afgelopen ( bijna) 2 jaar

Hebben jullie ook wel een van die avonden dat je alleen zit en dat je dan nadenkt en een heel verhaal schrijven over de afgelopen tijd en dat je daarna denkt wanneer houd het nu een keertje op.

Ik zal het de 2 jaar even met jullie delen. Het is wel een heel verhaal geworden.

Bijna 2 jaar later.
Mijn ergste nachtmerrie kwam bijna uit.
(Ik ben opgegroeid zonder vader omdat mijn vader plotseling overleed aan een hartaanval. Ik was 1 en mijn broer 4 jaar oud. )
Mijn nachtmerrie was dat mij hetzelfde zou gebeuren, deze nachtmerrie werd bijna werkelijkheid.
21 maart 2010 was de dag dat alles begon. Ik was bijna 10 weken zwanger van ons tweede wondertje. L ons eerste wondertje was 6 jaar oud. Zondag ochtend we lagen nog lekker in bed. Mijn man werd onrustig wakker. Kon niet stil liggen van de pijn. Eerst werd het mij niet duidelijk waar hij pijn had. Hij maakte snel duidelijk dat hij pijn op zijn borst had en in zijn linker arm. Snel belde ik huisartsenpost. Hun waren hier snel. Hij werd maar half nagekeken. Werd even geluisterd en even bloeddruk gemeten. Dat was het. Hoe ik ook aandrong nee het was niet zijn hart. Hoe ik ook zij dat zijn hart normaal veel rustiger was en zijn bloeddruk lager. Hun vonden het normaal. Tja hij weegt ook geen gram te veel. En hij zag er opzicht wel goed uit. O had ik maar meer op mijn gevoel vertrouwt. Hij kreeg pijnstillers want het zullen wel spieren zijn. Ja het was ook een spier alleen het was een hele belangrijke spier. Waar je er maar 1 van hebt.
De hele dag was ik onrustig en mijn man vertrok in een diepe slaap. Ik ben de hele dag en nacht bang geweest.
22 maart 2010 gefeliciteerd met je verjaardag hoorde ik om mijn heen. Tja mijn verjaardag maar ik heb geen ontspannen gezellige verjaardag gehad. Mijn man voelde zich nog niet goed. Afspraak gemaakt bij eigen huisarts voor 15.30. In de wachtkamer begon hij weer te ijsberen en je zag hem steeds meer pijn krijgen. Huisarts vertrouwde het niet n stuurde ons naar eerste harthulp. Ik denk dat we daar rond 16.30 waren. L werd opgehaald door haar oma en tante. Toen kregen wij ook te horen dat het een hartaanval was dat hij medicijnen kreeg en door moest naar een ander ziekenhuis voor dotteren. Bleek dat hij 21 maart al een hartaanval heeft gehad. Wat nee en nu ?? ik ben zwanger en mijn dochter. Nee niet hetzelfde. De grond zakte onder mijn voeten weg. Ik kon niets anders dan huilen. Mijn kindje trapte en trapte en trapte. Ik werd er echt gek van. Hij trapte dag en nacht met geen rust er tussen. Verloskundige gebeld en heeft een echo gemaakt. Kindje voelt jou stress. Ik wilde weten ben jij een jongen of een meisje. Hij liet het niet zien. In het ziekenhuis een echo gehad. Gyn schreef op de verwijzing als rede IETS. Moest hier wel even over lachen. Hij heeft jou helemaal naar gekeken en zei dat onze tweede wonder een jongentje was. 20 weken echo liet et duidelijk nog een keer zien.
In de tussentijd lag mijn man nog in het ziekenhuis. Lisanne lag bij mij in bed en ging moe naar school Omdat ik wilde dat het allemaal gewoon bleef gaan. Maar o wat was dat moeilijk en wat was ik moe. Ik sliep niet en eten kreeg ik niet door mijn keel maar ik moest. Vrijdag 26 maart mijn man kwam naar huis. O wat waren wij blij op de verjaardag van mijn man kwam hij weer bij ons. Alleen 1 ½ uur later lag hij weer in een ambulance. De medicijnen maakte jou beroerd en je had weer pijn op je borst. En nu L brak, papa die superman was. Hij was geen superman. Ik brak ook.
