extreme stemmingswisselingen dochter 2,8

Ik wil mijn verhaal hier graag doen over de enorme driftaanvallen van mijn jongste dochter. Het heeft echt niks meer met peuterpuberteit te maken want dit heeft ze al vanaf de geboorte.

Ze heeft enorme stemmingswisselingen. Ze kan heel vrolijk zijn en zonder reden een enorme driftbui krijgen om vervolgens weer om te slaan naar echt extreem vrolijk. zo vrolijk dat het gewoon niet meer natuurlijk is en daarna weer een enorme driftbui, en zo kan dat dus een tijdje doorgaan. En dit kan echt uren duren. En bijna dagelijks. Ze slaat, schopt, schreeuwt, krijst, rolt over de grond, wappert met haar handjes, krijgt soms bijna geen lucht meer. En het gebeurt altijd zonder aanleiding, op de gekste momenten.

Ze heeft ook wel eens goede dagen en dan is ze echt superlief en echt zo schattig. Van die momenten geniet je dan dubbel zo hard omdat je weet dat het snel voorbij kan zijn.

Verder is ze ook heel erg slim, ze weet precies hoe ze je moet bespelen om zo toch haar zin te krijgen. Een voorbeeldje. Papa wil haar in de auto zetten. Zij wil dat meestal niet en schreeuwt alles bij elkaar om haar zin te krijgen. Uiteraard krijgt ze die niet, na lang worstelen zit ze dan toch eindelijk vast in de autostoel. Nu is ze al zo gehaaid dat ze vantevoren naar mij toe komt en op hele lieve toon vraagt of ik haar in de auto wil zetten. Ik kan dan moeilijk nee zeggen want ze vraagt het toch netjes?

Verder kan ze ontzettend goed praten, gek op dieren, kan goed puzzelen, is echt wijs voor haar leeftijd. Op de peuterspeelzaal is hun dit ook al opgevallen. Op de psz heeft ze deze buien dus niet, daar is ze heel erg rustig en lief. Moet er wel bij zeggen dat ze hier pas een paar maanden komt, 2 ochtenden in de week.

En ze is bang voor vreemde mensen en vreemde situaties. Ze kan daardoor of ontzettend verlegen worden en zich echt compleet wegduwen, of ze kan totaal uit haar slof schieten en alles bij elkaar krijsen.

We komen nu bijna anderhalf jaar bij het riagg, bij een psychologe. Zij kan dus niet zeggen wat er met Renske aan de hand is, ze kan dus alleen ons tips en handvaten geven hoe we hiermee om kunnen gaan. Deze tips hebben we al opgevolgd en het baadt allemaal niet. Negeren is uiteraard het eerste wat gezegd werd, dit doen we ook zoveel mogelijk, maar het maakt het niet minder. Haar niet haar zin geven wordt ook gezegd, doen we uiteraard ook niet. Maar je moet soms echt op je tenen lopen om maar te zorgen dat het niet escaleert. Onze oudste dochter lijdt hier ook enorm onder. Zo erg dat ze tot op de dag van vandaag nog niet zindelijk is en ze wordt as zondag al 4. Kinderarts zei dat de situatie thuis een hele grote invloed heeft op het zindelijk worden van Tatum. De spanning is haar teveel en Tatum is al een heel gevoelig meisje.

Met Renske zijn we ook een paar keer bij een homeopaat geweest. Dit heeft tijdelijk heel goed geholpen, maar op het laatst leek het geen effect meer te hebben. Ook zijn we bij een chiropractor met haar geweest, ook niet geholpen.

Vanochtend zijn we met Tatum voor het laatst bij de kinderarts geweest ivm haar verstoppingen. Bij deze kinderarts ook even het verhaal van Renske gedaan en hij is hier meteen op ingesprongen en een collega van hem ingeschakeld die meer gespecialiseerd is en in verbinding staat met psychologen en psychiaters. Hij vond ook dat er iets aan gedaan moest worden, hij zag hoe enorm wij hier aan lijden. En voor hem verklaarde dat dus ook het ophoudgedrag van Tatum.

