Verdrietig over nieuwsberichten

Weet niet of dit het goede hoekje is.

ik moet dit gewoon even kwijt. Al het leed wat je dagelijks leest. Ik trek het me allemaal zo aan, vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Ben zelf ook moeder van 2 jongens.

vaak blijven sommige berichten echt door mijn hoofd spoken. wil ook dan van alles erover lezen,terwijl ik eigenlijk weet dat ik het niet moet doen als het mijn hoofd weer uit moet.

maar nu met die aanrijding waarbij baby Milan om het leven kwam....ik kan het echt niet van me af zetten...lijkt wel of ik zelf in de rouw ben ofzo. moet er gewoon echt van huilen.ook weet van alles over gelezen, en dan het interview met de opa van Milan.....echt hartverscheurend. Waarin hij vertelt dat zijn dochter de klap hoort en naar buiten rent om dan als eerste milan te zien liggen op zijn dekentje.
in een ander bericht stond ook haar naam en heb op Facebook gekeken... Allemaal super mooie foto' s van het gezinnetje en een huis vol kanootjes en kaartjes... 
weet dat ik dat echt niet moet doen omdat ik al zo emotioneel reageer.
kan er savonds zelfs niet van slapen en voel ook letterlijk pijn. Overdag ben ik zelfs chagrijnig en verdrietig erom.
ik vind dit echt heel erg eigenlijk...leef zo met hen mee terwijl ik ze niet eens ken..
niet verkeerd bedoelt hoor maar het zo me eigenlijk toch niet zo bezig moeten houden.
be'n oom nog eens een beeld denker en heb echt last van beelden in mijn hoofd,van het ongeluk, van het verdriet thuis en hoe hun dode kindje daar is en morgen begraven word.

mijn man vind het ook echt vervelend dat ik ervoor mee zit maar hij vind het ook vreselijk voor hun,maar heeft ook zoiets van laat het los! Gelukkig is het niet hier,,

wie heeft hier nou ook zo'n last van of ben ik de enige?

wil er eigenlijk over praten, soms een gesprek draai ik die kant op,zo van wat erg hè met dat baby'tje?
iedereen reageert ja inderdaad echt vreselijk ja maar gaan gewoon weer verder.

Weet niet waarom het mij zo bezighoud.

sorry voor mijn lange verhaal maar moest het even kwijt!

Quote xsara:

ik kan me dingen ook heel erg aantrekken. een film of inderdaad een artikel. Maar wat me opvalt bij jou is dat je het ook echt opzoekt. dat doe ik niet, als ik weet dat er een film op komt die me echt wat doet, zoals 2e wereld oorlog films dan kijk ik bewust niet. artikelen die me echt raken of topics hier zoals de moeder die overlijdt die lees ik niet omdat me dat gewoon zo aangrijpt dan. Als ik jou was zou ik  beginnen met zulke dingen misschien wel in een artikel te lezen maar verder niet uit te spitten en op te zoeken op bijvoorbeeld facebook. probeer als je je zo voelt dan een leuk onderwerp in je hoofd te halen of door je beeld denken er iets anders van te maken wat niet zo heftig is.

ik weet dat ik dat ook niet moet doen,maar kan het niet laten, echt niet om te nieuwsgierigen,maar omdat ik gewoon echt te doen heb met deze mensen...maar ik weet ook goed als ik er eenmaal een beeld bij heb dat het er niet makkelijker op word. Heb sowieso een groot empatisch vermogen.
kan er niet tegen als mensen verdriet hebben, zou iedereen wel kunnen troosten.
misschien als ik er een beeld bij heb geeft het een gevoel dat ik meeleef ofzo, ik weet het niet waarom ik het doe.

Heb de afgelopen week regelmatig nog naar de foto's zitten kijken en dan zit ik echt gewoon te huilen..

heb mezelf vanaf vandaag ook gedwongen om dit niet te doen, maar het blijft in mijn gedachte spoken.

weet ook niet waarom het me zo bezig blijft houden, heb er nu echt veel meer last van dan anders, zijn zoveel berichten geweest waar ik mee bezig hield,maar nu is het erger, misschien de manier Waarop, zo oneerlijk.

ik hoop voor hen oprecht dat het hun gegund is dat er nog broertjes of zusjes komen van Milan, dat ze toch ooit van een gezinnetje kunnen genieten, dat het een plekje krijgt en ze de kracht vinden om door te gaan, ondanks deze afschuwelijkE gebeurtenis!