Mama-life
| Linda Mv Jarno & Ils e schreef op: 27-01-2012 07:50:35 |
Tja dit is nu al het zoveelste topic over een man die geen derde wilt terwijl zijn vrouw er naar
verlangt.... Moet het gewoon van me afschrijven...Weet ook wel al welke reacties er gaan komen...Je moet je erbij neer leggen..waarom zou de man zijn nee sterker wegen dan de vrouw haar ja? Mijn schoonbroer is dinsdag papa geworden van een dochtertje en mijn vriendin is eergisteren bevallen van een zoontje....En ik voel me niet compleet met onze twee kindjes...(een jongen en meisje dus wat wil je nog meer??is zo afgezaagd....) Ik ben heel blij met onze twee gezonde kindjes, maar voel gewoon dat er iets mist.... Ik kan dat gevoel niet verwoorden ook niet naar mijn man toe...Mijn man ziet vooral practische bezwaren...Die ik vervolgens zo van tafel veeg.... Vanmorgen hebben we het er weer over gehad...Eerst was het "er komt hier geen derde meer" en daarna was het " misschien over een paar jaar" ik voel me dan zo aan het lijntje gehouden....En ben er helemaal klaar mee...Het eindigde zoals altijd...We staan lijnrecht tegenover elkaar..Man gaat boos naar het werk en ik blijf huilend zitten.... Niemand heeft een pasklare oplossing....Ben heel benieuwd naar mijn nichtje waar we morgenavond op bezoek gaan....Maar weet ook dat het heel moeilijk gaat worden... |
| Quote |
| Met schreef op: 31-01-2012 13:04:06 |
ja lastig hoor... ik wil ook zooooo graag al die dingen nog een keertje beleven. maar ja, het moet ook groot worden. in deze tijd is het ook niet maar zomaar even wat, het kindje zelf kost niet zoveel, maar er moet ook opvang voor komen, en voor 1 of 2 kinderen opvang is nog te doen, maar 3 kinderen... ( we hebben het nu nog luxe met gratis oppas vd familie, maar als ik een ander zijn 3 kinderen over de vloer kreeg zei ik ook, ja doeiii.) mijn man staat er hetzelfde in als ik, en beide zullen we het voor elkaar niet tegen houden, en nemen af en toe eens een klein risico, want het is heus heel welkom, en ik wil niet aan de pil en toestanden, en het staat bij ons op zoooo'n laag pitje, en we hebben zo'n 2 jaar moeten wachten voor de voor ons eerste samen, en ik geef bv, dus de kans dat... is wel vrij laag, lag genoeg om niet aan de hormonen ( de pil ) te willen. voor mij voelt het juist fijn dat de opties nog open liggen, dat de derde nooit zal komen weet ik al bijna, maar dat het nog gewoon mogelijk is geeft wel rust. voor mij zijn redenen om een derde te willen; mijn man heeft dus nu maar 1 keer echt beleefd en ik wil niet dat onze dochter zijn oogappeltje word en dus wat meer verwend. mijn oudste heeft later heel veel hulp nodig en ik wil graag dat er goed voor hem gezorgd gaat worden, dan is 1 zus niet zoveel. en dat ik de zwangerschap en bevalling en kraamweek nog zo graag eens weer mee zou willen maken. behalve de eerste 3 mnd vd zwangerschap, de vermoeidheid en misselijkheid bluh... en het niet zeker weten of het wel blijft zitten enzo. maar ja, het zijn wel egoistische redenen eigenlijk, en bovendien, met 2 kinderen vind ik het al zo druk, laat staan met 3, ik heb dus neit echt dat idillische idee van 3 kinderen aan een tafel, maar wel later als ze groot zijn, 3 volwassen kinderen die bij ons komen met kerst enzo, dat lijkt me wel wat... ik vraag me heel sterk af wat dat toch is met vrouwen, dat willen voortplanten, waarom zou ik dat eigenlijk willen? het is eerst zo druk en mijn man kan daar helemaal niet tegen en zo leuk is het nou ook weer niet, en dan toch die drang hebben, zo gek eigenlijk... |
| Quote |
| Vero schreef op: 24-02-2012 11:00:54 |
Hier het zelfde verhaal, ik wil ook heel graag nog een derde maar mijn partner niet. In mijn ogen vind hem niet reeel maar ja aan de andere kant ook wel. Mijn partner wil niet meer om medische redenen onze onze jongste zoon is 10 weken te vroeg gehaald ivm loslaten van de placenta. En hij heeft 3 maal kantje boord gelegen. Na ongeveer 1,5 jaar ging het eindelijk weer goed met hem en hebben we het 2 maal geprobeerd voor een derde en dit is 2 maal uitgelopen op een miskraam. Hier zijn daarna onderzoeken gestart en er is uitgekomen dat ik een proteine S te kort heb en dat dus mijn stolling van mijn bloed niet goed is hierdoor is voor 99% zeker dat onze jongste te vroeg gehaald moest worden. Ik snap heel goed van mijn partner dat hij dit nooit meer wil meemaken omdat niemand ons kan garanderen dat het wel of niet weer gebeurt. Ik heb ook al een gezonde zoon met 38 weken op de wereld gezet en toen had ik die ziekte dus al dit is erfelijk aangelegd, maar hier is alles gelukkig goed gegaan. Het probleem bij mij blijft dat ik een spoed keizersnee heb gehad ik me daardoor van de eerste 2 weken weinig tot niets meer kan herrineren. Ik ben moeder geworden maar voor mijn gevoel niet bevallen, ben gigantisch van een blauwe wolk gedonderd, en heb alle dingen gemist die je normaal zou moeten meemaken zoals je kraam week en borstvoeding geven. Je kindje zien gelijk na de geboorte. Ik heb door de vroeg geboorte van mijn zoontje een zware depressie op gelopen en psygisch ben ik momenteel niet stabiel, hiervoor krijg ik nu naar 2,5 jaar zeuren bij de huisarts eindelijk hulp bij. Om die reden hebben mijn partner en ik hebben nu besloten om het een jaar te laten rusten, en dat ik in iedergeval voor een jaar een spiraal laat plaatsen, met mijn ziekte is andere anticonceptie niet geschikt. Ik blijf dus maar een jaar hopen dat hij van gedachte veranderd, en dat ik over een jaar weer psygisch stabiel ben |
| Quote |