21 maart hebben we nu pas die afspraak bij deze kinderarts. Eerder ging helaas niet. Ik hoop echt zo dat ze ons nu echt verder kunnen helpen. Ik weet dat ze nog erg jong is maar ik (wij) houden dit zo echt niet langer vol. We moeten vaak genoeg afspraken afzeggen vanwege Renske. Een oppas voor hebben wij niet aangezien ze niet bij vreemden wil blijven. Opa en oma helpen ons zoveel als ze kunnen maar ze zijn al op leeftijd dus hun wil ik zoveel mogelijk ontlasten. Dus echt ontspannen is er voor ons ook niet bij, we kunnen niet gauw even met ons tweetjes er tussenuit voor een paar uurtjes. Dat is ruim vantevoren duidelijk iets afspreken en dan lukt het maar ook niet altijd.

Ik vraag me af of moeders hun eigen kind hier in herkennen en hoe jullie dit aangepakt hebben, wat voor weg hebben jullie afgelegd en hoe kwamen of komen jullie de dag door?

Ik mag het niet zeggen maar ik ben altijd ontzettend blij als ze in bed ligt te slapen. Dan is er echt rust in huis.



Vergeet er nog bij te zetten dat alles mama mama mama is. Totaal niks papa. Lijkt soms alsof ze een hekel aan papa heeft dan doet ze zo superonaardig tegen hem en begint te schreeuwen als hij haar vastpakt. Papa doet altijd superlief tegen haar dus het ligt echt niet aan hem. Mij doet het heel veel pijn dat zij zo tegen hem doet en mij verstikt ze compleet want ze klampt zich helemaal aan mij vast.

Quote :

Wat moeilijk zeg, ik kan er ook niks zinnigs over zeggen. Allemaal giswerk. Kan 't zijn dat Tatum haar problemen komen omdat ze op die manier aandacht kan krijgen? Wat Renske normaal wegkaapt? Van wat soort dingen wordt Renske heel erg boos?

Denk eerder dat Tatum de spanningen voelt en ook moeilijk om kan gaan met het gedrag van Renske en dat dat een werking op de darmen heeft gehad bij haar. Het zal zeer zeker ook een vorm van aandacht vragen zijn. Als tip kregen wij ook dat we Tatum veel aandacht moesten geven op momenten dat Renske zo'n buien had. Tuurlijk doen we dat maar het is heel erg moeilijk om dat zo te negeren, het beinvloed vaak je hele dagritme. Zij bepaalt voor 99% de sfeer in huis.
Tatum is op het moment ook zo erg op Renske gefixeerd dat ze er ook maar zoveel mogelijk aan doet om het Renske naar haar zin te maken. Ook zij is bang dat ze weer een uitbarsting krijgt. Dat is heel verkeerd wat Tatum doet, daar wijzen we haar ook telkens op, maar ik kan haar zo goed begrijpen. Ze gaat dan ook regelmatig met papa of mama mee naar de winkel of ergens anders naartoe. Om maar even weg te zijn bij haar zusje. Gelukkig gaat ze vanaf maandag naar school, zal voor haar genoeg afleiding zijn.

