Mama-life
| Even Zo schreef op: 01-04-2015 16:30:19 |
dat je de koek op is met je relatie?? ik moet zeggen dat ik niet lekker in mijn vel zit. heb op mijn werk een hoop gezeur en ik ben het zo vreselijk spuugzat allemaal. wij hebben niet echt een soepel gezinsleven, alles lijkt vanaf het begin af aan een strijd te zijn. het moeder/ouder zijn vind ik moeilijk en zwaar. Ik probeer positief te zijn en een lieve en leuke moeder. ik heb alles voor ze over maar ik heb een negatieve man. hij heeft een strijd verhouding met onze zoon en de kinderen zijn ook niet makkelijk maar dat begrijp ik dan wel weer. niets kan bij ons gewoon even leuk of spontaan gaan. alles gaat moeilijk, met ruzie negativiteit. normaal gesproken kan ik het wel hebben, ik ben de spil va het gezin, mijn man zit thuis, doet wat hij kan en wil en ik werk maar neem ook de beslissingen en voel mij eigenlijk gewoon de man in huis. het is in onze 20 jarige samenzijn zo gegroeid. hij doet het huishouden en een deel van de zorg voor de kinderen maar ik ben ook de positieveling. we lopen allemaal op eierschalen en vooral mijn man ziet alles van de kinderen en alles moet bijna perfect, voor zichzelf is hij niet zo, het lijtk wel of hij zijn tekortkomingen niet wil zien en alles richt op de kinderen. ze worden er gek van en ik ook. en hoeveel tegengas ik ook geef, hoe ik het ook probeer te brengen dat ze doen wat ze kunnen hij lijkt het niet te begrijpen. niemand is helemaal slecht zo ook mijn man niet, hij doet ook echt alles voor de kinderen maar vaagt zichzelf helemaal weg. ik zeg schreeuw wel eens dat hij aub een eigen leven moet gaan zoeken ipv zo te plakken op dat van vooral mijn zoon. maar het komt niet door. mijn zoontje is al eens bij een psycholoog geweest, die zei dat mijn man een deel van het probleem is maar dan loopt hij weg en is hij er klaar mee, met dat gekke mens.. ik sta nu op knappen, vanmiddag weer ruzie gehad en de kinderen waren er nu bij. de koek is op.. ik voel mij er zo klaar mee. dat ben ik niet, ik wil gewoon rust en en een beetje gezelligheid. ik zie er tegen op dat we met zijn allen thuis zijn. het is altijd stress en spanning. afgelopen weekend idem dito en ik ben maar met de kinderen naar buiten gegaan en heb een half uur door de plassen gerend met ze. een lol dat we hadden. toen we thuis kwamen gelijk de domper.. ik wil dat niet meer.. ik wil mijn kinderen een gezinsleven geven maar ten koste van wat? volgens mijn man steun ik hem niet en dat klopt ook, hij is zo vreselijk neurotisch streng dat ik dat niet kan steunen. ik voel mij een slechte moeder als ik het niet voor ze opneem dan. er is niets of niemand die mijn kinderen zo laat voelen, ook mijn grote liefde niet. als ik erover wil praten dan zeur ik of moet hij weg. als ik boos ben dan valt er niet met mij te praten zegt hij.. dus tja... wanneer dan wel? misschien moeten we gewoon op proef uit elkaar, eens kijken hoe dat is maar ik weet precies wat er dan gaat gebeuren.. dat komt nooit meer goed. waarom kan hij niet gewoon de man zijn waar ik 20 jaar geleden op ben gevallen, we hebben samen behoorlijk wat meegemaakt maar waarom verbittert hem dat zo en kan ik wel de lichtpuntjes van ons leven zien. ik kan toch niet alleen een gezin bij elkaar houden, of hoe kan ik dat, vertel me dat? hij loopt nu bij de huisrts, slaapt niet meer, zit vol spanningen maar dat doet hij zelf, maakt met iedereen ruzie.. hij gaat er aan onderdoor maar ik verdom het mijn gezin mee te laten trekken.. ik wil hem helpen maar hoe doe ik dat? ik wil ons helpen maar hoe doe ik dat? hulpverlening is niks hoor ik overal, hij heeft geen vrienden meer.. wat moet ik hier nou mee? |
