Mama-life
| Boterbloem schreef op: 18-02-2015 08:18:48 |
Als iemand kanker heeft of een andere ernstige
aandoening, noemen artsen hulp bij zelfdoding zeker denkbaar. Bij patiënten met psychische
klachten of dementie zien beduidend minder artsen het zitten om euthanasie te plegen. Dat blijkt uit een enquête onder 1456 artsen in Nederland, uitgevoerd door VUmc in samenwerking met het AMC en Erasmus MC. Het onderzoek is woensdag gepubliceerd in Journal of Medical Ethics. Hoewel de enquête in 2011 is gehouden onder huisartsen, specialisten ouderengeneeskunde en ziekenhuisspecialisten, zijn de uitkomsten volgens de onderzoeker nog steeds representatief. Een ruime meerderheid van de artsen, 86 procent, is bereid om euthanasie uit te voeren. Dat geldt vooral voor huisartsen (93 procent) en specialisten ouderengeneeskunde (87 procent) en in mindere mate voor ziekenhuisspecialisten (74 procent). OnderscheidEr is wel een duidelijk onderscheid in de bereidheid tussen de aandoeningen die een patiënt heeft. 27 procent van de artsen zou een euthanasieverzoek inwilligen van iemand die lijdt aan het leven, ongeveer een derde zou dat doen bij iemand met een psychiatrische aandoening, vier op de tien bij iemand met beginnende dementie en 29 procent bij iemand met gevorderde dementie. Daar tegenover staat dat ruim acht op de tien artsen bereid zouden zijn euthanasie te plegen als iemand een ernstige lichamelijk aandoening heeft zoals kanker. TwijfelEen reden dat artsen meer moeite hebben met het eventueel uitvoeren van euthanasie bij mensen met psychische klachten, is volgens het onderzoek twijfel in hoeverre het lijden ondraaglijk is. Bij mensen met dementie is het al helemaal lastig aan te tonen of er sprake is van lijden, omdat er niet goed meer gecommuniceerd kan worden. De in 2012 opgerichte Levenseindekliniek, dus nadat deze enquête is afgenomen, krijgt ieder jaar meer euthanasieverzoeken van mensen met psychische klachten omdat de eigen huisarts het verzoek niet wil honoreren. 1035 mensen hadden zich afgelopen jaar met een euthanasieverzoek gemeld, iets meer dan een derde vanwege een psychiatrische aandoening. Zeventien psychiatrische patiënten kregen uiteindelijk hulp bij de zelfdoding. |
| Quote |
| Xsara schreef op: 18-02-2015 08:29:19 |
mijn moeder is 64 en heeft oa. vasculaire dementie en dementie en zit nu al bijna 2 jaar in een
verpleeghuis, gesloten afdeling en als je ziet hoe erg het is gesteld met die mensen.. Dan begrijp
ik niet dat iemand die oorsuizen heeft wel een arts kan vinden maar iemand die helemaal alleen in de
wereld komt te staan, helemaal niemand meer herkent, in foetus houding op bed ligt, zichzelf bevuilt
en alleen maar kreten uit kan brengen nog niet mag kiezen om Dat mens onterend bestaan af te
sluiten. Nu ben ik uberhaupt voor euthanasie, ik vind dat je altijd moet mogen beslissen of je uit het leven wilt stappen of het nu medisch of psychisch lijden is... |
| Quote |
| Mamavonn schreef op: 18-02-2015 09:07:25 |
En dat is nou precies het probleem. Je moet bij je volle verstand zijn en daar wordt aan getwijfeld
bij mensen met dementie. |
| Quote |
| Monica Mv 2 schreef op: 18-02-2015 09:09:48 |
Als ik zie hoe mijn demente oma geleden heeft. Iedereen wilde haar helpen maar zolang haar hart het
deed kon niemand iets. Als je zo lijden moet en het leven geen leven meer is. Moet je zo iemand
kunnen bevrijden en uit liefde zeggen. Ga maar, het is goed zo  |
| Quote |
| Kees schreef op: 18-02-2015 09:13:28 |
tja lastig...in hoeverre ben je in staat om vol overtuiging euthanasie te kunnen kiezen als je
