Ik weet het echt even niet meer. Mijn vierde is 12 en het gaat de laatste tijd absoluut niet
lekker met haar.
Ze is echt aan het puberen en niet zo'n beetje ook. Alles was ik vraag is NEE,
ze luistert slecht, zoekt continu ruzie met alles en iedereen hier thuis, vind dat ze niks mag, is
vaak boos, verdrietig, gefrustreerd.
Ze is een paar maanden geleden voor het eerst ongesteld
geworden, dus de hormonen vliegen ook in het rond.
Een normaal gesprek voeren met haar is
tegenwoordig vrij zeldzaam. Meestal als ik met haar probeer te praten, stampt ze binnen vijf minuten
boos de trap op. Straf geven? Boeit haar helemaal niks. Voor haar is het naar mijn idee zelfs een
bevestiging van het feit dat ze niks mag en dat ik een rotmoeder ben die meer van de andere kinderen
houdt dan van haar (wat absoluut niet waar is, ze zijn me alle vijf even dierbaar en ik zou ze alle
vijf voor geen goud willen missen).
Nu kreeg ik zojuist een telefoontje van haar mentor
dat hij zich zorgen maakt. Ze heeft de laatste tijd vaak haar huiswerk niet gemaakt, cijfers gaan
achteruit, brutale mond tegen docenten (dat vertelt ze thuis natuurlijk niet) en het viel hem op dat
ze de laatste tijd wel erg vaak naar de ortho moet, zo ongeveer elke week mist ze wel een paar uur
daarvoor aldus de briefjes. Dat is dus niet waar. De ortho bezoekt ze ongeveer eens per maand en dus
niet elke week. Ergens ben ik blij dat ik dit nu weet, maar jezus, mijn kind spijbelt gewoon! Ik
vind het niks voor haar. Op school valt haar nukkige en boze gedrag ook op. De mentor wilde al
z.s.m. een gesprek met mij en dochter. Dat wordt dus morgen. Nou, helemaal prima want er moet
echt wat gebeuren. Maar dit had ik nooit verwacht van mijn dochter, echt niet. (Ik voel me nu echt
zo'n slechte moeder die haar kinderen niet op kan voeden)
Nu moet ik wel zeggen dat
er de afgelopen tijd (en ook al wat langer geleden) wel een en ander gebeurd is waar mijn dochter
het moeilijk mee heeft en naar mijn idee heeft dat wel met de hele situatie te maken. Maar dit valt
daarmee niet goed te praten.
Mijn dochter is altijd al heel onzeker geweest over zichzelf, dus
nu in de puberteit wordt dat erger. Ze heeft altijd al een slecht gebit gehad, vanaf het eerste
tandartsbezoek altijd gaatjes, verschillende tanden en kiezen moeten laten trekken (de meeste van
het melkgebit gelukkig), verschillende wortelkanaalbehandelingen en vorig jaar zelfs een behandeling
onder narcose. En dat terwijl ze ontzettend goed poetst en flost. Bovendien staat de zaak ontzettend
scheef waardoor ze al sinds haar zevende bij de ortho loopt en alles duurt langer dan gepland. Dat
is voor haar ook erg frustrerend en al die ingewikkelde beugels zijn natuurlijk geen pretje.
Vorige maand stond weer een tandartsbezoek gepland. Helaas voor haar weer slecht nieuws. De kiezen
in haar bovenkaak zijn erg slecht en eigenlijk moeten die eruit. Maar ze zijn ook nog nodig om met
een beugel haar kaken goed op elkaar te zetten. De tandarts heeft ons daarom naar de kaakchirurg
verwezen die samen met een orthodontist zou kijken hoe dit op te lossen. Dit was een grote klap voor
mijn dochter (en voor mij). Ik heb haar nog nooit zo verdrietig gezien. Vorige week konden we bij de
kaakchirurg terecht. Die heeft besloten de kleine kiezen (4 stuks) op korte termijn te trekken
en bij de grote kiezen (ook 4 stuks) een wortelpuntoperatie te doen en als haar kaken goed
staan (naar verwachting over ongeveer een jaar), moeten die er ook uit en krijgt ze een plaatje.
Volgende week worden de kiezen getrokken en in de carnavalsvakantie worden de wortelpuntoperaties
gedaan. Dochter is ontroostbaar (wat ik me heel goed kan voorstellen), maar sinds vorige valt er ook
geen normaal woord meer met haar wisselen. Ze zit naar mijn idee ongelofelijk met zichzelf en haar
gevoelens in de knoop, is alleen maar boos en verdrietig en is op school absoluut niet bij de
les volgens haar mentor. Ik heb hem dit ook allemaal verteld en hij schrok er wel een beetje van.
Hij had laatst al geprobeerd een gesprekje met haar aan te gaan, maar ze liep resoluut weg omdat ze
'geen zin had in gezeur'.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik weet het gewoon even niet
meer en ik moest dit even kwijt. Ik weet gewoon echt niet wat ik er mee aanmoet. Ze is heel
introvert en bij haar zie ik vaak wel de emoties, maar niet de reden daarachter. Ik wil mijn lieve
leuke blije kind terug. Ze is nu echt zichzelf niet en dit gedrag is echt niet te tolereren, maar
ergens wel te begrijpen.