| Quote |
| Ma Dalton schreef op: 01-04-2015 16:39:12 |
jullie lopen allebei over. ik zou een afspraak maken bij de huisarts en kijken wat er mogelijk is/
welke hulp je kunt krijgen. Je man klinkt depressief. En jij overbelast. Dit is niet het moment om
keuzes te maken, want ben je er dan wel klasr voor om je kinderen zonder jou als buffer elk weekend/
de helft van de tijd bij hem te laten zijn? sterkte  |
| Quote |
| Fransje72 schreef op: 01-04-2015 16:50:16 |
Pff. Eerst een knuffel voor je. . Ik herken veel in
je verhaal. Niet van mijn man maar van mijn vader. Daar begon hetzelfde toen hij door ziekte thuis
kwam te zitten, mijn moeder werkte en ik naar school ging. Hij ging zich met alles bemoeien, alles
moest zoals hij wilde en zo niet dan kreeg je van alles voor je voeten geworpen. Ik ben zo snel
mogelijk uit huis gegaan. Ik kon het niet meer op in die negativiteit te zitten. Hij had/heeft
ideeen die niet met de realiteit overeen komen, maar wat hij zegt is waarheid. Ik ben al lang het
huis uit en heb mijn eigen gezin en gelukkig is mijn man niet zo. Mijn vader is nog steeds zo, mijn
moeder heeft voor hem gekozen, wat ik haar wel kwalijk neem. Voor mijn kinderen zijn het een leuke
opa en oma, ik moet op eieren lopen. Ik ben egoistisch, voed de kinderen niet goed op, ben te
streng, dan juist weer niet. En zo doet ie niet alleen bij mij. Vrienden hebben mijn ouders niet.
Vorig jaar wel eens iets van gezegd (was dat ze aan iedereen over hun "dochter" in indonesie
vertelde, terwijl dat mens op geld uit is. Het mooie is dat ik het zwart op wit heb van haar, maar
volgens hun heb ik dat uitgelokt). Mensen vroegen aan mij of ik een zus had want ze waren zo vol van
haar. Toen ik ze daar op aan sprak was het enige wat ze wilden weten wie dat zei. Ik heb ze ook
verteld dat ze gern vrienden hebben, de hele dag alleen maar thuis, af en toe de hond uit laten.
Maar ik zie dat fout. Mijn moeder mag niet met mij of haar zussen op stap. En ze laat het toe.
Iedereen is tegen hun. Niks mag, want het kost allemaal geld. Zo maar spobtaan met ons een weekendje
weg. Nee, is te duur. Maar als wij gaan, zijn ze boos omdat we ze niet meenemen.Dit is mijn verhaal, het verhaal misschien vanuit een van je kinderen, ik weet het niet. Leven in negativiteit is niet fijn, vreet energie. En eerlijk, als ik geen kinderen had, had ik allang met ze gebroken. Maar ik wil mijn kinderen een opa en oma niet wegnemen. En zolang ze normaal doen tegen ze.... Succes met je beslissing. Lijkt me niet gemakkelijk in dit geval. Want realiseer je, het zal niet aan hem liggen.  |
| Quote |
| Bepje schreef op: 01-04-2015 17:21:49 |
Tijd voor hulp. Begin bij je huisarts. Tegen je man kun je zeggen dat je zijn oude ik mist en dat je
graag samen aan verandering wil werken. Hij is niet meer zoals hij was maar jij ook niet zeg je
zelf. Scheiden lost misschien helemaal niets op of je krijgt er meer problemen mee. Ik zeg niet dat
je het nooit moet doen hoor maar eerst andere dingen proberen kan enorm helpen. Veel sterkte ! |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 01-04-2015 17:29:59 |
Ik denk dat je deze vraag bij je man mag neerleggen... Hoe lang moet ik doorgaan voor ik weet dat het op is? Niet te lang uitwijden en in een gesprek niet alleen zijn zwakke kanten benoemen maar ook je
eigen. |
| Quote |