psychisch ziek bent? in hoeverre is er kans op genezing? en ben je jezelf wel als je tot zo'n keuze komt? |
| Quote |
| Suus schreef op: 18-02-2015 09:17:56 |
Ik ben eigenlijk überhaupt niet voor euthanasie. Maar goed, in de discussie wel/niet denk ik
dat mensen niet altijd beseffen dat ondraaglijk lijden niet is wat wij zien Maar wat iemand ervaart. |
| Quote |
| Debby1977 schreef op: 18-02-2015 09:37:47 |
Ik heb gewerkt met de doelgroep, alleen dit was dementie + Mensen met hele ernstige
gedragsproblemen. 1 meneer was bezig met euthanasie toen hij te slecht werd en toen kon hij er niet
meer met volle verstand over beslissen. Gevolg is dat deze man in zijn eigen wereld leeft. Ernstige
afasie heeft en extreem agressief kan zijn. Zijn vrouw komt meerdere malen per week op bezoek en is
er erg verdrietig om dat haar man zo moet leven. Ik ben voor euthanasie, maar bij dementerenden is het gewoon moeilijk. Ze zijn niet meer in staat om er met volle verstand voor te kiezen |
| Quote |
| Monica Mv 2 schreef op: 18-02-2015 09:42:02 |
Mijn vader had kanker, het ging niet meer en hij koos voor euthanasie. Hij heeft gewacht tot Guus
een zware operatie achter de rug had en wist dat het goed ging. En mij beloofd om over hem te waken.
Hij was er gewoon echt klaar voor. Hoeveel verdriet ik ook van alles heb. Dit was goed
zo. En ik denk dat je zoiets pas kan zeggen als je zoiets ervaren hebt. Maar toch, dit was ook zoveel beter geweest voor mijn oma, dat lieve mensje heeft jarenlang ondraaglijke pijnen gehad omdat ze niet meer helder van geest was. Dat heeft mij veel meer verdriet gedaan. |
| Quote |
| Queen@home schreef op: 18-02-2015 10:14:16 |
Ik werk met dementerenden op een gesloten PG afdeling. En inderdaad er zijn er die eigenlijk gewoon
liggen of zitten te vegeteren. Maar zij kunnen niet meer beslissen of ze euthanasie willen. Onze
taak is in iedergeval om te zorgen dat deze mensen nog wat warmte ervaren in hun leven, een
zonnesraaltje voor ze te zijn en dat probeer ik serieus. je weet niet wat ze er van meekrijgen maar
af en toe een lach terugkrijgen is echt fantastisch. Je hebt ook dementerenden die zich in een andere leeftijdsfase bevinden. Sommigen zijn zover weg dat ze menen een kind te zijn. en weer anderen zitten in een fase van zorgen voor hun kinderen. Die vind ik echt wel zielig. ze denken dat ze naar huis moeten want de kinderen komen thuis en die moeten naar bed/school enzovoorts. Die vind ik echt heel zielig. Je houd dit soort mensen echt gevangen. Het is moeilijk om hen tevreden/gerust te stellen. Maar als het lukt! Zo heerlijk! Maar ook zij zijn niet in staat om over euthanasie te beslissen. Ze weten niet eens dat ze dement zijn De groep die in de lichtste fase zit besft dat ze demnet worden, dat ze af en toe vreemd praten en vreemde dingen doen, zo af en toe beseffen ze dat ineens. Alleen zij willen het niet weten. Met hen zou het bespreekbaar kunnen zijn, maar toch. In hoeverre kun je ze toerekeningsvatbaar noemen Het is gewoon zo moeilijk, ik snap best dat een arts terughoudend is. Familie kan iets wel willen maar wil de patient het ook? |
| Quote |
| Xsara schreef op: 18-02-2015 11:11:19 |
is het dan niet gewoon acceptabel dat mensen die dementie hebben op een bepaald moment gewoon uit
hun lijden worden gehaald?? Dat de verpleeghuis arts in overleg met de familie een beslissing in
neemt bijvoorbeeld. Na wat ik gezien heb en echt wekelijks zie vind ik dat echt het overwegen
waard.. Als iemand dement is maar gewoon nog plezier heeft en grapjes maakt, vrede heeft met de