Waar Renske boos om kan worden? Om eerlijk te zijn, om alles en om niets. Het is echt totaal niet te voorspellen. Ze kan supervrolijk door de kamer lopen of spelen en ineens gooit ze zich op de grond en is het weer eens zover. En dan is er verder niks of niemand in de buurt die wel eens iets gedaan zou kunnen hebben. Maar zo snel kan het ook weer terug omslaan.
We hebben haar eens een keer schreeuwend en tierend uit bed gehaald. Totaal niks mee aan te vangen. Wilde niet op schoot, wilde helemaal niks. Dus ik zet haar naast me op de bank neer. Zelfs 1 kat, die altijd naar de kinderen toegaat als er iets is, werd weggeduwd door haar en deed ze dus anders nooit. Dus we lieten haar maar met rust in de hoop dat het snel over zou gaan. En ineens zie je die gezichtsuitdrukking veranderen, net alsof je de duivel eruit weg zag trekken en ze was weer vrolijk. Alsof er nooit niks gebeurd was. Ik heb dat moment heel eng gevonden. Zeker omdat je haar gezicht zo ineens zag veranderen. Heb er nog steeds geen verklaring voor, maar dit is dan ook een heel extreem raar voorbeeld. Maar zo zijn er dus meerdere gevallen waar er echt geen verklaring voor is.

Ik hoop echt dat we straks eens geholpen kunnen worden, ik trek dit zo niet langer meer.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

Tekenen zal ze echt niet doen als ze zo boos is, dan zal ze de potloden naar je toe gooien. Ze wil dan echt helemaal niks. Ze zegt niet waarom ze zo boos is, daar is ze nog te klein voor.

Het enige traumatische waar ik al altijd bang voor ben geweest is dat het door mijn zwangerschap is gekomen. Heb ontzettend veel stress gehad tijdens de zwangerschap en heb altijd gedacht en nu nog steeds dat daardoor Renske zo is, maar zeker weten doe je het nooit.

De reden dat ze op de psz niet zo is is omdat ze verder ook erg verlegen en bang is en daardoor de buien niet krijgt, ze keert dan meer naar binnen toe. Je krijgt wel contact met haar maar zoekt het niet uit zichzelf. Bij ons thuis en bij opa en oma kan ze helemaal zichzelf zijn en dat weten we dan ook!

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

Alice bij de homeopaat zijn we een aantal keren geweest. In eerste instantie vanwege het hele bange, ze raakte echt volkomen in paniek als er ook maar een vreemde langs haar door zou lopen. Was echt niet meer te doen. Dankzij de homeopatie was dat na een paar weken drastisch verminderd. Daarna zijn we nog eens teruggegaan voor de extreme stemmingswisselingen en driftbuien. Ook dit middel werkte in eerste instantie redelijk goed, werd een heel stuk minder, maar het gekke was dat het bange daardoor weer terug kwam. Dus toen weer dat andere middel maar ja toen kwamen de driftbuien terug en uiteindelijk waren we weer terug bij af. Het angstige is dan wel niet meer zo extreem als toen, nu mag er wel iemand langs haar lopen, zij het wel dat ze zich dan compleet tegen me aanduwt, maar daar hebben ik geen problemen mee. De homeopaat snapte dat ook niet aangezien de medicijnen op elkaar afgestemd zijn en elkaar normaal gesproken niet kunnen afremmen. De homeopaat zei wel dat Renske een hooggevoelig en heel slim meisje was, en was ook precies het middel dat bij haar paste. Dus na een aantal keren proberen zijn we ermee gestopt, mocht uiteindelijk maar tijdelijk baten.

Als baby was ze een erge huilbaby die alleen bij mij wilde zijn. Niemand mocht haar pakken. Alleen papa af en toe. Ze heeft een aantal weken in het ziekenhuis gelegen vanwege het huilen, daar kwamen ze er achter dat ze KMA had, door verandering van voeding is het huilen wel iets minder geworden. Maar weg is het nooit gegaan. Ze heeft altijd een heel pittig karakter gehad, bij het minste schreeuwde ze het uit. Slapen deed ze in het begin zo goed als niet. Zijn toen bij een chiropractor geweest maar ook dit hielp niet. Gelukkig zijn er op dit moment geen slaapproblemen, dat doet ze wel goed.

Als ik haar de volledige aandacht geef verandert dat op dat moment niks in haar karakter. Ze wil op zo'n moment met rust gelaten worden en ook weer niet. Dwz ze loopt wel naar me toe en schreeuwt mama mama en als ik haar dan bij me wil nemen en haar wil troosten dan stoot ze me van zich af, dat wil ze dan ook weer niet. Geloof me, heb alle methodes geprobeerd!! En niet 1 week, maar maandenlang.

