mijn gedrag bij bezoek van man in zieken

mijn gedrag bij bezoek van mijn man als hij in het ziekenhuis is geweest. ( maar dat paste niet in het onderwerpen balkje).

ik gedraag me zooooo vreselijk chaggie als hij in het ziekenhuis is geweest.
niets, maar dan ook niets doen ze daar goed in mijn ogen...
hij heeft jaren terug een knieoperatie gehad en ik leek wel gek te worden.
gevoel kan ik nog het meest omschrijven als jaloezie, anders weet ik het niet, en ik ben normaal nooit jaloers, ook geen reden toe trouwens hoor, maar ok.

nu moet hij een onderzoek aan de maag en darmen, en dus onder roesje en 4 liter zooi opdrinken, en ik zie al op tegen dat hij dan terug komt en ik niet te genieten ben.
hopelijk is hij er zelf zo snel mogelijk bovenop...
waarom doe ik nou zo?

nee ik had het ook beter moeten omschrijven, maar kreeg opeens even geen kans door de kids dus toen heb ik hem snel gepost, sorry.

nee mijn gedrag lijkt wel jaloers, ik herken mezelf niet. nee ik ben niet jaloers, pfoeh ik zou niet graag willen ruilen.
maar ik word gewoon stik chagrijnig, tenminste vorige keer wel. en nee dat wil ik niet natuurlijk.
maar ja, met die knieoperatie werd ik het al een keertje, en nu hij dit voor consult moest met darmklachten weer. de reden is deze keer heel wat anders. de dr zegt nl dat het komt door stres dat hij zoveel kilo is afgevallen, hij woog met kerst 54 kilo en heeft een gemiddelde lengte voor een man, dus dat is absoluut niet normaal, maar hij moet gewoon heel vaak na het eten naar de wc en dan gooitie het er weer uit, eerst alleen met stoelgang, maar nu ook met overgeven. dat is in mijn ogen niet normaal, dus ik ging uit mijn plaat tegen hem. maar heb ook zoiets, ok, als dan dus stres is, dan moet je daar mee bezig gaan!! en heb hem nu ook zover gekregen, maar dat stellen we nog even uit tot na het onderzoek, dan is die druk er weer vanaf en kan hij zich tenminste weer ergens anders op richten. wij hebben in de ruim 4 jaar dat we samen zijn nog geen 1 kerst gehad dat hij niet ziek is, en dat duurt dus gewoon de hele winter altijd.
ik kan mij niet voorstellen waar hij stres van heeft, hij heeft gewoon een baan van 7 tot 4 en daarnaast hebben we 2 kinderen, eentje is speciaal, maar daar zorg ik bijna helemaal alleen voor en neem hem om hem te besparen zoveel mogelijk uit handen, alleen buiten is zijn ding, dus bv gras maaien en kliko bij de weg en de vogels enzo... verder deed hij dan nog wel eens de vaatwasser vullen en gasfornuis, maar nu durft hij dat niet meer omdat hij moet rusten na het eten om te voorkomen dat hij alles eruit gooit.
maar niet tegen stres kunnen zit wel in zijn familie, die kunnen dus allemaal niet zoveel aan enzo. en hij zit vol agressie, niet dat hij zich daarin uit naar mij toe hoor, maar dat is het juist, je moet er ergens mee heen. de bedoeling is om te beginnen met een sport te vinden die hij kan gebruiken om zijn agressie onder controle te krijgen en dus niet meer alleen door het te onderdrukken. de stap naar de ggz of hoe dat heet was nl nog te groot, en ontspannings dingen heeft hij ook niks mee, lijkt hem niks, je moet toch ergens beginnen en ik denk dat dit wel goed is en heb hier ook vertrouwen in.

maar goed, hij heeft dus toen met die knie operatie dat allemaal niet gehad, en toen was ik al niet te genieten, ik kan er blijkbaar niet tegen dat hij wat heeft ofzo. misschien inderdaad meer machteloosheid.
maar neem het wel gewoon over en ben verder niet chagrijnig, alleen dus als het over dat ziekenhuis gaat...
terwijl mijn oudste ook veel dingen heeft gehad in het ziekenhuis, maar daar ws ik zelf ook bij, misschien is dat het? deze dingen was ik allemaal niet bij... hmmm iig bij mijn kind heb ik dat niet, eigenlijk herken ik mezelf gewoon niet dus...

ja, dat kan ja, nou ja ik ben benieuwd hoe ik me gedragen ga hihi, komende dinsdag is zijn beurt.
toen met die knieoperatie was het dus al zo, en dat maakt dat ik het niet begrijp. woest kan ik me erom maken, terwijl er verder geen redenen lijken te zijn.
maar ook machteloosheid misschien inderdaad.
we slaan ons er wel doorheen hoor, hij doet wat hij kan, en ik accepteer wat ik kan .
maar ik ben wel benieuwd of sommigen dit herkennen, maar denk zelf ook van niet.

dat laatste zinnetje zo gooi ik het hem ook wel eens voor de voeten ja, voor ons allemaal is het niet leuk.
ik zeg inderdaad dan ook, ik ben niet van plan om met ons allen op eieren te gaan lopen.
denk dat je niet ver mis zit koelkast.

he, lucht wel een beetje op, dus zo gek is dat niet dan. tis meer een soort taboe misschien, dat je je man niet mag laten zitten, en het allemaal lekker moet vinden gaan, en dat je man altijd ook veel doet. als hij fit is doet hij dat trouwens ook wel hoor, hij doet ook veel klusjes, en is heel handig, en kan heel snel werken.

ergens hoop je dan dat ze wat vinden, want als het psychisch is ben ik bang dat dit ons levenlang zo blijft, en dat idee ...
maar ergens weet ik ook wel, hij blijft zijn levenlang niet veel kunnen hebben, en dat moet ik dan ook nog zielig vinden haha, nou vind ik dat sneu voor hem, maar ook voor mezelf, aan de ene kant werkt dit veilige regelmatige leventje goed voor mij, aan de andere kant zou ik er zoveel meer uit willen halen.
maar de kinderen zijn nu nog klein, tenminste de jongste, dus dan hoeft het voor mij ook niet zo om veel weg, en over een paar jaar, ik denk dat we het tegen die tijd niet meer kunnen betalen en ik maar tevreden moet zijn met wat we met weinig middelen kunnen. maar dat is weer een heel ander verhaal, wie weet hoe de crisis ons leven zal inrichten, het kan immers nog alle kanten uit.

sorry, het laatste word geloof ik een beetje off topic.
we zullen nu eerst dinsdag maar eens afwachten, zo kan het ook niet langer, door het ondergewicht is hij zo snel ziek, vatbaar voor alles wat voorbij komt, en dat is veel met die kindertjes hier. de oudste zit op speciaal onderwijs, en daar komen kinderen uit de hele provincie en daarnaast, dus dan komt er echt veel voorbij.