| Smvn&d schreef op: 01-04-2015 17:30:39 |
Ik heb geen idee meis.. Ik denk dat je dat voelt.. En jij voelt het denk ik. Misschien relatie therapie wat? en waarom zit je man thuis? die van mij is een half jaar thuis geweest en was toen ook echt niet gezellig. Ligt het daar niet aan? Hij heeft nu inderdaad gewoon geen leven, geen vrienden... dan ga je je vanzelf continu met andere bezig houden denk ik. Merk ik bij mezelf ook wel, ik heb dan wel vrienden enzo, maar toch, ben eigenlijk altijd thuis, overdag alleen, uit school met de kids, en ik merk soms dat ik me ook overal aan irriteer, gewoon weg omdat ik toch niks anders te doen heb als me aan andere irriteren ofzo.. geen idee. |
| Quote |
| Fransje72 schreef op: 01-04-2015 18:06:43 |
Iedereen heeft wel eens dagen dat je je aan alles en iedereen irriteert. Ik proef bij to dat
dit dagelijks is. En dat breekt je op. Als je er dan niet over kunt praten, breekt dat op. Therapie
zal misschien wel helpen. Anders misschien voor jou alleen, zodat je wat handvaten krijgt. En als je
altijd thuis zit, en ik merk dat ook bij mezelf, dan zie je ook alles. En dan kunnen ze het ook
gewoon tegen me zeggen. Heb ik liever dan dat ze op eieten gasn lopen omdat mama zoveel pijn heeft.
Zij hebben ook een leven en leven ook hier in huis. Maar het blijft lastig. |
| Quote |
| Marjolein852 schreef op: 01-04-2015 18:08:08 |
Lijkt me tijd voor relatie therapie. Jullie zijn beide duidelijk veranderd in die 20 jaar, veel
meegemaakt, dat laat sporen na. De kunst is om weer tot elkaar te komen. Daarbij kan relatie
therapie helpen.. |
| Quote |
| Kees schreef op: 01-04-2015 19:34:48 |
je vraag is " wanneer weet je het?" jij weet het nu niet, want je twijfelt  en twijfel is goed, dat geeft je toch nog vechtlust. je bent positief schrijf je, wat gaat er allemaal wel goed? wat is er aan de hand met je man? is er een oorzaak waarom hij zich zo opstelt? probeer hem te helpen, niet als hulpverlener maar als partner die de weg van hulp voor hem uitstippelt. niet dwingend, maar hulpvaardig. trek bij je man aan de bel en uit je zorgen bij je huisarts, dat is de eerste stap. als je echt zeker weet dat dit het is, voel je dat vanzelf. van het ene op andere moment, geloof mij |
| Quote |
| Mamajenti schreef op: 01-04-2015 19:40:36 |
Zolang je twijfelt, is het nog niet op. Zoals kees al zegt, als het op is, weet je het en twijfel je
niet meer. Maar het is wel tijd voor gesprekken, samen of met hulp. Maar er moet iets gebeuren denk ik. Sterkte |
| Quote |
| Even Zo schreef op: 01-04-2015 20:04:36 |
wat mooi gezegd kees   we gaan de kinderen zondag avond uit logeren doen en gaan dan even flink praten, en maandag even relaxen. misschien komen we tot een plan van aanpak. |
| Quote |
| Liefje schreef op: 02-04-2015 00:02:50 |
Relatie therapie lijkt mij wel verstandig ik hoop dat je man daar aan mee wil werken. En ik hoop dat
je zondag een goed gesprek hebt |
| Quote |
| Xlente-marjolein schreef op: 06-04-2015 16:30:25 |
Ik wist het toen ik na anderhalf jaar praten, gevoelens uiten, therapie en alles geprobeerd te
hebben nog steeds het licht niet zag en ... na ja, ik zal niet alles zeggen. Je blijft voor de rest van je leven met elkaar verbonden door de kinderen, besf je dat goed. Maar wij blijven praten, vieren de partijtjes en verjaardagen van de kinderen samen, komen bij elkaar over de vloer, want de kinderen hebben hier niet voor gekozen. succes, praat, ook met anderen in je omgeving. Dat had ik ook moeten doen. Marjolein
|
| Quote |