situatie dan is er ook geen sprake van, maar als iemand dagelijks verdriet heeft, helemaal van de
wereld is geen controle meer heeft over zijn/haar doen, denken, zichzelf bevuilt en ga zo maar
door... Ik persoonlijk zou zo geen jaren willen leven.. mijn moeder is zelf (nog) niet zover maar
het lijkt mij verschrikkelijk voor haar als ze zo 80 zou moeten worden.. Ik moet er niet aan denken,
dat breekt mijn hart... ik zal alles voor haar doen en blijven komen tot het einde maar echt het
breekt mijn hart nu al..  |
| Quote |
| Mv5 schreef op: 18-02-2015 11:36:47 |
lastig inderdaad. persoonlijk vind ik dat het mogelijk zou moeten zijn. in een situatie dat iemand
geestelijk 'niet toerekeningsvatbaar' is, zou dat in overleg met arts en familie besloten kunnen
worden. de familie kent iemand toch goed en weet wat hij/zij zou hebben gewild. mijn vader zegt altijd; als ik dement wordt, dan doe je maar wat in mijn koffie. niet dat ik dat ooit zou doen, dat zou ik echt niet kunnen, maar dat geeft wel aan hoe hij erover denkt op het moment dat hij nog gewoon helemaal helder is en wat hij graag zou willen. voor mensen die depressief zijn ligt het nog lastiger. dementie ga je ooit aan dood, volgens mij maximaal tien jaar en dan is het gedaan (al is dat ook verschrikkelijk lang als je enorm lijdt) maar bij depressies kan het goed zijn dat iemand nog heel jong is en dus nog heel lang ondraaglijk zal lijden. maar ja, euthanasie? is er kans op genezing? in hoeverre ben je op dat moment in staat helder na te denken? maar denk wel dat het aantal zelfmoorden enorm zal dalen als euthanasie voor psychisch ernstig zieken mogelijk zou zijn. moet er van te voren natuurlijk wel goed door verschillende artsen gekeken worden naar de mogelijkheden. |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 18-02-2015 11:39:00 |
Hoe zit het eigenlijk met de arts, hebben artsen zelf de vrije keuze wel of niet euthanasie uit te voeren? Mogen zij weigeren als zijzelf bezwaren hebben? Of is het zo dat wanneer je voor bent je eigenlijk het ook altijd moet doen als het volgens de 'regels' klopt? |
| Quote |
| Xsara schreef op: 18-02-2015 12:43:28 |
ja volgens mij mag een arts altijd weigeren als hij/zij dat niet wil... ze leggen een eed af om
levens te redden en niet te eindigen lijkt mij zo.. ik ga het zelf ook eens bespreken met de arts van het verpleeghuis, hoe zij hierin staat.. ik vind het eigenlijk wel belangrijk om het te weten.. maar ik denk dat men ook "passief" een leven kan beeindigen en ik denk dat dat heel vaak wordt gedaan, door het niet geven van drinken/vloeistof.. dan ga je uiteindelijk ook dood maar is het geen euthanasie. toch?? en inderdaad het aantal zelfmoorden zou ook een stuk minder zijn.. Ik vind als kans op genezing aanwezig is dat het ook een heel ander verhaal is maar eigenlijk is het heel erg persoonlijk en moet zoiets ook per persoon goed bekeken en afgewogen worden.. want wat is ondraaglijk lijden?? het is erg persoonsgebonden natuurlijk... lastige vragen maar wel fijn om het er eens zo over te hebben..  |
| Quote |
| Danna schreef op: 18-02-2015 13:06:45 |
En wat is lijden? Ik heb vaak mensen gezien die zeiden: geef mij maar een spuitje als ik niet meer
thuis kan wonen. Toen het zover was, was het leven toch nog wel de moeite waard. Je kunt pas weten
hoe je het ervaart als je er in zit. Dat wij dementie ondraaglijk lijden vinden, hoeft niet te
betekenen dat zij dat zelf ook zo ervaren. Daarom moet je denk ik ook zo terughoudend zijn met
euthanasie bij mensen met dementie. Met goede begeleiding kun je vaak toch nog wel wat toevoegen.