Het papa negeren is vrijwel altijd zo geweest. Ze heeft een paar weekjes een papa-periode gehad, toen was alles papa papa. En ik was blij voor hem maar ook voor mezelf. Een enorme last viel van me af, ik kon weer even ademen! En papa had zijn momentjes met Renske. Hij heeft die nu ook nog wel hoor maar die kunnen heel snel voorbij zijn, midden in een knuffelmoment kan zij compleet omslaan. Heel moeilijk is dat dan.

Als ik verdrietig ben (en dat is heel regelmatig) dan ligt het eraan hoe Renske is. Heeft ze een goede bui dan komt ze me troosten, maar heeft ze een slechte bui dan laat ze me volkomen links liggen en verergert het haar gedrag, wat ik ook heel goed begrijp. Probeer het dan ook echt te beperken als zij zo'n bui heeft maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Marie8 je schrijft dat je dochter het voordeel heeft dat ze snel uit een driftbui is juist omdat ze zich zo goed uit. Dat is hier dus niet. Als zij hier in zó'n bui zit dan kan dat soms uren duren, soms een hele dag met af en toe eventjes een goed moment. Zoals ik al schreef slaat zij om om niks. Super driftig naar overdreven vrolijk en weer terug en zo kan dat uren doorgaan, echt om wanhopig van te worden want je weet niet meer hoe je erop moet reageren en of je er wel op moet reageren. Ze zit ook heel vaak zo diep in een driftbui dat ik gewoon zie dat ze er hier met geen enkele mogelijkheid uit kan komen en dan moet ik haar bij me pakken, ook al wil ze dat niet, dan moet ik even vechten met haar totdat ze zich overgeeft en dan is ze op een gegeven moment wel rustig te krijgen.
Ze heeft ook niet de driftbuien omdat ze haar zin niet krijgt, ja ze heeft ze wel maar dat zijn totaal andere driftbuien als waar ik het nu over heb. Een driftbui als ze hun zin niet krijgen hoort gewoon bij het puberen, maar dat is hier niet aan de hand. Er is meer en ik kan er de vinger niet op leggen.

Klinkt stom maar ik had zo graag een gesprek gehad met Derek Ogilvie. Had me er voor opgegeven maar ja kom maar eens door de selectie. En als je dan naderhand ziet welke kinderen wel door de selectie komen dan vind ik dat daar niks mee aan de hand is, ja een opvoedkundig probleem, maar dat is het hier niet. En zo iemand kan je heel misschien wel meer vertellen.
Daarom hoop ik ook dat via het ziekenhuis nu meer naar boven gaat komen. De kinderarts vond het alarmerend genoeg om er meteen werk van te maken, hij zag en hoorde ook dat hier een compleet gezin onder lijdt. En dat de buien van Renske echt niet "normaal' zijn.

Marie8 dat niks werkt van de een op de andere week weet ik ook, ik probeer het ook echt langer, echt maanden! Ben nu ruim 2 jaar bezig en heb alles geprobeerd wat mij gezegd is geworden. Heb het ook heel lang laten rusten in de hoop dat het over gaat, dat het een fase is, want ook dat krijg je vaak te horen, maar begin nu langzaam echt te twijfelen of dit wel een fase is! En denk dat jij ook bedoelt dat we het moeten laten gaan, maar echt geloof me dat doen we, dat hebben we zoooo lang geprobeerd, maar het breekt je op! Zodra ik Renske alweer zo zie dan denk ik alweer...daar gaan we weer! En zo wil ik niet denken. Wil ook echt voorkomen dat ik straks een hekel aan haar ga krijgen, er zijn momenten dat ik haar verwens! Maar ik hou ontzettend veel van haar, zou niet zonder haar kunnen, maar ze verstikt mij. Ik heb echt alles voor haar over. Als er in Amerika iemand zou zitten die haar "beter" kan maken, dwz haar stemmingswisselingen weg kan nemen, dan zou ik me niet bedenken en dit meteen met haar doen. Ik zie gewoon hoe moeilijk zij het heeft, hoe ze worstelt met zichzelf, hoe ongelukkig ze soms is en dat doet een moederhart echt heel veel pijn!
Verkouden is ze overigens haast nooit, heeft op dat gebied een hele goede weerstand.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

