is zo verbitterd.. ik kan er niet tegen, wordt helemaal legggetrokken erdoor. hij zegt ook, ik zie dat jullie het zonder mij gezelliger hebben, en dat is ook vaak zo. eerst zei ik dat het niet zo was om het niet te kwetsen maar als je iemand steeds die vinger in de kont steekt met het niet gewenste gedrag dan zal er toch nooit iets veranderen.. 

bedankt onsjanneke 

hij is snachts thuisgekomen, we hebben echt heeeel lang gepraat maar zijn er niet uit. Hij zit echt helemaal vast, ik ben te moe om mee te denken. ik draag ook geen oplossingen meer aan laat het maar vanuit hem komen anders gaat hij dingen doen die ik wil en niet waar hij achter kan staan. hij slaapt nog, hij is bekaf.. tja ik ook maar heb de kindjes naar school gebracht. die voelen alles ook haarfijn aan natuurlijk. ze zijn poeslief, arme poepjes.. ik stel ze gerust en zeg dat papa en mama het even niet makkelijk hebben maar dat we er alles aan doen om het op te lossen. ik voel me soms net zo'n idioot, dan weer rustig met de kindjes dan weer boos op hem dan zelf weer verdrietig. zucht..

je hebt gelijk kees, dit beslis je ook niet even zo na, komende herfst 24 jaar samenzijn.  maar er zijn nu eenmaal grenzen. en voor mijn kinderen ben ik daarin veel harder en stelliger dan voor mijzelf. 

ik maak hem zo wakker dan kunnen we even praten, ik ben voorlopig toch thuis. een mooie bijkomstigheid.