Het is moeilijk om te zien dat iemand je neit meer kent, maar is dat voor die ander net zo moeilijk
als voor jou? Ik zou het vreselijk vinden als ik mijn kinderen niet meer zou herkennen, maar als ik
ze niet meer ken, hoe ervaar ik dat dan? Als ik niet weet dat ik ooit kinderen had, mis ik het dan
dat ik ze niet ken? Moeilijke kwestie, maar wel iets om heel zorgvuldig mee om te gaan. (Los daarvan vind ik dat het niet aan mij is om te beslissen over mijn levenseinde, maar daar denkt iedereen anders over) |
| Quote |
| Monica Mv 2 schreef op: 18-02-2015 19:30:20 |
Bij mijn vader wilde geen enkele arts uit het ziekenhuis het doen. Dat is uiteindelijk de eigen
huisarts in het ziekenhuis komen doen. Het was haar 3e keer en deze voelde als dankbaar zei ze. Dus artsen mogen zeker weigeren |
| Quote |
| Femke schreef op: 18-02-2015 19:47:41 |
Eigenlijk gebeurt het nauwelijks in het ziekenhuis...zodra je uitbehandeld bent mag je naar huis,
dan heb je gelukkig nog best wel wat recht op hulp. Mijn moederheeft ook in mijn bijzijn euthanasie
gedaan, door de huisarts. Maar man wat had die het erook moeilijk mee, vergis je niet hoe het eruit
ziet en wat voor impact het heeft. Mijn moeder was eigenlijk nog best goed, maar op de dag dat niet
meer zelfstandig naar het toilet kon was dw grens bereikt. Je moet dit eigenlijk al met je
huisarts bespreken voordat je maar iets van ziek bent, een wilsverklaring waarin je dat omschrijft.
Bij dementie en in welke mate. Vaak is het wel zo dat er veel passieve euthanasie wordt gepleegd in
verpleeghuizen...dwz geen long of blaasontsteking meer behandelen met ab. En dan met veel
slaap enpijnstilling de boel verkorten...ook is soms de mening van familie toch wel heel anders als
diegene zelf voordat ze dement waren. Genoeg ouderen die zelf door het geloof absoluut geen
euthanasie zouden willen, maar kinderen die de bezoekjes en zorg van pa niet meer willen dragen.
Uiteindelijk is het zon persoonlijk keuze dat als iemand geen wilsverklaring heeft je als arts echt
het leven niet actief gaat beeindigen, artsen zijn zo opgeleid en gedreven om mensen beter te
maken...en in nederland zijn we relatief al zo ruimdenkend. Als je hier in coma een slechte prognose
hebt, ookal ben je niet hersendood dan worden de machines uitgezet...in de meeste landen hooguit als
je hersendood bent maar ook die worden vaak met machines zo lang mogelijk in leven gehouden |
| Quote |
| Boterbloem schreef op: 19-02-2015 14:04:39 |
Ik ben voor mijzelf tegen euthanasie. Toch begrijp ik het soms wel... |
| Quote |