Alice ik heb je pb gelezen, heftig hoor! Mocht ik nog met vragen zitten dan zal ik je een pbtje sturen!

Annootje video home training heeft ook al door mijn hoofd gespookt maar dan zouden er hier camera's opgehangen moeten worden want iemand in huis die opnames komt maken zal geen zin hebben hier, dan is Renske namelijk niet zichzelf, zal bang worden en ontzettend verlegen en zal nooit uitlopen op de driftbuien en stemmingswisselingen. Daarbij kan ik die buien ook niet oproepen in haar. Je kunt misschien uren filmen zonder dat er iets gebeurd en je kunt ook uren filmen met constant driftbuien, dat weet je nooit vantevoren. Maar alleen dmv camera's overal in huis te bevestigen zul je pas zien hoe Renske werkelijk is.

Mij humeur wordt zeker vaak bepaald door hoe renske is, ik kan er nu eenmaal niet altijd vrolijk en rustig bijzitten als ik haar er weer in zie schieten. Ben dan op den duur inderdaad wanhopig en radeloos.
Deze ochtend is ze weer even heerlijk rustig en kan ik echt van haar genieten en dat doe ik dan ook volop. Ze is dan zo lief, zo schattig en zo rustig, heerlijk gewoon. Maar je weet dat dit moment elk moment voorbij kan zijn, ik laat het haar niet merken, doe lekker knuffelen en spelen met haar en haar zus. Als zo'n moment komt dan overvalt me dat compleet, tis niet dat ik me al aan het voorbereiden ben en dat ze het aan me ziet, nee ik doe volkomen rustig en normaal tegen haar.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

E mv 2 dat klopt wat je zegt, maar je moet het niet zien in overdreven mate. Het gaat er puur om dat we Tatum in zo'n situaties niet moeten vergeten. Dus als Renske zo'n bui heeft dat we ons niet volledig op haar richten en Tatum maar vergeten. Op zo'n moment moet je Tatum juist aandacht geven omdat zij hier volledig buiten staat en de verstoppingen die zij gehad heeft kunnen te wijten zijn geweest aan aandachtsgebrek. Je moet het dus niet zien dat we Tatum op zo'n moment zoveel aandacht geven dat Renske compleet vergeten wordt, nee we moeten er juist voor zorgen dat we Tatum niet vergeten en dat ook zij aandacht nodig heeft.

Marie8 ik accepteer zeker hulp van buitenaf. we zijn nu ook al anderhalf jaar bezig bij het Riagg. Maar we komen er nu toch wel achter dat dit niet voldoende is, we hebben echt niks aan opvoedkundige tips en eerlijk gezegd had ik van een psychologe meer verwacht dan dit. Voor opvoedkundige tips kan ik bij een pedagoge terecht, deze kunnen je daar meestal nog beter in begeleiden. Het zit veel dieper dan dat, daar zijn we nu wel achter.
En of het hechtingsproblematiek is weet ik niet, weet niet zo goed wat dat inhoud, heb ik me nog nooit in verdiept, maar het zou misschien kunnen want onze band is misschien wel veel te hecht. Hou van beide meiden evenveel maar bij Renske is het soms net alsof de navelstreng nooit doorgeknipt is.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

Ow als dat hechtingsproblematiek is dan is dat hier absoluut niet aan de orde.
Ik was inderdaad degene die informatie wilde inwinnen bij een medium. Ben daar naartoe geweest maar bleek geen echt medium te zijn maar iemand die op intuitie werkt (of zoiets). Heb daar niks aan gehad. De dingen die ze mij vertelde wist ik al. Oke ze wist dan wel dingen te vertellen die ze niet kon weten maar voor mij was het niks nieuws. En ik was daar ook voornamelijk voor Tatum en niet voor Renske.
De psychologe heeft er uiteindelijk niet meer moeilijk om gedaan en heet het geaccepteerd dat we andere mogelijkheden zochten.

