Ik weet het niet meer

Ik moet mijn verhaal kwijt, even ano voor het geval er meelezers zijn. Jullie zullen me snel genoeg herkennen, en dat geeft ook niet, maar let even op dat je niet zijn naam noemt 

Het gaat over mijn zoon, vorige maand 6 geworden, en zit nog in de kleuterklas. Vermoedelijk is hij hoogbegaafd, we zijn nu bezig om hem te laten testen, eigenlijk zou dit al veel eerder gebeuren, maar het is er niet van gekomen.
Mensen denken dan al snel, wat is het probleem, je kind is slim... Ja inderdaad, heel erg slim, maar helaas ook de pech dat hij alle andere punten die er bij horen, zoals extreme faalangst, onzekerheid, moeite met autoriteit, altijd de discussie aan willen gaan, erbij heeft.

Eigenlijk gaat het op school heel erg goed, alleen heeft hij soms gewoon geen zin, of is een beetje sago, wat geheel logisch is als je bekijkt hoe zijn thuissituatie is. Verder alles prima, cito hoogste scoren, werkjes maakt hij perfect, wat ook logisch is, hij luisterd goed, is sociaal, heeft veel vriendjes.. Dan zou je denken ja wat is het probleem? Ja dat weet ik dus ook niet.
School blijft aandringen op dingen, nu willen ze weer dat hij geobserveert word, hij loopt al bij een maatschappelijk werker omdat school dit wilde, dit gebeurt ook op school, maar ik begrijp het niet, ze blijven volhouden dat alles goed gaat, maar toch willen ze dit? 
Ik begin meer het idee te krijgen dat ze geld in hem zien ofzo. 

Hij heeft wel problemen, zoals dat hij moeite heeft juist te reageren, werken we al heel lang aan, en gaat steeds beter, maar helaas hij heeft al de naam van 'kutkind' opgebouwd, en een 2e kans kent onze maatschappij niet.
Als er ergens iets gebeurt, thuis buiten, of op school, dan krijgt hij direct de schuld, ook al blijkt keer op keer weer dat hij niet begonnen is, dat hij het eerst juist heeft proberen op te lossen, hij krijgt gewoon de schuld, want hij heeft de naam. Toen hij net op school zat kon hij nog niet dingen pratend oplossen, en sloeg dus heel snel, dit was binnen een paar maanden helemaal over en opgelost. Maar niemand lijkt hem met nieuwe ogen te willen bekijken.
Nog steeds reageert hij niet altijd goed, en het vervelenste is dat hij krabbeld. Om even 2 voorbeelden te noemen. 1 kind pesten hem al een paar weken, en dan in de zin dat hij hem in elkaar schopte, en mijn dochter ook, want dat was het zusje van dus die moest ook klappen krijgen. Dit ging weken door, ondanks melden bij school, zoon die het elke dag weer minimaal 3x melden bij de pleinwachten, en uiteindelijk heb ik er voor gekozen zelf in de pauze om een hoekje te gaan staan (nadat zoon smorgens lag te huilen dat hij nie naar school durfde), en ik zag inderdaad hoe mijn kinderen werden aangevallen. Zoon werd dus flink aangevallen, maar wist dat ik er was, en durfde dus wat terug te doen, en krabbelde kind, gevolg, kind flinke krabbels in het gezicht... Wie krijgt overal de schuld van? Juist.. Na weken in elkaar geschopt te zijn, 1x iets terug doen, en je bent alsnog de lul. Ik snap het, want de klappen die hij krijgt zie je niet van buiten, maar de krabbels wel, en dus is er direct een schrik reactie.
Voorbeeld 2. zoon speelt op klimrek, komt een kindje aan en zegt tegen zoon jij moet weg, zoon negeert, zoals we hebben afgesproken, en kind probeerd hem er vanaf te duwen, 2 meterhoog, zoon schrikt en schopt, kind duikt boven op zoon, en blijft met zijn vuisten op zoon zijn hooft en gezicht beuken. wij konden er niet bij, was boven op een klimrek, zoon ziet kans en krabbeld gezicht open. Wie is de schuldige? Precies. Je hoort het al om je heen, oh dat is pietje weer...

En echt mijn kind is niet heilig, maar het is zeldzaam dat hij begint, in alle gevallen word er door de andere kinderen ook altijd toegegeven dat hun begonnen, maar toch krijgt mijn kind eerst de schuld. Het maakt hem echt stuk, hij is al veroordeeld voor hij wat doet.

En helaas weten kinderen ook heel goed hoe hij reageert en doen ze het erom, hier thuis ook, dan speelt hij buiten, ik ga elke 5 min kijken om de hoek, en hoor dan hoe kinderen pesten, en zie hoe hij zijn best doet het te negeren. kinderen zeggen kom we gaan naar zijn moeder dan moet hij lekker naar binnen. De afspraak die ik met hem hem is dat als het niet gaat of als hij iemand pijn doet hij naar binnen moet, dat weten ze, en ze verzinnen nu dus zelfs dingen. laatst hadden ze niet door dat ik om de hoek stond, en waren al naar mij onderweg, en schrokken zich dood. Het is zo irritant. Hij doet gewoon niks, maar iedereen ziet nog hoe hij 2 jaar geleden was. En ja het zijn de ouders die dingen zeggen, dat weet ik. 
1 van de ouders bijv. tijdje terug, die apte me, dat zoon kinderen aan het slaan en schoppen was en liep te schelden. Zij woont aan de plek waar hij speelt en kan hem dus zien. Wat ze echter niet zag, was dat ik er ook zat, alleen net buiten haar zicht. Ik was er al die tijd bij geweest en hij had alleen maar lief gespeeld met zijn vriendje... Dus ik apte terug luister ik weet niet wat jij wil maar ik zit erbij en er is niks... Toen stuurde ze, ja maar ik stuurde dit al een uur geleden mijn ap doet raar... Ja beetje apart want we zijn pas een half uur geleden naar buiten gegaan en daarvoor zijn we niet buiten geweest... Uiteraard geen reacties meer terug. Maar zo ver gaat het dus.

Het maakt me zo verdrietig, hij doet zo zijn best, echt echt heel erg zijn best, hij slaat niet meer, hij doet niks meer, maar toch word hij gewoon met de nek aangekeken..

wat moet ik hier nou mee, ik weet het niet meer, ik word er vooral verdrietig van. als de iq test aangeeft dat hij hb is gaat hij direct naar een andere school, met leonardo onderwijs. Wellicht heeft hij dan een nieuwe start, want op deze school heeft hij nou eenmaal de naam, en ondanks dat hij niets doet, en slechts in enkele gevallen iets TERUG doet, krijgt hij gewoon geen 2e kans. Maar dan haal ik hem ook bij zijn vriendjes weg. in zijn eigen klas is nooit gedoe, geen ruzie oid, tis altijd in pauze's met andere klassen dat er wat is. Maar hij begint het nu zelf ook te voelen. 

En natuurlijk doet hij ook wel eens wat, hij is niet heilig, daar gaat het ook niet om, hij doet ook weleens rot tegen iemand, dus dat is niet wat ik zeg, maar dat doen alle kinderen.

ik weet het gewoon niet meer, ik zit hier met een dood ongelukkig kind