Ik liep maar door en nog waren er mensen die zeiden je moet nu alleen aan je man denken. Jij komt later wel. Pardon!!!!! Ik ben zwanger ik mocht al 5 weken niet meer werken en ik heb ook nog een dochter van 6 jaar die mij nodig heeft. Ik liep maar door bijna niemand heeft doorgehad hoe dit voor mij was en hoe bang ik af en toe nog ben.
Wij zijn nu wel bijna 2 jaar later. We hebben onze zoon in onze armen mogen sluiten. Mijn man leeft en het gaat goed.
In de tussen tijd is er nog meer gebeurd en ik vraag mij wel eens af wanneer houd het nu op.
Zwangerschap is vanaf toen niet makkelijk geweest. Ik ben 5 keer opgenomen met prematuren weeën. Ik heb meerdere blaasontstekingen gehad. Ik kreeg bedrust. En ik had/heb bekkeninstabiliteit. Bevalling is wel heel erg snel gegaan. Bevalling gehad van 35 minuten.
Onze hond die wij 8 jaar hadden is 2 weken naar de geboorte van onze zoon overleden.
L heeft ADHD een DCD en is hypersensitief.(zijn we nu een klein half jaar achter) Ze heeft al jaren problemen met eten. Het gaat periodes goed maar ook heel slecht. Morgen moet ik hiervoor ook naar de kinderarts met haar
A is een heerlijke eigenwijze peuter. Hij is erg ondernemend kent geen angsten en eten tja wat moet ik daar mee.
Ik ik ben op ben moe alles doet pijn ik blijk fibromyalgie te hebben.
Mijn moeder word oud en gaat erg achteruit. Mijn moeder is altijd manisch depressief geweest. Nu ze ouder word lijkt dat weer erger te worden ze vereenzaamd en valt af……Ze is nu 72 jaar en ik ben bang dat zij 75 niet gaat halen als het zo doorgaat. Wij zijn aan het strijden dat zij naar een verzorgingshuis mag. We krijgen de indicatie maar niet rond. Nu gaat de huisarts ons helpen. Hij vind ook dat het zo niet langer kan.
En ik moet sterk zijn………………………..Af en toe zou ik graag weer even kind zijn en in de armen van mijn sterke OPA kruipen en niet meer van zijn schoot af komen. OPA ik mis je nog altijd. Maar ik weet dat jij altijd met ons mee kijkt. Mijn Opa was mijn vaderfiguur. Hij was mij alles.
Nu moeten jullie niet denken dat ik depressief ben of dat ik mij zelf wat aan zou doen.
Never… als ik morgen vroeg wakker word en eerst komt er een meisje van inmiddels 8 bij mij in bed kruipen en komt in mijn armen liggen en dan horen wij samen dat haar broertje roept bumbaaaaaaaaaa dan ben ik gelukkig heel gelukkig.
Gelukkig dat 2010 ons niet klein heeft gekregen. Dat wij kunnen genieten van elkaar en van ons gezinnetje. Oke af en toe is het zwaar en dan denk ik was deze dag maar vast voorbij. Maar ik zou geen dag willen missen van mijn gezinnetje.

Dank je wel. Het voelt ook wel even lekker om het van mij af te schrijven.

ik zie alleen dat er een foutje in staat ik was niet bijna 10 weken zwanger maar bijna 20 weken zwanger.

ja even weer ruimte maken zodat we weer verder kunnen.
Ik zeg ook altijd. oke nu weer opstaan en weer doorgaan. En vergeet niet te genieten van alle kleine dingen.

Ik heb vanavond mijn verhaal voorgelezen aan mijn man. De tranen rolde mij over mijn wangen. Ik ben zelf wel blij dat ik mijn gevoel opgeschreven heb.

mafkees ja is echt zwaar tijdens de zwangerschap zoiets mee te maken. Gelukkig heeft jou man het ook overleeft.

Dank je wel voor al jullie knuffels