Zal er vandaag verder niet meer zijn. We hebben een feestje. Tatum is vandaag 4 geworden. Morgen kan ik weer antwoorden.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)

Veel om te lezen zeg!

Het zou dus toch hechtingsproblematiek kunnen zijn, maar dat is straks aan de kinderarts en de psychologen/psychiaters om dat uit te zoeken.
Ik wil er echt niet perse een naam aan geven wat Renske heeft maar nu weet ik helemaal niks, weet niet waar het vandaan komt, allerlei gekke dingen spoken door mijn hoofd wat het zou kunnen zijn en dat is ook niet goed. Denk dat ze nog te jong is voor testen te doen alhoewel de kinderarts het wel had over testen. Misschien dat ze een voorlopige diagnose zo kunnen stellen? Ik heb geen idee, ik roep maar wat.
Gisteren op de verjaardag van Tatum viel het toch wel meerdere op dat Renske overdreven onnatuurlijk kan lachen! Ben blij dat wij niet de enige zijn die dat zien en we hadden er toen helemaal niks over gezegd. Op zo'n moment, dat ze zo onnatuurlijk lacht en doet krijg ik altijd een naar gevoel in mijn maag, weet niet waarom, maar als ik dan naar haar kijk zie ik Renske niet, net alsof ik naar een ander kind kijk en dat maakt mij weer verdrietig en bang. Nu vanavond was Renske heel eventjes 100% zichzelf, ze was super ontspannen, heel lief en super vertederend. Zo is Renske ook en daar put ik dan weer energie uit om er weer even tegenaan te gaan.
De nachten beginnen nu ook ineens, ze wordt midden in de nacht wakker dat ze niet meer wil slapen. Maar dit kan tijdelijk zijn, eerder eigenlijk nooit last van gehad.
Vandaag heeft de therapeut van Renske gebeld omdat wij daarom gevraagd hadden. Om door te geven dat we via het ziekenhuis verder wilde laten onderzoeken. Het Riagg kon Renske niet meer helpen dan wat ze nu deden. Vond ik wel jammer eigenlijk want had echt meer verwacht. Telkens stellen ze je de vraag wat wij eigenlijk willen? Ja Renske beterder in haar vel zien te krijgen, rustiger, gelukkiger, dat willen wij! Maar hun weten niet hoe ze ons daarbij kunnen ondersteunen. Erg jammer, anderhalf jaar bijna weggegooid. Anderhalf jaar geleden voordat we bij het riagg begonnen waren we ook al eens in het ziekenhuis voor Renske. Toen kregen we een hele andere kinderarts. Deze kon ons binnen 2 minuten op 5 meter afstand vertellen dat er met Renske helemaal niks aan de hand was. Tja daar sta je dan! En nu ineens gaan de alarmbellen rinkelen daar! Hadden ze toen al moeten doen. Maar ja zo blijkt maar weer dat het er ook maar aan ligt wie je te spreken krijgt.

Ik ben wel blij dat Tatum nu voor hele dagen naar school gaat vanaf vandaag. Daar vind ze haar ontspanning en afleiding. Ze vind het er zo ontzettend leuk, dat doet mij weer goed als ik een stralend kind uit school haal. En hopelijk kan ik straks in de toekomst 2 stralende kinderen van school halen.

---

Mama van Tatum (05-02-2008) en Renske (20-05-2009)